Nanine is 6!

Ons kleine grote meisje is alweer 6! Gisteravond het huis in rap tempo aangepast aan het verjaardagsfeest: naast de kerstversiering dus ook slingers en een berg balonnen. Leek wel een circus hier in huis. Ze was dolblij met haar verjaardagscadeau: een knalblauwe radio met knalroze Ipod... Zo'n groot cadeau was niet helemaal de bedoeling, maar toen we geen mooie draagbare cd-speler voor haar konden vinden (ze kwamen niet door de Cadeaucommissie: "te groot", "te grijs" "te lelijk" etc) en we uiteindelijk een gave blauwe radio zagen waren we verkocht. Detail was dat er alleen een Ipod in kon. Haar muziekfavorieten: K3, Nick&Simon, Kenny Rogers en Abba. Op haar wensenlijstje staat nog een cd van Hannah Montana. Ik moet bekennen dat ik geen idee heb hoe dat klinkt, maar feit is dat HM bij alle meiden in haar klas zwaar favoriet is, ze vinden haar echt stoer.

Voor ons dus geen Tweede Kerstdag. Wij hebben Kerst en Nine's verjaardag. Hier kunnen ze "Boxing Day" beter "Shopping Day" noemen. Vandaag is De Dag dat iedereen gaat winkelen. Was de Walmart vanaf begin december tot de Kerst nog 24 uur (Ja ja VIERENTWINTIG UUR!) per dag open, vanochtend gingen de deuren alweer om 6 uur 's ochtends open voor de koopjesjagers. Je zou denken dat iedereen na het kerstshoppen geen winkel meer kan zien en dat alle portemonnees geplunderd zijn, maar dat is kennelijk dus niet zo. Alle familiebezoeken worden hier normaliter dus in 1 dag gepropt. Op de 25e 's ochtends kerstcadeautjes uitpakken met de ene familie in Calgary en 's middags kerstdiner in Edmonton is hier niet raar.

Gisteren hadden we ons "Turkey record". Hadden we vorig jaar een kalkoen van "slechts" 4,5 kilo, dit jaar hadden we er een van 9100 gram op de kop getikt! En dat voor $36, een koopje toch? Na 5 uur in de oven was de kalkoen klaar voor ons kerstmaal. Dit jaar had ik 'm samen met Nine gemaakt. Ze moest wel even slikken toen ze door had dat het niet alleen een "turkey" genoemd wordt, maar dat het ook een echte turkey was.... Ze zat tot nu toe nog in de ontkenningsfase (zoiets als "een visstick ziet er niet uit als een vis, dus is natuurlijk ook geen echte vis he mama"). Nu hoeft het van mij overigens ook niet dat de lever en andere ingewanden netjes verpakt in de buikholte zaten, maar voor Nine was dat vooral wel even shocking. Vooral ook toen ik naast de ingewanden ook nog de nek uit de buikholte haalde (welke kalkoenboer verzint nou dat dat als extraatje mee moet?). Maar ja, that's life zeg maar. Dan voeden we onze meisjes toch iets beschermender op dan de gemiddelde Albertan denk ik. Zo gaat een collega van Albert geregeld met vrouw en kinderen (3 en 7 jaar) jagen en het is dan de oudste die begint te huilen als haar vader de moose die ze gespot hebben niet dood schiet omdat dat volgens zijn vergunning niet mag.... Hij had ons uitgenodigd om een keer mee te gaan: "gezellig" met twee gezinnen een weekendje jagen. Ik denk dat we nog iets verder gevorderd moeten zijn in het integratietraject voordat we daar "ja" op te zeggen....

En dan tot slot het weer:

Het weer is uitermate zacht. Vanmiddag was het -8C. Voor Albert het teken om met korte mouwen even relaxt de vuilnis naar de garage te brengen, het is immers "warm". Twee weken terug op zondag gaf onze thermometer nog -40C aan. Dat was wel bizar koud. In Edmonton was zelfs -46C gemeten, we bleken die de koudste stad van Noord Amerika te zijn en de een na koudste van de wereld.

Sint, Santa en Sneeuw

En toen was het ineens alweer december. De stand van zaken hier:
- op dit moment is het zondagavond zo rond 20.00 uur, -25C (!) en Albert is een rondje trimmen "daar heb ik me al de hele dag op verheugd" zei hij net nog....
-Voor het weekend begon het te sneeuwen en het hield niet meer op. Vrijdagavond nog even een sneeuwstorm erover heen, resultaat: bergen sneeuw en ijskoud. Door de wind is de sneeuw op sommige plekken ongelofelijk opgehoopt, hier en daar in de tuin tot meer dan een meter. Daar valt niet tegenaan te schuiven. Het pad naar ons huis was niet meer te vinden, ik moest een pad naar de garage schuiven want de meiden stonden tot hun middel in de sneeuw. En Nine vrijag op school gewoon recess buiten hoor, dat is gezond even buitenspelen.... Tot -23C (inclusief wind chill , dat dan weer wel) is het gewoon buitenspelen.
- Zaterdagochtend moesten de meisjes naar dansles, we zaten om 8.30 met z'n 5-en kant en klaar in de auto (vonden we best strak van onszelf), maar we kregen de auto door de sneeuw amper de garage uit en de alley in. Hier en daar stonden auto's vast, tollende wielen, geen beweging in te krijgen. Uiteindelijk kregen we beweging in de auto (inmiddels hebben we het trucje door: heel langzaam een piepklein stukje naar voren, weer naar achter, naar voren etc. en niet zoals bij onze eerste winter: keihard gasgeven...). Albert moest dit weekend naar zijn werk en zou vanaf dansles met de metro doorgaan naar Downtown. Uiteindelijk was ik toch een doetje: ik durfde de sneeuwtocht met Albert wel aan, maar het idee om alleen terug te moeten, wellicht ergens vast te staan met toen nog -19C en 3 kids, leek me niet heel prettig. We eindigden dus voor de openhaard, ook niet vervelend.
- Ik moet nog wel even wennen aan de "plotselinge" kou. Nu was het al een tijdje iets van -7C, maar inmiddels vinden we dat niet meer koud. Vanochtend moesten we Albert even afzetten op zijn werk, ik dus een fleecevest aan en natuurlijk mijn wanten vergeten (tsja, ik ben al blij als 3 kids volledig ingepakt in vol ornaat bij de deur staan en als we het haast-regime van "go, go go!" hebben, dan heb ik even geen tijd om mijn eigen handschoenen te zoeken.... De combi "geen dikke jas en geen wanten" zou op zich geen probleem geweest zijn (auto stond al een tijdje te loeien en was aangenaam warm), ware het niet dat ik op de terugweg bedacht dat het een mooi moment was om "even" te tanken (we hebben inmiddels geleerd: hou de tank vol, bij extreme kou zijn de tankstations soms tijdelijk gesloten), dat was eerlijk waar niet te harden met die kou! Wat kan een tankbeurt dan lang duren.... Ik moet bekennen: ik heb betere acties gehad...
- We hebben Sint en Santa al gezien! Half November zaten de meisjes al bij Santa op schoot (daar kan ik nog niet aan wennen hoor: HALF NOVEMBER AL!), toen was het kerstfeest voor de kids van Albert's werk. Vrijdagavond kwamen Sint en Piet hier cadeaus brengen (en de meisjes zagen ze echt op het dak, "echt waar mama, ik zag ook het paard!"). Inmiddels traditie: Albert gaat met de meisjes Sint en Piet buiten zoeken (en nee, dat vinden we niet zielig met dit weer....) en ik zorg dat er "ineens" een zak vol cadeaus bij de voordeur staat. Ik was vrijdag even bij onze Toko geweest: borstplaat, boterstaaf, pepernoten, schuimpjes, marsepein, suikermuizen en -kikkers etc. Geweldig! En een topper: inpakpapier met Sint en Piet! Maakt het toch net wat echter voor de meisjes en scheelde me veel geknutsel (ik had het inpakpapier bewaard van een sinterklaascadeautje dat was opgestuurd [ Dank Ad! ] en zou daar de plaatjes uitknippen en die op bruin pakpapier plakken). Ik had me nog misselijk gegeten: de krentenbollen van Toko-eigenaar Siebe waren nog warm, heb er 12 gekocht, 5 had ik voor thuiskomst al op...... ze voldeden echt aan de "Enkhuizer Botman-kwaliteit" (of wellicht denk ik dat alleen maar omdat ik die krentenbollen al 2 jaar en 5 maanden niet meer geproefd heb....).
- Vandaag was het Sinterklaasfeest bij de Nederlandse Club. Nog even een uitdaging voor de familie Visscher: de dochters zijn voor het tweede jaar Piet en dit jaar was Rien voor het eerst De Sint. De meisjes hadden totaal niets in de gaten. Ook niet toen Sinterklaas Kiki met "Kikus" aansprak en "Dag Pollen" zei toen we mochten aantreden. Schitterend om te zien. Nine was zeer tevreden dat Sint haar naam zo goed kon uitspreken (en niet zoals hier gebruikelijk als "Nina" of
"Nenien". Wat was het lekker om daar even een kroketje en een patatje-met te eten! Nine vindt de kroketten ook overheerlijk, Kikus niet (maar ja, die zit nog steeds in de fase "Wat de boer niet kent....").
- En dan nog even een Morris-update: hij heeft wat eigenaardige trekjes hebben we ontdekt. (Wellicht hadden de meiden die ook, maar bekijken we onze 3e met een wat objectievere blik?) Zo is hij verzot op schoenen. Geen schoen (bij voorkeur een besneeuwde ietwat modderige laars) is veilig voor hem en wordt als we niet uitkijken volledig afgelikt. Hij gaat erop af als een tijger die een prooi ziet. Verder is de stofzuiger zijn beste vriend. Als ik aan het stofzuigen ben (nu klink ik heel huishoudelijk, maar ik moet bekennen: de Portefeuille Huishouden heb ik na al die tijd nog niet geheel onder controle..... in tegenstelling tot de Portefeuille Boodschappen, de Portefeuille Taxivervoer en de Portefeuille Knutselen, die gaan me zeer goed af....) dan volgt Morris me als een hondje, hij kruipt als een Volleerd Kruiper in snelle vaart naar de stofzuiger, laat zich in de "Boedha houding" ploffen en slaat met een tevreden gezicht zijn arm om de stofzuiger heen. Als de stofzuiger dan ineens weer verder "loopt" wordt hij boos en begint hij te grommen.... Verder voor de geinteresseerden: tand #3 komt door, hij kan (met onze ondersteuning natuurlijk) staan (en is dan heel trots!) en hij lacht nog steeds uitbundig hardop als de meiden gek aan het doen zijn.

Sneeuwpop

De eerste sneeuwpop van komend winterseizoen is een feit! Normaal is het hier door de droge sneeuw amper mogelijk om een sneeuwpop te maken. Het sneeuwt sinds vorige week donderdag en vandaag is het gaan dooien. Levensgevaarlijk op de wegen. Albert gleed met 20km per uur de wijk uit (de company car heeft nog geen winterbanden....). Wij zijn overigens een van de weinigen die al winterbanden hebben. Het vinden van de juiste maat winterbanden was niet makkelijk. We bleken een "odd size tire" te hebben. Waren we mooi klaar mee. Na een halve dag bellen had ik een bandenzaak gevonden die nog een setje had. De bandenzaak was zo vriendelijk om ons tussendoor te helpen met de winterbanden toen ze hoorden dat we naar de bergen zouden gaan van het weekend. De wachttijd bij de garage voor winterbanden was inmiddels namelijk al ruim een week door de vroege sneeuwval dit jaar (vorig jaar sneeuwde het pas eind november). De garagehouder vond het onverantwoord om ons zonder winterbanden de bergen in te laten gaan. Dat was maar goed ook, het was nodig!

Kiki is 4!

Kiki is alweer 4! Zaterdag had ze haar verjaardagsfeestje met de meiden. Ze waren super in de stemming voor Cloudy with a chance of meatballs (door Kiki continu Clowny ipv Cloudy genoemd). Het was een 3D film. Albert en Vince gingen met de meiden mee. Voor beide mannen het perfecte excuus om naar deze film te gaan. Door de 3D-bril was het blijkbaar zo echt, dat alle meisjes op een gegeven moment met hun handen in de lucht graaiden naar yelly beans die door de lucht vlogen. Van ons kreeg Kikus een kids keuken van de Ikea. Nu dacht ik dat ze daar wellicht alweer te groot voor was, dus we hadden het vorige week even getest bij de Ikea. Kiki en grote zus waren niet bij die keuken weg te krijgen, dus: cadeau gevonden. Het in elkaar zetten viel Albert ietwat tegen: 'hoe lang kan het duren, het is een kinderkeuken', drie uur later kwam hij daar toch wel op terug. Zondag hebben we het met de Polletjes gevierd en maandag mocht ze trakteren op school.

Oja en dan nog even het weer: HET SNEEUWT vandaag!

En toen was het alweer oktober

Tsja, zo'n begin van een schooljaar vraagt weer even om een nieuw ritme, tijd voor de blog zat even niet in dat ritme... Nu had ik sinds aankomst in Edmonton de luxe dat ik samen met - toen nog alleen - de meisjes heel lui kon zijn 's ochtends, slechts een paar keer een week wat "go, go go!"-stress als het preschool tijd was. Nu gaat Nine echter elke dag naar school en moeten beide meisjes netjes aangekleed, haren gekamd, tanden gepoetst, rugtassen mee met snacks dan wel snack&lunch stipt om 8.20 in de auto zitten. En dan Morris niet vergeten natuurlijk... Nine's school begint om 8.38 (jawel! Tweede bel om precies 8.43. En waag het niet om te laat te komen, dan moet je direct via de office naar binnen om te melden dat je er toch wel bent vandaag). Na de tweede bel gaat het volkslied over de speaker. Erg indrukwekkend: alle kinderen, van Kindergarten tot grade 6, gaan netjes staan, handen netjes en zingen maar. En echt niet 1 die er doorheen praat of zit te klooien. Mocht je onverhoopt nog op de gang lopen, dan sta je netjes stil. Eerste keer dat ik dat zag was wel een kippenvelmomentje toen ik Nine uit volle borst zag zingen.

Nine is nog steeds elke dag volledig gesloopt na een schooldag. Nu al gigantisch wat ze in die paar weken al heeft geleerd. Ze krijgt een aantal woordjes per week die we er spelenderwijs in moeten stampen, elke vrijdag wordt dat gestest. Ze heeft een woordenboek in haar desk, is ze erg trots op. De wondere wereld van Grade 1: "Ik heb een dictionary gekregen van de juf. Ik wilde pink schrijven en guess what, dat stond er nog in ook!"

Vandaag waren we even geshockeerd toen we wakker werden: het was -5C (MIN 5!). Dat viel even rauw (of eigenlijk koud) op ons dak, anderhalve week geleden was het weerrecord voor september gebroken: 35C! Dat frustreerde de "go, go, go"-fase van vanochtend aanzienlijk. Morrissie was zodanig ingepakt in de maxi cosi dat hij zich onmogelijk nog kon bewegen.

Ons mannetje groeit overigens veel te snel. Het wordt een klein buffeltje. De ideale kruiphouding heeft hij al, hij heeft alleen geen idee wat hij vervolgens moet doen. Al rollend gaat hij de hele kamer rond. Hij is nog steeds erg relaxt, lacht hardop en heeft geweldige kuiltjes in zijn wangen. Sinds kort heeft hij ook ontdekt dat hij kan gillen. Oorverdovend.... Vooral in de auto vindt hij het een goed plan om te laten horen. Als ik dan wat tegen hem zeg, dan gaat hij dubbel zo hard door.... Hopelijk heeft hij snel in de gaten dat we we erg trots op hem zijn dat hij zo mooi kan gillen, maar dat hij nu wat andere talenten mag tonen....

Ons Kikus wordt alweer 4 komende maandag. Zaterdag gaat Albert met 6 meisjes naar de film, naar "Cloudy with a chance of meatballs". Kikus kan niet wachten natuurlijk. Volgende week volgt de verjaardagsblog met foto's!

Canadian Wedding

Afgelopen week waren we voor het eerst te gast op een Canadees huwelijk. Een medewerker van Albert was de gelukkige. De bruidegom kenden we inmiddels ook al: hij is de eigenaar van de fietsenzaak waar Albert die geweldige mountainbike mocht lenen....

De huwelijksvoltrekking was in een theater in Downtown. Ze trouwden niet in de kerk. Aangezien we voor het eerst meemaken hoe hier getrouwd wordt, is deze happening voor ons maatgevend. Van een tante kregen we 's avonds bij het diner uitgebreid te horen dat dit toch zeker niet een standaard huwelijk was, het was niet zo formeel en tsja, niet in de kerk he... Ze was een groot deel van de avond (en we zaten bij haar aan tafel dus geen ontkomen aan) bezig om ons te vertellen hoe een echt Canadees huwelijk hoort te zijn... Het is hier gebruikelijk dat alles vooraf wordt geoefend, dus van wedding rehearsal tot diner rehearsal. Zo vertelde de moeder van de bruid ons nog dat ze blij was dat haar man het had gered om de bruid naar de ambtenaar te begeleiden, tijdens de rehearsal was hij blijkbaar zo geemotioneerd dat hij bijna door zijn benen zakte...

Het bruidspersoneel bestond aan de kant van de bruid uit 3 bridesmaids en 1 bridesman. Dat schijnt niet heel gebruikelijk te zijn, maar die bridesman was al jarenlang de beste vriend van de bruid, dus zij maakte een uitzondering. De bruidegom had 3 groomsmen aan zijn zijde. Die bridesmaids en groomsmen kwamen eerst formeel aanlopen, alles volgens protocol, in hetzelfde tempo etc. Ze werden ook heel formeel geintroduceerd. De huwelijksvoltrekking duurde naar Nederlandse maatstaven lang, er was geen verhaal van de ambtenaar over het bruidspaar, maar wel veel tekst die het bruidspaar moest nazeggen, voor sommigen gesneden koek (heb het toentertijd meerdere malen gezien bij As The World Turns....). Het bruidsbaar had twee getuigen: een van de bridesmaids voor de bruid en een van de groomsmen voor de groom.

's Avonds waren er eerst cocktails, gevolgd door een diner en een feest. Bij het diner niet een mannetje of 35, nee, "gewoon 150" zoals kennelijk gebruikelijk is hier. Er waren veel (heel veel.....) speeches. Al het bruidspersoneel, de broer van de bruid, de moeder van de bruidegom, de ouders van de bruid etc. kregen uitgebreid het woord. Een opmerking van de groom was nog in zijn speech gericht aan zijn zus (achtergrondinformatie: de bruidegom is bescheiden, niet erg groot, is slank en niet erg breed, zijn zus is reusachtig groot en op z'n zachtst gezegd nogal expressief): "We're just like twins, you are Schwarzenegger and I am Danny Devito". En poeh he, wat waren de speeches persoonlijk & "touching", zowel bij Albert als bij mij tranen in de ogen van ontroering. Toen de bruidegom, die zijn vader nooit gekend heeft, tegen zijn schoonvader zei terwijl zijn stem oversloeg "And from this day, I finally have a dad" hield niemand het meer droog (ook zijn schoonvader niet...). Daar kan geen meidenfilm tegenop hoor!

Het feest begon heel formeel met de eeste dans van het bruidspaar, daarna bruid met vader, bruidegom met moeder, daarna het bruidspersoneel etc. Duurde minimaal een half uur voordat "de gewone gast" mocht aantreden. We waren al ingelicht vooraf dat er een nummer is dat altijd gedraaid wordt op een huwelijk: de vogeltjesdans oftewel chicken dance (meerdere Edmontonians hebben getracht ons te overtuigen dat het van oorsprong een Edmontonian song is, maar dat werd na enig onderzoek zeker niet door Wikipedia bevestigd...). En jawel, ook wij gingen als een paar mafkezen tekeer. Gezellig hoor! Verder natuurlijk de stemmingmakers als Grease, YMCA etc. Tot nu toe hebben we hier en daar wat feestjes bezocht: een terugkomende happening is toch weer de line dancing (en opvallend: bijna alle dames doen de hakken uit en staan daar op hun blote voeten te stampen!). Het ziet er simpel uit, maar als je vervolgens de welwillende stumperds ziet die proberen mee te doen, dan blijkt het toch best lastig. We hebben het idee dat we pas volledig ingeburgerd zijn als we die onder de knie hebben. Een ding is duidelijk: die hebben we voorlopig niet onder de knie. En nee, we zijn niet van plan om ons op te geven voor de cursus "line dancing for couples". ..

Tijd voor een Update

Voetbal:

Laatst speelden Everton en River Plate een oefenwedstrijd in Edmonton. Albert vindt dat het bezoeken van sportwedstrijden bij de opvoeding hoort dus Nine maakte - na ijshockey en Canadian footballwedstrijden - haar eerste voetbalwedstrijd mee. Nu wist Nine nog niet zoveel van voetbal, dus Albert legde haar van alles uit (de term "buitenspel" liet hij wijselijk nog maar even buiten beschouwing). Dat zijn uitleg niet geheel overkwam, bleek toen hij vertelde over de rode en gele kaart. Nine's reactie was "Yammie". Albert vol verbazing: "Huh, hoezo Yammie?" antwoordde ze "nou, yammie, gele taart".

Canadian Polletjes Day:

Op 2 augustus was het alweer twee jaar geleden dat we de overstap naar Canada waagden. Net als vorig jaar hebben we dat gevierd. Dit jubileum viel tegelijk met het Heritage weekend. We zijn die dag naar het Heritage Festival in Hawrelak Park geweest. Als eerste togen we naar de Nederlandse tent waar we een overheerlijk Nederlands ontbijtje nuttigden bestaande uit broodjes kroket, oliebollen, zakken patat met frietsaus, poffertjes en een broodje haring (voor deze laatste lekkernij was alleen ik overigens te porren). Oja, en voor de meiden nog hun favoriete Nederlandse snoep in Canada: een "Lange Jan".

De twee jaar zijn omgevlogen. Het is dubbel: aan de ene kant zijn we volledig gewend en voelt het alsof we hier al jaren wonen, aan de andere kant voelt het nog steeds als vakantie. Die combinatie bevalt ons overigens prima. We vinden het wel jammer om diverse vrienden en familieleden te moeten missen. Natuurlijk is mailen altijd makkelijk en kan bellen ook gerust, maar het "live" contact missen we wel. Ondanks dat hebben we geen spijt en staan we nog steeds voor 100% achter onze beslissing om te verkassen. Vooral als we onze meisjes hier zien rondrennen, dan is dat een bevestiging dat we een goede keuze hebben gemaakt.

Muziek:

We luisteren nog steeds voornamelijk Nederlandse muziek in de auto. Zwaar favoriet bij Kikus is "K3 en de Attenprins", dat de film over katten gaat en het dus "kattenprins" is, is bij Kiek nog steeds niet doorgedrongen. Laatst hadden we een feestnummer van Guus Meeuwis aan in de auto, brult Kiki ineens "He, is dit Kabouter Plop?".

Huisdieren:

Jesse en Michael, twee broertjes bij ons in de straat, hebben een huis vol huisdieren. Zo hebben ze twee katten, een hond, vissen en sinds kort: een slang. Michael kwam zijn nieuwe aanwinst even showen. Het was een knal oranje corn snake. Deze snake had de geweldige naam "Jake", hoe verzin je het: "Jake the Snake". Ik verwachtte dat de meisjes wel wat bang zouden zijn, maar het tegenovergestelde bleek. Nine had zich gelijk opgeworpen als babysitter voor Jake en Kiki vond de snake wel een "stoere armband" (mevrouw zat gewoon te schommelen met Jake om haar pols gedraaid). Ze mochten 'm overigens pas vasthouden nadat ik hem snel even gegoogled had, want ik kon me wel wat veiliger speelgoed voorstellen dan een slang.

Sportief:

Afgelopen weekend was het weer tijd voor de marathon. Albert kon het toch niet verkroppen dat hij vorig jaar "slechts" de halve had gerend, dus dit jaar ging hij ervoor. Van zijn trainingsdiscipline sta ik echt te kijken. Hij trimt tig keer per week, gaat af en toe trimmend naar huis van zijn werk (2 uur trimmen!), trimde "even" 3 uur op een zaterdagochtend (komt fluitend binnen en zegt "zo, dat was even lekker") etc. Het resultaat mocht er wezen: bijna fluitend de finish over. Zijn tijd was zeker geen record (4:10), maar daarentegen is de marathon gezien de serieuze heuvels in het parcours ook niet te vergelijken met Rotterdam waar zijn record 3:48 was. Hij was amper moe toen hij de finish over kwam en kon gewoon nog praten, lopen etc. Echt knap. De volgende dag liep hij iets langzamer dan normaal, maar verder had hij gewoon praatjes. Zelf had ik ook nog gerend, maar dat valt natuurlijk volledig in het niet bij Albert's prestatie. Ik heb voor de 2e keer de 10K gerend. Iets sneller dan vorig jaar: 1:07. Albert riep vorig jaar nog "Nou, dan kan je volgend jaar de halve rennen", poeh, was ik even blij dat Morris "tussendoor" kwam, een beter excuus kon ik me niet wensen. Mijn trainingsdiscipline is ver te zoeken. Ik schaar mezelf in de categorie "mooi weer renner" dus bij dreigende wolken probeer ik al "zal ik dat wel doen?". Helaas duwt Albert me bijna naar buiten en wil ik toch niet toegeven dat ik echt geen zin heb. Laat ik Albert maar dankbaar zijn dat ik door hem inmiddels (bijna) mijn hele pre-zwanger garderobe weer aan kan......

Decadent

Albert had laatst een "uitje" met zijn werk: drie dagen naar Kananaskis (Rocky Mountains, ten Zuiden van Banff en Canmore). Jaarlijks organiseert zijn werk zo'n "driedaagse" om de beste brokers (tussenpersonen) van Alberta excessief in de watten te leggen. Daar zegt Albert natuurlijk geen nee tegen. En..... ik ook niet! De partners werden namelijk verwacht aan te treden. Nou, vooruit dan maar! In totaal waren we daar ongeveer met 90 man: 35 brokers met aanhang, 10 personen van Albert's werk uit Edmonton en Calgary met aanhang.

3M (de meisjes en Morris) mocht voor een sleepover bij Opa en Oma. Dat was niet niks: het was Morris' eerste logeerpartij en voor de meisjes was het de eerste keer voor 2 nachten. We zijn zowat een dag bezig geweest om het halve huis in te pakken om alles voor ons 5-en sleepover-proof te krijgen. Je moet er wat voor over hebben natuurlijk.

De rit naar Kananaskis was fenomenaal. De borden langs de weg met bijvoorbeeld "175 hectare grond te koop" blijvens ons nog steeds verbazen. We zijn allebei nog nooit in Kananaskis geweest. Je rijdt door de zogeheten foot hills wat ons deed denken aan het Engelse Kent (uit ervaring) en de Schotse Hooglanden (van de foto's). Normaal gesproken zou je vanaf een bepaald punt continu de Rocky Mountains kunnen zien, maar wij zagen naast de foot hills slechts een gemeleerd uitzicht van witte, dan wel grijze, dan wel donker grijze, dan wel zwarte megawolken. Je hoorde ons natuurlijk niet klagen.

We gingen niet met de minivan. De kilometervergoeding die het werk zou betalen voor onze auto was vele malen duurder dan een huurauto, dus Albert zocht een mooie wagen uit bij het verhuurbedrijf. Hij ging voor een stoere SUV (het feit dat hij onze Santa Fe heeft ingeruild doet nog steeds een beetje pijn...), maar zoals altijd bij een autoverhuurbedrijf: de geboekte auto is er niet "Maar we hebben wel een andere mooie comfortabele auto speciaal voor u". Na vriendelijk doch stellig de mega grote Pick Up Truck te hebben afgewezen ("That car is not quit suitable for our occasion") reden we even later weg in een toch wel hele gave Dodge sportwagen met slechts 1700 km op de teller..

We zaten in het Delta Hotel, compleet met Spa. Wat een weelde. Verder waren er 2 golfcourts op 5 minuten rijden die volgens de kenners (wij niet dus) de mooiste van Canada waren.

De eerste dag was er een welkomsreceptie met eten (heel veel eten) en drinken (heel veel drinken). Nu ben ik na de geboorte van Morris met een serieuze wijn-inhaalsslag begonnen, maar ik bleek toch niet zo geoefend als ik dacht. Al vrij snel hield ik het wijnglas vast "voor de gezelligheid", een ietwat tipsy persoonlijkheid leek mij net zo min suitable als die pick up. De tweede dag had Albert mij ingepland voor een massage in de spa. Poeh, nou, vooruit dan maar. De planning ging overigens nog bijna mis, Albert kon op de valreep voor ons vertrek naar Kananaskis nog een planningsfout rechtzetten, bijna was ik geeindigd bij de horse riding. Dan had ik overigens wel gegarandeerd de lachers op mijn hand gehad en weet ik zeker dat iedereen zich "Mrs Pol" de komende jaren nog zou herinneren. Het werd dus de massage. Albert had een dagje op de golfbaan. Dat is toch wel volkssport nummer 1 hier (in ieder geval in de verzekeringswereld). Albert had de laatste veelvuldig zijn afslag geoefend op de driving ranch wat ietwat had geholpen. Het bespaarde hem een grote afgang. Na afloop zei hij nog "het was in ieder geval erg gezellig". Bizar trouwens hoeveel bier er wordt gedronken op de golfcourts! In de cup holders van het golfkarretje staat continu een flesje bier in plaats van de standaard coffee bekers die je overal ziet.

De 3e dag had Albert gegeregeld dat we samen deel zouden nemen aan een guided nature walk. Dat werd onverwachts nog wat spannender dan verwacht: de avond ervoor waren diverse wandelpaden afgezet omdat er beren gespot waren. De guide liet zien dat ze bear spray bij zich had, dat voelde toch wel veilig.... maar ik vond de wandeling evengoed best spannend. We hadden de avond ervoor nog van een ietwat beschonken broker de tip gekregen dat je moet zorgen dat er altijd iemand in je gezelschap zit die langzamer rent dan jijzelf. Na de groep even bekeken te hebben was ons oordeel "we kunnen ze hebben". Het leverde overigens weinig wildlife op: we kwamen die dag niet verder dan een (jawel: 1!) eekhoorn. Maar ja, wie het kleine niet eert....

Die middag kwam een collega van Albert die het hele gebeuren organiseerde aan me vragen of ik alsjeblief een vrijgekomen plek in de spa wilde vullen: he, vervelend. Dus ik weer naar de spa,d it keer voor een complete facial met afsluitend een extra voetmassage. Zo'n facial had ik nog nooit gehad. Leek me vooraf overigens niet heel prettig dat gefrut aan mijn gezicht, maar ja "een gegeven paard etc.". En ik moet zeggen: was zeer zeker niet vervelend.

Voor de brokers (en voor ons ook) waren er de nodige goodies. Zo werden we verblijd met een zonnebril van Maui Jim die we zelf uit mochten zoeken. We hadden nog nooit van dat merk gehoord. Als echte Hollander wilde ik toch even googlen wat we gratis gekregen hadden: die brillen waren $200 per stuk! De collega's van Albert hadden deze driedaagse al vaker gedaan en leken niet zichtbaar onder de indruk. Albert en ik waren als twee tieners op schoolreisje. We komen gewoon uit de klei en worden dan ineens op kosten van de zaak volkomen in de watten gelegd voor een paar dagen. Heb tegen Albert gezegd dat ik het niet heel erg vindt als we dit vaker "moeten" doen....

N.B. nog twee quotes van de meisjes:
Nine hoorde ons in het Engels praten over het ontslaan van medewerkers. Ze vroeg waar we het over hadden en we legden uit wat ontslaan betekent. Vandaag zei ze in de auto: "Die meneer werkt niet, misschien is hij on fire."
We hebben Kiki verteld, dat als ze veel spaghetti eet, ze heel hard kan fietsen. Laatst croste ze met haar fiets door de alley. Toen ik vroeg hoe het nu toch kon dat ze zo goed kon fietsen zei ze "Nou, ik heb toch pasgetti in mijn benen!"

De bijbehorende foto's

Morris&Meisjes, de Playsets en Albert op de fiets

Update Morris&Meisjes:
Morris heeft een leerzaam weekje gehad. Zo ontdekte hij zijn handjes en kon hij op zijn zij rollen. Hij kan op zijn rug rondjes draaien in de box door zich met zijn voetjes af te zetten (gisteren deed hij zijn eerste "360" ). Gisteren ontdekte hij zijn voetjes en rolde hij op zijn buik. Vandaag pakte hij voor het eerst een speeltje. Gaat wel snel zo!
Hij slaapt nu al een paar weken de nachten door. Als hij om 6.00 uur wakker wordt, dan is dat eigenlijk al een tegenvaller.... Ik heb hem zelfs al een paar keer wakker moeten maken omdat Kikus naar school moest 's ochtends. Hij heeft heel vaak een glimlach van oor tot oor met rechts een schattig kuiltje in zijn wang. Als wij hardop naar hem lachen dan heeft hij een LOL ("Laughing Out Loud"), geweldig om te horen. Hij past zich volledig aan, aan ons reeds bestaande dagritme en laat zich dan ook (noodgedwongen) de hele dag rondslepen in zijn Maxi Cosi.

Kiki heeft sinds deze week zomervakantie. Het kwartje is nog niet helemaal gevallen, ze vraagt een paar keer per dag wanneer ze weer naar school mag. Nine heeft nog tot en met volgende week school. Daarna tig weken vakantie tot september. We hebben ze ingeschreven voor diverse daycamps. Ze kunnen samen naar de camps voor 3-5 jarigen. Ze gaan naar een art camp, een little chefs camp en naar een circus camp, zo'n kamp duurt een week (een ochtend of een middag). Hebben ze veel zin in. Verder zal Albert nog een paar keer een week vrijnemen. Nine is heel snel gegaan op school: ongelofelijk wat zij al kan schrijven en hoe goed ze kan rekenen. Ze vindt het ook echt leuk om te doen. Kiki kan inmiddels haar naam schrijven (met een beetje fantasie kan iedereen het lezen...) en probeert ook te rekenen "1 plus 1 is 2", maar daarna pushing her luck "en 2 plus 2 is 2". Nine zei nog "6 plus 2 is 8 en dat is in het Engels ook zo".

Kiki heeft ontdekt dat ze kan buikdansen! Heel grappig om te zien. Ze heeft zeer goed in de gaten dat we het erg grappig vinden en we moeten uitkijken dat ze het niet overal te pas en te onpas doet. Vrienden van ons, Vince&Stanna, hebben twee dochters, Emma (6) en Abigail (5). Abigail heeft hetzelfde "talent" als Kiki. Stanna wist niet wat ze zag toen Abigail haar kunsten bij ons thuis vertoonde en zei "Girl, that's not your talent, your brain is your talent".

De PlaysetS:
We hadden de meisjes een playset voor de tuin beloofd: schommels, glijbaan en klimgebeuren. Via via hadden we er een gekregen. Moest alleen even geverfd worden, maar verder een topper hoorden we. Hoogtepunt was een "kurketrekker glijbaan" die bij de aankoop jaren terug zelfs $700 had gekost. De playset was van de baas van Vince die in Fort Saskatchewan woont (ten Noord-oosten van Edmonton). Albert en Vince waren een hele zaterdag bezig om die playset uit elkaar te halen, in de truck en aanhanger te laden om vervolgens met 80km per uur over de snelweg richting huis te tuffen. Hier werd alles weer uitgeladen. De planken waren zo zwaar dat ze het frame amper de tuin in kregen. Twee buurmannen moesten komen helpen en een deel van de schutting moest eruit anders paste het niet. Het was toen inmiddels zo laat dat een vervolg-date gepland werd om alles in elkaar te zetten. De hele garage lag vol hout en toebehoren, het frame stond in de tuin. Samen met Stanna had ik die dag de zware taak om Emma en Abigail en onze kids in de gaten te houden en verder om de mannen vanuit een luie tuinstoel met een wijntje in de tuin te aanschouwen

Nu wilde ik een gegeven paard niet in de bek kijken, zeker niet gezien het feit dat we 'm gratis gekregen hadden en de mannen er uren en uren mee bezig waren geweest, maar.... wat een krot. Het hout was oud, hier en daar verrot, overal splinters en het gevaarte was groot, en dan bedoel ik groot GROOT. Albert had ook zijn twijfels, maar ja, toen was het al te laat zeg maar.
Albert en ik hebben een weekje vanuit de keuken naar die toren staan kijken en we waren er niet echt blij mee. In het weekend besloot Albert toch maar om te beginnen om 'm in elkaar te zetten, de meisjes hadden Albert al dagenlang smekend aangekeken en vroegen wanneer ze nu dan toch echt konden gaan schommelen en tsja, dan is Albert verkocht. De meisjes waren bij opa&oma, Morris lag wederom te tukken, dus beter kon niet. Albert klom via een keukentrap op het "fort" en begon fanatiek te timmeren. Hij zei nog "ik voel me net verkeersleider van Edmonton International Airport, ik heb scherp zicht op Calgary" zo belachelijk hoog was dat ding. De buren werden lichtelijk bleek toen ze de houten toren met Albert erop zo hoog boven de schutting uit zagen steken. Het timmeren ging vrij voorspoedig, Albert voelde zich een echte Bob de B, maar op een gegeven moment keerde het tij. Ik hoorde keihard geschreeuw, gevloek en getier en hij riep "DAT DING GAAT ERUIT, IK STEEK 'M IN DE HENS!". Tsja, dat is niet echt des Albert's, het bleek inderdaad vrij serieus. Albert was naar beneden gestort, lag helemaal in de kreukels, zat vast tussen/onder de keukentrap en het frame en had overal schaafwonden en bloed. Ik moest hem zelfs overeind helpen. De ladder, die ik toch wel als vrij solide wil beschrijven, was dubbelgevouwen. Dat bleek het einde van Playset #1.

De treurige gezichtjes van de meisjes deden ons direct besluiten om een ritje naar de Walmart te maken: playset #2 werd aangeschaft. De enige tegenvaller was dat de gebruiksaanwijzing voor het bouwen van dat ding in het Frans was, maar gelukkig hadden we de plaatjes nog..... Vince was "a good sport", en gaf wederom een volledige zaterdag op om te komen klussen. Zijn Frans bleek uitermate goed, gelukkig maar, want de plaatjes bleken in de praktijk toch niet zo heel duidelijk.... Stanna en ik hadden wederom een hele zware dag (beetje zitten, wijntje, chippie, beetje pizza bestellen.... Best afzien zeg maar).

Nu dachten de mannen "dat doen we wel even" hoe moeilijk kan het zijn, "even een playset in elkaar zetten", "een Ikea-kast heb ik ook zo in elkaar" zei Albert nog. Maar het duurde tot 22.30 (!) voordat de playset schommelproof was. En tsja, hoe laat het ook was, de meiden moesten natuurlijk nog wel even schommelen. Ze zijn nog nooit zo moe geweest en vielen letterlijk om. Het heeft (letterlijk!) bloed, zweet en tranen gekost, maar ja, dan heb je ook wat.

Mountain biking:
Mike is een gozer bij Albert op het werk, hij is een fanatieke mountain biker (top amateur). Hij heeft het voor elkaar gekregen om een de eerste moutain bike race voor de Canadian Cup te organiseren die plaatsvindt in de stad. Het vond zaterdag plaats in de River Valley in Edmonton. Een groot gedeelte van de River Valley is hiervoor afgezet, dat is nog niet eerder gebeurd. Intact "formerly known as ING" sponsorde de race. Mike had Albert gevraagd om namens Intact mee te doen. Nu komt Albert qua bezit niet verder dan een opoefiets en "moederfiets", maar dat bleek geen probleem. De top fietsenzaak in Edmonton, United Cycle, die medesponsor van de race was, kon wel een demo bike leveren. Bleek een gloednieuwe Trek bike te zijn, ter waarde van $2.500,-. Enige voorwaarde van de fietsenzaak: op de demo bike mag je alleen rijden als je een helm draagt. Albert zei lekker arrogant "Hoe moeilijk kan het zijn, beetje moutain biken, een echte Hollander kan toch fietsen" dus zei direct "Ja" op het voorstel van Mike. De helm moest nog even aangeschaft, dat was even een heikel momentje, een helm op de fiets, dat is natuurlijk voor doetjes volgens Albert. Nadat alles geregeld was wilde Mike nog even met hem trainen. Dat vond Albert niet echt nodig, maar uit beleefdheid voor alles wat Mike geregeld had, stemde huj toch maar toe.

Dat bleek tegen te vallen! Ik heb Albert nog nooit zo gehavend gezien. Naast zijn schrammen van Playset #1, had hij zijn benen opengehaald, een wond in zijn hand, schrammen op zijn handen van prikkelstruiken, een mega bult op zijn hoofd en een gebroken helm. Hij leek wel mishandeld. Hij is drie keer volledig over de kop gegaan. Het parcours bleek zo ongelofelijk steil, ging volledig over boomstammen, door bos (niet over de paden...), door greppels etc. Albert fietste van hellingen af die hij - naar eigen zegge - niet eens lopend af zou gaan. Dit was een knauw voor zijn zelfvertrouwen. En toegeven dat hij het niet kan, dan wel niet durft is niet zijn sterkste kant. Hij zei nog dat hij tijdens het trainen verlangde naar de spierpijn die hij had na een marathon.... Hij had al besloten om het hele gebeuren af te zeggen en dacht aan de reden van zijn baas om niet aan dit evenement deel te nemen "ik doe geen sporten waarvoor ik een helm nodig heb". Daar zat wat in.... Uiteindelijk kon hij het toch niet verkroppen (wellicht had het bedrijfsbrede mailtje waarin iedereen werd opgeroepen om Albert tijdens de race aan te moedigen er iets mee te maken) en is hij zelf nog een paar keer gaan trainen. Uiteindelijk heeft hij de race gedaan en hij heeft 'm uitgereden, "slechts" 1x gevallen, maar geen nieuwe verwondingen. Hij was super opgelucht. Het is niet zijn nieuwe hobby geworden: "Dit doe ik NOOIT meer, laat mij maar gewoon trimmen". Dus op naar de marathon in augustus!

Zat

Zo zag onze tuin er vanochtend uit, jawel 19 mei...
Ja, het is officieel: we zijn het helemaal zat. Wat? Het weer.

We hebben de laatste tijd al een aantal warme Spring days gehad. Eindelijk is overal het gras weer groen, komen dan toch de blaadjes aan de bomen etc. Dit weekend zag er aanvankelijk ook mooi uit. Lekker weer, strak zonnetje met als uitschieter op zondagochtend 20 graden. Heerlijk. Dat went heel snel. Te snel....

Dit weer hadden we overigens wel verdiend na zo'n winter, vonden we zelf.... Gisterochtend deden we de gordijnen open: SNEEUW! Bleek het -3C te zijn. Het was maar een klein laagje en het bleef niet lang liggen, maar toch. Vanochtend zou het vast weer wat warmer zijn, tenminste, dat hoopten we. We deden de gordijnen open: SNEEUW! Alles wederom helemaal wit. Daarbij de hele ochtend natte sneeuw en zonet een uur lang dikke vlokken. De meisjes waren op z'n zachts gezegd not amused dat de winterlaarzen weer aan moesten.

Vorig weekend hadden we hanging baskets gekocht. Het viel wel op: we waren de enige uit de hele buurt met bloemen in de tuin, "Apart" dacht ik nog "wat is rest traag". Waarschijnlijk dacht de rest van de buurt dat we niet helemaal tof waren. De echte Edmontonian weet nl. dat het weer hier alle kanten nog op kan. Het gevolg voor ons: elke avond staat de keuken vol met de hanging baskets om te voorkomen dat ze dood vriezen.

Vandaag sprak ik iemand die hier in Edmonton is opgegroeid: volgens haar heeft ze - op juli na - alle maanden hier weleens sneeuw gehad. Nou, wie weet kunnen we volgende maand onze lol ook nog op. Maandenlang hebben we het volgehouden: "Heerlijk hoor die sneeuw, zo mooi alles wit, we zijn het nog lang niet zat, welnee hoe kom je erbij!"
Maar nu houdt het op: we zijn het zat!

Foto Morris

Even een foto van ons Morris na zijn bad

Kraamvisite en update Morris

Onze tweede kraamvisite is inmiddels ook weer huiswaarts gekeerd. Mijn moeder en broer, a.k.a. Omi en Oom Roman waren 10 dagen op visite. Voor Roman was het de eerste keer in Canada. Albert heeft hem een 10-daagse spoedcursus Edmonton gegeven. Omi was al ingewijd in de geheimen van West Edmonton Mall, dus zij verzorgde die rondleiding. Albert en Roman zagen er geweldig uit op de dag dat Albert een fietstocht van ons huis naar Downtown gepland had om daar naar de driving ranch te gaan: ze reden allebei op een Moederfiets, met de golfclubs die uit de fietstassen staken. Ze hadden zeer veel bekijks! Roman ondervond dat Edmonton niet heel heuvelachtig lijkt, totdat je gaat fietsen...

Dan onze Morris: inmiddels is ons mannetje alweer 9 weken, 5,5 kilo en 58cm. Hij ligt nog continu "voor Morris" en gunt ons nog steeds onze welverdiende - vinden we zelf - nachtrust: bijna elke nacht slaapt hij geweldig, met als hoogtepunten van 19.00-5.00 en van 22.00-6.00 uur. Morris groeit goed, dat blijkt wel uit zijn gewicht. Hij lurkt zijn fles in één ruk leeg.
Zijn bos haar is overweldigend. Toeschouwers roepen na een blik in de Maxi Cosi veelvuldig verbaasd "Wow, what a lot of hair!". Nadat vervolgens een blik op Albert wordt geworpen, kopt Albert de voorzet zelf maar snel in "He compensates for me".
Dat haar draagt Morris in diverse kapsels, tot nu toe heeft hij 3 coupes: 1. Coupe Permanentje: als hij uit bad komt, dan is het net alsof de kapper een permanentje heeft gezet. 2. Coupe Studentikoos: beetje brallerig doch wel intelligent modelletje, aangezien zijn haar als het opdroogt automatisch netjes in een zij-scheiding valt. 3. Coupe Cremer, naar het type uit Seinfeld. Dit is meestal zijn coupe als hij 's ochtends wakker wordt. Nu zie ik zelf toch wel een licht oranje gloed in het haar, maar net als destijds bij Kikus ben ik wederom de enige.... Zeer waarschijnlijk wordt dit weer een hoogblond koppie. Na 3 pogingen om een red head te krijgen geef ik het bij deze op....

Spring

Ook hier is de Spring begonnen. De sneeuw is sinds 2 weken weg. Bizar om na zoveel maanden weer gras te zien. Vanaf het moment dat de sneeuw gaat smelten, is Edmonton niet op z'n mooist. Het gras is bruin, de wegen liggen vol strooizand en er zitten nog geen blaadjes aan de bomen. Nu de wegen eindelijk weer sneeuwvrij zijn, zijn de grote aantallen pot holes te zien en nog duidelijker te voelen. Af en toe zijn de kuilen zo enorm, dat ik bijna bang ben dat de auto vast blijft zitten. Sommige pot holes zijn zo diep dat een ritje bijna op een kermisattractie lijkt. Het bruine Edmonton kleurt gelukkig alweer bij, inmiddels de eerste groene grassprieten weer tevoorschijn komen.

We hebben onze eerste Nederlandse kraamvisite gehad. Tante Chan kwam 9 dagen knuffelen met Morris en de meisjes. Helaas zonder Oom Mau, maar hij heeft beloofd de volgende keer zeker weer van de partij te zijn. Het was zoals "vroeger", lekker bijkletsen. Ook wel heel relaxt om een paar extra handen te hebben voor Morris en de meisjes en erg prettig om binnen 1 minuut weg te kunnen rijden om Kieks of Nine van school te halen, zonder dat het nodig is om het hele huishouden in te laden. Het afscheid was zoals verwacht heftig. Kiki zorgde voor de nodige relativering. Toen we snikkend op het vliegveld stonden, vroeg ze met een big smile "Nou zeg, waarom huilen jullie nou?" gevolgd door "Tante Chan, jij gaat ons missen he!", ja wrijf het maar even in Kieks!

Morris is inmiddels ruim 5 weken en is nog steeds een enorm zoet mannetje. Hij brengt bijna alle dagen lui door. We hebben "Pampus" ingeruild voor het nieuwe gezegde "Hij ligt voor Morris". De toeschouwers zijn het erover eens: het is een kleine Albert (dit heeft als ik het goed begrepen heb meer te maken met zijn uiterlijk dan zijn ietwat luie voorkomen).

Kiki weet inmiddels wat ze later wil worden: kapper. De reden is simpel, we hebben haar verteld dat ze pas haren mag knippen als ze de kapperschool heeft gedaan.... Enkele dagen geleden was ze met Nine het gras in de tuin aan het knippen met een knutselschaar (ieder zijn hobby zeg maar...), na een half uur het gras geknipt te hebben kwam ze heel trots binnen "MAMA, IK HEB MIJN HAAR GEKNIPT!", tsja, daar reageerde ik dan weer net iets minder enthousiast op. De schade bleef beperkt tot een flinke pluk boven haar linker oor.

Update Morris

Vorig weekend zijn we voor het eerst met Morris de deur uit geweest. Nu is de Canadese winter ook niet echt uitnodigend om met een new born te gaan wandelen, zijn wereld bleef dus noodgedwongen beperkt tot binnenshuis. Zijn eerste uitje was een van de favoriete uitjes van onze meisjes: "uiteten" bij de Ikea. Morris had ervan genoten, tenminste daar gaan we dan maar van uit, hij lag namelijk te tukken vanaf het moment dat we vertrokken totdat we weer thuis waren.

Een andere reden dat we tot vorige week nog niet met Morris naar buiten waren geweest, was het praktische luxeprobleem dat onze auto te klein bleek te zijn. Nu dachten we zelf dat we een vrij grote SUV hadden, maar daar bleken toch geen 3 carseats in te passen. We hadden geluk dat het ziekenhuis alleen de car seat check deed en verder niet keek hoe we die Maxi Cosi vervolgens in de auto kregen. Het duurde nl. ruim 20 minuten voordat we de Maxi Cosi enigszins vast hadden in de auto... niet voor herhaling vatbaar dus.

Albert is Portefeuillehouder Auto en als hij ergens een hekel aan heeft, dan is het aan alles dat te maken heeft met autodealers, proefritten, het urenlang zoeken op autosites etc. Als hij iets zonde van zijn tijd vindt... De meest voorkomende zin die hij te horen kreeg als hij een autodealer belde met zijn "Nieuwe Auto Eisen Pakket" was "we'll work it out", yeh, right. Toen Albert voor de zoveelste keer voor nop naar een dealer aan de andere kant van Edmonton reed en bleek dat de telefonische toezegging dat de auto voor bedrag x wel haalbaar was, resulteerde in een financiele gap van $6.000, ontstond de unieke situatie dat zelfs de altijd rustige en geduldige Albert ontplofte. Het resultaat was een gladde manager die volledig met zijn mond vol tanden stond, Volgens Albert luchtte dat enorm op. Na een paar weggegooide dagen hebben we een "nieuwe" minivan (voor de autokenner: een Nissan Quest uit 2006). Voor Albert wel even slikken, ik had hem nl. een keer een artikel in een parent magazine laten lezen, dat ging over stoere vaders, waarbij stond "minivan = miniman", waarna Albert zei "Voor ons NOOIT meer een minivan", maar ja, dat moest nu toch wel even herroepen worden, toch wel vrij onhandig als het hele gezin niet meer in 1 auto past.

Ons mannetje is echt een ongelofelijk relaxte baby. Zo relaxt dat ik vorige week bij een controle bij de huisarts nog gevraagd had of alles wel goed ging met Morris omdat hij bijna niet huilt.... Hij pruttelt als hij honger heeft, hij smakt, kreunt en steunt wat en slaapt vervolgens weer verder als hij zijn melk op heeft. Hij brult alleen als we zijn luier verschonen, dat vindt meneer wat te koud. De dokter antwoordde met "Then you're lucky", geen probleem dus. Hij was in twee weken niet alleen terug op zijn geboortegewicht, maar was zelfs 400 gram aangekomen. Hij is nu 3800 gram. Zijn haarkleur is van bijna zwart inmiddels licht bruin geworden en als hij in bad is geweest, heeft hij een bos met krulletjes. Als zeer objectieve ouders vinden we dat het echt een heel knap mannetje is en onze eveneens objectieve dochters delen die mening. Albert heeft met recht concurentie in huis gekregen. Wilden de meisjes tot 11 maart later met Albert trouwen, nu willen ze later als ze groot zijn met Morris trouwen...

Morris is geboren!

Woensdagochtend 11 maart om 9.29 uur is onze zoon geboren: Morris Calvin Elwood. Voor de statistieken: hij weegt 3470 gram en is 52 centimeter.

Na al die jaren kunnen we onze favoriete jongensnaam dan eindelijk gebruiken: vanaf 1994 hadden we deze naam al, voor het geval we "ooit" een zoon zouden krijgen. Bij deze dus. De andere namen:

Calvin = vernoeming naar het favoriete stripboek van Albert: "Calvin and Hobbes"

Elwood = vernoeming naar Albert, toen Albert nl. in 1999 in Vancouver studeerde had zijn hoofddocent zijn naam niet goed gehoord met als resultaat dat Albert een half jaar door het leven ging als "Elwood".

Voor de geinteresseerde: een meisje zou de namen Tessel Morris Chan gekregen hebben. "Tessel" omdat we Tess een hele mooi naam vinden, maar in combi met de achternaam te kort, dus een langere versie van Tess en een verwijzing naar Nederland door Texel, "Morris" omdat we drie kinderen het perfecte aantal vinden en we deze naam perse willen gebruiken en "Chan" naar Tante Chan.

Van Buik naar Baby

Om 02.00 uur 's nachts begonnen de weeen. Nu zou ik deze derde keer inmiddels wel moeten weten hoe dat voelt, maar ik moet bekennen dat ik ze niet echt herkende, het deed nl. geen pijn. Tsja, toch wel een essentieel kenmerk normaal gesproken. Daarbij kwam dat tijdens de rondleiding in het ziekenhuis een paar weken terug de verpleegkundige nog zei: je herkent de weeen gelijk: als je nog in staat bent om een BigMac te eten, dan zijn het geen weeen... en ik schatte zo in dat ik die nog wel makkelijk kon hebben...

Om 04.00 uur werd het toch wel wat nijpender, dus de knoop doorgehakt om de auto in te laden, opa en oma te bellen dat ze logees zouden krijgen en de meisjes uit bed te halen. De meisjes waren direct wakker en waren door de dolle heen dat "Baby O" vandaag zou komen.

Nine: "Hoe weet je dat mama?"

Ik: "Nou, hij klopte op mijn buik en zei 'ik wil eruit' "

Nine: "oh, echt waar?"

Om iets van 04.45 waren we in het ziekenhuis. Via de Emergency moesten we naar binnen. Albert had diverse credit cards nodig om een parkeerkaartje te regelen, detail: het was -30C en zijn vingers vroren bijna vast aan de parkeermeter. Het spreekt voor zich dat ik inmiddels vrij agressief in de auto zat, de weeen maakten die situatie niet prettiger. Toen eindelijk naar binnen: welgeteld 7 (ja ZEVEN) minuten moeten wachten voor het EMERGENCY loket voordat iemand de moeite nam om ons binnen te laten. Daarna nog 5 minuten voordat ik ingeschreven was in het systeem: die administratieve kracht bleef maar vragen aan mij stellen "wat is je health care number?", "Wie is je huisarts?" en meer van die onzin. Vervolgens moesten we nog een paar minuten wachten op de porter die mij met rolstoel naar boven zou brengen. Die porter had waarschijnlijk haar eerste werkdag: eerst reed ze de rolstoel nogal hardhandig tegen de liftdeur aan, daarna bleek de vloer van de lift wat hoger te liggen dan de vloer van de begane grond, waardoor het haar niet lukte om mij de lift in te rijden....

Vanaf dat moment heeft het verpleegkundig personeel tig keer gevraagd wat voor pijnbestrijding ik in Nederland tijdens de bevallingen had en of ik nu pijnbestrijding wilde etc. Mijn geirriteerde afwijzende reactie op dit alles tussen de weeen door werd geinterpreteerd als "Die Hollandse begrijpt de vraag niet" dus wederom dezelfde vragen. Uiteindelijk kon Albert ze duidelijk maken dat ik het op de "Dutch way" wilde doen, oftewel: op eigen kracht. Dit vonden ze nogal barbaars, maar ja, als ik dat perse wilde... Dit leverde me overigens achteraf nog wel de nodige complimenten op, waar ik dan ook wel trots op was.

Verdere details over de bevalling laat ik maar even achterwege om gelijk verder te gaan bij het moment supreme: om 9.29 uur exact was Morris geboren.

De verpleegkundige vond dat ik goed moest eten na deze grote inspanning en binnen een kwartier na de bevalling (!) stond er al een echt Canadees ontbijtje voor mijn neus: pancakes, sausages and cereals. Toch iets anders dan een volkoren broodje jam of jong belegen kaas zeg maar.

Omdat bij een onderzoek tijdens de zwangerschap was ontdekt dat ik een bepaalde bacterie bij me droeg, moest Morris minimaal 48 uur in het ziekenhuis blijven voor onderzoek. Als alles goed was, mochten we op mijn verjaardag naar huis.

Na de bevalling werd ik naar een ziekenzaal gebracht waar nog 3 andere net bevallen vrouwen lagen bij te komen. Er was een wachtlijst voor een eenpersoonskamer, dus er was weinig keus. Tsja en dan ben ik niet de flexibiliteit zelve: wat een zootje ongeregeld bij elkaar: zuchtende, steunende, klagende en vooral ook snurkende pas bevallen vrouwen... jankende babies (alleen je eigen huilende baby is niet erg, maar die van een ander.... ), veel te veel kraamvisite bij mijn kamergenoten die te luidruchtig gerust 2,5 uur bleven zitten, jankende kleuters die ongeneerd onder MIJN gordijntje (als afscheiding van de rest van de zaal) doorkropen en bijna onder mijn bed gingen spelen zonder dat er ook maar 1 ouder was die het nodig vond om er iets van te zeggen terwijl ik doodmoe was en probeerde te slapen... maar ja, je moet er wat voor over hebben zeg maar.

Donderdagmiddag ging ik van deze "gezellige volkskamer" naar een "private room", wat een walhalla. Ik heb nog nooit zo'n luxe ziekenhuiskamer gezien, leek wel een 5 sterren hotel: hele ruime kamer, tweepersoons koloniaal bed, flat screen tv aan de muur, luxe stoelen, schilderijen, eigen grote badkamer en toilet etc. Het meest opvallende: of ik even wilde uitkiezen wat voor menu ik wilde! Het resultaat was een drie gangen menu van een cateringsbedrijf voor ontbijt, lunch en diner dat geserveerd werd op een zilveren dienblad. Nou, zo erg was het dan toch niet dat ik nog wat langer in het ziekenhuis moest blijven.

Vrijdagmiddag kreeg Morris de laatste check van de kinderarts en mochten we naar huis. Opvallend was dat we pas weg mochten nadat twee verpleegsters hadden gecheckt of Morris wel precies goed in zijn autostoeltje zat. Was nog een heikel momentje, want zo'n Europees model Maxi Cosi hadden ze nog nooit gezien. Ze keken elkaar vertwijfeld aan, wisten niet wat ze ermee moesten, voelden voor de show nog wat aan de riempjes en stamelden toen "he's good to go".

Thuis was het huis geweldig versierd met blauw-witte slingers en overal blauwe balonnen. Albert en de meisjes hadden een berg cadeaus gekocht voor Morris en voor mij. Nine ontpopte zich direct als een zeer bezitterig moedertje. Albert mocht Morris amper vasthouden. Ik mocht het dan nog wel, maar alleen omdat hij in mijn buik gezeten had. Ze fluisterde nog "hij is iets meer mijn broertje dan van Kiki want ik kan hem beter vasthouden toch mama?" Ze wil ook geen onvertogen woord over hem horen. Toen oma liefkozend zei "He has a nice little fat face" werd Nine boos en zei "No, he has a PERFECT face". Kiki vindt het allemaal prima. Ze wil hem wel graag vasthouden, maar na 38 seconden wil ze eigenlijk liever op het bed springen.

Aan kraamhulp doen ze hier niet. Nadat je in het ziekenhuis vertroeteld wordt, zoek je het vervolgens thuis maar zelf uit. Gisteren kwam iemand van zoiets als het consultatiebureau langs voor de hielprik en om te zien of alles goed ging. Vandaag werd ik nog gebeld om te vragen of we het konden redden met de baby, maar dat is dan ook wel. Ik heb mijn eigen kraamhulp ingehuurd: Albert heeft twee weken vrij genomen en ontpopt zich als de beste kraamhulp die we tot nu toe gehad hebben, daar ga ik even goed gebruik van maken...

Nog 1 week

Nog maar 1 week tot de uitgerekende datum. Ik waggel nog even verder. De buik wordt nu wel iets minder comfortabel, maar dat mag ook wel in de 39e week. Op Albert's werk zijn ze zo begaan met onze derde spruit dat ze zelfs een bedrijfsauto voor hem gereserveerd hebben die hij direct kan pakken als Baby O zich gedurende de dag aandient en Albert op stel en sprong naar huis moet.
Het verdere nieuws van hier:

• afgelopen weekend is de zomertijd ingegaan
• het was vanochtend toen Albert naar de bus liep -35C
• het heeft de afgelopen week ongelofelijk veel gesneeuwd. De stoep voor ons huis kon je niet meer vinden en er moest eerst een pad gegraven worden om bij de garage te kunnen komen. Diverse buren stonden vast met hun auto in de alley. Kiki had noodgedwongen een spijbeldag. Nadat ik amper de alley uit kwam, een paar meter doorschoof bij een kruispunt en vervolgens het kruispunt amper overkwam door spinnende banden, ben ik maar weer teruggekeerd naar huis. Het is een voordeel dat Nine 's middags naar school gaat: de sneeuw is dan meer platgereden en de sneeuwschuivers hebben hun werk op de grotere wegen dan inmiddels gedaan.
• Kiki's woord van de week is "hinkel" wat een combi is van hiel en enkel (ze bedoelde haar hiel)
• Nine had een playdate met een meisje uit haar klas. We hadden haar geleerd dat ze niet mag vragen om koekjes, snoepjes etc. We kwamen nog met de uitdrukking "kinderen die vragen worden overgeslagen" waarop ze zei "maar dat snappen ze hier toch niet".

Nog twee weken

En toen waren het er nog maar twee... De emergency list is nu klaar, we weten wie we 's nachts en overdag kunnen bellen als we op stel en sprong naar het ziekenhuis moeten en direct oppas nodig hebben. Ik ben ook ontzettend aan het hamsteren: we kunnen 3 weken ingesneeuwd zijn en we hebben nog voldoende te eten.

Het is nu al wel raar om een planning voor de komende weken te maken. Nine heeft zaterdag een verjaardagsfeestje, "Ja, ze komt, tenzij...." en de week erna heeft ze een fieldtrip naar een miniversie van het Rotterdamse Oceanium in West Edmonton Mall "Ja, Albert gaat mee als parent helper, tenzij....".

Het is erg onwerkelijk, nog even en we hebben er weer zo'n klein droppie bij. Ik kon me ook werkelijk niet meer herinneren dat die newborn luiers zo ongelofelijk klein zijn! Lijkt wel een poppenmaatje die we gekocht hebben.

We genieten nog maar even van onze nachtrust zolang het nog kan....

Wordt Vervolgd!

van ING naar Intact Insurance

Dit is de nieuwe naam en het nieuwe logo van ING Canada. Vanaf vandaag zijn de leidende kleuren op Alberts werk dan ook rood, zwart en wit i.p.v. oranje. Volgens Albert zijn dat de perfecte "clubkleuren" en dan gaan we er maar van uit dat Intact het beter gaat doen dan Albert's favoriete voetbalclub.

Nog 3 weken!

Nog drie (dan wel max. 5) en dan is de zwangerschap weer voorbij. Uitgerekende datum is St. Patricksday (17 maart). De maanden zijn veel te snel gegaan. Als ik nu 5 of 6 maanden was geweest, dan had ik het ook geloofd. Ik ben het nog steeds niet zat en hoop stiekem dat "Baby O" zoals de meisjes de baby nog steeds noemen (ook al kan Kiek dat niet zo goed uitspreken en noemt ze de baby "Baby Oom" ) te laat komt. Ik ben het nog lang niet zat, ik heb geen kwaaltjes, ben nog aardig mobiel en heb nog steeds een net formaat: met andere woorden, het bevalt (toevallige woordspeling) prima zo. We zijn er in ieder geval klaar voor, mocht het nu gebeuren: de babykamer is klaar, de kinderwagen geregeld, de maxicosi is uit de basement gevist, de kleertjes liggen klaar, de luiers zijn ingeslagen, net als de
babyflessen, -spenen en -voeding.

Na twee thuisbevallingen is het hoofdstuk Ziekenhuis voor mij een nieuwe. Een thuisbevalling is not done hier, dus noodgedwongen ga ik dat meemaken (als ik het haal in ieder geval, Kikus was er nl. zo snel dat ik hoop dat ik tijdig bij het ziekenhuis kan komen). Nu wil het akelige toeval ook nog eens dat vanaf 1 maart grote werkzaamheden gaan plaatsvinden aan de weg die wij nemen naar het ziekenhuis, dus dat betekent flink omrijden of al filerijdend naar het ziekenhuis, niet echt een prettig vooruitzicht.

In een foldertje van het ziekenhuis staat netjes opgesomd wat ik allemaal mee moet nemen. Mijn oog viel direct op het volgende: "a black pen for fililing out government forms". Tsja, ik zou het niet durven om die te vergeten, wat een onzin. Verder schrok ik wel van de tijd die ik in het ziekenhuis moet blijven: "If there are no problems with you or your baby, you will go home after 12 tot 36 hours". Dat was ik eigenlijk niet van plan, maar dat zien we dan wel weer. Volgens mij gaat het nog een strijd worden in het ziekenhuis, ik heb inmiddels al meerdere voorbeelden waar toch wel erg snel een keizersnee wordt gepland als de baby niet netjes op de uitgerekende datum verschijnt. Verder lijken ze hier scheutig met de ruggenprik en vinden ze de Nederlandse bevalmethode zonder pijnstilling nogal barbaars. Ik ben eigenlijk niet van plan om het anders te doen dan in Nederland, benieuwd hoe dat af gaat lopen... Wordt zeer zeker vervolgd!

ING Canada

Breaking news vandaag op kantoor: ING Groep verkoopt ING Canada. Vanaf 1 maart is ING Canada 100% Canadian owned (opgekocht door 11 institutionele beleggers en rest gaat naar de beurs van Toronto). Met enige pijn in het hart: op korte termijn heet mijn werkgever geen ING meer, maar zal het een nieuwe naam krijgen. Voor de rest: business as usual.
Voor de geintereseerde, ING Canada was al een zelfstandig bedrijf waarvan de Groep groot aandeelhouder was. In tegenstelling tot de Groep zijn 'wij' kerngezond en zullen er hier geen ontslagen vallen. We zullen zelfs waarschijnlijk op korte termijn een overname doen. Wordt vervolgd.

De Buik

Even een foto als bewijsje van de zwangere buik. De grootte van mijn buik valt nog erg mee (al voel ik me af en toe wel een olifant), zeker gezien de reacties om me heen. Bijna niemand gelooft dat ik al in de 34e week zit. Inmiddels mag ik om de twee weken naar de verloskundige, daar ben ik overigens niet zo blij mee: die kerel is niet echt mijn favoriet en de gemiddelde wachttijd in de wachtkamer is 1,5 uur. En tsja, wat dat betreft ben ik nog niet geintegreerd: De Canadees zit heel relaxt te wachten, te wachten en nog langer te wachten, terwijl ik met een rood hoofd me zit ter ergeren aan zoveel weggegooide tijd. Maar ach, langer dan max 8 weken zal dat niet meer duren....

Update januari

- Het weer: deze eerste maand van 2009 was ongekend zacht. Na de brute temperaturen van december, hebben we de laatste weken zelfs dooi gehad. De sneeuw is blijven liggen, dus alles zag er evengoed nog geweldig uit. Dat was een perfect weertje voor de meisjes om voor het eerst te gaan schaatsen. Eerst mochten ze beiden op dubbele ijzers, voor Nine hebben we daarna kunstschaatsen gekocht. Niet alleen is het natuurlijk erg leuk dat ze leren schaatsen, maar voor Nine was het ook een "moetje" aangezien ze eind januari met de klas een schoolreisjes naar een overdekte schaatsbaan heeft.
Vanaf gisteren hebben we weer de echte januari-temperaturen: gisteren was het -16C, met windchill -29C en vandaag -24C. Vandaag voelt dat erg lekker aan: zonnetje, blauwe lucht en geen wind.
- De buik: inmiddels is de baby wel erg fanatiek in de weer. Een hoop getrap de hele dag door. Dus is het is weer "het zal wel een jongetje zijn", maar ja, dat dachten we met Kikus ook. We hebben een tour door het ziekenhuis gehad laatst. Die avond was er een die we niet hopen te hebben als ik daadwerkelijk ga bevallen: Albert zat vast met zijn bus in Downtown door een sneeuwstorm, hij deed er 1,5 uur over voordat hij thuis was. Ik kon amper met de auto rijden omdat de wegen spekglad waren en er amper zicht was. Nu maar hopen dat deze bevalling niet heel veel sneller gaat dan de laatste (3,5 uur) want anders gaan we het ziekenhuis met zulk weer niet eens redden (en de verloskundig komt hier echt niet bij je thuis....). Ik ben nu 33 weken, dus als het goed is hebben we nog even (ik zet in op 11 maart: Nine 6 dagen te laat, Kikus exacte datum, deze 6 dagen te vroeg?). De meisjes gaan binnenkort een kamer delen, de babykamer moet nog in orde gemaakt worden etc. We hebben die tijd dus nog wel even nodig.
- Eigenaardig: nu hebben we hier pick-up trucks in alle soorten en maten gezien, maar het exemplaar dat ik laatst zag was wel erg opmerkelijk. Bij de school stond een pick-up die zo extreem opgehoogd was, dat de handgreep van de deuren ter hoogte van............. mijn voorhoofd kwam! Een vader kwam zijn dochter van school halen, hij moest haar bijna omhoog gooien om haar de auto in te krijgen. Bizar om te zien! Die vader had mijn lengte, ben benieuwd hoe hij zelf de auto in kon komen.

Nine 5 jaar

Inmiddels is het alweer bijna een maand geleden, mar deze foto's van Nine's 5e verjaardag horen natuurlijk nog wel even op de blog!