Morris&Meisjes, de Playsets en Albert op de fiets

Update Morris&Meisjes:
Morris heeft een leerzaam weekje gehad. Zo ontdekte hij zijn handjes en kon hij op zijn zij rollen. Hij kan op zijn rug rondjes draaien in de box door zich met zijn voetjes af te zetten (gisteren deed hij zijn eerste "360" ). Gisteren ontdekte hij zijn voetjes en rolde hij op zijn buik. Vandaag pakte hij voor het eerst een speeltje. Gaat wel snel zo!
Hij slaapt nu al een paar weken de nachten door. Als hij om 6.00 uur wakker wordt, dan is dat eigenlijk al een tegenvaller.... Ik heb hem zelfs al een paar keer wakker moeten maken omdat Kikus naar school moest 's ochtends. Hij heeft heel vaak een glimlach van oor tot oor met rechts een schattig kuiltje in zijn wang. Als wij hardop naar hem lachen dan heeft hij een LOL ("Laughing Out Loud"), geweldig om te horen. Hij past zich volledig aan, aan ons reeds bestaande dagritme en laat zich dan ook (noodgedwongen) de hele dag rondslepen in zijn Maxi Cosi.

Kiki heeft sinds deze week zomervakantie. Het kwartje is nog niet helemaal gevallen, ze vraagt een paar keer per dag wanneer ze weer naar school mag. Nine heeft nog tot en met volgende week school. Daarna tig weken vakantie tot september. We hebben ze ingeschreven voor diverse daycamps. Ze kunnen samen naar de camps voor 3-5 jarigen. Ze gaan naar een art camp, een little chefs camp en naar een circus camp, zo'n kamp duurt een week (een ochtend of een middag). Hebben ze veel zin in. Verder zal Albert nog een paar keer een week vrijnemen. Nine is heel snel gegaan op school: ongelofelijk wat zij al kan schrijven en hoe goed ze kan rekenen. Ze vindt het ook echt leuk om te doen. Kiki kan inmiddels haar naam schrijven (met een beetje fantasie kan iedereen het lezen...) en probeert ook te rekenen "1 plus 1 is 2", maar daarna pushing her luck "en 2 plus 2 is 2". Nine zei nog "6 plus 2 is 8 en dat is in het Engels ook zo".

Kiki heeft ontdekt dat ze kan buikdansen! Heel grappig om te zien. Ze heeft zeer goed in de gaten dat we het erg grappig vinden en we moeten uitkijken dat ze het niet overal te pas en te onpas doet. Vrienden van ons, Vince&Stanna, hebben twee dochters, Emma (6) en Abigail (5). Abigail heeft hetzelfde "talent" als Kiki. Stanna wist niet wat ze zag toen Abigail haar kunsten bij ons thuis vertoonde en zei "Girl, that's not your talent, your brain is your talent".

De PlaysetS:
We hadden de meisjes een playset voor de tuin beloofd: schommels, glijbaan en klimgebeuren. Via via hadden we er een gekregen. Moest alleen even geverfd worden, maar verder een topper hoorden we. Hoogtepunt was een "kurketrekker glijbaan" die bij de aankoop jaren terug zelfs $700 had gekost. De playset was van de baas van Vince die in Fort Saskatchewan woont (ten Noord-oosten van Edmonton). Albert en Vince waren een hele zaterdag bezig om die playset uit elkaar te halen, in de truck en aanhanger te laden om vervolgens met 80km per uur over de snelweg richting huis te tuffen. Hier werd alles weer uitgeladen. De planken waren zo zwaar dat ze het frame amper de tuin in kregen. Twee buurmannen moesten komen helpen en een deel van de schutting moest eruit anders paste het niet. Het was toen inmiddels zo laat dat een vervolg-date gepland werd om alles in elkaar te zetten. De hele garage lag vol hout en toebehoren, het frame stond in de tuin. Samen met Stanna had ik die dag de zware taak om Emma en Abigail en onze kids in de gaten te houden en verder om de mannen vanuit een luie tuinstoel met een wijntje in de tuin te aanschouwen

Nu wilde ik een gegeven paard niet in de bek kijken, zeker niet gezien het feit dat we 'm gratis gekregen hadden en de mannen er uren en uren mee bezig waren geweest, maar.... wat een krot. Het hout was oud, hier en daar verrot, overal splinters en het gevaarte was groot, en dan bedoel ik groot GROOT. Albert had ook zijn twijfels, maar ja, toen was het al te laat zeg maar.
Albert en ik hebben een weekje vanuit de keuken naar die toren staan kijken en we waren er niet echt blij mee. In het weekend besloot Albert toch maar om te beginnen om 'm in elkaar te zetten, de meisjes hadden Albert al dagenlang smekend aangekeken en vroegen wanneer ze nu dan toch echt konden gaan schommelen en tsja, dan is Albert verkocht. De meisjes waren bij opa&oma, Morris lag wederom te tukken, dus beter kon niet. Albert klom via een keukentrap op het "fort" en begon fanatiek te timmeren. Hij zei nog "ik voel me net verkeersleider van Edmonton International Airport, ik heb scherp zicht op Calgary" zo belachelijk hoog was dat ding. De buren werden lichtelijk bleek toen ze de houten toren met Albert erop zo hoog boven de schutting uit zagen steken. Het timmeren ging vrij voorspoedig, Albert voelde zich een echte Bob de B, maar op een gegeven moment keerde het tij. Ik hoorde keihard geschreeuw, gevloek en getier en hij riep "DAT DING GAAT ERUIT, IK STEEK 'M IN DE HENS!". Tsja, dat is niet echt des Albert's, het bleek inderdaad vrij serieus. Albert was naar beneden gestort, lag helemaal in de kreukels, zat vast tussen/onder de keukentrap en het frame en had overal schaafwonden en bloed. Ik moest hem zelfs overeind helpen. De ladder, die ik toch wel als vrij solide wil beschrijven, was dubbelgevouwen. Dat bleek het einde van Playset #1.

De treurige gezichtjes van de meisjes deden ons direct besluiten om een ritje naar de Walmart te maken: playset #2 werd aangeschaft. De enige tegenvaller was dat de gebruiksaanwijzing voor het bouwen van dat ding in het Frans was, maar gelukkig hadden we de plaatjes nog..... Vince was "a good sport", en gaf wederom een volledige zaterdag op om te komen klussen. Zijn Frans bleek uitermate goed, gelukkig maar, want de plaatjes bleken in de praktijk toch niet zo heel duidelijk.... Stanna en ik hadden wederom een hele zware dag (beetje zitten, wijntje, chippie, beetje pizza bestellen.... Best afzien zeg maar).

Nu dachten de mannen "dat doen we wel even" hoe moeilijk kan het zijn, "even een playset in elkaar zetten", "een Ikea-kast heb ik ook zo in elkaar" zei Albert nog. Maar het duurde tot 22.30 (!) voordat de playset schommelproof was. En tsja, hoe laat het ook was, de meiden moesten natuurlijk nog wel even schommelen. Ze zijn nog nooit zo moe geweest en vielen letterlijk om. Het heeft (letterlijk!) bloed, zweet en tranen gekost, maar ja, dan heb je ook wat.

Mountain biking:
Mike is een gozer bij Albert op het werk, hij is een fanatieke mountain biker (top amateur). Hij heeft het voor elkaar gekregen om een de eerste moutain bike race voor de Canadian Cup te organiseren die plaatsvindt in de stad. Het vond zaterdag plaats in de River Valley in Edmonton. Een groot gedeelte van de River Valley is hiervoor afgezet, dat is nog niet eerder gebeurd. Intact "formerly known as ING" sponsorde de race. Mike had Albert gevraagd om namens Intact mee te doen. Nu komt Albert qua bezit niet verder dan een opoefiets en "moederfiets", maar dat bleek geen probleem. De top fietsenzaak in Edmonton, United Cycle, die medesponsor van de race was, kon wel een demo bike leveren. Bleek een gloednieuwe Trek bike te zijn, ter waarde van $2.500,-. Enige voorwaarde van de fietsenzaak: op de demo bike mag je alleen rijden als je een helm draagt. Albert zei lekker arrogant "Hoe moeilijk kan het zijn, beetje moutain biken, een echte Hollander kan toch fietsen" dus zei direct "Ja" op het voorstel van Mike. De helm moest nog even aangeschaft, dat was even een heikel momentje, een helm op de fiets, dat is natuurlijk voor doetjes volgens Albert. Nadat alles geregeld was wilde Mike nog even met hem trainen. Dat vond Albert niet echt nodig, maar uit beleefdheid voor alles wat Mike geregeld had, stemde huj toch maar toe.

Dat bleek tegen te vallen! Ik heb Albert nog nooit zo gehavend gezien. Naast zijn schrammen van Playset #1, had hij zijn benen opengehaald, een wond in zijn hand, schrammen op zijn handen van prikkelstruiken, een mega bult op zijn hoofd en een gebroken helm. Hij leek wel mishandeld. Hij is drie keer volledig over de kop gegaan. Het parcours bleek zo ongelofelijk steil, ging volledig over boomstammen, door bos (niet over de paden...), door greppels etc. Albert fietste van hellingen af die hij - naar eigen zegge - niet eens lopend af zou gaan. Dit was een knauw voor zijn zelfvertrouwen. En toegeven dat hij het niet kan, dan wel niet durft is niet zijn sterkste kant. Hij zei nog dat hij tijdens het trainen verlangde naar de spierpijn die hij had na een marathon.... Hij had al besloten om het hele gebeuren af te zeggen en dacht aan de reden van zijn baas om niet aan dit evenement deel te nemen "ik doe geen sporten waarvoor ik een helm nodig heb". Daar zat wat in.... Uiteindelijk kon hij het toch niet verkroppen (wellicht had het bedrijfsbrede mailtje waarin iedereen werd opgeroepen om Albert tijdens de race aan te moedigen er iets mee te maken) en is hij zelf nog een paar keer gaan trainen. Uiteindelijk heeft hij de race gedaan en hij heeft 'm uitgereden, "slechts" 1x gevallen, maar geen nieuwe verwondingen. Hij was super opgelucht. Het is niet zijn nieuwe hobby geworden: "Dit doe ik NOOIT meer, laat mij maar gewoon trimmen". Dus op naar de marathon in augustus!