Nanine naar preschool

Nine is deze week voor het eerst naar preschool gegaan. Het schoolsysteem is hier anders dan in Nederland. Het begint hier met preschool voor kinderen vanaf 3 jaar, daarna volgt kindergarden voor kinderen van 5 jaar en elementary school vanaf 7 jaar. Preschool is te vergelijken met de Nederlanse peuterspeelzaal en kindergarden met groep 1. Kiki mag dus pas volgend schooljaar naar preschool. De uren van preschool zijn voor ons een beetje wennen: slechts drie middagen per week van 13.00-15.15 uur. Niet te vergelijken dus met de drie hele dagen creche van 8.00-18.00 uur in Nederland.
Het was best even uitzoeken hoe het allemaal werkt met de scholen en waar ze zitten. Al snel werd duidelijk dat in onze wijk de eerste paal voor de school de grond nog in moet en dat daardoor de wachtlijsten voor de scholen in de aangrenzende wijken erg lang zijn. Het niveau van de preschools leek zo op het eerste gezicht ook wel te verschillen. De ene preschool is gevestigd in een gebouw van een kindergarden/elementary school terwijl ik ook preschools heb gevonden die gevestigd waren in een wijkgebouw en waar een ouder (!) de juf moest vervangen als ze onverwachts ziek bleek te zijn.
Uiteindelijk hebben we een school gevonden in een wijk op 15 minuten rijden van ons huis. Het is gevestigd in een elementary school en komt erg professioneel over met een ervaren juf en assistent juf. De juffies worden bij de achternaam genoemd, dus geen Melissa en Brigitta maar netjes Miss Steed en Miss Da Silva.
Het verbaasde ons wel dat elke preschool die ik vond een cooperative preschool betrof, oftewel: een grote inbreng van de ouders wordt verwacht! Zo ook bij Nines school: elke schooldag heeft een ouder duty parent day wat betekent dat de ouder moet meehelpen in de klas, het betekent dat Albert of ik om de zes weken mag komen helpen. Ook wordt verwacht dat elke ouder een paar keer per schooljaar een avond Cleaning Bee is en een paar uur het speelgoed komt poetsen. Verder bestaat het bestuur uit ouders en wordt van de ouders verwacht dat ze zich aanmelden als "vrijwilliger" voor diverse taken als "knutselopperhoofd", "kleimaker", "wasvrouw", "hoofd schooluitjes" of fundraiser. Je bent verplicht om een x-aantal keer per jaar mee te doen met de fundraising activities. Het niet meedoen met de verplichte activiteiten wordt beboet. Het betalen gaat hier overigens ook wat anders dan in Nederland. Geen machtiging om het geld gewoon van onze rekening af te halen, welnee, alles gaat hier met cheques! Zonder cheques ben je hier nergens. We hebben bij Nines aanmelding cheques moeten schrijven voor de maanden oktober tot en met juni, voor administratiekosten, voor schooltuitjes, voor eventuele boetes bij het niet verschijnen op de duty days, bij de fundraising, bij de Cleaning Bee evenings etc. In totaal hebben we iets van 20 volledig ingevulde cheques moeten inleveren!
Het was best spannend om Nine naar school te brengen. Ik denk dat wij nog zenuwachtiger waren dan de kleine meid waar het om draaide. Het is natuurlijk ook niet niks: niet meer de vertrouwde creche met de vertrouwde juffies maar een nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe juffen en dan ook nog eens alles in het Engels. Vorige week mocht ze een lunchbag uitkiezen: het werd een knalroze prinsessentas met bijbehorend plastic prinsessenbakje voor de snack. Ik was met de meisjes al een keer naar de school geweest om even te kijken en om kennis te maken met de juffies. En wat een geluk: de juf leek heel veel op Nines favoriete juf in Nederland: juf Victoria! Dat was een meevaller!
Maandag was haar eerste dag. Albert had een vrije dag en bracht haar weg. De school is een kwartier rijden van ons huis met de auto. In de auto zei Nine "Mama zal mij wel gaan missen he!". Omdat het de eerste dag was, mocht Albert erbij blijven. Nine bleef eerst dicht bij Albert zitten, maar al snel deed ze met alles mee. Het was voor Albert bijzonder om te zien hoe het contact met de andere kinderen ging. Nine bleek nogal een bezienswaardigheid. Alle kinderen wilden aan haar kleren voelen, aan haar haren zitten en één meisje gaf Nine gelijk een knuffel toen ze binnenkwam en wilde haar hand vasthouden, heel schattig. Woensdag mocht Nine voor de tweede keer en brachten Kiki en ik haar weg. Dat was natuurlijk wat moeilijker: ze bleef nu alleen achter. De eerste minuten had ze het even zwaar, maar volgens de juffen was het na een paar minuten alweer over en ging het goed. Op de terugweg naar huis hoorde ik haar ineens heel stoer zingen over "Up and Down". Ze vertelde dat ze hadden geknutseld en dat de knutsels nog niet mee naar huis mochten omdat ze nog moesten drogen. We waren zo trots dat ze dat allemaal begrepen had. En vrijdag mocht ze voor de derde keer: vrolijk bleef ze achter in de klas. Van de juf hoorden we dat ze al veel Engelse woordjes kende en dat ze alle liedjes probeerde mee te zingen toen het liedjestijd was. Geweldig dus. De juffen beschikken inmiddels over een woordenlijst Nederlands-Engels zodat ze Nine toch een beetje kunnen begrijpen, best handig als Nine bijvoorbeeld naar de wc moet. Maar ook in andere situaties is het handig: zo vroeg ze in de klas om een "pop" en dachten de juffen dat ze wat wilde drinken.
Het maakt op Kiki wel indruk dat ze niet mee mag naar school, in Nederland gingen ze natuurlijk samen naar de creche, ze zegt nu de hele dag "Kiki niet naar school, Kiki is klein" en zo is het.