Sneeuwpop

De eerste sneeuwpop van komend winterseizoen is een feit! Normaal is het hier door de droge sneeuw amper mogelijk om een sneeuwpop te maken. Het sneeuwt sinds vorige week donderdag en vandaag is het gaan dooien. Levensgevaarlijk op de wegen. Albert gleed met 20km per uur de wijk uit (de company car heeft nog geen winterbanden....). Wij zijn overigens een van de weinigen die al winterbanden hebben. Het vinden van de juiste maat winterbanden was niet makkelijk. We bleken een "odd size tire" te hebben. Waren we mooi klaar mee. Na een halve dag bellen had ik een bandenzaak gevonden die nog een setje had. De bandenzaak was zo vriendelijk om ons tussendoor te helpen met de winterbanden toen ze hoorden dat we naar de bergen zouden gaan van het weekend. De wachttijd bij de garage voor winterbanden was inmiddels namelijk al ruim een week door de vroege sneeuwval dit jaar (vorig jaar sneeuwde het pas eind november). De garagehouder vond het onverantwoord om ons zonder winterbanden de bergen in te laten gaan. Dat was maar goed ook, het was nodig!

Kiki is 4!

Kiki is alweer 4! Zaterdag had ze haar verjaardagsfeestje met de meiden. Ze waren super in de stemming voor Cloudy with a chance of meatballs (door Kiki continu Clowny ipv Cloudy genoemd). Het was een 3D film. Albert en Vince gingen met de meiden mee. Voor beide mannen het perfecte excuus om naar deze film te gaan. Door de 3D-bril was het blijkbaar zo echt, dat alle meisjes op een gegeven moment met hun handen in de lucht graaiden naar yelly beans die door de lucht vlogen. Van ons kreeg Kikus een kids keuken van de Ikea. Nu dacht ik dat ze daar wellicht alweer te groot voor was, dus we hadden het vorige week even getest bij de Ikea. Kiki en grote zus waren niet bij die keuken weg te krijgen, dus: cadeau gevonden. Het in elkaar zetten viel Albert ietwat tegen: 'hoe lang kan het duren, het is een kinderkeuken', drie uur later kwam hij daar toch wel op terug. Zondag hebben we het met de Polletjes gevierd en maandag mocht ze trakteren op school.

Oja en dan nog even het weer: HET SNEEUWT vandaag!

En toen was het alweer oktober

Tsja, zo'n begin van een schooljaar vraagt weer even om een nieuw ritme, tijd voor de blog zat even niet in dat ritme... Nu had ik sinds aankomst in Edmonton de luxe dat ik samen met - toen nog alleen - de meisjes heel lui kon zijn 's ochtends, slechts een paar keer een week wat "go, go go!"-stress als het preschool tijd was. Nu gaat Nine echter elke dag naar school en moeten beide meisjes netjes aangekleed, haren gekamd, tanden gepoetst, rugtassen mee met snacks dan wel snack&lunch stipt om 8.20 in de auto zitten. En dan Morris niet vergeten natuurlijk... Nine's school begint om 8.38 (jawel! Tweede bel om precies 8.43. En waag het niet om te laat te komen, dan moet je direct via de office naar binnen om te melden dat je er toch wel bent vandaag). Na de tweede bel gaat het volkslied over de speaker. Erg indrukwekkend: alle kinderen, van Kindergarten tot grade 6, gaan netjes staan, handen netjes en zingen maar. En echt niet 1 die er doorheen praat of zit te klooien. Mocht je onverhoopt nog op de gang lopen, dan sta je netjes stil. Eerste keer dat ik dat zag was wel een kippenvelmomentje toen ik Nine uit volle borst zag zingen.

Nine is nog steeds elke dag volledig gesloopt na een schooldag. Nu al gigantisch wat ze in die paar weken al heeft geleerd. Ze krijgt een aantal woordjes per week die we er spelenderwijs in moeten stampen, elke vrijdag wordt dat gestest. Ze heeft een woordenboek in haar desk, is ze erg trots op. De wondere wereld van Grade 1: "Ik heb een dictionary gekregen van de juf. Ik wilde pink schrijven en guess what, dat stond er nog in ook!"

Vandaag waren we even geshockeerd toen we wakker werden: het was -5C (MIN 5!). Dat viel even rauw (of eigenlijk koud) op ons dak, anderhalve week geleden was het weerrecord voor september gebroken: 35C! Dat frustreerde de "go, go, go"-fase van vanochtend aanzienlijk. Morrissie was zodanig ingepakt in de maxi cosi dat hij zich onmogelijk nog kon bewegen.

Ons mannetje groeit overigens veel te snel. Het wordt een klein buffeltje. De ideale kruiphouding heeft hij al, hij heeft alleen geen idee wat hij vervolgens moet doen. Al rollend gaat hij de hele kamer rond. Hij is nog steeds erg relaxt, lacht hardop en heeft geweldige kuiltjes in zijn wangen. Sinds kort heeft hij ook ontdekt dat hij kan gillen. Oorverdovend.... Vooral in de auto vindt hij het een goed plan om te laten horen. Als ik dan wat tegen hem zeg, dan gaat hij dubbel zo hard door.... Hopelijk heeft hij snel in de gaten dat we we erg trots op hem zijn dat hij zo mooi kan gillen, maar dat hij nu wat andere talenten mag tonen....

Ons Kikus wordt alweer 4 komende maandag. Zaterdag gaat Albert met 6 meisjes naar de film, naar "Cloudy with a chance of meatballs". Kikus kan niet wachten natuurlijk. Volgende week volgt de verjaardagsblog met foto's!

Canadian Wedding

Afgelopen week waren we voor het eerst te gast op een Canadees huwelijk. Een medewerker van Albert was de gelukkige. De bruidegom kenden we inmiddels ook al: hij is de eigenaar van de fietsenzaak waar Albert die geweldige mountainbike mocht lenen....

De huwelijksvoltrekking was in een theater in Downtown. Ze trouwden niet in de kerk. Aangezien we voor het eerst meemaken hoe hier getrouwd wordt, is deze happening voor ons maatgevend. Van een tante kregen we 's avonds bij het diner uitgebreid te horen dat dit toch zeker niet een standaard huwelijk was, het was niet zo formeel en tsja, niet in de kerk he... Ze was een groot deel van de avond (en we zaten bij haar aan tafel dus geen ontkomen aan) bezig om ons te vertellen hoe een echt Canadees huwelijk hoort te zijn... Het is hier gebruikelijk dat alles vooraf wordt geoefend, dus van wedding rehearsal tot diner rehearsal. Zo vertelde de moeder van de bruid ons nog dat ze blij was dat haar man het had gered om de bruid naar de ambtenaar te begeleiden, tijdens de rehearsal was hij blijkbaar zo geemotioneerd dat hij bijna door zijn benen zakte...

Het bruidspersoneel bestond aan de kant van de bruid uit 3 bridesmaids en 1 bridesman. Dat schijnt niet heel gebruikelijk te zijn, maar die bridesman was al jarenlang de beste vriend van de bruid, dus zij maakte een uitzondering. De bruidegom had 3 groomsmen aan zijn zijde. Die bridesmaids en groomsmen kwamen eerst formeel aanlopen, alles volgens protocol, in hetzelfde tempo etc. Ze werden ook heel formeel geintroduceerd. De huwelijksvoltrekking duurde naar Nederlandse maatstaven lang, er was geen verhaal van de ambtenaar over het bruidspaar, maar wel veel tekst die het bruidspaar moest nazeggen, voor sommigen gesneden koek (heb het toentertijd meerdere malen gezien bij As The World Turns....). Het bruidsbaar had twee getuigen: een van de bridesmaids voor de bruid en een van de groomsmen voor de groom.

's Avonds waren er eerst cocktails, gevolgd door een diner en een feest. Bij het diner niet een mannetje of 35, nee, "gewoon 150" zoals kennelijk gebruikelijk is hier. Er waren veel (heel veel.....) speeches. Al het bruidspersoneel, de broer van de bruid, de moeder van de bruidegom, de ouders van de bruid etc. kregen uitgebreid het woord. Een opmerking van de groom was nog in zijn speech gericht aan zijn zus (achtergrondinformatie: de bruidegom is bescheiden, niet erg groot, is slank en niet erg breed, zijn zus is reusachtig groot en op z'n zachtst gezegd nogal expressief): "We're just like twins, you are Schwarzenegger and I am Danny Devito". En poeh he, wat waren de speeches persoonlijk & "touching", zowel bij Albert als bij mij tranen in de ogen van ontroering. Toen de bruidegom, die zijn vader nooit gekend heeft, tegen zijn schoonvader zei terwijl zijn stem oversloeg "And from this day, I finally have a dad" hield niemand het meer droog (ook zijn schoonvader niet...). Daar kan geen meidenfilm tegenop hoor!

Het feest begon heel formeel met de eeste dans van het bruidspaar, daarna bruid met vader, bruidegom met moeder, daarna het bruidspersoneel etc. Duurde minimaal een half uur voordat "de gewone gast" mocht aantreden. We waren al ingelicht vooraf dat er een nummer is dat altijd gedraaid wordt op een huwelijk: de vogeltjesdans oftewel chicken dance (meerdere Edmontonians hebben getracht ons te overtuigen dat het van oorsprong een Edmontonian song is, maar dat werd na enig onderzoek zeker niet door Wikipedia bevestigd...). En jawel, ook wij gingen als een paar mafkezen tekeer. Gezellig hoor! Verder natuurlijk de stemmingmakers als Grease, YMCA etc. Tot nu toe hebben we hier en daar wat feestjes bezocht: een terugkomende happening is toch weer de line dancing (en opvallend: bijna alle dames doen de hakken uit en staan daar op hun blote voeten te stampen!). Het ziet er simpel uit, maar als je vervolgens de welwillende stumperds ziet die proberen mee te doen, dan blijkt het toch best lastig. We hebben het idee dat we pas volledig ingeburgerd zijn als we die onder de knie hebben. Een ding is duidelijk: die hebben we voorlopig niet onder de knie. En nee, we zijn niet van plan om ons op te geven voor de cursus "line dancing for couples". ..

Tijd voor een Update

Voetbal:

Laatst speelden Everton en River Plate een oefenwedstrijd in Edmonton. Albert vindt dat het bezoeken van sportwedstrijden bij de opvoeding hoort dus Nine maakte - na ijshockey en Canadian footballwedstrijden - haar eerste voetbalwedstrijd mee. Nu wist Nine nog niet zoveel van voetbal, dus Albert legde haar van alles uit (de term "buitenspel" liet hij wijselijk nog maar even buiten beschouwing). Dat zijn uitleg niet geheel overkwam, bleek toen hij vertelde over de rode en gele kaart. Nine's reactie was "Yammie". Albert vol verbazing: "Huh, hoezo Yammie?" antwoordde ze "nou, yammie, gele taart".

Canadian Polletjes Day:

Op 2 augustus was het alweer twee jaar geleden dat we de overstap naar Canada waagden. Net als vorig jaar hebben we dat gevierd. Dit jubileum viel tegelijk met het Heritage weekend. We zijn die dag naar het Heritage Festival in Hawrelak Park geweest. Als eerste togen we naar de Nederlandse tent waar we een overheerlijk Nederlands ontbijtje nuttigden bestaande uit broodjes kroket, oliebollen, zakken patat met frietsaus, poffertjes en een broodje haring (voor deze laatste lekkernij was alleen ik overigens te porren). Oja, en voor de meiden nog hun favoriete Nederlandse snoep in Canada: een "Lange Jan".

De twee jaar zijn omgevlogen. Het is dubbel: aan de ene kant zijn we volledig gewend en voelt het alsof we hier al jaren wonen, aan de andere kant voelt het nog steeds als vakantie. Die combinatie bevalt ons overigens prima. We vinden het wel jammer om diverse vrienden en familieleden te moeten missen. Natuurlijk is mailen altijd makkelijk en kan bellen ook gerust, maar het "live" contact missen we wel. Ondanks dat hebben we geen spijt en staan we nog steeds voor 100% achter onze beslissing om te verkassen. Vooral als we onze meisjes hier zien rondrennen, dan is dat een bevestiging dat we een goede keuze hebben gemaakt.

Muziek:

We luisteren nog steeds voornamelijk Nederlandse muziek in de auto. Zwaar favoriet bij Kikus is "K3 en de Attenprins", dat de film over katten gaat en het dus "kattenprins" is, is bij Kiek nog steeds niet doorgedrongen. Laatst hadden we een feestnummer van Guus Meeuwis aan in de auto, brult Kiki ineens "He, is dit Kabouter Plop?".

Huisdieren:

Jesse en Michael, twee broertjes bij ons in de straat, hebben een huis vol huisdieren. Zo hebben ze twee katten, een hond, vissen en sinds kort: een slang. Michael kwam zijn nieuwe aanwinst even showen. Het was een knal oranje corn snake. Deze snake had de geweldige naam "Jake", hoe verzin je het: "Jake the Snake". Ik verwachtte dat de meisjes wel wat bang zouden zijn, maar het tegenovergestelde bleek. Nine had zich gelijk opgeworpen als babysitter voor Jake en Kiki vond de snake wel een "stoere armband" (mevrouw zat gewoon te schommelen met Jake om haar pols gedraaid). Ze mochten 'm overigens pas vasthouden nadat ik hem snel even gegoogled had, want ik kon me wel wat veiliger speelgoed voorstellen dan een slang.

Sportief:

Afgelopen weekend was het weer tijd voor de marathon. Albert kon het toch niet verkroppen dat hij vorig jaar "slechts" de halve had gerend, dus dit jaar ging hij ervoor. Van zijn trainingsdiscipline sta ik echt te kijken. Hij trimt tig keer per week, gaat af en toe trimmend naar huis van zijn werk (2 uur trimmen!), trimde "even" 3 uur op een zaterdagochtend (komt fluitend binnen en zegt "zo, dat was even lekker") etc. Het resultaat mocht er wezen: bijna fluitend de finish over. Zijn tijd was zeker geen record (4:10), maar daarentegen is de marathon gezien de serieuze heuvels in het parcours ook niet te vergelijken met Rotterdam waar zijn record 3:48 was. Hij was amper moe toen hij de finish over kwam en kon gewoon nog praten, lopen etc. Echt knap. De volgende dag liep hij iets langzamer dan normaal, maar verder had hij gewoon praatjes. Zelf had ik ook nog gerend, maar dat valt natuurlijk volledig in het niet bij Albert's prestatie. Ik heb voor de 2e keer de 10K gerend. Iets sneller dan vorig jaar: 1:07. Albert riep vorig jaar nog "Nou, dan kan je volgend jaar de halve rennen", poeh, was ik even blij dat Morris "tussendoor" kwam, een beter excuus kon ik me niet wensen. Mijn trainingsdiscipline is ver te zoeken. Ik schaar mezelf in de categorie "mooi weer renner" dus bij dreigende wolken probeer ik al "zal ik dat wel doen?". Helaas duwt Albert me bijna naar buiten en wil ik toch niet toegeven dat ik echt geen zin heb. Laat ik Albert maar dankbaar zijn dat ik door hem inmiddels (bijna) mijn hele pre-zwanger garderobe weer aan kan......

Decadent

Albert had laatst een "uitje" met zijn werk: drie dagen naar Kananaskis (Rocky Mountains, ten Zuiden van Banff en Canmore). Jaarlijks organiseert zijn werk zo'n "driedaagse" om de beste brokers (tussenpersonen) van Alberta excessief in de watten te leggen. Daar zegt Albert natuurlijk geen nee tegen. En..... ik ook niet! De partners werden namelijk verwacht aan te treden. Nou, vooruit dan maar! In totaal waren we daar ongeveer met 90 man: 35 brokers met aanhang, 10 personen van Albert's werk uit Edmonton en Calgary met aanhang.

3M (de meisjes en Morris) mocht voor een sleepover bij Opa en Oma. Dat was niet niks: het was Morris' eerste logeerpartij en voor de meisjes was het de eerste keer voor 2 nachten. We zijn zowat een dag bezig geweest om het halve huis in te pakken om alles voor ons 5-en sleepover-proof te krijgen. Je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

De rit naar Kananaskis was fenomenaal. De borden langs de weg met bijvoorbeeld "175 hectare grond te koop" blijvens ons nog steeds verbazen. We zijn allebei nog nooit in Kananaskis geweest. Je rijdt door de zogeheten foot hills wat ons deed denken aan het Engelse Kent (uit ervaring) en de Schotse Hooglanden (van de foto's). Normaal gesproken zou je vanaf een bepaald punt continu de Rocky Mountains kunnen zien, maar wij zagen naast de foot hills slechts een gemeleerd uitzicht van witte, dan wel grijze, dan wel donker grijze, dan wel zwarte megawolken. Je hoorde ons natuurlijk niet klagen.

We gingen niet met de minivan. De kilometervergoeding die het werk zou betalen voor onze auto was vele malen duurder dan een huurauto, dus Albert zocht een mooie wagen uit bij het verhuurbedrijf. Hij ging voor een stoere SUV (het feit dat hij onze Santa Fe heeft ingeruild doet nog steeds een beetje pijn...), maar zoals altijd bij een autoverhuurbedrijf: de geboekte auto is er niet "Maar we hebben wel een andere mooie comfortabele auto speciaal voor u". Na vriendelijk doch stellig de mega grote Pick Up Truck te hebben afgewezen ("That car is not quit suitable for our occasion") reden we even later weg in een toch wel hele gave Dodge sportwagen met slechts 1700 km op de teller..

We zaten in het Delta Hotel, compleet met Spa. Wat een weelde. Verder waren er 2 golfcourts op 5 minuten rijden die volgens de kenners (wij niet dus) de mooiste van Canada waren.

De eerste dag was er een welkomsreceptie met eten (heel veel eten) en drinken (heel veel drinken). Nu ben ik na de geboorte van Morris met een serieuze wijn-inhaalsslag begonnen, maar ik bleek toch niet zo geoefend als ik dacht. Al vrij snel hield ik het wijnglas vast "voor de gezelligheid", een ietwat tipsy persoonlijkheid leek mij net zo min suitable als die pick up. De tweede dag had Albert mij ingepland voor een massage in de spa. Poeh, nou, vooruit dan maar. De planning ging overigens nog bijna mis, Albert kon op de valreep voor ons vertrek naar Kananaskis nog een planningsfout rechtzetten, bijna was ik geeindigd bij de horse riding. Dan had ik overigens wel gegarandeerd de lachers op mijn hand gehad en weet ik zeker dat iedereen zich "Mrs Pol" de komende jaren nog zou herinneren. Het werd dus de massage. Albert had een dagje op de golfbaan. Dat is toch wel volkssport nummer 1 hier (in ieder geval in de verzekeringswereld). Albert had de laatste veelvuldig zijn afslag geoefend op de driving ranch wat ietwat had geholpen. Het bespaarde hem een grote afgang. Na afloop zei hij nog "het was in ieder geval erg gezellig". Bizar trouwens hoeveel bier er wordt gedronken op de golfcourts! In de cup holders van het golfkarretje staat continu een flesje bier in plaats van de standaard coffee bekers die je overal ziet.

De 3e dag had Albert gegeregeld dat we samen deel zouden nemen aan een guided nature walk. Dat werd onverwachts nog wat spannender dan verwacht: de avond ervoor waren diverse wandelpaden afgezet omdat er beren gespot waren. De guide liet zien dat ze bear spray bij zich had, dat voelde toch wel veilig.... maar ik vond de wandeling evengoed best spannend. We hadden de avond ervoor nog van een ietwat beschonken broker de tip gekregen dat je moet zorgen dat er altijd iemand in je gezelschap zit die langzamer rent dan jijzelf. Na de groep even bekeken te hebben was ons oordeel "we kunnen ze hebben". Het leverde overigens weinig wildlife op: we kwamen die dag niet verder dan een (jawel: 1!) eekhoorn. Maar ja, wie het kleine niet eert....

Die middag kwam een collega van Albert die het hele gebeuren organiseerde aan me vragen of ik alsjeblief een vrijgekomen plek in de spa wilde vullen: he, vervelend. Dus ik weer naar de spa,d it keer voor een complete facial met afsluitend een extra voetmassage. Zo'n facial had ik nog nooit gehad. Leek me vooraf overigens niet heel prettig dat gefrut aan mijn gezicht, maar ja "een gegeven paard etc.". En ik moet zeggen: was zeer zeker niet vervelend.

Voor de brokers (en voor ons ook) waren er de nodige goodies. Zo werden we verblijd met een zonnebril van Maui Jim die we zelf uit mochten zoeken. We hadden nog nooit van dat merk gehoord. Als echte Hollander wilde ik toch even googlen wat we gratis gekregen hadden: die brillen waren $200 per stuk! De collega's van Albert hadden deze driedaagse al vaker gedaan en leken niet zichtbaar onder de indruk. Albert en ik waren als twee tieners op schoolreisje. We komen gewoon uit de klei en worden dan ineens op kosten van de zaak volkomen in de watten gelegd voor een paar dagen. Heb tegen Albert gezegd dat ik het niet heel erg vindt als we dit vaker "moeten" doen....

N.B. nog twee quotes van de meisjes:
Nine hoorde ons in het Engels praten over het ontslaan van medewerkers. Ze vroeg waar we het over hadden en we legden uit wat ontslaan betekent. Vandaag zei ze in de auto: "Die meneer werkt niet, misschien is hij on fire."
We hebben Kiki verteld, dat als ze veel spaghetti eet, ze heel hard kan fietsen. Laatst croste ze met haar fiets door de alley. Toen ik vroeg hoe het nu toch kon dat ze zo goed kon fietsen zei ze "Nou, ik heb toch pasgetti in mijn benen!"

De bijbehorende foto's