Weerrecord

Ons weerrecord tot nu toe was -23,6 C en dat record is vandaag met gemak verbroken. Het was vandaag -32 C, met wind chill -47 C. Bij de vermelding van de temperatuur wordt hier ook altijd de gevoelstemperatuur genoemd. Aangezien het vandaag erg hard waaide was het met wind chill belachelijk koud. De verschillen in temperatuur zijn bizar, zo was het zaterdag nog 0 graden. Gisteren was het ook al -30 C. Albert was erg benieuwd hoe het zou zijn om met deze temperatuur te trimmen (die drang heb ik dan weer niet...): hij kwam thuis met bevroren wimpers, maar verder was zijn reactie "dat was echt gaaf".

Onze dag vandaag:

• Het heeft gisteren en vannacht flink gesneeuwd. Door de harde wind ontstonden er hoge sneeuwhopen.
• Natuurlijk laat Albert zich door een beetje kou niet afschrikken: met een thermobroek, een megadikke jas, een sjaal, een muts, handschoenen, snowboots en... een skibril (!) was het best te doen. Althans: hij heeft de route naar de bus half fietsend half rennend-met-de-fiets afgelegd aangezien de sneeuw op sommige plaatsen een halve meter hoog was en hij met de fiets volkomen vast kwam te zitten. Het voordeel was overigens wel dat hij het hierdoor zeker niet koud had, al zwetend stapte hij nog net op tijd in de bus.
• Halverwege de route moest hij van bus wisselen: nadat de deuren van de bus open gingen om passagiers uit te laten stappen, vroren de deuren direct vast waardoor ze niet meer dicht konden.
• Toen Albert het laatste stukje van de bus naar zijn werk liep, raakte hij per ongeluk met zijn tong zijn rits aan. Hij voelde dat zijn tong direct vastvroor, gelukkig had hij het net op tijd door. Jan heeft het een keer gehad en hij zei dat het het pijnlijkst is dat hij ooit heeft meegemaakt. Van zijn moeder had hij toen van tevoren gelukkig al de tip gekregen om ergens naar binnen te gaan en te wachten tot het weer ontdooit en om nooit te proberen om je tong zelf los te krijgen...
• Meerdere collega's hebben het werk niet of met ernstige vertraging gehaald: 1 collega woont op een acreage (oftewel: een mega stuk land in the middle of nowhere) en kon door de sneeuw niet wegkomen, een andere collega eindigde in a ditch (geul) en een derde kon de kinderen niet naar school brengen aangezien de school gesloten bleef.
• Eén manier om de binnenstad in te komen is via een ongelofelijk steile slingerweg. Albert had geluk dat zijn bus de helling kon halen. Later in de ochtend stonden daar veel auto's en bussen vast.
• Ik zat vanochtend met beide meisjes eerste rang: alle auto's in de straat stonden vast in een sneeuwberg. Overal zag ik buren hun auto uitgraven met sneeuwschuivers. Sommige auto's konden een paar meter wegrijden en stonden vervolgens midden op de straat weer vast. Overal hoorden we gierende motoren. Diverse buren hebben het opgegeven en bleven thuis. Eén buurman heeft z'n auto midden op de weg laten staan en gaf het op. Onze auto was omringd door sneeuwbergen van een halve meter hoog. Tsja, ik zat dat zo te bekijken met een warm bakkie koffie en besloot dat Nine een dagje mocht spijbelen van school...
• Net hoorden we op het journaal dat onbedekte huid binnen 2 tot 4 minuten kan bevriezen met deze temperaturen. Ze lieten zien wat er gebeurt als je een beker warm water de lucht ingooit: het bevriest direct in de lucht (mooi om te zien trouwens).
• We mogen niet klagen, in Calgary was het vandaag -40 C, met wind chill -58 C. Aan de andere kant: in Calgary had het niet gesneeuwd, dus dan moeten ze ook niet zeuren, toch?

Calgary & Olympic Oval

Afgelopen week heb ik een management meeting van drie dagen in Calgary gehad. Dit keer gingen we niet met het vliegtuig maar "gewoon" met de auto. We hadden een busje gehuurd en zijn met zes collega's naar Calgary gereden. Het schoolreisjesgevoel was aanwezig. In Red Deer, plaatsje precies halverwege (had dus ook "halveway" kunnen heten), hadden we ontbeten en lottery tickets gehaald. Een jaar geleden heeft een collega daar een winnend lot van $100.000 gekocht. Sindsdien koopt elke ING-er die naar Calgary reist in Red Deer een aantal tickets.
De dagen vlogen voorbij, maar dat had vooral te maken met het hoge schaatsgehalte. ING is hoofdsponser van het Canadese speedskating. Een van de sprekers was Catriona LeMay Doan. Indrukwekkend verhaal, met brok in de keel, van een uur. Daarna een van de hoogtepunten: we mochten haar gouden Olympische medailles vasthouden! Als een klein kind die een handtekening krijgt van Van Hanegem hield ik de medailles vast.
Daarna zijn we met een select gezelschap naar de Olympic Oval gegaan. ING had de baan voor een uur afgehuurd en aangezien de animo niet heel groot was, had ik met negen anderen de baan tot mijn beschikking: hoezo totale ontheiliging! Ik heb net zoveel schaatstalent als Barry van Aerle techniek heeft. Behalve dat, wel een heel gaaf gevoel om bijna in je eentje op zo'n baan te schaatsen.

Ik ben overigens niet gevallen & heb ook niks gewonnen met de lottery tickets.

Indoor Soccer

De afgelopen jaren heb ik - Albert - welgeteld twee keer gevoetbald, beide keren met de jongens en in mijn gedachte beide keren gewonnen (maar dat terzijde). Zaterdag mocht ik mijn opwachting maken op de Canadese indoorvelden. Een megacomplex met vier velden met behoorlijke tribunes. De velden zijn een stuk groter, met boarding en het is zes tegen zes. De spelers: een aantal collega's en vrienden van collega's. De nationaliteiten: Grieks, Canadees, Mexicaans, Chileens, Argentijns en Nederlands. Jan werd gelijk verward met Boudewijn Zenden, gedeeltelijk door zijn spelstijl en nog meer door zijn uiterlijk.
We begonnen zonder wissels omdat een gedeelte van de Zuid Amerikaanse enclave te laat kwam. Dan kom je er achter dat de conditie na de kerstperiode niet optimaal is. Gelukkig kwam een kwartier later 'Chili' aan, inclusief de voetbalshirts van dat land. Een collega van mij was tolk bij het Chileens elftal toen ze meededen met WK under 20 in Canada. Hij heeft er iets van 30 shirts aan overgehouden (Pardo is trouwens een van zijn beste vrienden). De voetbalkennis is ook aanwezig: zonder problemen worden de opstellingen van psv, ajax en Feyenoord opgenoemd en met verbazing wordt gesproken over de uitschakeling van de club uit de Bijlmer in het Europese voetbal.
Het niveau was trouwens redelijk (niet te vergelijken met de Daalderboys natuurlijk), een aantal jongens heeft bijvoorbeeld Alberta vertegenwoordigd in een toernooi in Haarlem waar ze tegen de betaalde jeugd uit Nederland speelden.

Uitslag: Canada/Nederland - Zuid Amerika 4-1

Nine's skiles

Nine heeft zaterdag haar eerste skiles gehad. Met een aantal 4&5-jarigen mocht ze voor het eerst de korte lange latten onderbinden. Ze vond het geweldig. Zo'n eerste les leerde haar direct de belangrijkste gerechten van de Canadese keuken: na een uur had ze de nuances van de "pizzapunt" (punten van de skies tegen elkaar aan) en de "French Fries" (skies netjes naast elkaar) helmemaal onder de knie.

Na de skiles mocht ze een eigen helm uitkiezen in de winkel van de skiclub: Mevrouw Van Vier Jaar vond haar huurhelm nl. nogal lelijk en - belangrijker nog - wij vonden de helmen een beetje ranzig. Ze koos een witte helm met roze en blauwe vlindertjes. Nu was het van de zomer zo dat we haar fietshelm amper bij haar opkregen (zelfs het feit dat het een roze Barbiehelm was, kon haar niet overtuigen) de skihelm kregen we echter niet meer bij haar af... de hele dag heeft ze met de helm rondgelopen. Ze rende met de helm door het huis ("Ik ben aan het skiën"), had ze 'm op in de auto en zelfs bij de supermarkt en 's avonds toen Albert ging zaalvoetballen (blog van Albert volgt) mocht de helm niet af.

Ze kan niet wachten totdat ze weer mag en gezien haar vorderingen van deze keer, verwachten we dat ze na volgende week wel van de blauwe piste kan... maar wellicht zijn we als trotse ouders niet heel objectief.

Van de hak op de tak

- Met de Oud Hollandsche Winters Van Horen Zeggen in het achterhoofd fietst Albert nog dagelijks naar het bushokje. Als echte Die Hard wil hij natuurlijk niet toegeven dat het "best koud" is. Zo was het deze morgen om 06.30 uur om precies te zijn -18,3 C. Gisteren werd hij letterlijk even met zijn neus op de koude feiten gedrukt: hij had zijn eerste echte uitglijder van dit winterseizoen: hij ging onderuit in de bocht. Als een volleerd stuntman gleed hij nog een kleine 10 meter door, maar stond op en fietste weer verder. Hij zei nog stoer "ik heb alleen handschoenen aan voor het geval ik een keer mocht vallen". Laten we het er maar op houden dat de ING blij mag zijn dat hij zijn laptop dit keer niet bij zich had.
- Zoals bij ons al jarenlang gebruikelijk was, gooien we ook hier al het kleingeld dat we hebben in een grote pot. Toch leuk om dat eens in de zoveel tijd 'even' naar de bank te brengen, om te wisselen en er vervolgens wat leuks mee te doen. Hier blijkt kleingeld sparen echter een tijdrovende bezigheid: de bank heeft geen (!) telmachine die door particulieren gebruikt kan worden. Op mijn vraag wat ik dan met die megazak geld kon doen werd mij verteld: "nou, netjes 'even' rolletjes van maken en inleveren". Vervolgens kreeg ik allemaal papieren zakjes die je met de aangegeven muntsoort mag vullen en op creawijze mag dichtvouwen. Op de vraag hoe zij dan controleren of ik er wel genoeg munten of de juiste muntsoort in heb gedaan werd mij verteld: "ach, dat kunnen we wel zien aan de vorm en de hoogte van het rolletje". Het heeft ons een middag gekost. We hebben er maar gelijk - lekker pedagogisch verantwoord - een cursus "herken de centen" voor de meisjes van gemaakt.
- Om even in de financiële sferen te blijven hangen: bij de kassa van de super kon ik tot mijn schrik mijn bankpas niet vinden. Het te betalen bedrag was $ 61,80 en ik had slechts $ 60,- contant bij me. Ik stelde al voor dat er dan maar wat terug moest. Nu verwachtte ik een cassier die zuchtend mijn reeds ingepakte boodschappen zou bekijken en de keuze zou maken wat er terug moest: de babyshampoo, de megadoos luiers, de aardbeienmelk, de doos bevroren Italiaanse gehaktballetjes etc. Maar niets van dit alles: tot mijn verbazing begon hij ijverig zijn fooienpotje te tellen of er misschien $ 1,80 in zat. Ik voelde me toch wel een beetje opgelaten, gelukkig vond ik nog net op tijd mijn bankpas in 1 van de tig zakken van mijn ski-jas.

Nanine 4 jaar!

Op tweede kerstdag is Nine 4 jaar geworden! De taart was overigens exact zo zoet als hij eruit zag...








Het cadeau. We waren altijd nogal van het degelijke houten speelgoed, maar dat hebben we slechts 4 jaar vol kunnen houden....

Oud&Nieuw

We hebben ons eerste Canadese Oud&Nieuw achter de rug. Het was een jaarwisseling met een sterk Nederlands tintje:
Zo hebben we oliebollen gebakken! Na jarenlang bij de meester (mijn moeder) te hebben meegekeken (ik was al die jaren "Chef Poedersuiker"), mocht ik dit jaar zelf de oliebollentraditie leven inblazen. Op het moment-supreme wel even een emo-momentje: het is niet niks om je bewust te zijn van een eindigende en een beginnende traditie, maar dat terzijde. Het was een succesvol begin van een hopelijke jarenlange traditie: lang leve de Koopmans oliebollenmix van onze Toko: ze waren gelukt.
Om 16.00 uur was het tijd om Nederland te bellen voor de Beste Wensen voor 2008. Best een apart tijdstip aangezien we op dat moment alles tegelijk aan het doen waren: al oliebollenetend probeerden we de luiertas in te pakken, Kikus uit bed te halen, cadeaus te verzamelen, de motor van de auto alvast aan te doen (ja, ja, door schade en schande wijs geworden, dat vergeten we niet meer) want we gingen op voor een gezellig avondje bij de familie Visscher.
Familie Visscher bestaat uit: Rien (zijn broer is Bert Visscher), Alida en hun dochters Eva (13) en Laura (11), wonend in Sherwood Park, een stad naast Edmonton. Nederlandser kon het niet worden: we hadden slagroomsoesjes meegenomen (gewoon bevroren te verkrijgen bij onze eigen Supermarkt, ze zijn zo Nederlands als wat, beetje jammer dat erop staat "From Belgium") èn... de familie Visscher heeft een jarenlange Oud&Nieuw-traditie: het eten van hutspot met gehaktballen & jus! Dat was dus genieten en even "thuiskomen".
Particulier vuurwerk is hier tot onze grote verbazing verboden. Evengoed hadden we toch nog kunnen genieten van wat vuurwerk: om 20.00 uur werd door de gemeente een vuurwerkshow georganiseerd in Het Park van Sherwood Park. Met z'n allen togen we naar het park. Het was erg leuk gedaan: muziek, lichtjes, overal ijssculpturen, een ijsglijbaan (geweldig gemaakt van sneeuw en ijsblokken, de glijbaan begon op iets van 4 meter hoogte vanuit een iglo). Het park was afgeladen met mensen. De show duurde op de kop af 15 minuten. Maar toegegeven: geweldig vuurwerk. Daarna nog een gezellige avond met een lekker glüweintje en we waren op de valreep om 23.50 thuis, we wilden graag thuis zijn 24.00 uur zodat we toch nog even met Nederland konden bellen op het schitterende tijdstip van 08.00 uur Nederlandse tijd.
Rien voorspelde ons dat het een "dooie boel" zou zijn om 24.00 uur, "dat zal wel meevallen" dachten we nog... maar het viel niet mee. Zo saai hebben we het nog niet meegemaakt: alsof de klok op een reguliere januaridag van 22.19 uur naar 22.20 uur verspringt: doodstil en niemand op straat, alsof de hele buurt lag te slapen (wat welllicht ook zo was). Dus geen buurvrouw Annie met champagne voor het keukenraam of Buurjongen Bob met grote knallers op de stoep.
Het mocht de pret niet drukken: onze Oud&Nieuw was volkomen geslaagd.
Nieuwjaarsdag bleef lekker Nederlands: ons eerste avondmaal van het jaar was ... een broodje kroket! Onze toko verkoopt zelfs deze lekkernij. We denken dat we dit er maar inhouden voor de komende jaren. We hebben besloten om wat betreft Oud&Nieuw maar niet te integreren...