Foto Morris

Even een foto van ons Morris na zijn bad

Kraamvisite en update Morris

Onze tweede kraamvisite is inmiddels ook weer huiswaarts gekeerd. Mijn moeder en broer, a.k.a. Omi en Oom Roman waren 10 dagen op visite. Voor Roman was het de eerste keer in Canada. Albert heeft hem een 10-daagse spoedcursus Edmonton gegeven. Omi was al ingewijd in de geheimen van West Edmonton Mall, dus zij verzorgde die rondleiding. Albert en Roman zagen er geweldig uit op de dag dat Albert een fietstocht van ons huis naar Downtown gepland had om daar naar de driving ranch te gaan: ze reden allebei op een Moederfiets, met de golfclubs die uit de fietstassen staken. Ze hadden zeer veel bekijks! Roman ondervond dat Edmonton niet heel heuvelachtig lijkt, totdat je gaat fietsen...

Dan onze Morris: inmiddels is ons mannetje alweer 9 weken, 5,5 kilo en 58cm. Hij ligt nog continu "voor Morris" en gunt ons nog steeds onze welverdiende - vinden we zelf - nachtrust: bijna elke nacht slaapt hij geweldig, met als hoogtepunten van 19.00-5.00 en van 22.00-6.00 uur. Morris groeit goed, dat blijkt wel uit zijn gewicht. Hij lurkt zijn fles in één ruk leeg.
Zijn bos haar is overweldigend. Toeschouwers roepen na een blik in de Maxi Cosi veelvuldig verbaasd "Wow, what a lot of hair!". Nadat vervolgens een blik op Albert wordt geworpen, kopt Albert de voorzet zelf maar snel in "He compensates for me".
Dat haar draagt Morris in diverse kapsels, tot nu toe heeft hij 3 coupes: 1. Coupe Permanentje: als hij uit bad komt, dan is het net alsof de kapper een permanentje heeft gezet. 2. Coupe Studentikoos: beetje brallerig doch wel intelligent modelletje, aangezien zijn haar als het opdroogt automatisch netjes in een zij-scheiding valt. 3. Coupe Cremer, naar het type uit Seinfeld. Dit is meestal zijn coupe als hij 's ochtends wakker wordt. Nu zie ik zelf toch wel een licht oranje gloed in het haar, maar net als destijds bij Kikus ben ik wederom de enige.... Zeer waarschijnlijk wordt dit weer een hoogblond koppie. Na 3 pogingen om een red head te krijgen geef ik het bij deze op....

Spring

Ook hier is de Spring begonnen. De sneeuw is sinds 2 weken weg. Bizar om na zoveel maanden weer gras te zien. Vanaf het moment dat de sneeuw gaat smelten, is Edmonton niet op z'n mooist. Het gras is bruin, de wegen liggen vol strooizand en er zitten nog geen blaadjes aan de bomen. Nu de wegen eindelijk weer sneeuwvrij zijn, zijn de grote aantallen pot holes te zien en nog duidelijker te voelen. Af en toe zijn de kuilen zo enorm, dat ik bijna bang ben dat de auto vast blijft zitten. Sommige pot holes zijn zo diep dat een ritje bijna op een kermisattractie lijkt. Het bruine Edmonton kleurt gelukkig alweer bij, inmiddels de eerste groene grassprieten weer tevoorschijn komen.

We hebben onze eerste Nederlandse kraamvisite gehad. Tante Chan kwam 9 dagen knuffelen met Morris en de meisjes. Helaas zonder Oom Mau, maar hij heeft beloofd de volgende keer zeker weer van de partij te zijn. Het was zoals "vroeger", lekker bijkletsen. Ook wel heel relaxt om een paar extra handen te hebben voor Morris en de meisjes en erg prettig om binnen 1 minuut weg te kunnen rijden om Kieks of Nine van school te halen, zonder dat het nodig is om het hele huishouden in te laden. Het afscheid was zoals verwacht heftig. Kiki zorgde voor de nodige relativering. Toen we snikkend op het vliegveld stonden, vroeg ze met een big smile "Nou zeg, waarom huilen jullie nou?" gevolgd door "Tante Chan, jij gaat ons missen he!", ja wrijf het maar even in Kieks!

Morris is inmiddels ruim 5 weken en is nog steeds een enorm zoet mannetje. Hij brengt bijna alle dagen lui door. We hebben "Pampus" ingeruild voor het nieuwe gezegde "Hij ligt voor Morris". De toeschouwers zijn het erover eens: het is een kleine Albert (dit heeft als ik het goed begrepen heb meer te maken met zijn uiterlijk dan zijn ietwat luie voorkomen).

Kiki weet inmiddels wat ze later wil worden: kapper. De reden is simpel, we hebben haar verteld dat ze pas haren mag knippen als ze de kapperschool heeft gedaan.... Enkele dagen geleden was ze met Nine het gras in de tuin aan het knippen met een knutselschaar (ieder zijn hobby zeg maar...), na een half uur het gras geknipt te hebben kwam ze heel trots binnen "MAMA, IK HEB MIJN HAAR GEKNIPT!", tsja, daar reageerde ik dan weer net iets minder enthousiast op. De schade bleef beperkt tot een flinke pluk boven haar linker oor.

Update Morris

Vorig weekend zijn we voor het eerst met Morris de deur uit geweest. Nu is de Canadese winter ook niet echt uitnodigend om met een new born te gaan wandelen, zijn wereld bleef dus noodgedwongen beperkt tot binnenshuis. Zijn eerste uitje was een van de favoriete uitjes van onze meisjes: "uiteten" bij de Ikea. Morris had ervan genoten, tenminste daar gaan we dan maar van uit, hij lag namelijk te tukken vanaf het moment dat we vertrokken totdat we weer thuis waren.

Een andere reden dat we tot vorige week nog niet met Morris naar buiten waren geweest, was het praktische luxeprobleem dat onze auto te klein bleek te zijn. Nu dachten we zelf dat we een vrij grote SUV hadden, maar daar bleken toch geen 3 carseats in te passen. We hadden geluk dat het ziekenhuis alleen de car seat check deed en verder niet keek hoe we die Maxi Cosi vervolgens in de auto kregen. Het duurde nl. ruim 20 minuten voordat we de Maxi Cosi enigszins vast hadden in de auto... niet voor herhaling vatbaar dus.

Albert is Portefeuillehouder Auto en als hij ergens een hekel aan heeft, dan is het aan alles dat te maken heeft met autodealers, proefritten, het urenlang zoeken op autosites etc. Als hij iets zonde van zijn tijd vindt... De meest voorkomende zin die hij te horen kreeg als hij een autodealer belde met zijn "Nieuwe Auto Eisen Pakket" was "we'll work it out", yeh, right. Toen Albert voor de zoveelste keer voor nop naar een dealer aan de andere kant van Edmonton reed en bleek dat de telefonische toezegging dat de auto voor bedrag x wel haalbaar was, resulteerde in een financiele gap van $6.000, ontstond de unieke situatie dat zelfs de altijd rustige en geduldige Albert ontplofte. Het resultaat was een gladde manager die volledig met zijn mond vol tanden stond, Volgens Albert luchtte dat enorm op. Na een paar weggegooide dagen hebben we een "nieuwe" minivan (voor de autokenner: een Nissan Quest uit 2006). Voor Albert wel even slikken, ik had hem nl. een keer een artikel in een parent magazine laten lezen, dat ging over stoere vaders, waarbij stond "minivan = miniman", waarna Albert zei "Voor ons NOOIT meer een minivan", maar ja, dat moest nu toch wel even herroepen worden, toch wel vrij onhandig als het hele gezin niet meer in 1 auto past.

Ons mannetje is echt een ongelofelijk relaxte baby. Zo relaxt dat ik vorige week bij een controle bij de huisarts nog gevraagd had of alles wel goed ging met Morris omdat hij bijna niet huilt.... Hij pruttelt als hij honger heeft, hij smakt, kreunt en steunt wat en slaapt vervolgens weer verder als hij zijn melk op heeft. Hij brult alleen als we zijn luier verschonen, dat vindt meneer wat te koud. De dokter antwoordde met "Then you're lucky", geen probleem dus. Hij was in twee weken niet alleen terug op zijn geboortegewicht, maar was zelfs 400 gram aangekomen. Hij is nu 3800 gram. Zijn haarkleur is van bijna zwart inmiddels licht bruin geworden en als hij in bad is geweest, heeft hij een bos met krulletjes. Als zeer objectieve ouders vinden we dat het echt een heel knap mannetje is en onze eveneens objectieve dochters delen die mening. Albert heeft met recht concurentie in huis gekregen. Wilden de meisjes tot 11 maart later met Albert trouwen, nu willen ze later als ze groot zijn met Morris trouwen...

Morris is geboren!

Woensdagochtend 11 maart om 9.29 uur is onze zoon geboren: Morris Calvin Elwood. Voor de statistieken: hij weegt 3470 gram en is 52 centimeter.

Na al die jaren kunnen we onze favoriete jongensnaam dan eindelijk gebruiken: vanaf 1994 hadden we deze naam al, voor het geval we "ooit" een zoon zouden krijgen. Bij deze dus. De andere namen:

Calvin = vernoeming naar het favoriete stripboek van Albert: "Calvin and Hobbes"

Elwood = vernoeming naar Albert, toen Albert nl. in 1999 in Vancouver studeerde had zijn hoofddocent zijn naam niet goed gehoord met als resultaat dat Albert een half jaar door het leven ging als "Elwood".

Voor de geinteresseerde: een meisje zou de namen Tessel Morris Chan gekregen hebben. "Tessel" omdat we Tess een hele mooi naam vinden, maar in combi met de achternaam te kort, dus een langere versie van Tess en een verwijzing naar Nederland door Texel, "Morris" omdat we drie kinderen het perfecte aantal vinden en we deze naam perse willen gebruiken en "Chan" naar Tante Chan.

Van Buik naar Baby

Om 02.00 uur 's nachts begonnen de weeen. Nu zou ik deze derde keer inmiddels wel moeten weten hoe dat voelt, maar ik moet bekennen dat ik ze niet echt herkende, het deed nl. geen pijn. Tsja, toch wel een essentieel kenmerk normaal gesproken. Daarbij kwam dat tijdens de rondleiding in het ziekenhuis een paar weken terug de verpleegkundige nog zei: je herkent de weeen gelijk: als je nog in staat bent om een BigMac te eten, dan zijn het geen weeen... en ik schatte zo in dat ik die nog wel makkelijk kon hebben...

Om 04.00 uur werd het toch wel wat nijpender, dus de knoop doorgehakt om de auto in te laden, opa en oma te bellen dat ze logees zouden krijgen en de meisjes uit bed te halen. De meisjes waren direct wakker en waren door de dolle heen dat "Baby O" vandaag zou komen.

Nine: "Hoe weet je dat mama?"

Ik: "Nou, hij klopte op mijn buik en zei 'ik wil eruit' "

Nine: "oh, echt waar?"

Om iets van 04.45 waren we in het ziekenhuis. Via de Emergency moesten we naar binnen. Albert had diverse credit cards nodig om een parkeerkaartje te regelen, detail: het was -30C en zijn vingers vroren bijna vast aan de parkeermeter. Het spreekt voor zich dat ik inmiddels vrij agressief in de auto zat, de weeen maakten die situatie niet prettiger. Toen eindelijk naar binnen: welgeteld 7 (ja ZEVEN) minuten moeten wachten voor het EMERGENCY loket voordat iemand de moeite nam om ons binnen te laten. Daarna nog 5 minuten voordat ik ingeschreven was in het systeem: die administratieve kracht bleef maar vragen aan mij stellen "wat is je health care number?", "Wie is je huisarts?" en meer van die onzin. Vervolgens moesten we nog een paar minuten wachten op de porter die mij met rolstoel naar boven zou brengen. Die porter had waarschijnlijk haar eerste werkdag: eerst reed ze de rolstoel nogal hardhandig tegen de liftdeur aan, daarna bleek de vloer van de lift wat hoger te liggen dan de vloer van de begane grond, waardoor het haar niet lukte om mij de lift in te rijden....

Vanaf dat moment heeft het verpleegkundig personeel tig keer gevraagd wat voor pijnbestrijding ik in Nederland tijdens de bevallingen had en of ik nu pijnbestrijding wilde etc. Mijn geirriteerde afwijzende reactie op dit alles tussen de weeen door werd geinterpreteerd als "Die Hollandse begrijpt de vraag niet" dus wederom dezelfde vragen. Uiteindelijk kon Albert ze duidelijk maken dat ik het op de "Dutch way" wilde doen, oftewel: op eigen kracht. Dit vonden ze nogal barbaars, maar ja, als ik dat perse wilde... Dit leverde me overigens achteraf nog wel de nodige complimenten op, waar ik dan ook wel trots op was.

Verdere details over de bevalling laat ik maar even achterwege om gelijk verder te gaan bij het moment supreme: om 9.29 uur exact was Morris geboren.

De verpleegkundige vond dat ik goed moest eten na deze grote inspanning en binnen een kwartier na de bevalling (!) stond er al een echt Canadees ontbijtje voor mijn neus: pancakes, sausages and cereals. Toch iets anders dan een volkoren broodje jam of jong belegen kaas zeg maar.

Omdat bij een onderzoek tijdens de zwangerschap was ontdekt dat ik een bepaalde bacterie bij me droeg, moest Morris minimaal 48 uur in het ziekenhuis blijven voor onderzoek. Als alles goed was, mochten we op mijn verjaardag naar huis.

Na de bevalling werd ik naar een ziekenzaal gebracht waar nog 3 andere net bevallen vrouwen lagen bij te komen. Er was een wachtlijst voor een eenpersoonskamer, dus er was weinig keus. Tsja en dan ben ik niet de flexibiliteit zelve: wat een zootje ongeregeld bij elkaar: zuchtende, steunende, klagende en vooral ook snurkende pas bevallen vrouwen... jankende babies (alleen je eigen huilende baby is niet erg, maar die van een ander.... ), veel te veel kraamvisite bij mijn kamergenoten die te luidruchtig gerust 2,5 uur bleven zitten, jankende kleuters die ongeneerd onder MIJN gordijntje (als afscheiding van de rest van de zaal) doorkropen en bijna onder mijn bed gingen spelen zonder dat er ook maar 1 ouder was die het nodig vond om er iets van te zeggen terwijl ik doodmoe was en probeerde te slapen... maar ja, je moet er wat voor over hebben zeg maar.

Donderdagmiddag ging ik van deze "gezellige volkskamer" naar een "private room", wat een walhalla. Ik heb nog nooit zo'n luxe ziekenhuiskamer gezien, leek wel een 5 sterren hotel: hele ruime kamer, tweepersoons koloniaal bed, flat screen tv aan de muur, luxe stoelen, schilderijen, eigen grote badkamer en toilet etc. Het meest opvallende: of ik even wilde uitkiezen wat voor menu ik wilde! Het resultaat was een drie gangen menu van een cateringsbedrijf voor ontbijt, lunch en diner dat geserveerd werd op een zilveren dienblad. Nou, zo erg was het dan toch niet dat ik nog wat langer in het ziekenhuis moest blijven.

Vrijdagmiddag kreeg Morris de laatste check van de kinderarts en mochten we naar huis. Opvallend was dat we pas weg mochten nadat twee verpleegsters hadden gecheckt of Morris wel precies goed in zijn autostoeltje zat. Was nog een heikel momentje, want zo'n Europees model Maxi Cosi hadden ze nog nooit gezien. Ze keken elkaar vertwijfeld aan, wisten niet wat ze ermee moesten, voelden voor de show nog wat aan de riempjes en stamelden toen "he's good to go".

Thuis was het huis geweldig versierd met blauw-witte slingers en overal blauwe balonnen. Albert en de meisjes hadden een berg cadeaus gekocht voor Morris en voor mij. Nine ontpopte zich direct als een zeer bezitterig moedertje. Albert mocht Morris amper vasthouden. Ik mocht het dan nog wel, maar alleen omdat hij in mijn buik gezeten had. Ze fluisterde nog "hij is iets meer mijn broertje dan van Kiki want ik kan hem beter vasthouden toch mama?" Ze wil ook geen onvertogen woord over hem horen. Toen oma liefkozend zei "He has a nice little fat face" werd Nine boos en zei "No, he has a PERFECT face". Kiki vindt het allemaal prima. Ze wil hem wel graag vasthouden, maar na 38 seconden wil ze eigenlijk liever op het bed springen.

Aan kraamhulp doen ze hier niet. Nadat je in het ziekenhuis vertroeteld wordt, zoek je het vervolgens thuis maar zelf uit. Gisteren kwam iemand van zoiets als het consultatiebureau langs voor de hielprik en om te zien of alles goed ging. Vandaag werd ik nog gebeld om te vragen of we het konden redden met de baby, maar dat is dan ook wel. Ik heb mijn eigen kraamhulp ingehuurd: Albert heeft twee weken vrij genomen en ontpopt zich als de beste kraamhulp die we tot nu toe gehad hebben, daar ga ik even goed gebruik van maken...

Nog 1 week

Nog maar 1 week tot de uitgerekende datum. Ik waggel nog even verder. De buik wordt nu wel iets minder comfortabel, maar dat mag ook wel in de 39e week. Op Albert's werk zijn ze zo begaan met onze derde spruit dat ze zelfs een bedrijfsauto voor hem gereserveerd hebben die hij direct kan pakken als Baby O zich gedurende de dag aandient en Albert op stel en sprong naar huis moet.
Het verdere nieuws van hier:

• afgelopen weekend is de zomertijd ingegaan
• het was vanochtend toen Albert naar de bus liep -35C
• het heeft de afgelopen week ongelofelijk veel gesneeuwd. De stoep voor ons huis kon je niet meer vinden en er moest eerst een pad gegraven worden om bij de garage te kunnen komen. Diverse buren stonden vast met hun auto in de alley. Kiki had noodgedwongen een spijbeldag. Nadat ik amper de alley uit kwam, een paar meter doorschoof bij een kruispunt en vervolgens het kruispunt amper overkwam door spinnende banden, ben ik maar weer teruggekeerd naar huis. Het is een voordeel dat Nine 's middags naar school gaat: de sneeuw is dan meer platgereden en de sneeuwschuivers hebben hun werk op de grotere wegen dan inmiddels gedaan.
• Kiki's woord van de week is "hinkel" wat een combi is van hiel en enkel (ze bedoelde haar hiel)
• Nine had een playdate met een meisje uit haar klas. We hadden haar geleerd dat ze niet mag vragen om koekjes, snoepjes etc. We kwamen nog met de uitdrukking "kinderen die vragen worden overgeslagen" waarop ze zei "maar dat snappen ze hier toch niet".