5 jaar!

Aan het begin van de maand was het alweer 5 jaar geleden dat we naar Edmonton emigreerden. Lekker cliché: wat gaat de tijd toch snel. 

Wat is er ook een hoop gebeurd in 5 jaar: 

- Het belangrijkste is natuurlijk de geboorte van onze Morris. Hij is alweer 3,5 en hij gaat over een paar weken voor het eerst naar preschool. Hij kan niet wachten: "Krijg ik dan een klas vol vrienden?" en hij loopt al dagenlang met zijn nieuwe rugzak door het huis. Hij probeert stoer te praten, toen Albert thuis kwam zei hij "Hé dude!" Verder genieten we van zijn mooie verhaspelingen: "boerderijen"  zijn batterijen en "blokjes" zijn vlokjes (vlokken voor op brood, van onze toko of de echt lekkere die Tante Chan en Oom Mau opsturen).

- Albert is inmiddels bezig met zijn 3e functie bij Intact Insurance (voorheen ING) en hij gaat nog steeds als een trein. Zijn functie heet nu "Director Regional Operations Personal Lines Northern Alberta" (hij moet bijna 2 visitekaartjes aan elkaar plakken wil de tekst passen) en hij heeft 90 personen "onder zich". Een paar maanden geleden werd hij benaderd met de vraag of hij op de shortlist wilde komen voor een Vice President functie, dat was een zeer grote eer. Het was een dubbel gevoel: een geweldige promotie, maar de kans was groot dat we naar Calgary hadden moeten verhuizen en we hadden afgesproken hier te blijven wonen tot Morris 18 is, dus dat was niet helemaal ons plan. "Gelukkig" heeft hij die positie niet gekregen, hij eindigde bij de laatste 3 en voorlopig blijven we hier wonen.

- De meisjes zijn via preschool en Kindergarten inmiddels aangekomen in grade 2 en grade 4 en ze zijn meer dan vloeiend in het Engels. Dit soms tot grote irritatie mijnerzijds wanneer ik weer eens "subtiel" verbeterd wordt door dat schorem.... 

- We zijn de trotse eigenaar van onze [slik] 4e auto..... Man, man wat is een auto een waardeloze investering, tenminste, als je met auto's omgaat zoals wij...  Nu maar hopen dat we onze laatste aanwinst (een zwarte stoere Ford Explorer) wat langer houden dan onze voorgaande auto's (voor de geïnteresseerden: #1 was een oude donker blauwe Plymouth Grand Caravan - die hadden we heel lief van Jan gekregen toen we hier kwamen wonen, het was zijn oude mini van, de auto was op een gegeven moment zo gammel dat ik bij elke kuil in de weg bang was dat de auto in tweeën zou breken, uiteindelijk waren bijna failliet door de kosten van de garage... #2 was een hele gave zilveren Hyundai Santa Fé - Morris gooide roet in het eten: door zijn welkome komst pasten we als familie niet meer in deze auto. #3 was een donkerblauwe Nissan Quest, Albert had nogal moeite met de veel gehoorde quote "mini van for a mini man" en echte vrienden met de Quest werd hij nooit. De Quest zou zodanig veel geld gaan kosten voor reparaties dat het zinloos was om daar nog meer dollars in te pompen, dus Albert mocht voor de zoveelste keer auto shoppen. Ik denk dat dat toch wel iets is waar hij het meeste afkeer van heeft: op zoek naar een andere auto. Albert is niet vaak chagrijnig, maar van auto shoppen wordt hij regelrecht pissig.... dat heeft overigens altijd wel een gunstige uitwerking op de prijs, door zijn   ongeïnteresseerde norse bui krijgt hij altijd veel van de prijs af en komt hij terug met fijne extra's, zoals dit keer winterbanden die we over een paar maanden hard nodig gaan hebben... 

- Tsja en dan zitten we sinds ruim een jaar ook alweer in ons 2e huis in Edmonton. Albert en ik zitten inmiddels in ons 5e huis samen. We begonnen in een bovenwoning op de Binkhorst in Rotterdam Zuid, vervolgens verhuisden we naar een appartement op de Hietkamp, een eengezinswoning op de Wout van Huisdensingel, een vrijstaand huis op Scott Lane en nu dan ons droomhuis op Carter Crest Road (met genoeg plek voor logees!). Het is apart om in een huis te wonen waar we tig jaar willen blijven, dat hebben we niet eerder gehad. Nu moet ik wel zeggen dat we op de Wout van Heusdensingel jarenlang hadden kunnen wonen, ware het niet dat het altijd kriebelde om de stap naar Canada te maken. 

- Nog een gezinsuitbreiding: het is alweer bijna een jaar geleden dat we Sam en Moos hebben opgehaald. Het zijn twee hele stoere Siamezen die tot voor kort de schrik van de buurt waren. Sinds twee weken kunnen ze alleen nog onze eigen tuin onveilig maken...
Ik heb al eerder op de blog beschreven dat ze hier erg streng zijn als je je katten buiten laat lopen en laatst gebeurde waar we bang voor waren: een buurman van verderop in de straat kwam klagen, hij wilde onze schatjes niet meer in zijn tuin. Tsja, best lastig uitleggen aan ons duo dat Buurman Snor het niet fijn vindt als zij de hele dag op zijn schuurtje liggen te zonnen waardoor zijn teckel helemaal uit zijn plaat gaat. Nu zei dat buurman een cat lover zijn, maar iets in zijn stem en blik deed ons anders vermoeden. Om te voorkomen dat we een boete krijgen als S & M zonder zijn toestemming zijn tuin betreden ($100 per kat per keer) en om te voorkomen dat hij ze zal vangen met een kattenval die gratis bij de gemeente te leen zijn (zucht...) moest er onzerzijds actie ondernomen worden. Nu zijn we vaak van de goede ideeën, maar laat de uitvoering soms lang op zich wachten... na een 2e bezoek van onze vriendelijke vriend zijn we uiteindelijk met 30C aan de timmer gegaan nadat we op youtube een ingenieuze oplossing hadden ontdekt. Het bleek erg simpel: we hebben houten balkjes dwars op de schutting getimmerd en we hebben daarover een "dakje" van kippengaas bevestigd die 40cm de tuin in komt. Dankzij de hulp van Oom Jan - het bleek niet echt een voordeel dat we bijna 70m schutting hebben - was De Klus in 1 dag klaar. Gelukkig is het getimmer en het kippengaas amper te zien en lijkt de tuin niet op de luchtplaats van een gevangenis. Het was toch even spannend of het geheel daadwerkelijk "Sam en Moos Proof" was. Moos heeft het een aantal keer geprobeerd om op de schutting te klimmen, maar na de mislukte pogingen droop hij vervolgens met een hangend kopje af. Ach, het is voor hun eigen bestwil, maar ja, leg dat die katten maar uit. Los van Buurman Snor hoeven we ook niet meer bang te zijn dat ze onder de bus komen of dat ze door de coyotes worden opgegeten, ook een prettig gevoel.

- En dan moet ik van Albert ook nog wat over mezelf schrijven... uh dat was eigenlijk niet het plan, maar ok dan: ik ben inmiddels een volleerd Canadian Stay at home mom geworden. Het hebben van die "functie" wordt hier als zeer positief gezien. Als naar mijn beroep wordt gevraagd en ik vertel dat ik Stay at home mom ben, dan krijg ik "Wow, good for you!" als respons.
Mijn tijdverdrijf: ik rij continu  heen en weer, ik lijk wel een taxichauffeur. Van en naar school, playdates, Downtown (om mijn man vaak op te halen), naar skiles, zwemles, dansles, birthday parties (die zijn in 99% van de gevallen niet bij de jarige thuis, een half uur rijden naar wat voor gezellige locatie dan ook is hier heel normaal) en meer van dat. Door de afstanden gaat alles hier eigenlijk met de auto (los van de afstanden: de helft van het jaar is het door de kou en de sneeuw niet mogelijk om te fietsen). Verder volunteer ik veelvuldig op school en ga ik mee naar fieldtrips (en dat zal met Morris zijn preschool nog veel meer worden) en besides that run ik het huishouden en dat zorgt ervoor dat Albert volledig carriëre kan maken. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik me in deze rol gelukkig zou voelen en ik had nooit gedacht dat het huis er ook nog "toonbaar" uit zou zien met mij aan het roer. Toen we hier kwamen was toch echt het plan dat ik na een maand of vier weer aan het werk zou gaan, ik had verwacht dat ik gillend gek zou worden als ik  24/7 De Mama zou zijn. Het tegendeel bleek waar. Ik vind het een ongelofelijk voorrecht dat ik thuis kan zijn voor onze kids en zolang ik daar van geniet (en de kinderen het ook nog leuk vinden!) blijft het hoe het is. Natuurlijk zou het hebben van 2 inkomens ook best prettig zijn, maar ik denk niet dat we daar als gezin veel gelukkiger van zouden worden. 

We zijn hier ontzettend gelukkig, maar het moet ook gezegd dat we jammer genoeg ook heel veel hebben gemist de afgelopen jaren: huwelijken, geboortes, verjaardagen en helaas ook sterfgevallen waarbij we niet op de begrafenis konden komen. Dat zijn nu eenmaal de consequenties die bij onze keuzes horen, dat weten we, maar dat maakt het er soms niet makkelijker op. Als we de balans opmaken, weten we dat we een goede keus hebben gemaakt. Op naar de volgende 5 jaar!