Het was een apart gevoel toen we op 2 augustus vroeg wakker werden op ons logeeradres. Een gevoel van spanning en toch wat zenuwen, maar zeker zonder twijfel. Het blijft vreemd als je maanden naar een moment toe leeft en dat dat moment dan eindelijk aanbreekt. Op Schiphol met Roman&Annoeska&kids en met Tante Chan&Oom Mau was het gezellig, we deden een bakkie net alsof we nog een keer naar Mauritius op vakantie gingen. Het spreekt voor zich dat het uiteindelijk afscheidsmoment emotioneel was. Roman zei nog "Ik vind het zo stoer van je, zus", tsja, laat dan de tissues maar komen... Na 8x "nog één laatste knuffel" met hun allemaal gingen we door de douane.
We hadden lang een heerlijk vakantiegevoel. Ook al was Albert aan het solliciteren, we hadden alle tijd om de stad te verkennen. Toen de baan bij de ING rond was, zijn we gelijk met Makelaar Sam huizen gaan kijken. We hadden nooit gedacht dat we de eerste dag gelijk een bod zouden doen! De onderhandelingen gingen vrij soepel maar ons financiële vrouw bleek meer verstand van verzekeringen te hebben dan van hypotheken... Op 25 september verhuisden we al naar Scott Lane. Ongemerkt ging het vakantiegevoel over in het normale ritme. Het huis is heel snel ons thuis geworden.
Vanaf oktober is Nine naar preschool gegaan. Ze spreekt op school al korte zinnen in het Engels en ze begrijpt alles wat er op school gezegd wordt. Inmiddels kent ze het alfabet in het Engels en wil ze dat we Engelse woorden voor haar vertalen naar het Nederlands ("wat is een vulcano?" "Dat is een vulkaan" "hm, dat is wel een gek woord"). Kiki neemt het Engels van haar zus over en antwoordt nu met "yes" en van het telt op haar eigen wijze vol overtuiging "one, two, vier, nine, zeven". Het heeft na haar verjaardag in oktober een paar maanden geduurd, maar ze heeft inmiddels door dat ze geen "vijf!" is, maar twee...
We verbazen ons nog steeds over de vriendelijkheid van de gemiddelde Canadees. Als we een winkel binnenkomen en de verkoopster vraagt direct "how are you doing", dan volgt nog vaak het gevoel van "huh, pardon?". Waar we nog niet aan gewend zijn is het vooroorlogse banksysteem hier. Internetbankieren is nog iets bijzonders, cheques zijn heilig en alles maar dan ook alles wordt geregeerd door je credit history (die wij als nieuwkomers niet hebben, wat vrij lastig is...). Wonder boven wonder zijn we ook al best gewend aan het ijskoude weer. De sneeuw verveelt ook nog steeds niet, ook al is het sinds november geen dag sneeuwvrij geweest.
We zijn hier nu 6 maanden, maar het voelt als een jaar. Natuurlijk hebben we wel vaak moeilijke momenten gehad. Door de maanden heen zijn die gelukkig wel minder geworden. Een gevoel van heimwee, het gemis naar mensen die ons lief zijn. Als een van jullie het moeilijk heeft, hadden we toch graag even live een knuffel willen geven, dat verjaardagscadeautje hadden we ook liever zelf gebracht dan opgestuurd en laten we het dan maar niet hebben over het missen van huwelijken en kraamvistites... Het is een keuze die we gemaakt hebben en we hebben over die keuze gelukkig nooit getwijfeld.
Dit is gelijk een mooi momentje voor het volgende: we vinden het geweldig dat zoveel van jullie onze blog lezen. Dank voor alle reacties en dank voor alle e-mails die we ontvangen. Dankzij de reacties en mails hebben we een rechtstreeks lijntje met Nederland. Dank!
4 opmerkingen:
Ha die Pollen,
Alweer een halfjaar. Gaat wel echt snel zeg. De temperaturen zijn weer een beetje naar normaal bij jullie zag ik op het weerbericht (hoewel normaal bij jullie nog steeds errug koud is!). De Canadezen zijn inderdaad superaardig. Ook als je in de supermarkt bijv. 10 cent te kort komt, dan leggen zij het gewoon even bij. Heel wat anders dan hier bij de AH. Laatst stond er een jongetje voor me die 5 cent te kort en dat leverde al onoverkomelijke problemen op voor de cassiere... 'als we daar aan beginnen blijven we aan de gang' of zoiets, was haar antwoord.
Lieve allemaal,
Al weer een half jaar... jullie missen.... natuurlijk maar door al die enorm leuke verhalen lijkt het net alsof jullie toch nog steeds heel dicht bij zijn. We blijven jullie volgen en genieten met jullie mee.
Liefs Thea
Het lijkt me ook heel raar om zo van afstand Feyenoord te volgen. Zeker die 3-0 nederlaag van vorige week ;-) Van die vriendelijkheid is Canada kunnen wij inderdaad nog veel leren. Ook in het verkeer. Daarover gesproken: Mariska heeft haar rijbewijs!!!!!!
Maris, gefeliciteerd met je rijberwijs!
Zondag nog een mooie ervaring: we waren Chelsea-Liverpool aan het kijken (live, 9.00 's ochtends): werd er ineens overgeschakeld naar Kerkrade voor de eindstand. De 3-0 was dus snel vergeten!
Een reactie posten