vrijdag 26 oktober 2007
Sneeuw
Het heeft vannacht voor het eerst gesneeuwd! Het is maar een klein laagje: de daken, tuinen en auto's zijn wit, maar toch: het is het begin van onze eerste Canadese winter. We gaan dit weekend snowboots aanschaffen voor ons en de meisjes. Het weer blijft hier wel bijzonder: afgelopen woensdag was het 20 graden!
woensdag 24 oktober 2007
This and That
- De reclames zijn hier zo ongelofelijk slecht... onze gemoedstoestand wat betreft de commercials ging van verbazing (half augustus) via ongeloof (eind augustus), geïrriteerdheid (begin september) en agressiviteit (september) naar apathische berusting (heden). Het feit dat elk programma om de paar minuten wordt onderbroken voor een reclameblok is op z'n zachtst gezegd iets waar we nog niet aan gewend zijn.
- In Canada bestaat geen Teletekst! Dit is voor een Teletekst verslaafde als Albert toch wel een afkickwaardig feit. Hoe deden ze dat hier dan voor het internettijdperk?
- De tv-gids is onleesbaar. Als je wil zien wat er op tv is zijn er twee opties: zappen, maar dat is toch een tijdrovende bezigheid gezien het grote aantal zenders of Channel 5 kijken waar te zien is wat er "nu en over een half uur" per zender op tv is.
- Voor aanvang van het programma van kok Gordon Ramsay komt in beeld "This program contains coarse language, viewer discretion is advised". Voor aanvang van "Family guy" (volwassen tekenfilm, beetje Simpsons-achtig) komt in beeld "This program contains adult humor, viewer discretion is advised".
- Baseball is echt een geweldige sport. Colorado en Boston staan in de finale van de World Series en het is echt super om te kijken. Aan ijshockey moeten we nog een beetje wennen, nou ja "we", ik eigenlijk. Het gaat zo snel dat ik amper door heb waar de puck is. Ik zie alleen maar hockeyhelmen en andere beschermingselementen en heb dus geen idee wie wie is. De Edmonton Oilers moeten het voorlopig nog maar even met 1 Pol-fan doen, vrees ik.
- Als we met de meisjes op de "Sparta Moederfiets" rijden, dan krijgen we ongelofelijk veel reacties. Overal worden we aangesproken over de fiets. Opmerkingen als "how neat", "unbelievable, two kids on one bike" en nastarende blikken zijn niet vreemd. Zo werd ik zelfs door een klussende Bob de Bouwer in de straat aangesproken "Oh, you are the lady with the bike, it looks like a car". Oke, beetje overdreven, maar wel grappig. We rijden overigens nog wel ietwat illegaal rond... helmen voor de meisjes zijn verplicht en aangezien we dat een nogal overdreven en betuttelende regeling vinden, zijn we tot nu toe onbewust vergeten de helmen te kopen. Gaan we natuurlijk wel doen, we moeten ons netjes aanpassen...
zaterdag 20 oktober 2007
Nanine naar preschool
Nine is deze week voor het eerst naar preschool gegaan. Het schoolsysteem is hier anders dan in Nederland. Het begint hier met preschool voor kinderen vanaf 3 jaar, daarna volgt kindergarden voor kinderen van 5 jaar en elementary school vanaf 7 jaar. Preschool is te vergelijken met de Nederlanse peuterspeelzaal en kindergarden met groep 1. Kiki mag dus pas volgend schooljaar naar preschool. De uren van preschool zijn voor ons een beetje wennen: slechts drie middagen per week van 13.00-15.15 uur. Niet te vergelijken dus met de drie hele dagen creche van 8.00-18.00 uur in Nederland.
Het was best even uitzoeken hoe het allemaal werkt met de scholen en waar ze zitten. Al snel werd duidelijk dat in onze wijk de eerste paal voor de school de grond nog in moet en dat daardoor de wachtlijsten voor de scholen in de aangrenzende wijken erg lang zijn. Het niveau van de preschools leek zo op het eerste gezicht ook wel te verschillen. De ene preschool is gevestigd in een gebouw van een kindergarden/elementary school terwijl ik ook preschools heb gevonden die gevestigd waren in een wijkgebouw en waar een ouder (!) de juf moest vervangen als ze onverwachts ziek bleek te zijn.
Uiteindelijk hebben we een school gevonden in een wijk op 15 minuten rijden van ons huis. Het is gevestigd in een elementary school en komt erg professioneel over met een ervaren juf en assistent juf. De juffies worden bij de achternaam genoemd, dus geen Melissa en Brigitta maar netjes Miss Steed en Miss Da Silva.
Het verbaasde ons wel dat elke preschool die ik vond een cooperative preschool betrof, oftewel: een grote inbreng van de ouders wordt verwacht! Zo ook bij Nines school: elke schooldag heeft een ouder duty parent day wat betekent dat de ouder moet meehelpen in de klas, het betekent dat Albert of ik om de zes weken mag komen helpen. Ook wordt verwacht dat elke ouder een paar keer per schooljaar een avond Cleaning Bee is en een paar uur het speelgoed komt poetsen. Verder bestaat het bestuur uit ouders en wordt van de ouders verwacht dat ze zich aanmelden als "vrijwilliger" voor diverse taken als "knutselopperhoofd", "kleimaker", "wasvrouw", "hoofd schooluitjes" of fundraiser. Je bent verplicht om een x-aantal keer per jaar mee te doen met de fundraising activities. Het niet meedoen met de verplichte activiteiten wordt beboet. Het betalen gaat hier overigens ook wat anders dan in Nederland. Geen machtiging om het geld gewoon van onze rekening af te halen, welnee, alles gaat hier met cheques! Zonder cheques ben je hier nergens. We hebben bij Nines aanmelding cheques moeten schrijven voor de maanden oktober tot en met juni, voor administratiekosten, voor schooltuitjes, voor eventuele boetes bij het niet verschijnen op de duty days, bij de fundraising, bij de Cleaning Bee evenings etc. In totaal hebben we iets van 20 volledig ingevulde cheques moeten inleveren!
Het was best spannend om Nine naar school te brengen. Ik denk dat wij nog zenuwachtiger waren dan de kleine meid waar het om draaide. Het is natuurlijk ook niet niks: niet meer de vertrouwde creche met de vertrouwde juffies maar een nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe juffen en dan ook nog eens alles in het Engels. Vorige week mocht ze een lunchbag uitkiezen: het werd een knalroze prinsessentas met bijbehorend plastic prinsessenbakje voor de snack. Ik was met de meisjes al een keer naar de school geweest om even te kijken en om kennis te maken met de juffies. En wat een geluk: de juf leek heel veel op Nines favoriete juf in Nederland: juf Victoria! Dat was een meevaller!
Maandag was haar eerste dag. Albert had een vrije dag en bracht haar weg. De school is een kwartier rijden van ons huis met de auto. In de auto zei Nine "Mama zal mij wel gaan missen he!". Omdat het de eerste dag was, mocht Albert erbij blijven. Nine bleef eerst dicht bij Albert zitten, maar al snel deed ze met alles mee. Het was voor Albert bijzonder om te zien hoe het contact met de andere kinderen ging. Nine bleek nogal een bezienswaardigheid. Alle kinderen wilden aan haar kleren voelen, aan haar haren zitten en één meisje gaf Nine gelijk een knuffel toen ze binnenkwam en wilde haar hand vasthouden, heel schattig. Woensdag mocht Nine voor de tweede keer en brachten Kiki en ik haar weg. Dat was natuurlijk wat moeilijker: ze bleef nu alleen achter. De eerste minuten had ze het even zwaar, maar volgens de juffen was het na een paar minuten alweer over en ging het goed. Op de terugweg naar huis hoorde ik haar ineens heel stoer zingen over "Up and Down". Ze vertelde dat ze hadden geknutseld en dat de knutsels nog niet mee naar huis mochten omdat ze nog moesten drogen. We waren zo trots dat ze dat allemaal begrepen had. En vrijdag mocht ze voor de derde keer: vrolijk bleef ze achter in de klas. Van de juf hoorden we dat ze al veel Engelse woordjes kende en dat ze alle liedjes probeerde mee te zingen toen het liedjestijd was. Geweldig dus. De juffen beschikken inmiddels over een woordenlijst Nederlands-Engels zodat ze Nine toch een beetje kunnen begrijpen, best handig als Nine bijvoorbeeld naar de wc moet. Maar ook in andere situaties is het handig: zo vroeg ze in de klas om een "pop" en dachten de juffen dat ze wat wilde drinken.
Het maakt op Kiki wel indruk dat ze niet mee mag naar school, in Nederland gingen ze natuurlijk samen naar de creche, ze zegt nu de hele dag "Kiki niet naar school, Kiki is klein" en zo is het.
Het was best even uitzoeken hoe het allemaal werkt met de scholen en waar ze zitten. Al snel werd duidelijk dat in onze wijk de eerste paal voor de school de grond nog in moet en dat daardoor de wachtlijsten voor de scholen in de aangrenzende wijken erg lang zijn. Het niveau van de preschools leek zo op het eerste gezicht ook wel te verschillen. De ene preschool is gevestigd in een gebouw van een kindergarden/elementary school terwijl ik ook preschools heb gevonden die gevestigd waren in een wijkgebouw en waar een ouder (!) de juf moest vervangen als ze onverwachts ziek bleek te zijn.
Uiteindelijk hebben we een school gevonden in een wijk op 15 minuten rijden van ons huis. Het is gevestigd in een elementary school en komt erg professioneel over met een ervaren juf en assistent juf. De juffies worden bij de achternaam genoemd, dus geen Melissa en Brigitta maar netjes Miss Steed en Miss Da Silva.
Het verbaasde ons wel dat elke preschool die ik vond een cooperative preschool betrof, oftewel: een grote inbreng van de ouders wordt verwacht! Zo ook bij Nines school: elke schooldag heeft een ouder duty parent day wat betekent dat de ouder moet meehelpen in de klas, het betekent dat Albert of ik om de zes weken mag komen helpen. Ook wordt verwacht dat elke ouder een paar keer per schooljaar een avond Cleaning Bee is en een paar uur het speelgoed komt poetsen. Verder bestaat het bestuur uit ouders en wordt van de ouders verwacht dat ze zich aanmelden als "vrijwilliger" voor diverse taken als "knutselopperhoofd", "kleimaker", "wasvrouw", "hoofd schooluitjes" of fundraiser. Je bent verplicht om een x-aantal keer per jaar mee te doen met de fundraising activities. Het niet meedoen met de verplichte activiteiten wordt beboet. Het betalen gaat hier overigens ook wat anders dan in Nederland. Geen machtiging om het geld gewoon van onze rekening af te halen, welnee, alles gaat hier met cheques! Zonder cheques ben je hier nergens. We hebben bij Nines aanmelding cheques moeten schrijven voor de maanden oktober tot en met juni, voor administratiekosten, voor schooltuitjes, voor eventuele boetes bij het niet verschijnen op de duty days, bij de fundraising, bij de Cleaning Bee evenings etc. In totaal hebben we iets van 20 volledig ingevulde cheques moeten inleveren!
Het was best spannend om Nine naar school te brengen. Ik denk dat wij nog zenuwachtiger waren dan de kleine meid waar het om draaide. Het is natuurlijk ook niet niks: niet meer de vertrouwde creche met de vertrouwde juffies maar een nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe juffen en dan ook nog eens alles in het Engels. Vorige week mocht ze een lunchbag uitkiezen: het werd een knalroze prinsessentas met bijbehorend plastic prinsessenbakje voor de snack. Ik was met de meisjes al een keer naar de school geweest om even te kijken en om kennis te maken met de juffies. En wat een geluk: de juf leek heel veel op Nines favoriete juf in Nederland: juf Victoria! Dat was een meevaller!
Maandag was haar eerste dag. Albert had een vrije dag en bracht haar weg. De school is een kwartier rijden van ons huis met de auto. In de auto zei Nine "Mama zal mij wel gaan missen he!". Omdat het de eerste dag was, mocht Albert erbij blijven. Nine bleef eerst dicht bij Albert zitten, maar al snel deed ze met alles mee. Het was voor Albert bijzonder om te zien hoe het contact met de andere kinderen ging. Nine bleek nogal een bezienswaardigheid. Alle kinderen wilden aan haar kleren voelen, aan haar haren zitten en één meisje gaf Nine gelijk een knuffel toen ze binnenkwam en wilde haar hand vasthouden, heel schattig. Woensdag mocht Nine voor de tweede keer en brachten Kiki en ik haar weg. Dat was natuurlijk wat moeilijker: ze bleef nu alleen achter. De eerste minuten had ze het even zwaar, maar volgens de juffen was het na een paar minuten alweer over en ging het goed. Op de terugweg naar huis hoorde ik haar ineens heel stoer zingen over "Up and Down". Ze vertelde dat ze hadden geknutseld en dat de knutsels nog niet mee naar huis mochten omdat ze nog moesten drogen. We waren zo trots dat ze dat allemaal begrepen had. En vrijdag mocht ze voor de derde keer: vrolijk bleef ze achter in de klas. Van de juf hoorden we dat ze al veel Engelse woordjes kende en dat ze alle liedjes probeerde mee te zingen toen het liedjestijd was. Geweldig dus. De juffen beschikken inmiddels over een woordenlijst Nederlands-Engels zodat ze Nine toch een beetje kunnen begrijpen, best handig als Nine bijvoorbeeld naar de wc moet. Maar ook in andere situaties is het handig: zo vroeg ze in de klas om een "pop" en dachten de juffen dat ze wat wilde drinken.
Het maakt op Kiki wel indruk dat ze niet mee mag naar school, in Nederland gingen ze natuurlijk samen naar de creche, ze zegt nu de hele dag "Kiki niet naar school, Kiki is klein" en zo is het.
zaterdag 13 oktober 2007
Dutch Delicous
Vandaag waren we voor het eerst bij onze echte eigen Toko: Dutch Delicous. Geweldige zaak ten noorden van downtown. We werden begroet met met "good afternoon, goedemiddag" en we struikelden bijna over de pepernoten, schuimpjes, gevulde speculaas en de chocoladeletters.
Wat koopt De Hollander zoal in zijn Toko? Nou, het volgende:
- Enkhuizer (!) lange vingers
- Euroshopper kruidkoek
- Euroshopper kroepoek
- de originele Nibbits
- Een zak met oud hollandsch schepsnoep
- Kruidcakemix van Homemade (ook te verkrijgen bij de Albert Heijn!)
- Honig nasikruiden
- Conimex Ketjap Manis
- Albert Heijn pannenkoekenmix
- Krentenbollen (voor de Enkhuzers onder ons: ze waren bijna net zo lekker als de Botman krentenbollen!)
- De Ruijter melkchocolade vlokken
- Haribo suikerspekjes
Onderaan het bonnetje staat "tot ziens & bedankt" en wordt de tip gegeven dat je je chocoladeletters kan bestellen zodat je ervan verzekerd bent dat de juiste letters voorradig zijn. Natuurlijk is het ook mogelijk om een "gezellig bakkie" te doen in de koffiehoek van de winkel. Als echte Dutchies reden we tevreden en al krentenboletend weer naar huis!
donderdag 11 oktober 2007
Kiki's verjaardag
Onze Kikus is afgelopen vrijdag twee jaar geworden! Bij deze dank aan alle e-mail-, kaarten- en cadeautjesstuurders!
Qua taarterij zijn we al een beetje Canadian: zie de pumpkin pie! Lekker! Kiki mocht de taarten uitkiezen, maar uiteindelijk brulde ze in de winkel "IJS!" en aangezien de jarig het mag zeggen...
zaterdag 6 oktober 2007
Foto's keuken
Foto links: links (net te zien) de wc-deur, daarnaast de garderobekast en rechts de achterdeur
Foto's woonkamer I
donderdag 4 oktober 2007
Update
Het bevalt goed in ons nieuwe huis. Het voelt af en toe nog een beetje alsof we in een hotel verblijven, maar langzaamaan begint het ook al als 'thuis' te voelen en dat is natuurlijk de bedoeling. Het is nog even wennen aan alle deuren overal. Alleen op de begane grond hebben: een voordeur, garderobekast bij de voordeur, deur naar de basement, inbouwvoorraadkasten, deur naar de wc, garderobekasten bij de achterdeur en achterdeur. Wel mooi om te zien. Boven hebben we heel overdreven twee badkamers. Eén op de gang en één in onze kamer. Onze kamer voelt daardoor als een hotelkamer: we hebben een badkamer waar we vanaf de slaapkamer in kunnen en we hebben een walk in closet. De naam closet is eigenlijk wat te min: de eerste reactie van Albert's moeder toen ze de closet zag was dan ook "dit kan ook een computerkamer of babykamer worden!". Ehhh, nou, we willen de laptop eigenlijk gewoon beneden en die babykamer zit eigenlijk niet in de planning zeg maar. Gewoon een grote kast dus.
Voor zover we nu in kunnen schatten, hebben we leuke buren, we bouwen even een voorbehoud in want we moeten nog een zomer met rokende mega BBQ's met 20 mates en beer meemaken. Natuurlijk kunnen ze niet tippen met onze eerste buren "Buurman en Buurvrouw" en daarna onze Annie en Eric!, maar dat spreekt voor zich! Van de buren twee huizen verderop kregen we een begroeting alsof ze jarenlang op ons gewacht hadden. Eén buurman riep op een afstand van tig meter : "Hi, neigbour!" toen hij ons voor het eerst zag. Erg aardig allemaal.
Afgelopen vrijdag 28 september werd het laminaat gelegd. Voor de oplettende lezer: Ja ja, inderdaad bijna een week te laat en inderdaad ná de verhuizing van 21 september! Daar waren we natuurlijk niet zo blij mee. Het laminaat moest uit de naburige provincie komen (Britisch Columbia, voor intimi "BC") en tsja, het kwam niet. De klantvriendelijkheid staat hier zo hoog in het vaandel dat je er af en toe een beetje misselijk van wordt, maar dat bleek bij Alberta Hardwood Flooring toch wat anders. Hun reactie was geweldig: "kan gebeuren". Het feit dat onze hele "hebbe en houwe" een paar dagen later zou komen, was een typisch gevalletje van "jammer joh". Maar Albert liet het er niet bij zitten: hij wist er een deal uit te slepen dat als het laminaat er maandag de 24e niet was, dat we dan een houten vloer zouden krijgen tegen amper een meerprijs. Dat was even mooi onderhandeld. Hout hadden ze in tegenstelling tot laminaat wel in voorraad, dus dat probleem was getackeld, maar het volgende probleem onstond gelijk: het is in Alberta amper mogelijk om aan installers te komen. En de man die laminaat kon leggen was niet gespecialiseerd in hout... (en ik denk nog naïef: een plank is een plank, maar het bleek wat ingewikkelder). Uiteindelijk werd het laminaat alsnog geleverd op maandag 20 september, maar zodanig laat dat het niet meer voor de verhuizing de dag erna gelegd kon worden.
De installers hadden het uiteindelijk in een halve dag gelegd en het zag er gelijk geweldig uit. Ons gekleurde Ikea-kleed ligt er weer op, de kaarten van Rotterdam en Enkhuizen hangen weer aan de muur, net als in Rotterdam dus.
Tot slot nog even een mooie van Kikus:
Ik: "Kiki, hoe oud word je?"
Kiki: (vol overtuiging!) "VIJF!"
Ik: "Nee Kikus, je wordt twee!"
Kiki: "Nee, VIJF!"
Ik: "Kiek, je wordt echt twee jaar!"
Kiki: "Oke, lang zal leven gloria!"
Voor zover we nu in kunnen schatten, hebben we leuke buren, we bouwen even een voorbehoud in want we moeten nog een zomer met rokende mega BBQ's met 20 mates en beer meemaken. Natuurlijk kunnen ze niet tippen met onze eerste buren "Buurman en Buurvrouw" en daarna onze Annie en Eric!, maar dat spreekt voor zich! Van de buren twee huizen verderop kregen we een begroeting alsof ze jarenlang op ons gewacht hadden. Eén buurman riep op een afstand van tig meter : "Hi, neigbour!" toen hij ons voor het eerst zag. Erg aardig allemaal.
Afgelopen vrijdag 28 september werd het laminaat gelegd. Voor de oplettende lezer: Ja ja, inderdaad bijna een week te laat en inderdaad ná de verhuizing van 21 september! Daar waren we natuurlijk niet zo blij mee. Het laminaat moest uit de naburige provincie komen (Britisch Columbia, voor intimi "BC") en tsja, het kwam niet. De klantvriendelijkheid staat hier zo hoog in het vaandel dat je er af en toe een beetje misselijk van wordt, maar dat bleek bij Alberta Hardwood Flooring toch wat anders. Hun reactie was geweldig: "kan gebeuren". Het feit dat onze hele "hebbe en houwe" een paar dagen later zou komen, was een typisch gevalletje van "jammer joh". Maar Albert liet het er niet bij zitten: hij wist er een deal uit te slepen dat als het laminaat er maandag de 24e niet was, dat we dan een houten vloer zouden krijgen tegen amper een meerprijs. Dat was even mooi onderhandeld. Hout hadden ze in tegenstelling tot laminaat wel in voorraad, dus dat probleem was getackeld, maar het volgende probleem onstond gelijk: het is in Alberta amper mogelijk om aan installers te komen. En de man die laminaat kon leggen was niet gespecialiseerd in hout... (en ik denk nog naïef: een plank is een plank, maar het bleek wat ingewikkelder). Uiteindelijk werd het laminaat alsnog geleverd op maandag 20 september, maar zodanig laat dat het niet meer voor de verhuizing de dag erna gelegd kon worden.
De installers hadden het uiteindelijk in een halve dag gelegd en het zag er gelijk geweldig uit. Ons gekleurde Ikea-kleed ligt er weer op, de kaarten van Rotterdam en Enkhuizen hangen weer aan de muur, net als in Rotterdam dus.
Tot slot nog even een mooie van Kikus:
Ik: "Kiki, hoe oud word je?"
Kiki: (vol overtuiging!) "VIJF!"
Ik: "Nee Kikus, je wordt twee!"
Kiki: "Nee, VIJF!"
Ik: "Kiek, je wordt echt twee jaar!"
Kiki: "Oke, lang zal leven gloria!"
maandag 1 oktober 2007
We zijn verhuisd!
Het heeft even geduurd voordat deze update op de blog kon worden gezet: Word deed het wel, maar internet niet... Dat is toch wel één van de hindernissen bij een verhuizing: het hele internetfeest kan weer opnieuw beginnen! Maar vanaf vandaag zijn we weer online! Onze Gmail blijft voorlopig nog even actief, maar er kan nu ook gemaild worden naar polfamily@shaw.ca [let op: niet "familypol" zoals ons Gmail-adres, dat e-mailadres was bij Shaw nl. al door de andere familie Pol ingenomen!].
Voor de gezelligerds die willen bellen: we zijn de trotse bezitters van een eigen telefoonlijn, het nummer is 780-758 6018.
Hier finally de eerste update:
Dinsdag de 25e zijn we verhuisd! Albert moest werken en hij heeft me s’ochtends om 7.00 uur bij het huis afgezet. We schrokken bij aankomst: er stond - in tegenstelling tot het bericht van de Canadese verhuizer - geen container! Om 8.30 kreeg ik onze contactpersoon bij de verhuizer te pakken: onze spullen waren overgeladen in een vrachtwagen en die was onderweg, gelukkig! Vanaf 9.00 uur had ik een hotline met de verhuizers. Ze hebben me vanaf dat tijdstip 5 keer gebeld om de weg te vragen! Ik was al erg trots dat ik met mijn niet sterk ontwikkelde richtingsgevoel de weg kon wijzen en dan ook nog eens in het Engels! Ik moet bekennen dat het niet helemaal goed ging… ik wist de weg aan te geven zoals wij ‘m altijd rijden als we van Albert’s ouders komen, we komen dan uit het westen…. je moet dan op een gegeven moment ergens linksaf. Maar ja, als zij ineens uit het oosten blijken te komen, dan moesten ze eigenlijk rechtsaf ... Maar ja, het is natuurlijk ook een risico om geheel op mijn aanwijzingen te vertrouwen. TIP: mocht iemand nog overwegen naar Canada te komen om rijk te worden: een importeur van TomTom is wellicht een leuke carrieremove!
Uiteindelijk waren ze hier aangekomen. Drie man sterk stonden voor de deur. Allereerst Chef, hij leek op de grotere broer van Najib Amhali, het was dus gelijk gezellig. Vervolgens was er “Senior”, een overcollegiale Houtakkertype met dito overhemd met ouders die geboren zijn in Leeuwarden of all places! Hij gaat om de vier jaar op vakantie naar Nederland en gaat altijd een paar dagen naar Ameland. Als laatste was er nog “Junior” die in vergelijking tot de Junior van de Nederlandse verhuizer wèl carriere in de verhuisbusiness kan gaan maken!
Chef Najib vroeg nog of ik de bingo wilde doen of dat hij het voor me mocht doen: alle items in de vrachtwagen zijn genummerd en elk stuk moet afgestreept worden van een lijst als bewijs dat ze alles hebben afgeleverd. Bingo is niet echt mijn hobby dus hij mocht zich van mij met de lijst vermaken.
Het was erg leuk om alles uit te pakken en ik kreeg bijna tranen in mijn ogen van de nieuwe “Blond Amsterdam” en “Douwe Egberts” mokken en van de pakken oliebollenmix die ik in een doos vond (wat zo’n emigratie toch met je doet!). Senior kon een “Yeah!” niet onderdrukken toen hij de dozen en zakken drop zag die ik uitpakte, hij liet ze gelijk aan Chef Najib en Junior zien en vertelde heel enthousiast hoe geweldig de Dutch licorice is. Senior heeft in ieder geval voldoende drop tot zijn volgende vakantie naar Leeuwarden en Ameland en Najib en Junior kunnen geen drop meer zeggen vrees ik! (Ad, dank voor alle kilo’s drop!) Senior ging behalve met drop ook nog met een paar originele HEMA geitenwollensokken naar huis. Hij had een gat in zijn schoen en daardoor een zeiknatte sok, gelukkig voor hem had ik de sokken snel gevonden. De titel van het boek dat we als afscheidscadeau hadden gekregen: "Ik mis alleen de HEMA", klopt overigens echt... Nine zei zelfs laatst: "Mama, in Nederland hadden we een HEMA he?", toen ik zei "En hier niet, dat is wel jammer", zei ze "Wel zonde!".
Om 14.30 waren de mannen klaar. Het was even een race tegen de klok om zoveel mogelijk uit te pakken. We wilden gelijk dinsdag in het huis slapen en dan is het toch best prettig om wat dekens en kussens te hebben, er moest natuurlijk wat speelgoed uitgepakt zijn voor de meisjes etc. Als je wat specifieke items zoekt, dan zijn het best veel dozen zeg maar.... En direct bleek dat de Dutch Junior de verhuizerstechnieken echt niet in zijn vingers had: in niet één doos zat wat hij erop had geschreven. Zo noemde hij de inhoud van een doos "plastic bags" terwijl de inhoud van de doos bestond uit gereedschap, weekendtassen en voetballenschoenen. En beddengoed noemde hij "clothes" en dat vertraagd het zoeken natuurlijk ook met een half uur. Uiteindelijk zag het huis er aan het eind van de dag heel gezellig en al vrij leefbaar uit. De meisjes stuiterden door het huis toen ze binnenkwamen en begonnen gelijk in de woonkamer te dansen. Ze wilden daarna gelijk hun kamers zien. Nine heeft één roze wand en ze wilde niet meer uit haar "prinsessenkamer". Kiki heeft één oranje wand, toen ik zei dat dat orange was, zei ze "niet, is oranje". Als objectieve lezer zou ik denken "weet ze al wat oranje is, ze moet nog twee worden" [voor de Portefeuillehouders Agenda: dat is komende vrijdag!]: klopt, 9 van de 10 keer noemt ze het "roze".
Uiteindelijk waren ze hier aangekomen. Drie man sterk stonden voor de deur. Allereerst Chef, hij leek op de grotere broer van Najib Amhali, het was dus gelijk gezellig. Vervolgens was er “Senior”, een overcollegiale Houtakkertype met dito overhemd met ouders die geboren zijn in Leeuwarden of all places! Hij gaat om de vier jaar op vakantie naar Nederland en gaat altijd een paar dagen naar Ameland. Als laatste was er nog “Junior” die in vergelijking tot de Junior van de Nederlandse verhuizer wèl carriere in de verhuisbusiness kan gaan maken!
Chef Najib vroeg nog of ik de bingo wilde doen of dat hij het voor me mocht doen: alle items in de vrachtwagen zijn genummerd en elk stuk moet afgestreept worden van een lijst als bewijs dat ze alles hebben afgeleverd. Bingo is niet echt mijn hobby dus hij mocht zich van mij met de lijst vermaken.
Het was erg leuk om alles uit te pakken en ik kreeg bijna tranen in mijn ogen van de nieuwe “Blond Amsterdam” en “Douwe Egberts” mokken en van de pakken oliebollenmix die ik in een doos vond (wat zo’n emigratie toch met je doet!). Senior kon een “Yeah!” niet onderdrukken toen hij de dozen en zakken drop zag die ik uitpakte, hij liet ze gelijk aan Chef Najib en Junior zien en vertelde heel enthousiast hoe geweldig de Dutch licorice is. Senior heeft in ieder geval voldoende drop tot zijn volgende vakantie naar Leeuwarden en Ameland en Najib en Junior kunnen geen drop meer zeggen vrees ik! (Ad, dank voor alle kilo’s drop!) Senior ging behalve met drop ook nog met een paar originele HEMA geitenwollensokken naar huis. Hij had een gat in zijn schoen en daardoor een zeiknatte sok, gelukkig voor hem had ik de sokken snel gevonden. De titel van het boek dat we als afscheidscadeau hadden gekregen: "Ik mis alleen de HEMA", klopt overigens echt... Nine zei zelfs laatst: "Mama, in Nederland hadden we een HEMA he?", toen ik zei "En hier niet, dat is wel jammer", zei ze "Wel zonde!".
Om 14.30 waren de mannen klaar. Het was even een race tegen de klok om zoveel mogelijk uit te pakken. We wilden gelijk dinsdag in het huis slapen en dan is het toch best prettig om wat dekens en kussens te hebben, er moest natuurlijk wat speelgoed uitgepakt zijn voor de meisjes etc. Als je wat specifieke items zoekt, dan zijn het best veel dozen zeg maar.... En direct bleek dat de Dutch Junior de verhuizerstechnieken echt niet in zijn vingers had: in niet één doos zat wat hij erop had geschreven. Zo noemde hij de inhoud van een doos "plastic bags" terwijl de inhoud van de doos bestond uit gereedschap, weekendtassen en voetballenschoenen. En beddengoed noemde hij "clothes" en dat vertraagd het zoeken natuurlijk ook met een half uur. Uiteindelijk zag het huis er aan het eind van de dag heel gezellig en al vrij leefbaar uit. De meisjes stuiterden door het huis toen ze binnenkwamen en begonnen gelijk in de woonkamer te dansen. Ze wilden daarna gelijk hun kamers zien. Nine heeft één roze wand en ze wilde niet meer uit haar "prinsessenkamer". Kiki heeft één oranje wand, toen ik zei dat dat orange was, zei ze "niet, is oranje". Als objectieve lezer zou ik denken "weet ze al wat oranje is, ze moet nog twee worden" [voor de Portefeuillehouders Agenda: dat is komende vrijdag!]: klopt, 9 van de 10 keer noemt ze het "roze".
Wordt vervolgd (en snel met foto's)!
Abonneren op:
Posts (Atom)