November

Nou, hoog tijd voor een update! Nog even snel voordat november alweer voorbij is. Op het moment dat ik dit typ zijn we even volledig geintegreerd: het is 19:30 en we kijken al DRIE uur naar de Grey Cup Finale tussen de Saskatchewan Roughriders en de Montreal Alouettes (Canadian Football). Het is ongelofelijk, maar na ruim 3 jaar begin ik het dan toch wel een leuke sport te vinden en zitten we hier best fanatiek te kijken en te balen omdat het nu 21-11 staat voor Montreal..... De finale is in Edmonton. De Roughriders zijn in heel Canada populair en heel Edmonton is al dagenlang groen gekleurd omdat ook hier veel supporters zitten. We zijn er zeg maar een beetje mee besmet.

Inmiddels is de winter in alle hevigheid aanwezig. Vorige week hadden we al temperaturen van -35C (met windchill), best koud zeg maar. Het resultaat was overigens dat Kiki een paar dagen later toen het -6C was, riep "Ik heb het HEET, mag mijn muts af, mogen mijn wanten uit?". Morris begint inmiddels te snappen wat het dreigement "Als je je wantjes niet aan doet, moet je in de auto blijven" betekent en hij doet inmiddels braaf zelf zijn wantjes aan.
Een paar weken terug hadden we de beste aankoop van 2010 gedaan: een remote starter. Ik snap nu niet hoe we het vorig jaar zonder hadden gered..... Toen we de stoere SUV nog hadden (Albert denkt er nog steeds met weemoed aan terug....) hadden we ook een remote starter en dat was toch wel erg prettig. Het is wel erg relaxt om met koude temperaturen vanuit de keuken de auto te starten, zodat het in de auto aangenaam warm is als we vertrekken. Dus niet meer:

• met -30C naar buiten rennen zonder muts/sjaal/wanten (want: 's ochtends is het hier extreem spitsuur in huis, het is al 7:55 uur, Morris ligt nog in bed en ik moet om 8.10 uur met 3 kids die "gewassen en gestreken" zijn in de auto zitten, dus het moet even snel snel snel), de auto starten, reserve sleutel binnen vergeten (want: wil toch de auto op slot doen, want je weet nooit....), terug naar binnen, met twee sleutels weer naar buiten, veel te koude handen, even snel de sleutels vasthouden in mijn mond om mijn jas toch maar dicht te doen (en dan het dejavu-moment: oja NOOIT metaal in je mond doen bij erg koude weer......) etc

Ik weet het: het is luxe, maar zo'n starter neigt met -30C echt naar "bijna noodzakelijk" hoor, echt waar! Een bijkomend voordeel is verder dat ik, als ik bijvoorbeeld de meisjes naar school breng, Morris in de auto kan laten als het zo koud is.... Hij vindt het nog steeds prima als hij in de auto moet blijven. Vorig jaar was hij nog erg klein en lag hij altijd in de auto te tukken, nu berust hij in zijn lot.

Oh, het staat nu 21-18 met nog 3,5 minuut te spelen.....

Vandaag hebben we ook weer voor het eerst geskied bij Snowvalley. We zijn nu allemaal voorzien van een ski uitzet en snow pass, dat maakt het nog makkelijker om te gaan. We hebben de meisjes ingeschreven voor skiles. Zo stoer om hun van de piste af te zien racen. Vooral voor Kikus is les geen overbodige luxe (voor mij overigens ook niet....), ze weet nog niet hoe ze moet remmen, toch wel een essentieel onderdeel vrees ik.

Het Nederlands blijft een strijd hier in huis. De regel is dat thuis Nederlands gepraat wordt. Dat betekent dat ik minimaal 80x per dag brul "NEDERLANDS PRATEN!". Albert is zo gewend Engels te spreken dat hij het niet door heeft als de meisjes thuis Engels praten en vrolijk meedoet, dus ook hij krijgt meerder malen per dag dezelfde uitbrander.... Ach, laten we het er maar op houden dat ze er later blij mee zijn als ze tweetalig zijn, toch? Ik vind het ongelofelijk stoer dat ze zo goed Engels praten, volledig met perfect Canadees accent (een accent die wij nooit zullen krijgen....), maar het doet toch wel pijn om te zien dat het Nederlands op de achtergrond dreigt te raken. Dus ik blijft brullen.

Ah, Montreal heeft gewonnen.... zonde!

Vorig weekend hebben we Santa al gezien. Het was het kerstfeest voor de kinderen van de medewerkers van Intact. De meisjes waren erg onder de indruk. Morris had er weinig zin in en wilde niet op Santa's schoot. Komend weekend vieren we Pakjesavond met Nederlandse vrienden en gaan we naar de Dutch Canadian Club want Sinterklaas komt daar. Dit jaar worden er 150 (!) kinderen verwacht! Heerlijk om naar uit te kijken: Sint, zwarte pieten, sinterklaas liedjes, cadeautjes voor de kids en vooral: kroketten in overvloed!

De foto's volgen nog (dit keer echt!).

Meisjespraat

Nine en Kiki zachtjes smoezend op de achterbank in de auto:

Kiki: "Nine, hoe heet dat ook alweer, dat wat mama aan heeft? Dat is toch een baha?
Nine: "Nee joh, dat is een bahee!"

Herfst

En toen was het ineens herfst! De blaadjes aan de bomen hebben hier alle mogelijke kleuren rood, oranje, geel en groen. Erg mooi om te zien, net alsof je door een schilderij rijdt. De nazomer doet nog even z'n best: zaterdag hadden we 26 graden. Dat was wel even prettig na de nachtvorst van de week ervoor (-6C!). Sinds we hier zitten hebben we nog niet zo'n beroerde zomer meegemaakt. Ter vergelijking: afgelopen jaar sproeiden we de tuin een paar keer per week, deze zomer hebben we de tuin 2 keer gesproeid.... Al die regenbuien zorgden er wel voor dat de natuur groener dan groen was, maar echt prettig was het niet. Gelukkig hebben we van de "echte" Canadesen gehoord dat dit soort zomers echt niet normaal zijn voor Edmonton.

Eind Augustus waren we nog even op vakantie in British Columbia, in Skookumchuck. Dat ligt in de Rocky Mountains (in de "Kootenay Mountains"). En we hadden onze primeur: we zagen onze eerste zwarte beer! Geweldig! We reden net Alberta uit en BC in, stak er ineens een beer de weg over! Albert was aan het rijden, ik zat relaxt een tuna sandwich te eten en ik verslikte me bijna in m'n broodje. Kennelijk was ik nogal overdreven enthousiast en ik riep als een plaat die blijft hangen "IK ZIE EEN BEER, IK ZIE EEN BEER, IK ZIE EEN BEER, IK ZIE EEN BEER" (de meisjes kregen zelfs de slappe lach...) en door al dat enthousiasme kon ik natuurlijk de camera niet vinden.... Nu had ik altijd al gehoopt dat we onze eerste beer veilig vanuit de auto konden aanschouwen en dat gebeurde gelukkig dus ook!

Skookumchuck was geweldig: een gehucht bestaande uit 2 campings en 1 winkel/restaurant. Onze camping had de sjieke naam "Springbrook Resort" en dit gebeuren werd gerund door het geweldige stel Marni & Barney. We hadden een cabin gehuurd. De praktijk leerde dat we sinds de laatste gezinsuitbreiding niet zo goed meer met z'n allen in 1 hotelkamer pasten, dus gingen we voor een cabin. De cabin zag er op internet geweldig uit, zo goed dat we het eigenlijk niet vertrouwden. De prijs was ook nog eens erg mooi in vergelijking met andere cabins, dus enigszins huiverig vertrokken we naar ons "resort". We waren aangenaam verrast toen de cabin nog mooier bleek dan op hun internetpagina. Het was een volledig huis, geschikt voor 8 personen met volledig uitgeruste keuken, bbq, fire pit, picknick tafel, eigen tuin etc. Geweldig! Elke avond hadden we de fire pit aan en roosterden we marshmallows, we maakten smores (twee kaakjes met daartussen een geroosterde marshmallow), hadden de bbq aan en gaven de plantjes water (ja ja, dat had Marni ons direct duidelijk gemaakt: we hadden 1 taak en dat was het water geven van de bloempotten...). Op een paar minuten rijden van onze cabin was een natural hotspring. Albert was daar met de meisjes naartoe gegaan: hotsprings, midden in de rivier. De weg naar de rivier was zo steil dat Albert terugverlangde naar de toch wel wat stoerdere en voor dit soort wegen meer geschikte SUV.... Vlakbij was ook een lake met zandstrand. We hadden super mooi weer: varierend van 27C tot 33C. Zeker voor herhaling vatbaar!

De meisjes zijn inmiddels alweer druk bezig met school. Nanine zit in grade 2 bij Mrs. Kaluzniak en Kiki heeft Nanine's Kindergarten teacher Mrs Renz. Kiki was direct zo thuis bij Mrs Renz dat ze de eerste dag op school zelfs vergat om Albert en mij gedag te zeggen..... stonden wij daar in de deuropening met een traan in onze ogen te kijken hoe onze kleine Kikus samen met haar klas uit volle borst het volkslied zong, maar ons meisje zag ons niet eens meer! Ze vindt het toch wel stoer dat ze nu naar de grote school mag en niet meer naar de "baby school" hoeft zoals ze zelf zegt. Het tempo zit er gelijk goed in: ze is gelijk bezig met leren schrijven en ze kan al een paar woorden lezen. Bij Nanine zit het tempo er ook goed in: direct aanpoten met woordjes leren. Elke week een spelling test met de zogenaamde word wall words (simpelere woordjes als fall, any, bring, girl etc) en daarnaast nog challenge words (moeilijkere woorden zoals science, subjects, social etc. toch wel pittig voor een 6-jarige!) en dagelijks een boek mee naar huis die ze zelf moet kunnen voorlezen! Dat vergt voor ons ook wel een nieuw ritme! Gelukkig vinden ze het allebei erg leuk. Kiki heeft deze week haar eerste fieldtrip, ze gaat naar Hawrelak Park voor een fall nature walk, ze kan niet wachten: ze mag voor het eerst met een gele schoolbus! Daar kijkt ze al een jaar naar uit!

Zaterdag vieren we het verjaardagsfeestje van onze Kikus. Ze wordt alweer 5! We hebben een magician geregeld: een uur lang een optreden van een goochelaar bij ons thuis! We zijn erg benieuwd. Het lijstje met genodigden is een beetje uit de hand gelopen, we gingen uit van een paar afmeldingen, maar die kwamen niet: we hebben inclusief onze kids zaterdag 15 kinderen rondrennen. Kiki biechte deze week op dat ze de Dora verjaardagstaart van vorig jaar toch best wel vies vond... dus mevrouw mocht kiezen wat ze op haar verjaardag wil serveren: het worden tompoucen van onze toko!

Updates en foto's volgen!

3 jaar in Canada

Vandaag is het alweer 3 jaar geleden dat we naar Canada verhuisden. Deze dag is door ons omgedoopt tot "Canadian Polletjes Day" en is voor ons als gezin een feestdag. Ook dit jaar hebben we het gevierd. We vinden het belangrijk om als gezin bij deze dag stil te staan. Het is een mooi moment om terug te kijken op onze jaren hier. Dit zou wellicht wat zwaar kunnen klinken, maar dat is het zeker niet, het terugkijken wordt nl. nogal kort en bondig door ons samengevat: na een opsomming van alle leuke dingen die we gedaan hebben en de dingen die we hier tot nu toe bereikt hebben, volgt al snel de samenvatting van 3 jaar Edmonton: "Wat is dit nog steeds gaaf he!"

De meisjes mochten kiezen wat we gingen doen. Daar hoefden ze niet lang over na te denken: naar de indoor speeltuin in Galaxyland, in West Edmonton Mall (WEM voor intimi). De speeltuin zit midden in Galaxyland (indoor mega pretpark). Dus terwijl je aan het klimmen bent, zoeven de achtbaan karretjes je zowat om de oren. Al snel bleek dat de meisjes van ons ook een actieve rol in de speeltuinpret verwachtten (Albert heeft normaal gesproken de portefeuille "Speeltuinen", maar ik mocht er ook aan geloven). Toch wel confronterend dat we de meisjes totaal niet meer bij kunnen houden. Albert deed eerst een poging, maar nadat hij zich door wat buizen had gewurmd en daarna bijna klem zat in een glijbaan, werd hij van achter alweer door de meisjes ingehaald (en als je weet hoe ongelofelijk groot het daar is, dan kan je je wellicht voorstellen hoe "snel" Albert ging). Leek hem leuk als ik het eens zou proberen. Nadat ik opgevouwen en buiten adem de weg terug naar beneden had gevonden, heb ik mezelf de portefeuille "Morris in de ballenbak" toegeeigend, dat ging me duidelijk beter af.

Na veel speelpret was onze volgende halte de Food Court van WEM. Bij New York Fries hebben ze met recht de beste patat die er is (patat met schil en dan vooral met "gravy" erbij). Daarna nog even uitbuikend de mall door (na 28 seconden in de buggy gingen bij Morris "de luikjes al dicht") (uitspraak van onze Buurvrouw Annie, die zit er bij ons na al die jaren nog steeds in), langs de zeehonden show, ijsbaan en op de terugweg langs de ringstaartaapjes. Die blijven leuk.

Deze feestdag is niet compleet zonder pumpkin pie met slagroom en als avondeten de oude vertrouwde Hollandsche pannenkoeken dus daar werd ook in voorzien.

Kortom: wederom een geweldige "anniversary" van ons verblijf hier. Ondanks het feit dat het nog steeds lastig is dat onze vrienden en familie zover weg zitten en we veel mensen heel graag even life zouden willen zien (gewoon even een dikke knuffel en even een bakkie doen), staan we nog steeds 100% achter de stap die we drie jaar geleden hebben gemaakt. Apart hoe een plek zo ver van huis, zo thuis kan voelen.

Heritage Festival

Dit weekend was het Heritage Festival. Edmonton staat bekend om de festivals, maar deze is bij ons favoriet.Volgens de brochure "(...) this year with 63 unique pavilions representing over 85 distinctive cultures. This is one of North America's premier events for showcasing cultural diversity and experiencing multiculturalism over a three day period." Heritage Day is hier een nationale feestdag.

Zaterdag gingen we naar het festival. Net als vorig jaar was het stralend weer. Wonder boven wonder hadden we geen last van de muggenplaag die ons al een aantal dagen teistert (sinds we hier zijn nog niet meegemaakt: een echte muggenplaag! In geen winkel is meer "bug spray" te krijgen, iedereen die je ziet zit onder de charmante bulten...).

Als eerste naar de Dutch Pavilion. Toch even "thuiskomen": onder het genot van broodjes kroket, patat met frietsaus, poffertjes en Nederlandse snoepjes luisterden we naar "Tulpen uit Amsterdam" en meer van dat. De Dutch Pavilion neemt een vrij grote ruimte in: een podium voor o.a. de klompendansers, een souvenir-/snoeptent, grote tent voor het eten (naast het bovengenoemde ook nog broodjes gezond en natuurlijk de haring!), plek voor de poffertjesbakker en nog een hele grote plek waar klompen in alle soorten en maten gekocht kunnen worden. Oja, en natuurlijk: het draaiorgel! Kortom: de bezoekers kunnen niet om de Nederlanders heen.

Zondag was ik volunteer. Wegens gebrek aan oppas ging ik dit jaar alleen. Twee jaar terug waren we samen gegaan (toen mocht Albert de hele dag de haringkar bemannen....). Het was ongelofelijk gezellig. En wat een weelde om de hele dag kroketten te kunnen eten.....

Visite

Afgelopen week hadden we Nederlands bezoek: Ingmar en Laura kwamen drie dagen bij ons logeren. Dit was voor hun een tussenstop op hun reis van Calgary naar Vancouver. We hebben ze in korte tijd zoveel mogelijk van Edmonton laten zien. Ze sliepen in onze tijdelijke logeerkamer (Morris' kamer) en ja... Morris sliep weer in de kast. De meisjes en Morris waren direct helemaal weg van Ingmar en Laura en vonden eigenlijk dat ze langer hadden moeten blijven. Ook wij vonden het ongelofelijk gezellig, heerlijk om een paar dagen lekker in het Nederlands bij te kletsen!

Op naar de finale!

Man, man, man, wat een wedstrijd afgelopen dinsdag. Albert had een tijd geleden van een vriend een shirt van Uruguay gekregen en die draagt hij nu met een grijns van oor tot oor.

Voor Albert was het dinsdag wel een aparte dag: hij had 's ochtends een examen (verzekeringscursus, dit was nummer 8 van 10). Heikel puntje was dat het examen van 9.30-12.30 uur duurde en jawel: De Wedstrijd begon bij ons om 12.30 uur. Het feit dat Albert de wedstrijd perse thuis wilde kijken (het bijgeloof neemt toe naar mate het toernooi vordert....) maakte het nog wat lastiger.
Resultaat: Albert heeft zich vanaf 9.30 het leplazerus geschreven (14 A4-tjes!) en ik stond ruim op tijd op een strategisch punt met de kids (in meerdere opzichten strategisch: 1. heel dicht bij het opleidingsinstituut en 2. geparkeerd voor een snoepwinkel waardoor met name de meisjes niets van de spanning meekregen en ze - nadat ze enthousiast hadden ingeslagen - tevreden op het bankje van hun buit zaten te genieten). Volgens strak plan belde Albert mij exact om 11.46 (hij zou stipt om 11.45 stoppen) "ik kom naar buiten", dus kids de auto in, parkeerplaats af, Albert kwam aanrennen, sprong in de auto en we scheurden weg: "Perfect" zou je denken.... Helaas maakte Albert een crusiale fout: hij opende het raam van de auto. Dat is op zich niet zo'n aparte actie, maar hierdoor vloog de door ons gekoesterde en het Oranje geluk brengende (zijn we van overtuigd!) Nederlandse autovlag van het raam! Dus auto aan de kant (verkeersopstopping veroorzaakt....), Albert joggend terug, met gevaar voor eigen leven geprobeerd de vlag van de weg te halen. Drie auto's gingen er omheen, de vierde (dikke pick up) reed er natuurlijk overheen, maar Albert had de vlag toch nog net kunnen pakken en kwam joggend terug. Tsja en toen was het stil in de auto: Albert was volledig buiten adem en keek geirriteerd op de klok en naar het gebroken vlaggenstokje en ik zag al het doembeeld voor me dat dit het incident van de overreden Nederlandse vlag een voorbode zou zijn voor de wedstrijd. Gelukkig hadden we nog een Canada autovlag in de auto (het was 1 juli Canada Day) dus snel de stokjes gewisseld, vlag weer aan het raam en De Vlag wapperde de rest van de terugweg weer vol trots. Om precies 12.20 uur kwamen we hier thuis binnenvallen: exact op tijd voor het volkslied. En toen de wedstrijd: dat verhaal kennen jullie al!
Op naar de finale!