maandag 15 maart 2010

Hiep Hiep "OE-AAAAA", Morris is 1!





En toen was Morris ineens alweer een jaar oud! Na zijn verjaardag op donderdag volgde voor ons mannetje een echt feestweekend: met een overdaad aan knuffels en kussen van zijn grote zussen en van ons, met zijn eerste hap verjaardagstaart (niet een heel groot succes....), voor het eerst pannenkoeken (iets groter succes...), met heel veel cadeaus (waaronder zijn eerste echte voetbal: een bal van het WK 2010, ra ra wie heeft dat uitgekozen...) en met een eigen verjaardagspartijtje: met ons 5-en naar het zwembad. En Morris' weekend werd helemaal gemaakt toen Albert een baby swing voor hem had opgehangen.
Het was ons op de valreep nog gelukt Morris de "Hiep hiep hoera - handjes in de lucht" te leren. Het gevolg was dat hij het te pas en te pas liet zien (en daarbij vol overgave "OE-AAAA" liet horen) en gelijk zijn hele show maar opvoerde, dus ook zijn pasgeleerde act "Dagdag-en zwaaien maar" (door hem vertaald naar "Da Da").

Ongelofelijk hoe snel het laatste jaar voorbij is gevlogen. Eigenlijk veel te snel. Met Nanine kon het ons de eerste jaren niet snel genoeg gaan, we keken telkens uit naar de volgende fase in haar leven, met Morris mag het wel een stukje langzamer gaan...

Vandaag had hij zijn 12 maanden-check up bij de dokter, voor de statistieken: 76 cm en 23 pounds (pfff, even rekenen: 10.4 kilo).

Nu had ik zaterdag de eer om tussendoor nog even 35 te worden. Tsja, 35.... volgens mijn broer is dat 30 + 5 jaar ervaring, laten we het daar maar ophouden. Kikus had nog een mooie: ze vertelde haar juf afgelopen week enthousiast dat ik bijna jarig was "and my mom will be 55", juf probeerde nog "maybe 35?", maar Kikus was erg stellig "no, 55!". En bedankt Kiki.
En nu ik toch aan het bedanken ben: dank voor alle kaarten en cadeaus die we vanuit Nederland ontvangen hebben! Super!

donderdag 4 maart 2010

Na de Olympics

Toch wel zonde, de Olympics zijn weer voorbij... wat was dat een topper de afgelopen weken. Overal zag het rood van de vlaggetjes, posters (met "Go Canada") en bijna elke Canadees liep rond in Olympic kleren etc.

Albert heeft de Olympic Torch nog in handen gehad. Een collega van Albert had de eer om een afstand in Edmonton af te leggen met het Olympisch vuur. Best stoer!

Op school bij Nine werd elke dag de Medal Check gedaan. Alle nationaliteiten uit de klas kwamen aan bod. Nine vertelde elke dag trots wat de Nederlandse stand van zaken was. Ook bij de foute wissel van Sven Kramer werd uitgebreid stil gestaan in de klas. Met de Olympics bleek hoe zeer we Canadees zijn geworden: we hebben meer malen met betraande ogen het Canadese volkslied meegezongen.... Het land was in feeststemming toen Alexandre Bilodeau goud won: "The first Olympic gold on home soil" stond overal te lezen. De gouden medaille voor de hockey mannen was ook geweldig. Nine was oprecht verdrietig toen de Olympics waren afgelopen.

Over Nicolien Sauerbreij stond er als kop in de krant: "Dutch produce slalom giant" en:
"Nicolien Sauerbreij comes from one of the flattest countries on Earth [...]. She is the first Dutch athlete to win Olympic gold in a sport other than speed skating since Sjoukje Dijkstra won the women's figure skating title at the 1964 Games in Innsbruck."
Verder nieuws van hier:
- het is al een flinke periode heerlijk weer. Overdag een paar graden boven nul, 's nachts net onder nul. Voelt als voorjaar. Beetje vals van de natuur want we weten dat het nog makkelijk -30 kan worden de komende tijd (toen Morris vorig jaar geboren werd op 11 maart was het -30C!).

- Inmiddels ben ik doorgegaan met een volgende sessie skilessen. Begonnen we "gezellig" met instructor "Heather" die erg goed aanvoelde hoe ze met deze "ski-nitwit-moeders" moest omgaan, de laatste paar lessen was de eer aan instructor "Keith" om ons wat bij te brengen. Wat een gladbak van een instructeur. Arroganter is niet mogelijk vrees ik. Hij vindt zichzelf de beste instructeur die bij Snow Valley rondloopt (dat waren letterlijk zijn woorden), maar daar denkt zijn klasje duidelijk anders over. Beledigde hij ons eerst nog door ons uit te leggen hoe skien nu eigenlijk werkt (lesje zwaartekracht...), vervolgens probeerde hij uit te leggen hoe het bovenlijf ten opzichte van het onderlijf moet bewegen door voorbeelden aan te halen van een terreinwagen met 4-wheel drive in vergelijking met 2-wheel drive. "Sorry, I lost you there" , zijn aanpak leverde hem (en ons...) weinig op. We hebben hem even met beide benen terug in de sneeuw gezet door hem meermalen aan te spreken met "Heather", wat zijn arrogante houding deed afbrokkelen. Overigens is zo'n vreselijke instructeur ontzettend goed voor het groepsgevoel, we hebben nog nooit zo'n lol gehad tijdens het skien.

- Nine had vandaag een fieldtrip naar Snow Valley. Toch wel gaaf hoor: 75 kids uit grade one met z'n allen in een grote gele schoolbus op weg om een dagje te skien. Ze was vanmiddag logischerwijs volledig gesloopt.
- En dan Morris: hij staat geregeld lost, stapt vrolijk de kamer rond als we zijn hand vasthouden en hij lacht nog steeds het grootste gedeelte van de dag. We zijn fanatiek bezig om de "Hiep Hiep Hoera [handjes in de lucht]" te oefenen, tot nu toe met weinig succes. Hij kan nu wel zwaaien en " da da" roepen, waarmee hij natuurlijk "dag dag" bedoelt en hij kan "Nine" zeggen, nou ja, hij zegt "Ne Ne" maar dat moet je een beetje ruim interpreteren. Het oefenen om "Kiki" te zeggen levert tot nu toe nog weinig op, als we dat proberen begint hij heel hard te lachen.

Tjsa, dan heeft hij nog een eigenaardig trekje die de meiden niet hadden: HIJ BIJT! En die tanden van hem zijn scherp! Hij doet het heel "schattig": ik krijg de dikste knuffel die hij kan geven en vervolgens bijt hij keihard in mijn schouder. Zijn tandafdrukken zijn duidelijk te zien. Nu snap ik ook wel dat hij dat natuurlijk niet expres doet, maar dat maakt de pijn niet minder! De kwalificatie "kleine klerelijer" heb ik me helaas al een paar keer laten ontglippen....