Morris & more

En toen was ons mannetje ineens twee! Ons Morris opgesomd: hij is super grappig, atletisch gebouwd (en dat zeggen we in alle objectiviteit, dat spreekt voor zich), hij speelt "tikkie" met de meisjes, loopt graag hand in hand met ze, is verslaafd aan het eten van sneeuw, weegt 12,5 kilo (exact de helft van Nine), eet als een bootwerker, hij wil perse zelf eten, bijt soms als hij je heeeeel lief vindt en een knuffel net niet zijn liefdesverklaring ten volle kan overbrengen (....), noemt een lamp een "plamp", een lollie is een "loelie", een speen is een "peen" en een hond is natuurlijk "woef woef", hij doet graag geluiden na, bij voorkeur 28x achter elkaar (zo horen we geregeld een sirene en gaat Morris vervolgens de rest van de dag "wiew, wiew"), hij kijkt het liefst "Toto" (lees: Het Zandkasteel) en hij is idolaat van Elmo, zijn grote held!

En het verdere nieuws hier:
Vandaag was het +1C! Deze winter was echt afzien zeg maar. Zelfs de doorgewinterde (per ongeluk een woordspeling) Edmontonian vond het dit jaar bizar en veeeeeel te koud. Een aantal dagen -30C kunnen we handelen zeg maar, maar een paar weken achter extreem koud is niet te doen eigenlijk.
Ik vond dat ik mezelf als echte Canadian moest bewijzen, het begon toch een beetje aan me te knagen dat ik telkens de meiden met -20C naar skiles stuur onder het mom van "ga maar lekker skien, dan krijg je het van zelf warm hoor!" en dan haak ik zelf met -22C af.... Dus toen ik die keer niet ging want het was "te koud" had ik beter wel kunnen gaan. De week erna was het nl. -30C..... en ja, toen had ik kennelijk een klap met de molenwiek gehad want ik besloot toch maar te bikkelen.... De parkeerplaats bij Snowvalley was zo goed als leeg, de 3-zits chairlift was dicht, alleen de 4-zitter was open, de piste was volledig leeg en daar kwam ik op mijn skischoenen aangewaggeld. Ik had Ragan (mijn ski juf) nog niet eerder zo verslagen zien kijken toen ze me aan zag komen lopen. Ze had toch wel gehoopt dat ze naar huis kon en terecht. Er waren 3 skiers en 6 instructors en dat was het. Ieder zijn eigen priveles en 3 instructors die mazzel hadden en naar huis konden. Halverwege had ik het idee dat mijn neus eraf gevroren was. Ragan besloot dat we tussendoor even naar binnen moesten om op te warmen, haar collega had nl. de avond ervoor frostbite opgelopen en dat was volgens haar zeker geen pretje. Terug naar huis kon ik amper rijden: eerst kon ik mijn tenen niet bewegen en daarna deden ze zeer! Ik belde Albert dat ik onderweg was en kon alleen maar stamelen "Hete Koffie met VEEEL Baileys".

En dan Albert's sportieve praktijken: de hele winter heeft hij gewoon doorgetrimd, ongeacht de hoeveelheid sneeuw, de temperatuur etc. Een paar weken terug was het heel glad en zoals elke keer vroeg ik "zou je het wel doen?" waarop hij stoer zei "Nou, als ik val, dan hinkel ik wel terug". Nou, het ging net even anders. Het was 's avonds na het eten en hij zou even 30 minuten trimmen. Dat ging goed tot 29,5 minuut. Twee meter voor de garagedeur gleed hij uit in de alley: arm uit de kom, oftewel "dislocated shoulder". Zijn rechterarm hing ergens achterop zijn rug, hij kon amper praten van de pijn en toen ik zei dat ik iemand zou regelen die hem gelijk naar de dokter zou brengen sprak hij me niet tegen, dat is in de afgelopen 18 jaar nog niet eerder gebeurd.
Een vriend kon hem naar een Medicenter brengen. Albert stond daar kreunend van de pijn waarop de mevrouw achter de balie nog vroeg "Who's the patient?". Van het Medicenter werd hij gelijk doorgestuurd naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Hij kreeg een infuus, was 15 minuten out, toen hebben ze zijn arm teruggezet en daarna voelde hij zich dronken en had hij geen pijn meer. Hij kwam thuis met het hoogste woord. Het onhandige was dat het zijn rechterarm was, dat hij een sling moest dragen en dus niets kon. Maar ja, of je nu 3 kinderen hebt of 4, dat maakt in de praktijk niet uit merkte ik. Volgens de dokter moest hij die sling 2 weken omhouden, maar daar had Albert niet veel zin in. Zijn moeder kende een fysio, ene Gary. Een Chinees met een Engelse woordenschat die niet verder komt dan "feels nice?" op momenten dat Albert door de grond ging van de pijn van de massage. Maar Gary was zijn geld waard: sling moest af, Albert mocht langzaamaan zijn arm weer gebruiken en nu is Albert weer "zo goed als nieuw" zeg maar.

Dan nog ander nieuws: we hebben ons huis te koop gezet. Staat nu iets van 4 weken te koop, we hebben iets van 30 showings gehad en we wachten nu op een bod. Best spannend eigenlijk. We hebben een geweldig huis, maar het was perfecter voor een gezin met 2 dan met 3 kinderen hebben we ervaren. We hopen dus iets groter te gaan wonen op korte termijn.

Oja, gelukkig hebben we de foto's nog: die volgen!