Nanine is 6!

Ons kleine grote meisje is alweer 6! Gisteravond het huis in rap tempo aangepast aan het verjaardagsfeest: naast de kerstversiering dus ook slingers en een berg balonnen. Leek wel een circus hier in huis. Ze was dolblij met haar verjaardagscadeau: een knalblauwe radio met knalroze Ipod... Zo'n groot cadeau was niet helemaal de bedoeling, maar toen we geen mooie draagbare cd-speler voor haar konden vinden (ze kwamen niet door de Cadeaucommissie: "te groot", "te grijs" "te lelijk" etc) en we uiteindelijk een gave blauwe radio zagen waren we verkocht. Detail was dat er alleen een Ipod in kon. Haar muziekfavorieten: K3, Nick&Simon, Kenny Rogers en Abba. Op haar wensenlijstje staat nog een cd van Hannah Montana. Ik moet bekennen dat ik geen idee heb hoe dat klinkt, maar feit is dat HM bij alle meiden in haar klas zwaar favoriet is, ze vinden haar echt stoer.

Voor ons dus geen Tweede Kerstdag. Wij hebben Kerst en Nine's verjaardag. Hier kunnen ze "Boxing Day" beter "Shopping Day" noemen. Vandaag is De Dag dat iedereen gaat winkelen. Was de Walmart vanaf begin december tot de Kerst nog 24 uur (Ja ja VIERENTWINTIG UUR!) per dag open, vanochtend gingen de deuren alweer om 6 uur 's ochtends open voor de koopjesjagers. Je zou denken dat iedereen na het kerstshoppen geen winkel meer kan zien en dat alle portemonnees geplunderd zijn, maar dat is kennelijk dus niet zo. Alle familiebezoeken worden hier normaliter dus in 1 dag gepropt. Op de 25e 's ochtends kerstcadeautjes uitpakken met de ene familie in Calgary en 's middags kerstdiner in Edmonton is hier niet raar.

Gisteren hadden we ons "Turkey record". Hadden we vorig jaar een kalkoen van "slechts" 4,5 kilo, dit jaar hadden we er een van 9100 gram op de kop getikt! En dat voor $36, een koopje toch? Na 5 uur in de oven was de kalkoen klaar voor ons kerstmaal. Dit jaar had ik 'm samen met Nine gemaakt. Ze moest wel even slikken toen ze door had dat het niet alleen een "turkey" genoemd wordt, maar dat het ook een echte turkey was.... Ze zat tot nu toe nog in de ontkenningsfase (zoiets als "een visstick ziet er niet uit als een vis, dus is natuurlijk ook geen echte vis he mama"). Nu hoeft het van mij overigens ook niet dat de lever en andere ingewanden netjes verpakt in de buikholte zaten, maar voor Nine was dat vooral wel even shocking. Vooral ook toen ik naast de ingewanden ook nog de nek uit de buikholte haalde (welke kalkoenboer verzint nou dat dat als extraatje mee moet?). Maar ja, that's life zeg maar. Dan voeden we onze meisjes toch iets beschermender op dan de gemiddelde Albertan denk ik. Zo gaat een collega van Albert geregeld met vrouw en kinderen (3 en 7 jaar) jagen en het is dan de oudste die begint te huilen als haar vader de moose die ze gespot hebben niet dood schiet omdat dat volgens zijn vergunning niet mag.... Hij had ons uitgenodigd om een keer mee te gaan: "gezellig" met twee gezinnen een weekendje jagen. Ik denk dat we nog iets verder gevorderd moeten zijn in het integratietraject voordat we daar "ja" op te zeggen....

En dan tot slot het weer:

Het weer is uitermate zacht. Vanmiddag was het -8C. Voor Albert het teken om met korte mouwen even relaxt de vuilnis naar de garage te brengen, het is immers "warm". Twee weken terug op zondag gaf onze thermometer nog -40C aan. Dat was wel bizar koud. In Edmonton was zelfs -46C gemeten, we bleken die de koudste stad van Noord Amerika te zijn en de een na koudste van de wereld.

Sint, Santa en Sneeuw

En toen was het ineens alweer december. De stand van zaken hier:
- op dit moment is het zondagavond zo rond 20.00 uur, -25C (!) en Albert is een rondje trimmen "daar heb ik me al de hele dag op verheugd" zei hij net nog....
-Voor het weekend begon het te sneeuwen en het hield niet meer op. Vrijdagavond nog even een sneeuwstorm erover heen, resultaat: bergen sneeuw en ijskoud. Door de wind is de sneeuw op sommige plekken ongelofelijk opgehoopt, hier en daar in de tuin tot meer dan een meter. Daar valt niet tegenaan te schuiven. Het pad naar ons huis was niet meer te vinden, ik moest een pad naar de garage schuiven want de meiden stonden tot hun middel in de sneeuw. En Nine vrijag op school gewoon recess buiten hoor, dat is gezond even buitenspelen.... Tot -23C (inclusief wind chill , dat dan weer wel) is het gewoon buitenspelen.
- Zaterdagochtend moesten de meisjes naar dansles, we zaten om 8.30 met z'n 5-en kant en klaar in de auto (vonden we best strak van onszelf), maar we kregen de auto door de sneeuw amper de garage uit en de alley in. Hier en daar stonden auto's vast, tollende wielen, geen beweging in te krijgen. Uiteindelijk kregen we beweging in de auto (inmiddels hebben we het trucje door: heel langzaam een piepklein stukje naar voren, weer naar achter, naar voren etc. en niet zoals bij onze eerste winter: keihard gasgeven...). Albert moest dit weekend naar zijn werk en zou vanaf dansles met de metro doorgaan naar Downtown. Uiteindelijk was ik toch een doetje: ik durfde de sneeuwtocht met Albert wel aan, maar het idee om alleen terug te moeten, wellicht ergens vast te staan met toen nog -19C en 3 kids, leek me niet heel prettig. We eindigden dus voor de openhaard, ook niet vervelend.
- Ik moet nog wel even wennen aan de "plotselinge" kou. Nu was het al een tijdje iets van -7C, maar inmiddels vinden we dat niet meer koud. Vanochtend moesten we Albert even afzetten op zijn werk, ik dus een fleecevest aan en natuurlijk mijn wanten vergeten (tsja, ik ben al blij als 3 kids volledig ingepakt in vol ornaat bij de deur staan en als we het haast-regime van "go, go go!" hebben, dan heb ik even geen tijd om mijn eigen handschoenen te zoeken.... De combi "geen dikke jas en geen wanten" zou op zich geen probleem geweest zijn (auto stond al een tijdje te loeien en was aangenaam warm), ware het niet dat ik op de terugweg bedacht dat het een mooi moment was om "even" te tanken (we hebben inmiddels geleerd: hou de tank vol, bij extreme kou zijn de tankstations soms tijdelijk gesloten), dat was eerlijk waar niet te harden met die kou! Wat kan een tankbeurt dan lang duren.... Ik moet bekennen: ik heb betere acties gehad...
- We hebben Sint en Santa al gezien! Half November zaten de meisjes al bij Santa op schoot (daar kan ik nog niet aan wennen hoor: HALF NOVEMBER AL!), toen was het kerstfeest voor de kids van Albert's werk. Vrijdagavond kwamen Sint en Piet hier cadeaus brengen (en de meisjes zagen ze echt op het dak, "echt waar mama, ik zag ook het paard!"). Inmiddels traditie: Albert gaat met de meisjes Sint en Piet buiten zoeken (en nee, dat vinden we niet zielig met dit weer....) en ik zorg dat er "ineens" een zak vol cadeaus bij de voordeur staat. Ik was vrijdag even bij onze Toko geweest: borstplaat, boterstaaf, pepernoten, schuimpjes, marsepein, suikermuizen en -kikkers etc. Geweldig! En een topper: inpakpapier met Sint en Piet! Maakt het toch net wat echter voor de meisjes en scheelde me veel geknutsel (ik had het inpakpapier bewaard van een sinterklaascadeautje dat was opgestuurd [ Dank Ad! ] en zou daar de plaatjes uitknippen en die op bruin pakpapier plakken). Ik had me nog misselijk gegeten: de krentenbollen van Toko-eigenaar Siebe waren nog warm, heb er 12 gekocht, 5 had ik voor thuiskomst al op...... ze voldeden echt aan de "Enkhuizer Botman-kwaliteit" (of wellicht denk ik dat alleen maar omdat ik die krentenbollen al 2 jaar en 5 maanden niet meer geproefd heb....).
- Vandaag was het Sinterklaasfeest bij de Nederlandse Club. Nog even een uitdaging voor de familie Visscher: de dochters zijn voor het tweede jaar Piet en dit jaar was Rien voor het eerst De Sint. De meisjes hadden totaal niets in de gaten. Ook niet toen Sinterklaas Kiki met "Kikus" aansprak en "Dag Pollen" zei toen we mochten aantreden. Schitterend om te zien. Nine was zeer tevreden dat Sint haar naam zo goed kon uitspreken (en niet zoals hier gebruikelijk als "Nina" of
"Nenien". Wat was het lekker om daar even een kroketje en een patatje-met te eten! Nine vindt de kroketten ook overheerlijk, Kikus niet (maar ja, die zit nog steeds in de fase "Wat de boer niet kent....").
- En dan nog even een Morris-update: hij heeft wat eigenaardige trekjes hebben we ontdekt. (Wellicht hadden de meiden die ook, maar bekijken we onze 3e met een wat objectievere blik?) Zo is hij verzot op schoenen. Geen schoen (bij voorkeur een besneeuwde ietwat modderige laars) is veilig voor hem en wordt als we niet uitkijken volledig afgelikt. Hij gaat erop af als een tijger die een prooi ziet. Verder is de stofzuiger zijn beste vriend. Als ik aan het stofzuigen ben (nu klink ik heel huishoudelijk, maar ik moet bekennen: de Portefeuille Huishouden heb ik na al die tijd nog niet geheel onder controle..... in tegenstelling tot de Portefeuille Boodschappen, de Portefeuille Taxivervoer en de Portefeuille Knutselen, die gaan me zeer goed af....) dan volgt Morris me als een hondje, hij kruipt als een Volleerd Kruiper in snelle vaart naar de stofzuiger, laat zich in de "Boedha houding" ploffen en slaat met een tevreden gezicht zijn arm om de stofzuiger heen. Als de stofzuiger dan ineens weer verder "loopt" wordt hij boos en begint hij te grommen.... Verder voor de geinteresseerden: tand #3 komt door, hij kan (met onze ondersteuning natuurlijk) staan (en is dan heel trots!) en hij lacht nog steeds uitbundig hardop als de meiden gek aan het doen zijn.