De tussenstand

We horen van elke Edmontonian dat het weer hier alle kanten op kan. Nu we hier wat langer zitten, weten we dat het klopt. Iets van 3 weken geleden hadden we nog een sneeuwstorm (en een sneeuwpop in de achtertuin!), vorige week bijna een hittegolf (zelfs de 32C gehaald) en afgelopen week weer nachtvorst. Op dit moment hebben we Nederlands lenteweer.

De stand van zaken hier: Nine heeft nog tot eind juni les, maar voor Kiki zit het schooljaar er alweer bijna op (11 juni is haar laatste dag). Na de zomer gaat ze naar Nine's school, dan mag Kiki halve dagen naar Kindergarten. Ze kan niet wachten! Ze is al druk bezig met het schrijven van getallen (steevast in spiegelschrift) en het alfabet (ze schrijft van links naar rechts, aan het eind van de regel gaat ze een regel omlaag en schrijft ze van rechts naar links). Het zal voor ons wel heftig worden om afscheid te nemen van haar juf, Miss Steed. Zij was toch de eerste Canadese juf van de meisjes, zij is degene die de meisjes Engels heeft geleerd. Het leverde vaak mooie miscommunicatie op. Zo vroeg Nine in haar eerste week toentertijd om een "pop" waarop Miss Steed dacht dat Nine "frisdrank" wilde hebben en haar bij gebrek daaraan, maar wat water bracht.

Mijn moeder, alias "Omi" was laatst nog twee weken op bezoek geweest. Dit was alweer haar derde bezoek aan ons. Het eerste jaar kwam ze met Opa Ko, vorig jaar met Roman en dit jaar was ze zo stoer om helemaal alleen te komen. Het was nog even spannend of de vulkaanas geen "roet" in het eten zou gooien, maar dat bleek niet het geval. De heenvlucht ging netjes als gepland. Haar aankomst op Edmonton Airport bleek de aandacht te trekken, kennelijk was het de eerste reguliere vlucht uit London sinds de aswolk. Een fotograaf van de Edmonton Sun was aanwezig en maakte uitgebreid foto's van het welkom van de passagiers. Het gevolg: mijn moeder en Albert stonden de volgende dag paginagroot op de voorpagina van de Edmonton Sun! Dat Albert verworden was tot een Volendammer ("Albert Tol") mocht de pret niet drukken.

Omi mocht in Morris' kamer logeren. Lukte het vorig jaar nog om Morris in onze kamer te laten slapen, dit jaar bleek dat niet meer te doen. Het mannetje vond het namelijk vreselijk gezellig om ons te zien en bleef maar springen in zijn bed (tot diep in de nacht.....). Toen Tante Chan en Oom Mau hier waren, hadden we al ontdekt dat dat dus niet meer ging lukken. Een nacht zonder slaap was voor ons al voldoende om Morris te laten verkassen. Zijn nieuwe tijdelijke "slaapkamer" lijkt voor een derde wellicht wat opmerkelijk, maar het bleek uitermate goed te werken: onze inloopkast! (Overigens klinkt het ernstiger dan het in werkelijkheid is, maar er zit gewoon in raam in die kast hoor....) En ja de grap dat hij elke dag "uit de kast kwam" lag nogal voor de hand.

Verder nieuws is dat Albert samen met Rien en een paar anderen de Dutch Business Club aan het opzetten is. Gastspreker voor de openingsavond zal Dwight Lodeweges zijn (oud trainer van o.a. PSV en NEC, oud speler van Go Ahead, Edmonton Drillers en Oranje onder 21) . In Edmonton wordt hij trainer van de FC welke in 2011 in NASL (een divisie onder de MLS) gaat spelen. Albert was laatst bij hem thuis om samen met hem en Hans Schrijvers (trainer Oranje onder 20, toekomstig assistent trainer van FC Edmonton) het een en ander door te nemen, toch best stoer!

Nu we het toch over voetbal hebben: alle WK wedstrijden van Oranje zullen live worden uitgezonden bij de Nederlandse club. De eerste wedstrijd Nederland-Denemarken gaan we wellicht daar bekijken om 5.30 uur! Voor het ontbijt wordt gezorgd hebben we gehoord. Dit wordt vrees ik voor Albert een van de eerste wedstrijden van Oranje waarbij hij aan de koffie zit ipv aan het bier....

En dan Morris. Nu hebben we al eerder laten weten dat Morris ongelofelijk lief, stoer, intelligent en knap is, maar hebben we al gemeld dat hij ook ongelofelijk grappig en musicaal is? Hij geeft elke dag wel een showtje en lacht zelf het hardst om zijn eigen "Kiekeboe"grapjes. Hij vindt het ook heel grappig als we achter hem aan "rennen" en hij een "sprintje" trekt om aan ons te ontkomen. Laatst had hij in een onbewaakt ogenblik een blokfluit van de meisjes gescoord, liep hij er ineens op te fluiten! Het applaus dat hij van ons kreeg vond hij erg grappig, er was dus geen houden meer aan. Na elke fluitsessie liet de fluit het overigens een afweten en moest een tijd drogen, dat hout was niet echt bestand tegen de kwijlsessies van Morris.