Winter

Foto's:

- de meisjes maken snow Angels

- Albert na een trimtocht met -32,7C
- de meisjes op De Grote Heuvel

Het is hier nu echt winter. Na een periode waarbij het weer een beetje van alles wat was met koudere temperaturen, sneeuwbuien, maar ook met periodes boven nul (lekker glad), is sinds een week of twee de winter in volle hevigheid toegeslagen. Vorige week gaf de thermometer het record van deze winter tot nu toe aan: -32,7C (vooral die 0,7 niet onderschatten). Albert zei 's ochtends direct na het zien van de temperatuur "Ik heb echt zin om te trimmen, ben zó benieuwd hoe dat voelt met -32,7". Tjsa, dat had ik dan weer niet. Hij kwam met bevroren wimpers en wenkbrauwen terug. Zijn reactie "Dat was echt heel lekker!". We hadden overigens niet verwacht dat we zo snel aan deze winters zouden wennen. Per slot van rekening is dit pas onze tweede winter hier. Toen het laatst -15C was, zeiden we "gelukkig is het vandaag niet zo koud" en vandaag was het overdag -7C, dus was het "warm".

De laatste week voor de kerstvakantie was het voor het eerst deze winter dat Nine op school met het speelkwartier niet naar buiten moest. Bij temperaturen kouder dan -23C (inclusief wind chill gelukkig) blijven ze binnen. Is het echter 'warmer' dan moeten ze gewoon naar buiten. Bij Kikus bij de peuters is dat gelukkig wat humaner: max. -10C.

De kou is over het algemeen goed te harden. We komen gewoon niet al te veel buiten op die dagen. Van de huisdeur tot de auto is dan ver genoeg zeg maar.

Tanken met -30C is trouwens niet prettig. Sowiezo zijn diverse pompen out of order door de kou (we rijden de tank zekerheidshalve dus vaak maar niet helemaal leeg), en na even tanken voelt het echt alsof je neus eraf valt.

We zijn altijd gewend om met ons slaapkamerraam open te slapen, met deze temperaturen vinden we dat zelf eigenlijk wel een bikkelactie.... als we het raam open krijgen tenminste. De afgelopen week was het onmogelijk om het raam open te krijgen, die zat volledig vast gevroren. Laatst nog een mooie actie: we zijn altijd een beetje laks met sommige dingen, zo ook het opruimen van onze 30 meter lange tuinslang. Toen het een beetje begon te sneeuwen hadden we al een paar keer gezegd "die moeten we nog even opruimen" maar ja, hij lag niet echt in de weg dus... uiteindelijk leek het me niet zo handig als dat ding de hele winter onder de sneeuw ligt, maar probeer maar eens een bevroren tuinslang op te rollen.... dat lukt je niet !

We hebben veel grote hazen in de tuin. Ze zijn overigens amper te zien, in de winter zijn ze spierwit in plaat van licht bruin. Onder de tuintafel leggen we elke dag stukken winterwortels voor ze neer. De hele tuin is spierwit, behalve onder de picknicktafel (keutels!).

Als het warmer is dan -20C dan gaat Albert met de meisjes naar de grote heuvel, vlakbij ons huis. Dat is de perfecte sleeheuvel. De meisjes gaan met een rotgang de heuvel af en hebben de grootste lol. Voor Albert het perfecte excuus om zelf ook te gaan sleeën. Gisteren waagde ik me even Met Buik op de grote heuvel: geweldig gezicht, Albert op zijn buik op een plastic matje, Kikus lag op zijn rug met haar armen om Albert's nek en Nine zat "achterop" en dan met een rotvaart naar beneden. Het duurde me overigens iets van 20 minuten voordat ik zelf winterproof was en mee kon naar de heuvel. Nu was ik een beetje vergeten dat mijn skibroek vorig jaar al niet echt heel ruim meer zat, maar het viel even bar tegen om die Buik erin te krijgen. Tsja, een zwangerschaps-skibroek is dan een van de dingen die ik niet heb aangeschaft. Dacht ik bijna klaar te zijn: probeer maar als Michelinmannetje Met Buik te bukken om je snowboots aan te doen.... uiteindelijk gelukt.

Sint&Santa

Op 7 december was Sinterklaas bij De Nederlandse Club. Compleet met pieten, pepernoten, heel veel Sinterklaasliedjes, patat en broodjes kroket. We stonden er van te kijken hoeveel Nederlanders er aanwezig waren. In totaal had De Sint aan ruim 90 kinderen een cadeautje gegeven.
Sommige kinderen hadden een lekker zwaar Engels accent toen ze hun sinterklaasliedje op het podium kwamen zingen. Andere kinderen hadden weliswaar een Nederlandse Opa &Oma maar waren verder zo Canadees als het maar zijn kon, die kwamen niet verder dan Jingle Bells toen gevraagd werd of ze een sinterklaasliedje wilden zingen.
Half november hadden de meisjes Santa al gezien. Kiki leert op school kerstliedjes, ze zingt vol trots "We miss you a very Christmas", daar wordt nog aan gewerkt!

Award Winner

Laatst was Albert met één van zijn managers die de verzekeringsopleiding ("CIP Program") volbracht had mee naar de diploma-uitreiking. Albert volgt deze opleiding op dit moment ook. De meesten doen er hier een paar jaar over om de opleiding in de avonduren te volbrengen. Het was een sjieke aangelegenheid: luxe locatie (Canada Place, zeg maar het stadhuis), uitgebreide lunch waar van tevoren door de ING dure tickets voor gekocht moesten worden etc. Albert zat daar een beetje verveeld het programmaboekje door te bladeren op zoek naar wat bekende namen. In de lange rij van graduates zag hij de namen van zijn manager en nog wat ING-ers, maar toen hij doorbladerde viel zijn oog op de in vet gedrukte naam "ALBERT POL" bij een bescheiden rijtje "Special Awards". Hij kreeg even de zenuwen "Moet ik een prijs uitreiken?", "Had ik een speech moeten voorbereiden?" etc. Het spreekt voor zich dat hij niet zo gemakkelijk zat. Werden de diploma's aan de graduates in een rap tempo aan de lopende band uitgereikt, bij de awards ging dat een stuk formeler. Eén voor één werden de award winners onder luid applaus op het podium uitgenodigd. Toen Albert zijn naam hoorde, bleef hij nog een paar seconden zitten, aangezien hij van dit alles niet op de hoogte was, dacht hij dat het wellicht een andere Albert Pol betrof. Maar nee, het was toch echt deze Albert Pol die het podium op moest.

De award die hij had gewonnen was

"THE RON THOMPSON AWARD FOR EXCELLENCE, PRESENTED BY
THE HONOURABLE ORDER OF THE BLUE GOOSE INTERNATIONAL, EDMONTON POND
TOP FIRST YEAR STUDENT IN CIP PROGRAM 2008".

Hij kreeg een groot zwaar houten plakkaat met een omvang van 40cmx50cm overhandigd, een soort wisseltroffee, met daarop alle namen van de voorgaande winnaars sinds 1979. Daarnaast kreeg hij nog een klein houten plakkaat met daarop de tekst van de Award. Hij stond natuurlijk helemaal perplex. Hij had mooie cijfers gehaald voor zijn examens, maar hij had niet kunnen vermoeden dat de cijfers zó mooi waren. Toen hij weer op zijn werk was belde hij me met de woorden "Wat mij nu net overkomen is....".

Kiekjes

Nog wat kiekjes van Kiekje&de rest

De Tuin

Voor de trouwe volgers van de tuinsoap, hier nog wat foto's van de tuin en de garage. De foto's zijn nog van voor de eerste sneeuwval, inmiddels is alles bedekt onder een mooie sneeuwlaag.

Tussenstandje

Het is weer tijd van een van alles wat tussenstandje:
- Benzine: was de benzineprijs van de zomer nog 138.9, op dit moment hebben we al een literprijs van 75.4 gespot. Het spreekt voor zich dat het bijna een feest is om een lege tank vol te gooien voor zo'n prijs.
- De Buik: tot een week of 3 geleden was er amper te zien dat ik zwanger ben. Ik kreeg hier en daar wat vertwijfelde blikken van de medemoeders op school "toch zonde dat ze het snoepen niet kan laten, jammer van dat buikje", maar sinds kort is het Grote Uitbuiken begonnen. Inmiddels ga ik de 25e week alweer in. Uitgerekende datum is na de vorige echo een paar dagen vervroegd, het eerste Canadese Polletje verwachten we zo rond 15 maart. De meisjes hebben de baby "Baby O" genoemd, naar een kinderliedje van hier dat ze een keer gehoord hadden. Op de vraag hoe de baby moet heten na de geboorte antwoordde Nine geïrriteerd "Ik zei toch Baby O" en Kiki zei "Als het een jongen is, heet hij Max en als het een meisje is heet ze Ruby" (naar haar favoriete tv-serie). Binnenkort kunnen we een afspraak maken met het ziekenhuis voor een rondleiding over de kraamafdeling. Thuis bevallen is hier zo ongeveer not done, dus dit keer voor het eerst naar het ziekenhuis. Het grote voordeel van zwanger zijn in Canada is dat ik dit keer niet hoef af te kicken van de filet americain.... Dat afkicken was op 2 augustus 2007 begonnen bij aankomst in Edmonton: filet americain kennen ze hier niet...
- De Tuin: onze trots, te weten onze boom in de voortuin is een aantal weken gedegradeerd naar de achtertuin. De controleur van de gemeente had de boom afgekeurd: de stam was niet dik genoeg (de stam had 2 cm dikker moeten zijn...). Gevolg: een ritje naar een boomkwekerij, de aanschaf van een Berk van een kleine 6 meter en 350 kilo in Jan's pick-up truck, $350 armer, een uur graven in de dikke kleilaag voor Albert, Jan en Meneer Pol, 3x bijna een hernia bij het planten van De Boom, maar het belangrijkste: de voortuin is goedgekeurd en binnen enkele weken verwachten we eindelijk onze landscaping deposit terug.
- Het Weer: tot nu toe hebben we 2 dagen een klein laagje sneeuw gehad. Aan het eind van de middag was de sneeuw alweer gesmolten. Het vriest 's nachts rond de 5 graden, met een uitschieter vorige week van -12C. Vorig jaar hadden we eind november al temperaturen van -20C. Met andere woorden: we worden tot nu toe enorm gespaard. Het is bizar om te vernemen dat er op dit moment meer sneeuw ligt in Nederland dan in Edmonton.
- De Sint: we houden de Sinterklaas traditie in ere: elke dag kijken de meisjes het Sinterklaasjournaal via uitzendinggemist.nl, ze hebben hun schoen al gezet, ze zingen de hele dag Sinterklaasliedjes (aanrader: de cd "Sinterklaasfeest met VOF de Kunst") en 7 december ontmoeten we Sinterklaas bij De Nederlandse Club. Net als vorig jaar probeert Albert de ING-ers wat van deze Nederlandse cultuur bij te brengen: hij heeft met zijn managers lootjes getrokken en ze mogen cadeaus voor elkaar kopen + gedichten maken. Verder trakteert hij dit jaar alle mensen uit zijn teams op chocoladeletters, ik had de eer om bij onze Nederlandse toko 82 chocoladeletters op te halen.
- Santa: de Christmas spirit is hier al volop aanwezig: een groot aantal huizen is al uitbundig versierd met kerstverlichting, sneeuwmannen, Santa's, hertjes etc. In Hawrelak Park is de kerstshow deze week geopend (een heel park vol met lichtornamenten) en twee weken terug hadden we het kerstfeest voor de kinderen van ING-medewerkers. Tot nu toe horen we nog weinig kerstliedjes op de radio, maar daar zal snel verandering in komen.

Kleine meisjes worden groot

Bij toeval ontdekte ik twee gelijkende foto's in het fotobestand: de eerste is van augustus 2007, de tweede van oktober 2008.

Halloween

Vorige week was het weer Halloween. Nine was verkleed als poes (maar wel een prinsessenpoes natuurlijk: roze jurk met staart en haarband met oren) en Kiki was verkleed als prinses. Albert ging net als vorig jaar met de meisjes op stap voor Trick or Treat. Op zijn werk had hij die dag ook al zijn klompen aan voor Halloween, hij kon de dag erop amper meer lopen... de opbrengst van een uurtje langs de deuren was overigens zeer indrukwekkend!

Edmonton Eskimos

Nine mocht zelf popcorn bestellen en betalen. Nine: "Can I have the biggest popcorn you have?", dit was het resultaat.

Albert is laatst met Nine naar een Canadian Football wedstrijd van de Edmonton Eskimos geweest. Onder het mom "dat hoort bij de opvoeding" heeft hij het perfecte excuus om naar de sportwedstrijden te gaan, zo was hij vorige week nog met Nine naar een ijshockey wedstrijd van de Oiler Kings geweest (jeugdteam van de Oilers).

Tante Chan & Oom Mau

Chan & Mau kregen een upgrade bij hun huurauto. Deze SUV was zo groot dat je er echt in moest klimmen. Onze - toch niet onaardige auto - leek wel een mini!



De Cadeaukoffer werd met gejuich door de meisjes ontvangen!

Een paar maanden geleden belde Tante Chan: of ze Kikus persoonlijk een cadeautje mochten brengen voor haar 3e verjaardag. Dat vonden we natuurlijk een geweldig plan. Zaterdag 4 oktober hebben we ze van Edmonton Airport afgehaald. Ze zijn hier een week geweest. In die week hebben we ze zoveel mogelijk van Edmonton & omgeving en ons leven hier laten zien. Zo was Tante Chan was met mij mee naar Kiki's school, ging Oom Mau was met Albert mee naar Nine's school, zijn Albert, Mau en Rien wezen hicken in Elk Island (National Park) waar ze in totaal meer dan 100 bizons hebben gezien (waarvan 1 kudde op een meter afstand van de auto), zijn Chan en Wendy meerdere malen naar West Edmonton Mall geweest en hebben Albert en Oom Mau Albert's favoriete trimroute door Whitemud Ravine Park getrimd. Ook hebben we met z'n 4en de tentoonstelling "Body World" gezien, die ook in Nederland getoond is. Afgelopen zaterdag vertrokken ze via de Rockies naar Vancouver, van waar ze volgend weekend terugvliegen. Ze kwamen hier op de laatste nazomerdag met 20C en vertrokken zaterdagochtend met -7C. We hebben een topweek met ze gehad. Bijzonder om mee te maken dat het leek alsof we ze de week ervoor nog gezien hadden, terwijl het toch al zo'n 14 maanden geleden was. Het afscheid ging logischerwijs dan ook gepaard met de nodige emo-momentjes.

Kiki's eerste schooldag!

Afgelopen dinsdag was Kiki's eerste schooldag op Preschool bij Miss Steed. Tante Chan en ik waren duty parent (dus: snacks openmaken voor de kinderen, tafels boenen na het kleien, kleuren, snacken, grond aanvegen etc!). Kiki vond het geweldig, ze mocht als "busy bear" die dag overal voorop lopen, het bordje van de deur op "groen" zetten als teken dat alle kids de klas in mochten en ze mocht de sand timer omdraaien zodat de kinderen wisten hoe lang ze nog hun snack mochten eten. Miss Steed deed haar best om alle kinderen heel netjes in een line up te laten lopen, maar met drie jarigen vergt dat wel de nodige oefening! Ze hadden deze dag ook een nature walk wat inhield: bladeren zoeken tijdens een wandelingetje rond de speeltuin. We hadden verwacht dat haar tweede dag op donderdag wat lastiger zou zijn aangezien ze dan zelf naar school moest zonder ons erbij, maar nadat Albert haar de klas in had gebracht had ze na een vrolijke "bye bye" alleen nog maar oog voor de legotafel.

Kiki 3 jaar!

NIEUWS!

Nu onze emigratie na ruim een jaar toch wel oud nieuws is geworden en het gekeuvel over het trimmen en de tuinperikelen natuurlijk wel valt in de categorie I.B.G. (Interesting But Go on), is het eindelijk tijd voor een echt nieuwtje dachten we zo. Bij deze: eind maart verwachten we ons eerste echte Canadeesje! Jawel, "we zijn zwanger", inmiddels 12 weken.
Het geslacht is nog niet bekend, dat hopen we zo rond de 18 weken te vernemen. Voor Nine is het duidelijk: ze wil alleen een zusje want "jongens zijn niet leuk". Op de vraag "en wat doen we dan als het een jongentje wordt?" gaf ze het duidelijke antwoord: "dan geven we 'm weg". Tsja, daar kunnen we het mee doen...

emailadres

FYI (dit staat in 99% van de mails die Albert op zijn werk krijgt: For Your Information) voor degene die het adres polfamily@shaw.ca gebruikt: dit emailadres vervalt. We zijn te bereiken op familypol@gmail.com

Nine naar Kindergarten

Nine's eerste schooldag is morgen. Ze gaat middagen naar school van 12.30 tot 15.30, behalve op donderdag, dan is het tot - let wel - 14.35, waarbij die laatste 5 minuten niet onderschat moeten worden. Dit valt nog alles mee, als ze de ochtenden naar school zou gaan, dan zou voor haar de school om exact 8.38 uur beginnen. Gisteren had ze een "Open House" om de juf en het klaslokaal eens te aanschouwen. De klas heeft een vissenkom, de receptie van de school een groot aquarium, de school ziet er "gezellig" uit met rode daken en de speeltuin is door onze meisjes goedgekeurd: er kan weinig meer misgaan zouden we zo denken. Op deze opendag werd ik overspoeld met formulieren die ik in moest vullen, daar was ik zonder te overdrijven ruim 20 minuten mee bezig (en niet omdat ik zo traag ben). Zo moest ik besluiten om wel of geen toestemming te geven voor schooluitjes, het feit dat Nine gefotografeerd kan worden, of deze foto's vervolgens gepubliceerd mogen worden in de nieuwsbrief, op de school website, op de website van Edmonton Public Schools, of vervolgens haar naam en/of haar leeftijd daarbij genoemd mag worden bla bla bla....
We hebben een handboek meegekregen om eens goed te bestuderen. Niet heel veel opvallendheden behalve: "ze spelen elke dag buiten, tenzij harde regenval of temperaturen kouder dan -23 graden" (inclusief wind chill, dat dan weer wel).
De juf is bij voorbaat goedgekeurd door Nine. Ze heet nl. Mrs. Renz. Nadat we Nine wat sterke verhalen over Circus Renz hadden verteld en Albert daarbij nog aanvulde dat hij "vroeger" bij Circus Renz had gewerkt, kon de juf niet meer stuk. Een leugentje om bestwil zeg maar.
Kiki mag naar de geliefde Miss Steed als ze 3 wordt. Ze heeft natuurlijk nog weinig besef van tijd, dat bleek toen ze vandaag haar schooltas al pakte (ze mag pas na 5 oktober...).

10K & 21,1K

In een blog van vorig jaar augustus heb ik al eens bericht over mijn trimcoach. Deze coach kwam drie weken geleden met het volgende: "Ik heb een verrassing voor je! Ik heb je opgegeven voor de 10 kilometer van het ING Marathon Weekend, gaaf he!". Mijn reactie was zoiets als "uh..... nou, tsja, poeh hé, jeetje, hoe lang moet ik dan rennen?". Het feit wilde namelijk dat mijn record tot dat moment 42 minuten was en ik zag toch wel in dat ik in die 42 zware minuten geen 10K had gelopen. Dus na deze geweldige verrassing werd ik een paar keer per week vriendelijk doch ook wel dringend verzocht om eens "lekker te gaan trimmen". Mijn record was tot een paar dagen voor de race 1:02:22 (om precies te zijn!). Vol goede moed begon ik afgelopen zaterdag om 10.00 uur. Het was die dag loeiheet (tegen de 30C) maar gelukkig viel dat het eerste half uur nog mee. Maar ja, dan komt de fijnste helft nog zeg maar. Uiteindelijk heb ik mijn eerste race gered in 1:10 en nog wat seconden. Daarna was ik minimaal 20 minuten zodanig buiten adem dat ik in het geheel onaanspreekbaar was, maar een paar uur later was ik voornamelijk trots op mijn eerste medaille (die ik binnen een minuut natuurlijk af moest staan aan de meisjes....). Gistermiddag keek Albert met Nine en Kiki naar atletiek bij de olympische spelen. Nine vroeg aan Albert "Wanneer komt mama nu op tv?".

Vandaag hebben Albert en Jan de halve marathon gerend. Het plan van Albert om de hele marathon te rennen viel in het water, of eigenlijk in de sneeuw. Door de strenge lange winter, Albert's nieuwe baan en nog meer van dat alles lag zijn trainingsschema zodanig op z'n gat dat een hele marathon niet geheel verantwoord was. Het spreekt voor zich dat Albert daar zeer verbolgen over was, maar voor de liefhebber: zondag 16 augustus 2009 gaat het vast gebeuren. De halve marathon begon om 8.00 uur 's ochtends. Ook vandaag werd het 30C dus het vroege tijdstip was weertechnisch zeer goed gekozen. Albert passeerde de finish in een nettotijd van 1: 39 en Jan in 1:49. Voor beide mannen een persoonlijk record. Verbazingwekkend hoe het mogelijk is dat ze na 21,1 kilometer totaal niet buiten adem over de finish komen en direct in staat zijn om in geuren en kleuren over het parcours te vertellen.

Ik kan overigens direct weer in training, vandaag zei mijn coach namelijk: "Als je de 10 kilometer kan, dan kan je ook een halve marathon!" Ik heb nog veel te trainen vrees ik....

Project Tuin III

Jan en Albert hebben samen de bestelling bij het tuincentrum opgehaald. Onder weg zijn ze nog een paar graszoden verloren...
Van Visboer naar Tuinman
Eén boom
Zes struiken
De Voortuin!

Project Tuin II

We zijn inmiddels weer een stapje verder met Project Tuin: het felbegeerde papiertje voor de Final Grade is ook binnen! We willen binnenkort met de voortuin beginnen zodat we geoefende landscapers zijn als we met de achtertuin aan de slag gaan.
In onze straat hebben reeds 3 huizen hun voortuin gereed. Nu viel ons op de alle drie de huizen een voortuin hebben met 1. gras; 2. één boom; 3. welgeteld 6 struikjes. Dit kon geen toeval zijn dachten we zo...
Om het zekere voor het onzekere te nemen, heb ik bij de bouwer geïnformeerd naar de vereisten van de voortuin. We kregen de gouden tip om de Architectural Guidelines er eens op na te slaan:

"The minimum landscape standard for all lots shall consist of sod, one tree and a prepared shrub bed containing at least six shrubs. The minimum deciduous tree shall be 2” caliper, measured 6” above ground. The minimum coniferous tree (spruce or pine) must be a minimum 6’ tall. Shrubs shall be 2’ in height or spread. A prepared bed is defined by edging (landscaping vinyl, brick, concrete, etc.)"

Poeh, dit maar even uitprinten en met deze lijst maar "even" langs het tuincentrum....
Wordt wederom vervolgd.

1 jaar!

Afgelopen zaterdag was het precies 1 jaar geleden dat we naar Edmonton verhuisd zijn. We hebben 2 augustus gedoopt tot "Canadian Polletjes Day" en hebben dat gevierd met taart. Lekker cliché, maar.... wat vliegt de tijd! Niet te geloven dat we hier alweer een jaar zitten. Wat is er ongelofelijk veel gebeurd het afgelopen jaar. Ons nieuwe huis, onze nieuwe stad en ons nieuwe land: het is door de maanden heen ons nieuwe thuis geworden.

Heritage Festival - II

Heritage Festival

Afgelopen weekend en maandag (Holiday) was het Heritage Festival. Het cultureel erfgoed met de daarbij behorende culturele diversiteit van Canada wordt dan gevierd. Het festival wordt gehouden in een groot park, waar 75 verschillende culturen een stand met podium hebben. Bij elke stand kan je de nationale gerechten kopen, genoeg te eten dus. Het festival wordt druk bezocht, dit jaar waren er 400.000 bezoekers. Zaterdag waren we eerst met de meisjes heen geweest. Een succesnummer was de Roemeense "Elephant Ear", een soort grote platte oliebol van 30cm doorsnee (de vorm is gezien de naam verder wel te raden...) met poedersuiker. Natuurlijk gingen we ook naar de Nederlandse stand voor een puntzak patat, een broodje kroket, poffertjes en voor het inslaan van zo ongeveer een kilo Nederlandse snoep. Er stond ook een draaiorgel bij de stand genaamd "'t Hummeltje". Mooi verhaal hierbij is dat het draaiorgel eigendom is van De Nederlandse Club. Het orgel was na jarenlang gebruik toe aan een grondige renovatie. Dit bleek echter een zeer kostbare zaak en was voor De Club onbetaalbaar. Vorig jaar was premier Balkenende in Edmonton op bezoek en ging hij ook langs bij de Nederlandse Club. Balkenende hoorde over de slechte staat van het orgel en het feit dat restauratie wegens gebrek aan voldoende geld niet mogelijk was. Balkenende vond dit zo zonde, dat hij er eigenhandig zorg voor heeft gedragen dat de kosten voor de restauratie vergoed zouden worden. Mooi he!

Zondag hebben Albert en ik, tezamen met de familie Visscher (inmiddels wel bekend van de blog: onze MedeNederlanders uit Sherwood Park) meegewerkt in de Nederlandse stand op het festival. We stonden daar met een grote groep "wat oudere" vrijwilligers. Opperhoofd Mia die de regie strak in handen had binnen de stand voorzag ons gelijk van gepaste kledij: een oranje shirt, boeren kiel, schort, een pet etc.
Alida en ik hadden de eer om de broodjes te mogen snijden, een secuur werkje dat niet onderschat moet worden: de broodjes waren onmisbaar voor de kroketten, voor de broodjes gezond en voor de haring. Rien mocht de oliebollen, het patat en de kroketten frituren, Eva zorgde voor de constante toestroom van gefrituurde waar en Laura was topverkoopster bij de souvenirs.
En dan Albert... hij werd direct bij binnenkomst bevorderd tot Chef Haringkraam. Dit leek Mia toch wel een erebaantje, voor Albert lag dat wat anders: normaliter begint hij al te kokhalzen bij slechts de aanblik van haring... Gelukkig had hij een verstopte neus en wilde hij zich natuurlijk niet laten kennen. Als een volleerde visboer heeft hij de haring weten aan te praten alsof hij het dagelijks als ontbijt eet. Hij vertelde hoe De Echte Nederlander de haring eet, waar het vandaan komt, wat het precies is etc. Hij kreeg elke nationaliteit aan de haring, van jong tot oud. De haring was overigens diepgevroren ingevlogen uit Scheveningen.
Een bijkomend voordeel van ons vrijwilligerswerk was dat we ons de gehele dag tegoed mochten doen aan alle etenswaar van de stand, niet heel vervelend...
De Nederlandse stand was ongelovelijk populair. Op een gegeven moment stonden er dikke rijen voor de stand te wachten om geholpen te worden. Op het podium was de klompendans een groot succes, overigens op de voet gevolgd door het optreden van "Gerry at the keyboards" (onthou die naam!). Voor de oplettende kijker: zoek de fout op de foto....

Project Tuin

Op dit moment zitten we midden in de tuinfase van "Eigen huis en tuin". Met het wel en wee van onze tuin kunnen op dit moment al minimaal 5 afleveringen gevuld worden. We kwamen hier eind september wonen en gingen voor de Nederlandse aanpak: we zouden het wel redden om voor de winter "even" de tuin aan te leggen. Ons plan van aanpak: "even" de tuin egaliseren, vervolgens "even" prut storten en vervolgens "even" wat graszoden regelen. Toen ik dit toentertijd tegen de buurvrouw zei, kreeg ik de vraag "Hebben jullie je Rough Grade Certificate dan al?". Onze reactie was heel intelligent "Huh?". Rough Grade houdt in dat de bouwer de tuin met bouwprut moet egaliseren, waarbij hij moet zorgen voor een goede afwatering.

In november, nog net voordat onze tuin maandenlang in een winterlandschap zou veranderen, zagen we de Bob de Bouwers door de tuin crossen met hun Bobcats. Daarna was het maanden stil. In mei kregen we het felbegeerde papiertje. Fase 1 hadden we doorstaan. Vervolgens fase 2: een final grade certificate bemachtigen: een laag zwarte aarde boven op de rough grade, wederom met de juiste afwatering etc. Onze tuin was inmiddels door de gemeente voorzien van mooie houten paaltjes met daarop aangegeven tot hoe hoog de final grade moest komen. Na het aanbrengen van de prutlaag moet vervolgens gespecialiseerd bedrijf langskomen om te meten hoe hoog de prutlaag op de diverse plekken is. Dat kost overigens $275. Dat bedrijf stuurt de info door naar de City, die beslist vervolgens of de certificate verstrekt wordt.... Ja, ja, dachten we dat Nederland bureaucratisch was, maar regelzucht is ze hier ook zeker niet vreemd....

In de tussentijd hadden we "een mannetje" geregeld die "alles kon": een deck, een schutting, de final grade, het houdt niet op. Nou, dat was boffen. En hij was nog goedkoop ook! Dat beviel ons Nederlanders natuurlijk erg goed. Deze Gezellige Brett was dus een geschenk uit de hemel. We hadden met hem afgesproken dat hij eerst met het deck zou beginnen, dan zouden we in ieder geval de achterdeur uitkunnen zonder een meter naar beneden te moeten springen. Zou volgens onze man een paar dagen duren, Brett en zijn maat deden er echter weken over. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het hekje van het deck is alleen een beetje wiebelig, dat wordt nog geregeld door Brett, zegt hij.... en ja, dat tijdelijke trapje van het deck de tuin in, die zit nog niet goed vast dus eigenlijk moeten we die maar niet teveel gebruiken, zei hij. Hij had namelijk als echte klusjesman niet het juiste gereedschap bij zich om het trapje vast te maken, maar dat kan de beste overkomen toch? Bij Project Deck hadden we gelukkig alleen voor het materiaal betaald, de rest van het geld zou Brett krijgen als het deck helemaal af is: dus met een stevig hek, een robuuste trap etc.

Vervolgens zou Brett aan de final grade beginnen. Elke keer kwam hij niet op de afgesproken dag, maar daar kon hij niets aan doen. Eerst regende het, daarna werd de truckload met prut niet afgeleverd, daarna had hij vakantie, een bruiloft, een familiereünie etc. Langzaamaan begon het ons te irriteren. We hadden een offerte gevraagd bij een wel-professioneel-ogend bedrijf en we hadden tegen elkaar gezegd dat als we Brett dat weekend niet in actie zouden zien in onze tuin, we met die ander in zee zouden gaan. Volgens die ander hadden we maar liefst 5 truckloads dirt nodig. Helaas voor ons begon Brett dat weekend toch nog aan de tuin. Volgens hem hadden we 3 truckloads nodig, daarna "ik regel er toch nog maar een bij", vervolgens "ik heb toch een 5e nodig". Brett had er niet aan gedacht om van tevoren uit te rekenen hoeveel hij nodig had, dit vertraagde de boel. Nu de zomer aangebroken is, is de hele wijk bezig met z'n tuin en rijden de trucks af en aan. Tsja, je moet dan wel connecties hebben om op korte termijn je prut bezorgd te krijgen en aan die connecties ontbrak het onze goede man.

Brett en maat hebben er urenlang (verspreid over 2 weken) over gedaan om de prut te regelen, te verspreiden door de tuin met een door Brett aangeschaft Bob de Bouwer-wagentje (hij was trots! Hij poetste elk prutje er secuur van af, dit kwam de snelheid van de klus overigens niet ten goede). Uiteindelijk moest hij de klus eenzaam klaren: zijn maat was tijdens een andere klus van de tweede verdieping van een huis naar beneden gevallen, had zo'n beetje alles in zijn benen gebroken wat mogelijk was en was uit de roulatie. In de tussentijd zag ik het professionele bedrijf bij ons in de wijk fluitend tuinen voorzien van dirt: dat bedrijf deed ongeveer 4 uur over een tuin van ons formaat.... als je Brett dan urenlang, wat zeg ik: dagenlang, zie klungelen met zijn hark, dan gaat die grijns van de gezellige man je op een gegeven moment wel tegenstaan.... Na dagen "buffelen" was Brett klaar, dit kwam overigens alleen door het feit dat Albert - in strijd met de waarheid - tegen hem had gezegd dat we de certificate reeds hadden aangevraagd en dat het bedrijf de volgend dag al zou komen inspecteren. Leugentje om bestwil, eindelijk zagen we de man zweten.

Het resultaat verbaasde ons niet: twee weken later kregen we het oordeel "the final grade failed". Ook bij Project Final Grade hadden we alleen voor de truckloads betaald en niet voor het werk. Pas na ontvangst van het certificaat zouden we Brett het gehele bedrag dat we hadden afgesproken betalen. Brett zou de grade wel even komen herstellen. Na een week radiostilte gaven we het op. Inmiddels hadden we de buren geadviseerd om vooral met die pro in zee te gaan en niet met Brettje. De pro was blij dat wij de buren als klant hadden aangeleverd en als dank herstelde de pro het broddelwerk van Brett gratis voor ons. Van Brett hebben we sindsdien niets meer vernomen... Op naar de volgende aanvraag voor onze certificate. Albert heeft Brett medegedeeld dat die $275 die we wederom moeten betalen, wordt afgetrokken van het geld dat hij nog van ons tegoed heeft, hij stamelde "dat is goed" en durfde verder niet veel in te brengen.
Project Tuin wordt vervolgd.

Dutch of English

Het is erg boeiend om de taalontwikkeling van de meisjes in het Engels èn in het Nederlands te volgen. Zo langzaamaan zijn er steeds meer woorden en zinnen die ze alleen in het Engels zeggen, zoals "I am stuck", "a star", "bless you" bij een niesbui, "thank you", "cereals", "basement", "bouncy ball", "sleep well", "bye bye", "marbles" (dit woord moest ik overigens opzoeken in het woordenboek, geen idee waar ze het over had toen ze uit school kwam en zei "ik heb met marbles gespeeld", het bleken knikkers te zijn). Kiki papegaait alles na. Als we Engels tegen haar praten, dan begrijpt ze al veel, wel bijzonder om te zien aangezien ze nog niet naar school gaat.
De meisjes maken ook eigen woorden door een mengelmoes van Nederlands en Engels. Zo is bij Nine de combinatie van "botten" en "bones" verworden tot "bonen" (het duurde even totdat ik door had wat ze bedoelde dat ik harde bonen in mijn lichaam heb) en "kamperen" en "camping" is verworden tot "campen". Kiki maakt van een aardbei en een "strawberry" een "aardberry". De meisjes hebben in de straat een Spaanstalig vriendje en vriendinnetje. Als ze samen spelen is het geweldig om alle talen door elkaar te horen. Kiki begint vaak in het Nederlands en wordt vaak door Nine terecht gewezen "nee joh, je moet toch Engels praten anders snappen ze het niet".

Albert kan zich moeiteloos redden in het Engels. Voor mij is het af en toe wat lastiger en is het zoeken naar woorden, maar dat is niet vreemd aangezien Albert de hele dag Engels op zijn werk spreekt. De taalnuances hebben we (nog) niet helemaal. Af en toe wordt een grap niet helemaal begrepen of lukt het niet om een gevatte opmerking te maken. Dat zal door de jaren heen wel makkelijker gaan, maar 100% zal dat nooit worden.

Toen ik laatst met Nine bij de tandarts was, had ik een mooie verspreking. Nine heeft zwakke kiezen, door mij aangeduid als "weak moles" i.p.v. "weak molers". Ik had pas thuis door dat ik het tegen de tandarts had gezegd dat Nine "zwakke mollen" heeft. De tandarts was zo professioneel om niet keihard te gaan lachen....
Dit is overigens niets bij mijn verspreking van jaren geleden in Gillingham toen ik met de familie Pol mee mocht op vakantie. Tegen een kennis die een geweldig mooie Engelse bloementuin had, vertelde ik trots dat Meneer Pol "a lot of graves" i.p.v. "grapes" in zijn tuin had... Die kennis reageerde zo geschrokken dat ik uiteindelijk door had dat ik me versproken had.

Canada Day

Afgelopen dinsdag, 1 juli, was het Canada Day. Op deze Holiday werd de 141e (!) verjaardag van Canada gevierd. We zijn eerst naar City Hall geweest en daarna naar de Legislature, zeg maar het parlementsgebouw van de provincie. Bij beide locaties heb je een bad met fonteinen, met mooi weer springt iedereen erin. Op deze dag "moet" je als Edmontonian eigenlijk naar deze locaties. Het verbaasde ons dan ook dat er eigenlijk niets bijzonders te zien was of georganiseerd werd, maar dat toch "iedereen" er was en het door de drukte heel gezellig was. Bij City Hall was een dj met wat muziek en binnen werden traditionele dansen uit verschillende landen opgevoerd (klompendans hebben we niet ontdekt) maar verder gebeurde er niet veel. Bij de Legislature maakte een groep muzikanten het op een gegeven moment extra gezellig en waren er een paar springkussens voor de kids, maar dat was het ook wel. Patriotism is niemand hier vreemd: het maakt niet uit van welke afkomst: iedereen liep met Canada shirts, Canada vlaggen etc. De meisjes noemden deze dag de Canadese Koninginnedag. Voor de liefhebber de tekst van de National Anthem:

O Canada! Our home and native land!

True patriot love in all thy sons command.

With glowing hearts we see thee rise,

The True North strong and free!

From far and wide, O Canada,

We stand on guard for thee.

God keep our land glorious and free!

O Canada, we stand on guard for thee.

O Canada, we stand on guard for thee.

(De Franse versie mag een ieder zelf even googlen....)