Man, man, man, wat een wedstrijd afgelopen dinsdag. Albert had een tijd geleden van een vriend een shirt van Uruguay gekregen en die draagt hij nu met een grijns van oor tot oor.
Voor Albert was het dinsdag wel een aparte dag: hij had 's ochtends een examen (verzekeringscursus, dit was nummer 8 van 10). Heikel puntje was dat het examen van 9.30-12.30 uur duurde en jawel: De Wedstrijd begon bij ons om 12.30 uur. Het feit dat Albert de wedstrijd perse thuis wilde kijken (het bijgeloof neemt toe naar mate het toernooi vordert....) maakte het nog wat lastiger.
Resultaat: Albert heeft zich vanaf 9.30 het leplazerus geschreven (14 A4-tjes!) en ik stond ruim op tijd op een strategisch punt met de kids (in meerdere opzichten strategisch: 1. heel dicht bij het opleidingsinstituut en 2. geparkeerd voor een snoepwinkel waardoor met name de meisjes niets van de spanning meekregen en ze - nadat ze enthousiast hadden ingeslagen - tevreden op het bankje van hun buit zaten te genieten). Volgens strak plan belde Albert mij exact om 11.46 (hij zou stipt om 11.45 stoppen) "ik kom naar buiten", dus kids de auto in, parkeerplaats af, Albert kwam aanrennen, sprong in de auto en we scheurden weg: "Perfect" zou je denken.... Helaas maakte Albert een crusiale fout: hij opende het raam van de auto. Dat is op zich niet zo'n aparte actie, maar hierdoor vloog de door ons gekoesterde en het Oranje geluk brengende (zijn we van overtuigd!) Nederlandse autovlag van het raam! Dus auto aan de kant (verkeersopstopping veroorzaakt....), Albert joggend terug, met gevaar voor eigen leven geprobeerd de vlag van de weg te halen. Drie auto's gingen er omheen, de vierde (dikke pick up) reed er natuurlijk overheen, maar Albert had de vlag toch nog net kunnen pakken en kwam joggend terug. Tsja en toen was het stil in de auto: Albert was volledig buiten adem en keek geirriteerd op de klok en naar het gebroken vlaggenstokje en ik zag al het doembeeld voor me dat dit het incident van de overreden Nederlandse vlag een voorbode zou zijn voor de wedstrijd. Gelukkig hadden we nog een Canada autovlag in de auto (het was 1 juli Canada Day) dus snel de stokjes gewisseld, vlag weer aan het raam en De Vlag wapperde de rest van de terugweg weer vol trots. Om precies 12.20 uur kwamen we hier thuis binnenvallen: exact op tijd voor het volkslied. En toen de wedstrijd: dat verhaal kennen jullie al!
Op naar de finale!
