Canadian Wedding

Afgelopen week waren we voor het eerst te gast op een Canadees huwelijk. Een medewerker van Albert was de gelukkige. De bruidegom kenden we inmiddels ook al: hij is de eigenaar van de fietsenzaak waar Albert die geweldige mountainbike mocht lenen....

De huwelijksvoltrekking was in een theater in Downtown. Ze trouwden niet in de kerk. Aangezien we voor het eerst meemaken hoe hier getrouwd wordt, is deze happening voor ons maatgevend. Van een tante kregen we 's avonds bij het diner uitgebreid te horen dat dit toch zeker niet een standaard huwelijk was, het was niet zo formeel en tsja, niet in de kerk he... Ze was een groot deel van de avond (en we zaten bij haar aan tafel dus geen ontkomen aan) bezig om ons te vertellen hoe een echt Canadees huwelijk hoort te zijn... Het is hier gebruikelijk dat alles vooraf wordt geoefend, dus van wedding rehearsal tot diner rehearsal. Zo vertelde de moeder van de bruid ons nog dat ze blij was dat haar man het had gered om de bruid naar de ambtenaar te begeleiden, tijdens de rehearsal was hij blijkbaar zo geemotioneerd dat hij bijna door zijn benen zakte...

Het bruidspersoneel bestond aan de kant van de bruid uit 3 bridesmaids en 1 bridesman. Dat schijnt niet heel gebruikelijk te zijn, maar die bridesman was al jarenlang de beste vriend van de bruid, dus zij maakte een uitzondering. De bruidegom had 3 groomsmen aan zijn zijde. Die bridesmaids en groomsmen kwamen eerst formeel aanlopen, alles volgens protocol, in hetzelfde tempo etc. Ze werden ook heel formeel geintroduceerd. De huwelijksvoltrekking duurde naar Nederlandse maatstaven lang, er was geen verhaal van de ambtenaar over het bruidspaar, maar wel veel tekst die het bruidspaar moest nazeggen, voor sommigen gesneden koek (heb het toentertijd meerdere malen gezien bij As The World Turns....). Het bruidsbaar had twee getuigen: een van de bridesmaids voor de bruid en een van de groomsmen voor de groom.

's Avonds waren er eerst cocktails, gevolgd door een diner en een feest. Bij het diner niet een mannetje of 35, nee, "gewoon 150" zoals kennelijk gebruikelijk is hier. Er waren veel (heel veel.....) speeches. Al het bruidspersoneel, de broer van de bruid, de moeder van de bruidegom, de ouders van de bruid etc. kregen uitgebreid het woord. Een opmerking van de groom was nog in zijn speech gericht aan zijn zus (achtergrondinformatie: de bruidegom is bescheiden, niet erg groot, is slank en niet erg breed, zijn zus is reusachtig groot en op z'n zachtst gezegd nogal expressief): "We're just like twins, you are Schwarzenegger and I am Danny Devito". En poeh he, wat waren de speeches persoonlijk & "touching", zowel bij Albert als bij mij tranen in de ogen van ontroering. Toen de bruidegom, die zijn vader nooit gekend heeft, tegen zijn schoonvader zei terwijl zijn stem oversloeg "And from this day, I finally have a dad" hield niemand het meer droog (ook zijn schoonvader niet...). Daar kan geen meidenfilm tegenop hoor!

Het feest begon heel formeel met de eeste dans van het bruidspaar, daarna bruid met vader, bruidegom met moeder, daarna het bruidspersoneel etc. Duurde minimaal een half uur voordat "de gewone gast" mocht aantreden. We waren al ingelicht vooraf dat er een nummer is dat altijd gedraaid wordt op een huwelijk: de vogeltjesdans oftewel chicken dance (meerdere Edmontonians hebben getracht ons te overtuigen dat het van oorsprong een Edmontonian song is, maar dat werd na enig onderzoek zeker niet door Wikipedia bevestigd...). En jawel, ook wij gingen als een paar mafkezen tekeer. Gezellig hoor! Verder natuurlijk de stemmingmakers als Grease, YMCA etc. Tot nu toe hebben we hier en daar wat feestjes bezocht: een terugkomende happening is toch weer de line dancing (en opvallend: bijna alle dames doen de hakken uit en staan daar op hun blote voeten te stampen!). Het ziet er simpel uit, maar als je vervolgens de welwillende stumperds ziet die proberen mee te doen, dan blijkt het toch best lastig. We hebben het idee dat we pas volledig ingeburgerd zijn als we die onder de knie hebben. Een ding is duidelijk: die hebben we voorlopig niet onder de knie. En nee, we zijn niet van plan om ons op te geven voor de cursus "line dancing for couples". ..

Tijd voor een Update

Voetbal:

Laatst speelden Everton en River Plate een oefenwedstrijd in Edmonton. Albert vindt dat het bezoeken van sportwedstrijden bij de opvoeding hoort dus Nine maakte - na ijshockey en Canadian footballwedstrijden - haar eerste voetbalwedstrijd mee. Nu wist Nine nog niet zoveel van voetbal, dus Albert legde haar van alles uit (de term "buitenspel" liet hij wijselijk nog maar even buiten beschouwing). Dat zijn uitleg niet geheel overkwam, bleek toen hij vertelde over de rode en gele kaart. Nine's reactie was "Yammie". Albert vol verbazing: "Huh, hoezo Yammie?" antwoordde ze "nou, yammie, gele taart".

Canadian Polletjes Day:

Op 2 augustus was het alweer twee jaar geleden dat we de overstap naar Canada waagden. Net als vorig jaar hebben we dat gevierd. Dit jubileum viel tegelijk met het Heritage weekend. We zijn die dag naar het Heritage Festival in Hawrelak Park geweest. Als eerste togen we naar de Nederlandse tent waar we een overheerlijk Nederlands ontbijtje nuttigden bestaande uit broodjes kroket, oliebollen, zakken patat met frietsaus, poffertjes en een broodje haring (voor deze laatste lekkernij was alleen ik overigens te porren). Oja, en voor de meiden nog hun favoriete Nederlandse snoep in Canada: een "Lange Jan".

De twee jaar zijn omgevlogen. Het is dubbel: aan de ene kant zijn we volledig gewend en voelt het alsof we hier al jaren wonen, aan de andere kant voelt het nog steeds als vakantie. Die combinatie bevalt ons overigens prima. We vinden het wel jammer om diverse vrienden en familieleden te moeten missen. Natuurlijk is mailen altijd makkelijk en kan bellen ook gerust, maar het "live" contact missen we wel. Ondanks dat hebben we geen spijt en staan we nog steeds voor 100% achter onze beslissing om te verkassen. Vooral als we onze meisjes hier zien rondrennen, dan is dat een bevestiging dat we een goede keuze hebben gemaakt.

Muziek:

We luisteren nog steeds voornamelijk Nederlandse muziek in de auto. Zwaar favoriet bij Kikus is "K3 en de Attenprins", dat de film over katten gaat en het dus "kattenprins" is, is bij Kiek nog steeds niet doorgedrongen. Laatst hadden we een feestnummer van Guus Meeuwis aan in de auto, brult Kiki ineens "He, is dit Kabouter Plop?".

Huisdieren:

Jesse en Michael, twee broertjes bij ons in de straat, hebben een huis vol huisdieren. Zo hebben ze twee katten, een hond, vissen en sinds kort: een slang. Michael kwam zijn nieuwe aanwinst even showen. Het was een knal oranje corn snake. Deze snake had de geweldige naam "Jake", hoe verzin je het: "Jake the Snake". Ik verwachtte dat de meisjes wel wat bang zouden zijn, maar het tegenovergestelde bleek. Nine had zich gelijk opgeworpen als babysitter voor Jake en Kiki vond de snake wel een "stoere armband" (mevrouw zat gewoon te schommelen met Jake om haar pols gedraaid). Ze mochten 'm overigens pas vasthouden nadat ik hem snel even gegoogled had, want ik kon me wel wat veiliger speelgoed voorstellen dan een slang.

Sportief:

Afgelopen weekend was het weer tijd voor de marathon. Albert kon het toch niet verkroppen dat hij vorig jaar "slechts" de halve had gerend, dus dit jaar ging hij ervoor. Van zijn trainingsdiscipline sta ik echt te kijken. Hij trimt tig keer per week, gaat af en toe trimmend naar huis van zijn werk (2 uur trimmen!), trimde "even" 3 uur op een zaterdagochtend (komt fluitend binnen en zegt "zo, dat was even lekker") etc. Het resultaat mocht er wezen: bijna fluitend de finish over. Zijn tijd was zeker geen record (4:10), maar daarentegen is de marathon gezien de serieuze heuvels in het parcours ook niet te vergelijken met Rotterdam waar zijn record 3:48 was. Hij was amper moe toen hij de finish over kwam en kon gewoon nog praten, lopen etc. Echt knap. De volgende dag liep hij iets langzamer dan normaal, maar verder had hij gewoon praatjes. Zelf had ik ook nog gerend, maar dat valt natuurlijk volledig in het niet bij Albert's prestatie. Ik heb voor de 2e keer de 10K gerend. Iets sneller dan vorig jaar: 1:07. Albert riep vorig jaar nog "Nou, dan kan je volgend jaar de halve rennen", poeh, was ik even blij dat Morris "tussendoor" kwam, een beter excuus kon ik me niet wensen. Mijn trainingsdiscipline is ver te zoeken. Ik schaar mezelf in de categorie "mooi weer renner" dus bij dreigende wolken probeer ik al "zal ik dat wel doen?". Helaas duwt Albert me bijna naar buiten en wil ik toch niet toegeven dat ik echt geen zin heb. Laat ik Albert maar dankbaar zijn dat ik door hem inmiddels (bijna) mijn hele pre-zwanger garderobe weer aan kan......