Vorig weekend zijn we voor het eerst met Morris de deur uit geweest. Nu is de Canadese winter ook niet echt uitnodigend om met een new born te gaan wandelen, zijn wereld bleef dus noodgedwongen beperkt tot binnenshuis. Zijn eerste uitje was een van de favoriete uitjes van onze meisjes: "uiteten" bij de Ikea. Morris had ervan genoten, tenminste daar gaan we dan maar van uit, hij lag namelijk te tukken vanaf het moment dat we vertrokken totdat we weer thuis waren.
Een andere reden dat we tot vorige week nog niet met Morris naar buiten waren geweest, was het praktische luxeprobleem dat onze auto te klein bleek te zijn. Nu dachten we zelf dat we een vrij grote SUV hadden, maar daar bleken toch geen 3 carseats in te passen. We hadden geluk dat het ziekenhuis alleen de car seat check deed en verder niet keek hoe we die Maxi Cosi vervolgens in de auto kregen. Het duurde nl. ruim 20 minuten voordat we de Maxi Cosi enigszins vast hadden in de auto... niet voor herhaling vatbaar dus.
Albert is Portefeuillehouder Auto en als hij ergens een hekel aan heeft, dan is het aan alles dat te maken heeft met autodealers, proefritten, het urenlang zoeken op autosites etc. Als hij iets zonde van zijn tijd vindt... De meest voorkomende zin die hij te horen kreeg als hij een autodealer belde met zijn "Nieuwe Auto Eisen Pakket" was "we'll work it out", yeh, right. Toen Albert voor de zoveelste keer voor nop naar een dealer aan de andere kant van Edmonton reed en bleek dat de telefonische toezegging dat de auto voor bedrag x wel haalbaar was, resulteerde in een financiele gap van $6.000, ontstond de unieke situatie dat zelfs de altijd rustige en geduldige Albert ontplofte. Het resultaat was een gladde manager die volledig met zijn mond vol tanden stond, Volgens Albert luchtte dat enorm op. Na een paar weggegooide dagen hebben we een "nieuwe" minivan (voor de autokenner: een Nissan Quest uit 2006). Voor Albert wel even slikken, ik had hem nl. een keer een artikel in een parent magazine laten lezen, dat ging over stoere vaders, waarbij stond "minivan = miniman", waarna Albert zei "Voor ons NOOIT meer een minivan", maar ja, dat moest nu toch wel even herroepen worden, toch wel vrij onhandig als het hele gezin niet meer in 1 auto past.
Ons mannetje is echt een ongelofelijk relaxte baby. Zo relaxt dat ik vorige week bij een controle bij de huisarts nog gevraagd had of alles wel goed ging met Morris omdat hij bijna niet huilt.... Hij pruttelt als hij honger heeft, hij smakt, kreunt en steunt wat en slaapt vervolgens weer verder als hij zijn melk op heeft. Hij brult alleen als we zijn luier verschonen, dat vindt meneer wat te koud. De dokter antwoordde met "Then you're lucky", geen probleem dus. Hij was in twee weken niet alleen terug op zijn geboortegewicht, maar was zelfs 400 gram aangekomen. Hij is nu 3800 gram. Zijn haarkleur is van bijna zwart inmiddels licht bruin geworden en als hij in bad is geweest, heeft hij een bos met krulletjes. Als zeer objectieve ouders vinden we dat het echt een heel knap mannetje is en onze eveneens objectieve dochters delen die mening. Albert heeft met recht concurentie in huis gekregen. Wilden de meisjes tot 11 maart later met Albert trouwen, nu willen ze later als ze groot zijn met Morris trouwen...
