Van de hak op de tak

- Met de Oud Hollandsche Winters Van Horen Zeggen in het achterhoofd fietst Albert nog dagelijks naar het bushokje. Als echte Die Hard wil hij natuurlijk niet toegeven dat het "best koud" is. Zo was het deze morgen om 06.30 uur om precies te zijn -18,3 C. Gisteren werd hij letterlijk even met zijn neus op de koude feiten gedrukt: hij had zijn eerste echte uitglijder van dit winterseizoen: hij ging onderuit in de bocht. Als een volleerd stuntman gleed hij nog een kleine 10 meter door, maar stond op en fietste weer verder. Hij zei nog stoer "ik heb alleen handschoenen aan voor het geval ik een keer mocht vallen". Laten we het er maar op houden dat de ING blij mag zijn dat hij zijn laptop dit keer niet bij zich had.
- Zoals bij ons al jarenlang gebruikelijk was, gooien we ook hier al het kleingeld dat we hebben in een grote pot. Toch leuk om dat eens in de zoveel tijd 'even' naar de bank te brengen, om te wisselen en er vervolgens wat leuks mee te doen. Hier blijkt kleingeld sparen echter een tijdrovende bezigheid: de bank heeft geen (!) telmachine die door particulieren gebruikt kan worden. Op mijn vraag wat ik dan met die megazak geld kon doen werd mij verteld: "nou, netjes 'even' rolletjes van maken en inleveren". Vervolgens kreeg ik allemaal papieren zakjes die je met de aangegeven muntsoort mag vullen en op creawijze mag dichtvouwen. Op de vraag hoe zij dan controleren of ik er wel genoeg munten of de juiste muntsoort in heb gedaan werd mij verteld: "ach, dat kunnen we wel zien aan de vorm en de hoogte van het rolletje". Het heeft ons een middag gekost. We hebben er maar gelijk - lekker pedagogisch verantwoord - een cursus "herken de centen" voor de meisjes van gemaakt.
- Om even in de financiële sferen te blijven hangen: bij de kassa van de super kon ik tot mijn schrik mijn bankpas niet vinden. Het te betalen bedrag was $ 61,80 en ik had slechts $ 60,- contant bij me. Ik stelde al voor dat er dan maar wat terug moest. Nu verwachtte ik een cassier die zuchtend mijn reeds ingepakte boodschappen zou bekijken en de keuze zou maken wat er terug moest: de babyshampoo, de megadoos luiers, de aardbeienmelk, de doos bevroren Italiaanse gehaktballetjes etc. Maar niets van dit alles: tot mijn verbazing begon hij ijverig zijn fooienpotje te tellen of er misschien $ 1,80 in zat. Ik voelde me toch wel een beetje opgelaten, gelukkig vond ik nog net op tijd mijn bankpas in 1 van de tig zakken van mijn ski-jas.