Van Buik naar Baby

Om 02.00 uur 's nachts begonnen de weeen. Nu zou ik deze derde keer inmiddels wel moeten weten hoe dat voelt, maar ik moet bekennen dat ik ze niet echt herkende, het deed nl. geen pijn. Tsja, toch wel een essentieel kenmerk normaal gesproken. Daarbij kwam dat tijdens de rondleiding in het ziekenhuis een paar weken terug de verpleegkundige nog zei: je herkent de weeen gelijk: als je nog in staat bent om een BigMac te eten, dan zijn het geen weeen... en ik schatte zo in dat ik die nog wel makkelijk kon hebben...

Om 04.00 uur werd het toch wel wat nijpender, dus de knoop doorgehakt om de auto in te laden, opa en oma te bellen dat ze logees zouden krijgen en de meisjes uit bed te halen. De meisjes waren direct wakker en waren door de dolle heen dat "Baby O" vandaag zou komen.

Nine: "Hoe weet je dat mama?"

Ik: "Nou, hij klopte op mijn buik en zei 'ik wil eruit' "

Nine: "oh, echt waar?"

Om iets van 04.45 waren we in het ziekenhuis. Via de Emergency moesten we naar binnen. Albert had diverse credit cards nodig om een parkeerkaartje te regelen, detail: het was -30C en zijn vingers vroren bijna vast aan de parkeermeter. Het spreekt voor zich dat ik inmiddels vrij agressief in de auto zat, de weeen maakten die situatie niet prettiger. Toen eindelijk naar binnen: welgeteld 7 (ja ZEVEN) minuten moeten wachten voor het EMERGENCY loket voordat iemand de moeite nam om ons binnen te laten. Daarna nog 5 minuten voordat ik ingeschreven was in het systeem: die administratieve kracht bleef maar vragen aan mij stellen "wat is je health care number?", "Wie is je huisarts?" en meer van die onzin. Vervolgens moesten we nog een paar minuten wachten op de porter die mij met rolstoel naar boven zou brengen. Die porter had waarschijnlijk haar eerste werkdag: eerst reed ze de rolstoel nogal hardhandig tegen de liftdeur aan, daarna bleek de vloer van de lift wat hoger te liggen dan de vloer van de begane grond, waardoor het haar niet lukte om mij de lift in te rijden....

Vanaf dat moment heeft het verpleegkundig personeel tig keer gevraagd wat voor pijnbestrijding ik in Nederland tijdens de bevallingen had en of ik nu pijnbestrijding wilde etc. Mijn geirriteerde afwijzende reactie op dit alles tussen de weeen door werd geinterpreteerd als "Die Hollandse begrijpt de vraag niet" dus wederom dezelfde vragen. Uiteindelijk kon Albert ze duidelijk maken dat ik het op de "Dutch way" wilde doen, oftewel: op eigen kracht. Dit vonden ze nogal barbaars, maar ja, als ik dat perse wilde... Dit leverde me overigens achteraf nog wel de nodige complimenten op, waar ik dan ook wel trots op was.

Verdere details over de bevalling laat ik maar even achterwege om gelijk verder te gaan bij het moment supreme: om 9.29 uur exact was Morris geboren.

De verpleegkundige vond dat ik goed moest eten na deze grote inspanning en binnen een kwartier na de bevalling (!) stond er al een echt Canadees ontbijtje voor mijn neus: pancakes, sausages and cereals. Toch iets anders dan een volkoren broodje jam of jong belegen kaas zeg maar.

Omdat bij een onderzoek tijdens de zwangerschap was ontdekt dat ik een bepaalde bacterie bij me droeg, moest Morris minimaal 48 uur in het ziekenhuis blijven voor onderzoek. Als alles goed was, mochten we op mijn verjaardag naar huis.

Na de bevalling werd ik naar een ziekenzaal gebracht waar nog 3 andere net bevallen vrouwen lagen bij te komen. Er was een wachtlijst voor een eenpersoonskamer, dus er was weinig keus. Tsja en dan ben ik niet de flexibiliteit zelve: wat een zootje ongeregeld bij elkaar: zuchtende, steunende, klagende en vooral ook snurkende pas bevallen vrouwen... jankende babies (alleen je eigen huilende baby is niet erg, maar die van een ander.... ), veel te veel kraamvisite bij mijn kamergenoten die te luidruchtig gerust 2,5 uur bleven zitten, jankende kleuters die ongeneerd onder MIJN gordijntje (als afscheiding van de rest van de zaal) doorkropen en bijna onder mijn bed gingen spelen zonder dat er ook maar 1 ouder was die het nodig vond om er iets van te zeggen terwijl ik doodmoe was en probeerde te slapen... maar ja, je moet er wat voor over hebben zeg maar.

Donderdagmiddag ging ik van deze "gezellige volkskamer" naar een "private room", wat een walhalla. Ik heb nog nooit zo'n luxe ziekenhuiskamer gezien, leek wel een 5 sterren hotel: hele ruime kamer, tweepersoons koloniaal bed, flat screen tv aan de muur, luxe stoelen, schilderijen, eigen grote badkamer en toilet etc. Het meest opvallende: of ik even wilde uitkiezen wat voor menu ik wilde! Het resultaat was een drie gangen menu van een cateringsbedrijf voor ontbijt, lunch en diner dat geserveerd werd op een zilveren dienblad. Nou, zo erg was het dan toch niet dat ik nog wat langer in het ziekenhuis moest blijven.

Vrijdagmiddag kreeg Morris de laatste check van de kinderarts en mochten we naar huis. Opvallend was dat we pas weg mochten nadat twee verpleegsters hadden gecheckt of Morris wel precies goed in zijn autostoeltje zat. Was nog een heikel momentje, want zo'n Europees model Maxi Cosi hadden ze nog nooit gezien. Ze keken elkaar vertwijfeld aan, wisten niet wat ze ermee moesten, voelden voor de show nog wat aan de riempjes en stamelden toen "he's good to go".

Thuis was het huis geweldig versierd met blauw-witte slingers en overal blauwe balonnen. Albert en de meisjes hadden een berg cadeaus gekocht voor Morris en voor mij. Nine ontpopte zich direct als een zeer bezitterig moedertje. Albert mocht Morris amper vasthouden. Ik mocht het dan nog wel, maar alleen omdat hij in mijn buik gezeten had. Ze fluisterde nog "hij is iets meer mijn broertje dan van Kiki want ik kan hem beter vasthouden toch mama?" Ze wil ook geen onvertogen woord over hem horen. Toen oma liefkozend zei "He has a nice little fat face" werd Nine boos en zei "No, he has a PERFECT face". Kiki vindt het allemaal prima. Ze wil hem wel graag vasthouden, maar na 38 seconden wil ze eigenlijk liever op het bed springen.

Aan kraamhulp doen ze hier niet. Nadat je in het ziekenhuis vertroeteld wordt, zoek je het vervolgens thuis maar zelf uit. Gisteren kwam iemand van zoiets als het consultatiebureau langs voor de hielprik en om te zien of alles goed ging. Vandaag werd ik nog gebeld om te vragen of we het konden redden met de baby, maar dat is dan ook wel. Ik heb mijn eigen kraamhulp ingehuurd: Albert heeft twee weken vrij genomen en ontpopt zich als de beste kraamhulp die we tot nu toe gehad hebben, daar ga ik even goed gebruik van maken...