In de categorie: “dit moest nog even op de blog” het volgende:
De verhuisdag zat strak in elkaar (al zeg ik het zelf…). Met militaire precisie was deze zaterdagse missie voorbereid. Al voordat ons huis te koop stond waren we kamer voor kamer en kast voor kast langsgegaan om ervoor te zorgen dat alleen de spullen die we echt wilden houden, verhuisd zouden worden. We hebben veel via Kijiji (net als Marktplaats. En grappig: is eigendom van Martkplaats!) verkocht en we zijn tig keer naar het plaatselijke Leger des Heils gereden. Elke week dat de verhuizing naderde werd een groter gedeelte van het huis ingepakt, een week voor D-Day viel er amper nog wat in te pakken en hadden we slechts een kampeeruitrusting in de keuken over. Dat was mooi: van kamperen zijn we nooit echt enthousiast geworden, dus deze ervaring was voor de komende jaren weer voldoende (nu moet ik bekennen dat we kamperen ook nooit echt een kans hebben gegeven, maar dat terzijde…..).
Maar terugkomend op het onderwerp: de verhuisdag: de familie Visscher had voor een groot gedeelte bijgedragen aan het succes van de verhuisdag: de Meisjes en Morris (bij ons voor het gemak ook 3M genoemd) werden vanaf het ochtendgloren de gehele dag vermaakt door Alida & dochters en Rien sjouwde zich met Nederlandse humor bijna een hernia. Gedurende de dag kwamen de Nederlandse mannen (Albert, Jan, Mr. Pol en Rien) erachter dat een goede dosis Nederlandse “zeik-humor” toch zeer bevorderlijk voor de sfeer werkte, ze hadden de grootste lol en wisten de Canadezen - nadat zij even waren gewend aan het cynisme - daar ook mee te vermaken.
De verhuisploeg was groot: 10 man (inclusief vrouw). Een paar sjouwers hadden onverwacht hun vrouwen meegenomen, die gingen gelijk fluitend aan de poets: wat een weelde. De zondag die we als "schoonmaakdag" voor het oude huis gereserveerd hadden, bleek in het geheel niet nodig, pure luxe dus.
Nu moet ik bekennen dat ik bij de voorbereiding 1 serieuze steek had laten vallen: de verhuiswagen… Tsja, geen kleinigheid, zeg maar. Al een paar weken voor de verhuizing hoorde je op Scott Lane continu het volgende “Oja, we moeten nog even een verhuiswagen regelen” – “Ja, moeten we wel even doen” en vervolgens gingen we weer inpakken. Zo’n week of 2 van tevoren kreeg ik toch een beetje de zenuwen en begon ik te bellen: Budget Rent, Uhaul, Discount en meer in dat genre belde ik op. De antwoorden waren hetzelfde: “We hebben geen truck meer voor dat weekend, u weet dat het het laatste weekend van de maand is? Dat is topdrukte. Kunt u niet een weekje later verhuizen?” Uiteindelijk had ik een verhuurbedrijf gevonden die nog “
plenty of trucks” over had. Ik super blij…… in mijn blijheid ontschoot het mij even dat het best apart was dat dat bedrijf nog wel voldoende wagens had…. Het was een local business. Het huurbedrag was veel hoger dan de "prijsvechters", maar ach, we moesten een truck hebben en het is toch ook goed om de locale business te steunen niet waar?
Anyways, Albert ging met Alex op pad om de truck te halen. Bleek “een hele operatie” zeg maar. Volgens Albert was het zo’n klassieke oude Cubaanse vrachtwagen. Hij was handgeschakeld, maar de schakelbak zat “onderste boven” wat het best lastig maakt voor iemand die al 4 jaar geen schakelauto heeft gereden… Verder had de truck totaal geen power en kon derhalve amper een heuvel op (we moesten van Scott Lane slechts de wijk uit, een paar minuten Rabbit Hill Road over en dan onze nieuwe wijk weer in. Halverwege Rabbit Hill was een lichte heuvel). Albert had in no time 20 auto’s achter zich die on-Canadees bumperklevend achter hem aanreden met 40km per uur. Oja en last but not least: de remmen werkten amper…. Levensgevaarlijk dus.
Albert moest die vrachtwagen natuurlijk ook nog terugbrengen aan het eind van de dag. Hij reed de truck en Alex reed er met zijn auto achteraan. Het was iets van 45 minuten rijden. Toen hij bijna bij het verhuurbedrijf was begon de truck te roken, was de motor oververhit, sloeg vervolgens af en de remmen deden het niet meer. Albert kon niet anders dan de truck van de weg de berm inrijden, hij kwam op een weiland tot stilstand. Uiteindelijk kregen Albert en Alex de truck nog net aan de praat en lukte het om de truck stapvoets het terrein van het verhuurbedrijf op te rijden. Op de parkeerplaats stond een STOP-bord, die Albert logischerwijs negeerde. De verhuurde was zeer geirriteerd dat Albert het bord had genegeerd en keek bijna emotioneel naar zijn oude rokende truck. Weinig compassie voor de levensgevaarlijke rit van Albert dus.
Onze nieuwe buurt leek wel een Zonnatura-reclame: iedereen liep fluitend door de wijk, elkaar vriendelijk groetend. We vertrouwden het bijna niet. Op de verhuisdag zelf kwam de buurvrouw al een grote bos bloemen brengen. De overbuurvrouw, een 80-jarige die luistert naar de naam Pierrette, kwam zaterdagavond even informeren of we van wijn hielden. Ze zou langskomen met een flesje “
when you are settled in”. Zondagavond om stipt 20:00 uur stond ze met de fles voor de deur…. Toen we haar vroegen of ze ook een glaasje lustte, zat ze binnen 1 tel aan de bar. Ze kende de vorige bewoners goed en we verdachten haar ervan dat ze haar eigen barkruk had. Na een uur was de fles leeg en vertrok ze weer naar de overkant. Op maandagmiddag kwam de buurvrouw van Pierrette een plant brengen en kwam een achterbuurvrouw koekjes voor de kids brengen. Een warm welkom dus!
Inmiddels zijn we overigens volledig
settled in.
