En toen was het alweer oktober

Tsja, zo'n begin van een schooljaar vraagt weer even om een nieuw ritme, tijd voor de blog zat even niet in dat ritme... Nu had ik sinds aankomst in Edmonton de luxe dat ik samen met - toen nog alleen - de meisjes heel lui kon zijn 's ochtends, slechts een paar keer een week wat "go, go go!"-stress als het preschool tijd was. Nu gaat Nine echter elke dag naar school en moeten beide meisjes netjes aangekleed, haren gekamd, tanden gepoetst, rugtassen mee met snacks dan wel snack&lunch stipt om 8.20 in de auto zitten. En dan Morris niet vergeten natuurlijk... Nine's school begint om 8.38 (jawel! Tweede bel om precies 8.43. En waag het niet om te laat te komen, dan moet je direct via de office naar binnen om te melden dat je er toch wel bent vandaag). Na de tweede bel gaat het volkslied over de speaker. Erg indrukwekkend: alle kinderen, van Kindergarten tot grade 6, gaan netjes staan, handen netjes en zingen maar. En echt niet 1 die er doorheen praat of zit te klooien. Mocht je onverhoopt nog op de gang lopen, dan sta je netjes stil. Eerste keer dat ik dat zag was wel een kippenvelmomentje toen ik Nine uit volle borst zag zingen.

Nine is nog steeds elke dag volledig gesloopt na een schooldag. Nu al gigantisch wat ze in die paar weken al heeft geleerd. Ze krijgt een aantal woordjes per week die we er spelenderwijs in moeten stampen, elke vrijdag wordt dat gestest. Ze heeft een woordenboek in haar desk, is ze erg trots op. De wondere wereld van Grade 1: "Ik heb een dictionary gekregen van de juf. Ik wilde pink schrijven en guess what, dat stond er nog in ook!"

Vandaag waren we even geshockeerd toen we wakker werden: het was -5C (MIN 5!). Dat viel even rauw (of eigenlijk koud) op ons dak, anderhalve week geleden was het weerrecord voor september gebroken: 35C! Dat frustreerde de "go, go, go"-fase van vanochtend aanzienlijk. Morrissie was zodanig ingepakt in de maxi cosi dat hij zich onmogelijk nog kon bewegen.

Ons mannetje groeit overigens veel te snel. Het wordt een klein buffeltje. De ideale kruiphouding heeft hij al, hij heeft alleen geen idee wat hij vervolgens moet doen. Al rollend gaat hij de hele kamer rond. Hij is nog steeds erg relaxt, lacht hardop en heeft geweldige kuiltjes in zijn wangen. Sinds kort heeft hij ook ontdekt dat hij kan gillen. Oorverdovend.... Vooral in de auto vindt hij het een goed plan om te laten horen. Als ik dan wat tegen hem zeg, dan gaat hij dubbel zo hard door.... Hopelijk heeft hij snel in de gaten dat we we erg trots op hem zijn dat hij zo mooi kan gillen, maar dat hij nu wat andere talenten mag tonen....

Ons Kikus wordt alweer 4 komende maandag. Zaterdag gaat Albert met 6 meisjes naar de film, naar "Cloudy with a chance of meatballs". Kikus kan niet wachten natuurlijk. Volgende week volgt de verjaardagsblog met foto's!