Op naar de finale!

Man, man, man, wat een wedstrijd afgelopen dinsdag. Albert had een tijd geleden van een vriend een shirt van Uruguay gekregen en die draagt hij nu met een grijns van oor tot oor.

Voor Albert was het dinsdag wel een aparte dag: hij had 's ochtends een examen (verzekeringscursus, dit was nummer 8 van 10). Heikel puntje was dat het examen van 9.30-12.30 uur duurde en jawel: De Wedstrijd begon bij ons om 12.30 uur. Het feit dat Albert de wedstrijd perse thuis wilde kijken (het bijgeloof neemt toe naar mate het toernooi vordert....) maakte het nog wat lastiger.
Resultaat: Albert heeft zich vanaf 9.30 het leplazerus geschreven (14 A4-tjes!) en ik stond ruim op tijd op een strategisch punt met de kids (in meerdere opzichten strategisch: 1. heel dicht bij het opleidingsinstituut en 2. geparkeerd voor een snoepwinkel waardoor met name de meisjes niets van de spanning meekregen en ze - nadat ze enthousiast hadden ingeslagen - tevreden op het bankje van hun buit zaten te genieten). Volgens strak plan belde Albert mij exact om 11.46 (hij zou stipt om 11.45 stoppen) "ik kom naar buiten", dus kids de auto in, parkeerplaats af, Albert kwam aanrennen, sprong in de auto en we scheurden weg: "Perfect" zou je denken.... Helaas maakte Albert een crusiale fout: hij opende het raam van de auto. Dat is op zich niet zo'n aparte actie, maar hierdoor vloog de door ons gekoesterde en het Oranje geluk brengende (zijn we van overtuigd!) Nederlandse autovlag van het raam! Dus auto aan de kant (verkeersopstopping veroorzaakt....), Albert joggend terug, met gevaar voor eigen leven geprobeerd de vlag van de weg te halen. Drie auto's gingen er omheen, de vierde (dikke pick up) reed er natuurlijk overheen, maar Albert had de vlag toch nog net kunnen pakken en kwam joggend terug. Tsja en toen was het stil in de auto: Albert was volledig buiten adem en keek geirriteerd op de klok en naar het gebroken vlaggenstokje en ik zag al het doembeeld voor me dat dit het incident van de overreden Nederlandse vlag een voorbode zou zijn voor de wedstrijd. Gelukkig hadden we nog een Canada autovlag in de auto (het was 1 juli Canada Day) dus snel de stokjes gewisseld, vlag weer aan het raam en De Vlag wapperde de rest van de terugweg weer vol trots. Om precies 12.20 uur kwamen we hier thuis binnenvallen: exact op tijd voor het volkslied. En toen de wedstrijd: dat verhaal kennen jullie al!
Op naar de finale!

Oranje

Ook hier in Edmonton is er sprake van Oranje koorts!

Nederland - Japan hebben we om 5.30 uur gekeken bij de Nederlandse club. De kids werden om 4.45 uur uit hun bed geplukt, werden in oranje kledij gehezen en konden zo de auto in. In de rust werd er bij De Club ontbijt geserveerd, om 6.15 uur zaten we dan ook aan de pannenkoeken, bacon, eggs, sausages en meer van dat.

De meisjes vinden het voetbal geweldig. Zelfs Morris staat er niet van te kijken als we oorverdovend hard juichen bij elk Nederlands doelpunt. Hij doet ook mee en probeert te springen (voor het beeld: lijkt op een pinguin die probeert te springen) en hij klapt uitbundig mee. Ook zijn ze niet onder de indruk van het bekijks dat we hier hebben: op wedstrijddagen hebben we alle 5 oranje kleding aan en dat levert nogal wat reacties op.

Toen we afgelopen maandag Nederland - Slowakije keken en ik Nine's school wilde bellen om te zeggen dat ze iets later zou komen (wedstrijd was hier om 8.00 uur), hoefde ik niet eens iets te zeggen "We zien Nine wel na de wedstrijd!". In Nine's klas werd later die dag uitgebreid aandacht besteed aan het feit dat Nederland gewonnen had.

Albert heeft de Oranje koorts overgebracht op zijn werk. Zo looft hij prijzen uit voor de teams die hun werkplek het mooiste oranje versieren, deelt hij donuts uit wanneer Nederland wint en heeft hij tompoucen (oranje!) uitgedeeld toen Nederland doorging naar de volgende ronde. Inmiddels heeft hem dat al 80 tompoucen en 150 donuts gekost.... Het resultaat is overweldigend: twee volledige verdiepingen op zijn werk zijn inmiddels oranje gekleurd!

Op de Canadese tv zijn ze overigens ongekend positief over het Nederlands elftal en wordt Oranje als reele titelkandidaat gezien.

De tussenstand

We horen van elke Edmontonian dat het weer hier alle kanten op kan. Nu we hier wat langer zitten, weten we dat het klopt. Iets van 3 weken geleden hadden we nog een sneeuwstorm (en een sneeuwpop in de achtertuin!), vorige week bijna een hittegolf (zelfs de 32C gehaald) en afgelopen week weer nachtvorst. Op dit moment hebben we Nederlands lenteweer.

De stand van zaken hier: Nine heeft nog tot eind juni les, maar voor Kiki zit het schooljaar er alweer bijna op (11 juni is haar laatste dag). Na de zomer gaat ze naar Nine's school, dan mag Kiki halve dagen naar Kindergarten. Ze kan niet wachten! Ze is al druk bezig met het schrijven van getallen (steevast in spiegelschrift) en het alfabet (ze schrijft van links naar rechts, aan het eind van de regel gaat ze een regel omlaag en schrijft ze van rechts naar links). Het zal voor ons wel heftig worden om afscheid te nemen van haar juf, Miss Steed. Zij was toch de eerste Canadese juf van de meisjes, zij is degene die de meisjes Engels heeft geleerd. Het leverde vaak mooie miscommunicatie op. Zo vroeg Nine in haar eerste week toentertijd om een "pop" waarop Miss Steed dacht dat Nine "frisdrank" wilde hebben en haar bij gebrek daaraan, maar wat water bracht.

Mijn moeder, alias "Omi" was laatst nog twee weken op bezoek geweest. Dit was alweer haar derde bezoek aan ons. Het eerste jaar kwam ze met Opa Ko, vorig jaar met Roman en dit jaar was ze zo stoer om helemaal alleen te komen. Het was nog even spannend of de vulkaanas geen "roet" in het eten zou gooien, maar dat bleek niet het geval. De heenvlucht ging netjes als gepland. Haar aankomst op Edmonton Airport bleek de aandacht te trekken, kennelijk was het de eerste reguliere vlucht uit London sinds de aswolk. Een fotograaf van de Edmonton Sun was aanwezig en maakte uitgebreid foto's van het welkom van de passagiers. Het gevolg: mijn moeder en Albert stonden de volgende dag paginagroot op de voorpagina van de Edmonton Sun! Dat Albert verworden was tot een Volendammer ("Albert Tol") mocht de pret niet drukken.

Omi mocht in Morris' kamer logeren. Lukte het vorig jaar nog om Morris in onze kamer te laten slapen, dit jaar bleek dat niet meer te doen. Het mannetje vond het namelijk vreselijk gezellig om ons te zien en bleef maar springen in zijn bed (tot diep in de nacht.....). Toen Tante Chan en Oom Mau hier waren, hadden we al ontdekt dat dat dus niet meer ging lukken. Een nacht zonder slaap was voor ons al voldoende om Morris te laten verkassen. Zijn nieuwe tijdelijke "slaapkamer" lijkt voor een derde wellicht wat opmerkelijk, maar het bleek uitermate goed te werken: onze inloopkast! (Overigens klinkt het ernstiger dan het in werkelijkheid is, maar er zit gewoon in raam in die kast hoor....) En ja de grap dat hij elke dag "uit de kast kwam" lag nogal voor de hand.

Verder nieuws is dat Albert samen met Rien en een paar anderen de Dutch Business Club aan het opzetten is. Gastspreker voor de openingsavond zal Dwight Lodeweges zijn (oud trainer van o.a. PSV en NEC, oud speler van Go Ahead, Edmonton Drillers en Oranje onder 21) . In Edmonton wordt hij trainer van de FC welke in 2011 in NASL (een divisie onder de MLS) gaat spelen. Albert was laatst bij hem thuis om samen met hem en Hans Schrijvers (trainer Oranje onder 20, toekomstig assistent trainer van FC Edmonton) het een en ander door te nemen, toch best stoer!

Nu we het toch over voetbal hebben: alle WK wedstrijden van Oranje zullen live worden uitgezonden bij de Nederlandse club. De eerste wedstrijd Nederland-Denemarken gaan we wellicht daar bekijken om 5.30 uur! Voor het ontbijt wordt gezorgd hebben we gehoord. Dit wordt vrees ik voor Albert een van de eerste wedstrijden van Oranje waarbij hij aan de koffie zit ipv aan het bier....

En dan Morris. Nu hebben we al eerder laten weten dat Morris ongelofelijk lief, stoer, intelligent en knap is, maar hebben we al gemeld dat hij ook ongelofelijk grappig en musicaal is? Hij geeft elke dag wel een showtje en lacht zelf het hardst om zijn eigen "Kiekeboe"grapjes. Hij vindt het ook heel grappig als we achter hem aan "rennen" en hij een "sprintje" trekt om aan ons te ontkomen. Laatst had hij in een onbewaakt ogenblik een blokfluit van de meisjes gescoord, liep hij er ineens op te fluiten! Het applaus dat hij van ons kreeg vond hij erg grappig, er was dus geen houden meer aan. Na elke fluitsessie liet de fluit het overigens een afweten en moest een tijd drogen, dat hout was niet echt bestand tegen de kwijlsessies van Morris.

Tante Chan & Oom Mau

Op de valreep van April, op Koninginnedag, nog een blog.

Een paar weken terug konden we weer genieten van Tante Chan en Oom Mau. Tante Chan was hier vorig jaar toen Morris net geboren was, voor Oom Mau was het de eerste keer dat hij ons mannetje kon bewonderen. Morris beloonde hun komst met een primeur: hij leerde lopen! Om precies te zijn: 4 stapjes thuis, toen een paar meter tijdens onze visite bij Rien en Alida en daarna een volledige wandeling door de hotelkamer van Chan en Mau in Banff. We zijn met hun een paar dagen naar de bergen gegaan. Dat was geweldig. Mau had Kiki nog leren remmen op de skies, wat geen overbodig luxe was.... Dat bleek nl. toen Kikus bijna een lager gelegen bos dreigde in te zeilen. Dankzij een geweldige rode kaart-waardige tackle van Mau werd dat voorkomen...

Natuurlijk was hun verblijf veel te kort en veel te snel voorbij! Afscheid nemen went nooit vrees ik. Gelukkig hebben we de foto's nog!

Hiep Hiep "OE-AAAAA", Morris is 1!

En toen was Morris ineens alweer een jaar oud! Na zijn verjaardag op donderdag volgde voor ons mannetje een echt feestweekend: met een overdaad aan knuffels en kussen van zijn grote zussen en van ons, met zijn eerste hap verjaardagstaart (niet een heel groot succes....), voor het eerst pannenkoeken (iets groter succes...), met heel veel cadeaus (waaronder zijn eerste echte voetbal: een bal van het WK 2010, ra ra wie heeft dat uitgekozen...) en met een eigen verjaardagspartijtje: met ons 5-en naar het zwembad. En Morris' weekend werd helemaal gemaakt toen Albert een baby swing voor hem had opgehangen.

Het was ons op de valreep nog gelukt Morris de "Hiep hiep hoera - handjes in de lucht" te leren. Het gevolg was dat hij het te pas en te pas liet zien (en daarbij vol overgave "OE-AAAA" liet horen) en gelijk zijn hele show maar opvoerde, dus ook zijn pasgeleerde act "Dagdag-en zwaaien maar" (door hem vertaald naar "Da Da").

Ongelofelijk hoe snel het laatste jaar voorbij is gevlogen. Eigenlijk veel te snel. Met Nanine kon het ons de eerste jaren niet snel genoeg gaan, we keken telkens uit naar de volgende fase in haar leven, met Morris mag het wel een stukje langzamer gaan...

Vandaag had hij zijn 12 maanden-check up bij de dokter, voor de statistieken: 76 cm en 23 pounds (pfff, even rekenen: 10.4 kilo).

Nu had ik zaterdag de eer om tussendoor nog even 35 te worden. Tsja, 35.... volgens mijn broer is dat 30 + 5 jaar ervaring, laten we het daar maar ophouden. Kikus had nog een mooie: ze vertelde haar juf afgelopen week enthousiast dat ik bijna jarig was "and my mom will be 55", juf probeerde nog "maybe 35?", maar Kikus was erg stellig "no, 55!". En bedankt Kiki.

En nu ik toch aan het bedanken ben: dank voor alle kaarten en cadeaus die we vanuit Nederland ontvangen hebben! Super!

Na de Olympics

Toch wel zonde, de Olympics zijn weer voorbij... wat was dat een topper de afgelopen weken. Overal zag het rood van de vlaggetjes, posters (met "Go Canada") en bijna elke Canadees liep rond in Olympic kleren etc.

Albert heeft de Olympic Torch nog in handen gehad. Een collega van Albert had de eer om een afstand in Edmonton af te leggen met het Olympisch vuur. Best stoer!

Op school bij Nine werd elke dag de Medal Check gedaan. Alle nationaliteiten uit de klas kwamen aan bod. Nine vertelde elke dag trots wat de Nederlandse stand van zaken was. Ook bij de foute wissel van Sven Kramer werd uitgebreid stil gestaan in de klas. Met de Olympics bleek hoe zeer we Canadees zijn geworden: we hebben meer malen met betraande ogen het Canadese volkslied meegezongen.... Het land was in feeststemming toen Alexandre Bilodeau goud won: "The first Olympic gold on home soil" stond overal te lezen. De gouden medaille voor de hockey mannen was ook geweldig. Nine was oprecht verdrietig toen de Olympics waren afgelopen.

Over Nicolien Sauerbreij stond er als kop in de krant: "Dutch produce slalom giant" en:

"Nicolien Sauerbreij comes from one of the flattest countries on Earth [...]. She is the first Dutch athlete to win Olympic gold in a sport other than speed skating since Sjoukje Dijkstra won the women's figure skating title at the 1964 Games in Innsbruck."

Verder nieuws van hier:

- het is al een flinke periode heerlijk weer. Overdag een paar graden boven nul, 's nachts net onder nul. Voelt als voorjaar. Beetje vals van de natuur want we weten dat het nog makkelijk -30 kan worden de komende tijd (toen Morris vorig jaar geboren werd op 11 maart was het -30C!).

- Inmiddels ben ik doorgegaan met een volgende sessie skilessen. Begonnen we "gezellig" met instructor "Heather" die erg goed aanvoelde hoe ze met deze "ski-nitwit-moeders" moest omgaan, de laatste paar lessen was de eer aan instructor "Keith" om ons wat bij te brengen. Wat een gladbak van een instructeur. Arroganter is niet mogelijk vrees ik. Hij vindt zichzelf de beste instructeur die bij Snow Valley rondloopt (dat waren letterlijk zijn woorden), maar daar denkt zijn klasje duidelijk anders over. Beledigde hij ons eerst nog door ons uit te leggen hoe skien nu eigenlijk werkt (lesje zwaartekracht...), vervolgens probeerde hij uit te leggen hoe het bovenlijf ten opzichte van het onderlijf moet bewegen door voorbeelden aan te halen van een terreinwagen met 4-wheel drive in vergelijking met 2-wheel drive. "Sorry, I lost you there" , zijn aanpak leverde hem (en ons...) weinig op. We hebben hem even met beide benen terug in de sneeuw gezet door hem meermalen aan te spreken met "Heather", wat zijn arrogante houding deed afbrokkelen. Overigens is zo'n vreselijke instructeur ontzettend goed voor het groepsgevoel, we hebben nog nooit zo'n lol gehad tijdens het skien.

- Nine had vandaag een fieldtrip naar Snow Valley. Toch wel gaaf hoor: 75 kids uit grade one met z'n allen in een grote gele schoolbus op weg om een dagje te skien. Ze was vanmiddag logischerwijs volledig gesloopt.

- En dan Morris: hij staat geregeld lost, stapt vrolijk de kamer rond als we zijn hand vasthouden en hij lacht nog steeds het grootste gedeelte van de dag. We zijn fanatiek bezig om de "Hiep Hiep Hoera [handjes in de lucht]" te oefenen, tot nu toe met weinig succes. Hij kan nu wel zwaaien en " da da" roepen, waarmee hij natuurlijk "dag dag" bedoelt en hij kan "Nine" zeggen, nou ja, hij zegt "Ne Ne" maar dat moet je een beetje ruim interpreteren. Het oefenen om "Kiki" te zeggen levert tot nu toe nog weinig op, als we dat proberen begint hij heel hard te lachen.

Tjsa, dan heeft hij nog een eigenaardig trekje die de meiden niet hadden: HIJ BIJT! En die tanden van hem zijn scherp! Hij doet het heel "schattig": ik krijg de dikste knuffel die hij kan geven en vervolgens bijt hij keihard in mijn schouder. Zijn tandafdrukken zijn duidelijk te zien. Nu snap ik ook wel dat hij dat natuurlijk niet expres doet, maar dat maakt de pijn niet minder! De kwalificatie "kleine klerelijer" heb ik me helaas al een paar keer laten ontglippen....

Over konijnen en pinguins enzo

Op de valreep nog even een blog in januari. De stand van zaken van deze maand:

Birthday party

Nine had een week of twee geleden haar birthday party. Aan iedereen met wie ze op school speelde vroeg ze enthousiast : "Do you want to come to my birthday party, it is on the 16th and we are going to the movies" Het duurde even voordat we erachter kwamen dat ze elke dag in alle onschuld weer iemand had uitgenodigd. In totaal iets van 25 kinderen schat ik zo... Tijd om het lijstje van genodigden dus maar te formaliseren met een uitnodiging. Dat bleek de hoogste tijd toen ik zelfs door een van de moeders thuis werd gebeld "Nanine heeft mijn dochter uitgenodigd, maar ik heb het idee dat dat niet de bedoeling was....". Uh, inderdaad haar dochter was helaas al bij Concept Lijstje #1 gesneuveld....

Uiteindelijk zijn we met in totaal 12 meisjes en 4 volwassenen naar Alvin and the Chipmunks 2 geweest. Het was organisatorisch nog even wat geregel om 12 meisjes vervoerd te krijgen, maar dat was uiteindelijk gelukt met 2 vans en 1 pick up truck. We hadden in de bioscoop 1 hele rij voor onszelf. De "popcorn-man" was wel even in shock toen ik 16x een popcorn combo bestelde, maar als snel herstelde hij en regelde hij hulptroepen die alles naar onze bioscoopzaal brachten. Na afloop hadden we hier nog een Hannah Montana Birthday Cake en was het tijd voor de cadeautjes.

Ons Mannetje

Morris gaat als een trein. Hij doet al een paar stapjes als we zijn handen vasthouden, hij probeert mee te zingen in de auto en kan enorm hard gillen. De traphekjes zijn inmiddels geplaatst, dat was hard nodig. Hij brabbelt de hele dag "Diggudiggudiggudiggu" en hij laat zich rondsjouwen door de meisjes, hij ondergaat het met een blik naar mij van "ach, als mijn zussen daar blij van worden".

Bunny

"Ons" konijn zit dagelijks in de tuin en is "Lilly Bunny" gedoopt door Kikus. Lilly Bunny doet zich tegoed aan winterpeen, koolsla, appels en heeft een afkeer van radijsjes en aardappels. We hadden laatst zo'n gelatine-zaadjesbol gekocht voor de vogeltjes om op te hangen. We hadden die bol even op de picknicktafel laten liggen. Tot onze verbazing zat onze Bunny bovenop de picknick tafel te knagen aan die bol. Sindsdien krijgt ze er geregeld een, ze eet 'm in 1 avond op (en hij is zo'n 15cm in doorsnee!).

Doug

Kikus had een special guest op school: een echte pinguin! Albert was die dag mee met Kikus naar school. We waren verbaasd toen we vooraf hoorden dat de pinguin niet zou komen als het kouder zou zijn dan -20C. "Doug" bleek namelijk van lekker warm weer te houden, hij kwam uit Zuid Afrika. Het was leerzaam, zo kwam Albert met de volgende feiten terug: Doug was bejaard (25 jaar, met een beetje geluk wordt hij 30 jaar), Doug en zijn vrienden poepen 1x per 20 minuten (en als ze gegeten hebben elke 5 minuten) en zijn uitwerpselen kunnen tot een meter ver weg eindigen (vandaar dat iedereen 'gepaste afstand' moest houden), verder kan hij een volledig recess zijn adem inhouden (15 minuten dus). Ja, ja, het is maar dat je het weet.

Wel grappig om te zien welke wetenswaardigheden bij de 3 en 4 jarigen blijven hangen. Nadat ongeveer 5x verteld was dat hij vis eet, had een van de kleuters een goede vraag: "Wat eet hij eigenlijk?

Skiles

Sinds kort zit ik op skiles. Ik heb "heel vroeger" wel geskied, maar na onze laatste skivakantie in het pre-kinderen tijdperk bleek er van mijn ski-ervaring als 8-jarige erg weinig over. Nadat ik het hier 2 winters had uitgesteld (winter 1: "Ach het is al eind januari, de winter is al bijna over", dat bleek natuurlijk een ernstige misvatting, we waren slechts op de helft, maar dat wist ik toen nog niet) (winter 2: "excuus Morris") vond Santa het toch wel genant worden als de meisjes eerder leerden skien dan ik. Dus daar ging ik. Kiki gaf me nog wat tips mee "Kijk mama, zo doe je de pizza slice en zo de French fries, dat is echt niet moeilijk hoor".

En ik moet zeggen: wat geweldig om te skien! Snow Valley zit op 10 minuten rijden van ons huis en het is wel luxe om dat zo dichtbij te hebben. De eerste les was het -8C, de tweede les was het -15C (met wind!) en vorige week was het -23C.... Dat was wel even heftig. Ik heb nog nooit zulke koude en na afloop zere tenen gehad, ik moest bijna stoppen langs de weg toen ik naar huis reed. De instructrice vertelde nog dat de lessen eigenlijk nooit afgezegd worden, ze hebben deze winter 1x de piste gesloten toen het -40C was, maar dat was alleen omdat niemand op kwam dagen....

Nine, Kiki en Albert hebben inmiddels hun eigen ski-uitzet en gaan 1of 2 keer per week naar de piste. Nine mag in maart 2 keer met haar klas skien.