Cuba vakantie

Afgelopen maand zijn we met Albert's ouders en Jan naar Varadero, Cuba op vakantie geweest. Was een cadeau van Mr. Pol: hij wilde voor zijn 70e verjaardag met z'n allen op vakantie. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen.
Het was een topweek! Cuba was geweldig. Wat een mooi en groen land. De mensen zijn er ongelofelijk vriendelijk en het was er heel erg veilig. We hebben veel van het land gezien. Mrs. Pol had op dag 1 al geregeld dat we met Jose (gids) en Omar (driver) op pad gingen. We hadden niet veel zin in een georganiseerde excursie met een bus vol toeristen, we gingen nu met een mini van op pad. Havana was heel indrukwekkend en door alle info van Jose ook heel erg interessant.We zijn ook een dag naar de Caribbean gereden om in een baai te snorkelen, dat was geweldig.  Het strand in Cuba was witter dan wit en de zee was heerlijk warm. Wat wil je nog meer?
Het was voor ons voor het eerst dat we all inclusive zaten, wat een luxe: een continue toestroom van cappuccino, Sprite, maar vooral ook rum, bier en meer van dat. Mrs. Pol herinnerde zich van "vroeger" nog diverse drankjes dus ik mocht aan de "screwdriver" en "Dackery" ("Wat zit erin?" "Geen idee, maar het is lekker").
De kids vonden het heel bijzonder om tijdens school op vakantie te gaan, dat was voor hun de eerste keer.  Dat is hier overigens niet ongebruikelijk. Met enige regelmaat is een klasgenoot tijdens het schooljaar op vakantie. Ook is het gebruikelijk dat kids hier gedurende de schoolweek een hockey toernooi hebben of een dansuitvoering. Even van tevoren aan de leraar meedelen en dat is het. Ik had de juffen nog om huiswerk gevraagd, daar waren ze verbaasd over. Maar ja, ik vond het toch een beetje apart om school te skippen voor vakantie.
We kwamen terug met bijna 75 mini sambaballen, de kids wilden heel graag een cadeautje voor school meenemen. Natuurlijk vulden we onze koffer ook met flessen rum en doosjes sigaren. Ongelofelijk dat je daar topkwaliteit sigaren koopt voor "drie keer niks" en dat een zo'n dikke sigaar hier voor $120,- per stuk verkocht worden.
Cuba was geweldig!

Cuba

Kiki's 7 & 520

Ons Kikus is alweer 7! Ongelofelijk dat ze als bijna 2 jarige naar Edmonton verhuisde en 'ineens' is ze een echte grote meid.
We rekken de verjaardagen altijd lekker lang. Zo is ze inmiddels al zo'n 10 dagen jarig. We begonnen op haar verjaardag op 5 oktober, ze trakteerde de hele klas op tompoucen van onze toko, daarna kwam het "Polletjes verjaardagsweekend", met cadeautjes, kaarten en telefoontjes uit Nederland, gevolgd door het uiteten met Opa en Oma en Oom Jan en daarna dagelijks "Happy birthday"-gezang en afgelopen weekend was dan finally haar verjaardagsfeestje.
De voorbereidingen voor haar feestje waren al weken terug in gang gezet. Al in september heeft ze de uitnodigingen uitgedeeld. Special guest was wederom "Jeffrey the Wizard of Magic". Haar lijst met genodigden begon met een nette "stuk of 10", liep vervolgens uit tot "iets van 14" en liep daarna volledig uit de hand. Na "please please please, mag x ook nog komen" gaf ik het op: als je eenmaal de 15 kinderen overstijgt, maakt het eigenlijk niets meer uit: veel is veel.  Uiteindelijk waren er (gelukkig) een paar afmeldingen waardoor we eindigden met "slechts 22" kids in totaal.....

Vorig jaar had Kiki ook een berg kinderen uitgenodigd en voelden Albert en ik ons zeer ongemakkelijk bij het aantal cadeaus dat ze kreeg. Het is hier gebruikelijk om voor een kinderfeestje een cadeau van ongeveer $25 uit te geven, wat natuurlijk ongehoord veel is. Vorig jaar hebben we een gedeelte terug gebracht naar de speelgoedwinkels (allemaal doubles) en hebben we een gedeelte weggegeven aan Kiki's oude preschool teacher en een gedeelte ligt nu nog in de kast voor een toekomstige regenachtige dag.  Toen we het daar met Kiki over hadden, opperden we het idee om een fundraiser te doen. Ze moest er even over nadenken, ze wist dat ze dan veel minder cadeaus zou krijgen maar als snel zei ze volmondig "Ja". Ze mocht zelf het goede doel kiezen en ze koos voor de Stollery Children's Hospital Foundation, het kinderziekenhuis in Edmonton. We waren zo trots op haar! Natuurlijk weten wij dat kinderen nu eenmaal heel graag heel veel cadeautjes krijgen en om dat zelf op te geven voor een goed doel vind ik ongelofelijk knap.

Haar feestje afgelopen heeft ongelofelijk veel geld opgeleverd: $520! Kiki was zo trots! Volgens haar was het zelfs The best party ever. Vandaag mocht ze de doos vol geld naar het ziekenhuis brengen.

5 jaar!

Aan het begin van de maand was het alweer 5 jaar geleden dat we naar Edmonton emigreerden. Lekker cliché: wat gaat de tijd toch snel. 

Wat is er ook een hoop gebeurd in 5 jaar: 

- Het belangrijkste is natuurlijk de geboorte van onze Morris. Hij is alweer 3,5 en hij gaat over een paar weken voor het eerst naar preschool. Hij kan niet wachten: "Krijg ik dan een klas vol vrienden?" en hij loopt al dagenlang met zijn nieuwe rugzak door het huis. Hij probeert stoer te praten, toen Albert thuis kwam zei hij "Hé dude!" Verder genieten we van zijn mooie verhaspelingen: "boerderijen"  zijn batterijen en "blokjes" zijn vlokjes (vlokken voor op brood, van onze toko of de echt lekkere die Tante Chan en Oom Mau opsturen).

- Albert is inmiddels bezig met zijn 3e functie bij Intact Insurance (voorheen ING) en hij gaat nog steeds als een trein. Zijn functie heet nu "Director Regional Operations Personal Lines Northern Alberta" (hij moet bijna 2 visitekaartjes aan elkaar plakken wil de tekst passen) en hij heeft 90 personen "onder zich". Een paar maanden geleden werd hij benaderd met de vraag of hij op de shortlist wilde komen voor een Vice President functie, dat was een zeer grote eer. Het was een dubbel gevoel: een geweldige promotie, maar de kans was groot dat we naar Calgary hadden moeten verhuizen en we hadden afgesproken hier te blijven wonen tot Morris 18 is, dus dat was niet helemaal ons plan. "Gelukkig" heeft hij die positie niet gekregen, hij eindigde bij de laatste 3 en voorlopig blijven we hier wonen.

- De meisjes zijn via preschool en Kindergarten inmiddels aangekomen in grade 2 en grade 4 en ze zijn meer dan vloeiend in het Engels. Dit soms tot grote irritatie mijnerzijds wanneer ik weer eens "subtiel" verbeterd wordt door dat schorem.... 

- We zijn de trotse eigenaar van onze [slik] 4e auto..... Man, man wat is een auto een waardeloze investering, tenminste, als je met auto's omgaat zoals wij...  Nu maar hopen dat we onze laatste aanwinst (een zwarte stoere Ford Explorer) wat langer houden dan onze voorgaande auto's (voor de geïnteresseerden: #1 was een oude donker blauwe Plymouth Grand Caravan - die hadden we heel lief van Jan gekregen toen we hier kwamen wonen, het was zijn oude mini van, de auto was op een gegeven moment zo gammel dat ik bij elke kuil in de weg bang was dat de auto in tweeën zou breken, uiteindelijk waren bijna failliet door de kosten van de garage... #2 was een hele gave zilveren Hyundai Santa Fé - Morris gooide roet in het eten: door zijn welkome komst pasten we als familie niet meer in deze auto. #3 was een donkerblauwe Nissan Quest, Albert had nogal moeite met de veel gehoorde quote "mini van for a mini man" en echte vrienden met de Quest werd hij nooit. De Quest zou zodanig veel geld gaan kosten voor reparaties dat het zinloos was om daar nog meer dollars in te pompen, dus Albert mocht voor de zoveelste keer auto shoppen. Ik denk dat dat toch wel iets is waar hij het meeste afkeer van heeft: op zoek naar een andere auto. Albert is niet vaak chagrijnig, maar van auto shoppen wordt hij regelrecht pissig.... dat heeft overigens altijd wel een gunstige uitwerking op de prijs, door zijn   ongeïnteresseerde norse bui krijgt hij altijd veel van de prijs af en komt hij terug met fijne extra's, zoals dit keer winterbanden die we over een paar maanden hard nodig gaan hebben... 

- Tsja en dan zitten we sinds ruim een jaar ook alweer in ons 2e huis in Edmonton. Albert en ik zitten inmiddels in ons 5e huis samen. We begonnen in een bovenwoning op de Binkhorst in Rotterdam Zuid, vervolgens verhuisden we naar een appartement op de Hietkamp, een eengezinswoning op de Wout van Huisdensingel, een vrijstaand huis op Scott Lane en nu dan ons droomhuis op Carter Crest Road (met genoeg plek voor logees!). Het is apart om in een huis te wonen waar we tig jaar willen blijven, dat hebben we niet eerder gehad. Nu moet ik wel zeggen dat we op de Wout van Heusdensingel jarenlang hadden kunnen wonen, ware het niet dat het altijd kriebelde om de stap naar Canada te maken. 

- Nog een gezinsuitbreiding: het is alweer bijna een jaar geleden dat we Sam en Moos hebben opgehaald. Het zijn twee hele stoere Siamezen die tot voor kort de schrik van de buurt waren. Sinds twee weken kunnen ze alleen nog onze eigen tuin onveilig maken...
Ik heb al eerder op de blog beschreven dat ze hier erg streng zijn als je je katten buiten laat lopen en laatst gebeurde waar we bang voor waren: een buurman van verderop in de straat kwam klagen, hij wilde onze schatjes niet meer in zijn tuin. Tsja, best lastig uitleggen aan ons duo dat Buurman Snor het niet fijn vindt als zij de hele dag op zijn schuurtje liggen te zonnen waardoor zijn teckel helemaal uit zijn plaat gaat. Nu zei dat buurman een cat lover zijn, maar iets in zijn stem en blik deed ons anders vermoeden. Om te voorkomen dat we een boete krijgen als S & M zonder zijn toestemming zijn tuin betreden ($100 per kat per keer) en om te voorkomen dat hij ze zal vangen met een kattenval die gratis bij de gemeente te leen zijn (zucht...) moest er onzerzijds actie ondernomen worden. Nu zijn we vaak van de goede ideeën, maar laat de uitvoering soms lang op zich wachten... na een 2e bezoek van onze vriendelijke vriend zijn we uiteindelijk met 30C aan de timmer gegaan nadat we op youtube een ingenieuze oplossing hadden ontdekt. Het bleek erg simpel: we hebben houten balkjes dwars op de schutting getimmerd en we hebben daarover een "dakje" van kippengaas bevestigd die 40cm de tuin in komt. Dankzij de hulp van Oom Jan - het bleek niet echt een voordeel dat we bijna 70m schutting hebben - was De Klus in 1 dag klaar. Gelukkig is het getimmer en het kippengaas amper te zien en lijkt de tuin niet op de luchtplaats van een gevangenis. Het was toch even spannend of het geheel daadwerkelijk "Sam en Moos Proof" was. Moos heeft het een aantal keer geprobeerd om op de schutting te klimmen, maar na de mislukte pogingen droop hij vervolgens met een hangend kopje af. Ach, het is voor hun eigen bestwil, maar ja, leg dat die katten maar uit. Los van Buurman Snor hoeven we ook niet meer bang te zijn dat ze onder de bus komen of dat ze door de coyotes worden opgegeten, ook een prettig gevoel.

- En dan moet ik van Albert ook nog wat over mezelf schrijven... uh dat was eigenlijk niet het plan, maar ok dan: ik ben inmiddels een volleerd Canadian Stay at home mom geworden. Het hebben van die "functie" wordt hier als zeer positief gezien. Als naar mijn beroep wordt gevraagd en ik vertel dat ik Stay at home mom ben, dan krijg ik "Wow, good for you!" als respons.
Mijn tijdverdrijf: ik rij continu  heen en weer, ik lijk wel een taxichauffeur. Van en naar school, playdates, Downtown (om mijn man vaak op te halen), naar skiles, zwemles, dansles, birthday parties (die zijn in 99% van de gevallen niet bij de jarige thuis, een half uur rijden naar wat voor gezellige locatie dan ook is hier heel normaal) en meer van dat. Door de afstanden gaat alles hier eigenlijk met de auto (los van de afstanden: de helft van het jaar is het door de kou en de sneeuw niet mogelijk om te fietsen). Verder volunteer ik veelvuldig op school en ga ik mee naar fieldtrips (en dat zal met Morris zijn preschool nog veel meer worden) en besides that run ik het huishouden en dat zorgt ervoor dat Albert volledig carriëre kan maken. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik me in deze rol gelukkig zou voelen en ik had nooit gedacht dat het huis er ook nog "toonbaar" uit zou zien met mij aan het roer. Toen we hier kwamen was toch echt het plan dat ik na een maand of vier weer aan het werk zou gaan, ik had verwacht dat ik gillend gek zou worden als ik  24/7 De Mama zou zijn. Het tegendeel bleek waar. Ik vind het een ongelofelijk voorrecht dat ik thuis kan zijn voor onze kids en zolang ik daar van geniet (en de kinderen het ook nog leuk vinden!) blijft het hoe het is. Natuurlijk zou het hebben van 2 inkomens ook best prettig zijn, maar ik denk niet dat we daar als gezin veel gelukkiger van zouden worden. 

We zijn hier ontzettend gelukkig, maar het moet ook gezegd dat we jammer genoeg ook heel veel hebben gemist de afgelopen jaren: huwelijken, geboortes, verjaardagen en helaas ook sterfgevallen waarbij we niet op de begrafenis konden komen. Dat zijn nu eenmaal de consequenties die bij onze keuzes horen, dat weten we, maar dat maakt het er soms niet makkelijker op. Als we de balans opmaken, weten we dat we een goede keus hebben gemaakt. Op naar de volgende 5 jaar!

Storm

Na het weer van de afgelopen dagen, was het geen verrassing dat we afgelopen nacht verblijd werden met een storm. Het was een ongelofelijk geweld van continu onweer, harde wind, heel veel hagel en heel veel regen.

Albert, Morris en ik hebben al een aantal dagen een "sleepover" bij de meisjes in de basement. Boven was het zo ongelofelijk heet, de enige plek om goed te slapen was in de basement. Vannacht zijn we met de meisjes naar boven gegaan en hebben we lang de storm bewonderd. Er ging een rivier door onze straat, de putten konden het niet meer aan. De hele tuin was wit van de hagel. Het bleef maar flitsen en donderen. De katten waren ongelofelijk in de stress van het onweer, uiteindelijk mochten zij ook naar de basement voor een sleepover, bij ons in de buurt waren ze een stuk relaxter.

De hanging baskets en bloembakken zijn kaal en zien er treurig uit, de tuin ligt zo vol met blaadjes dat we moeten harken. Vanochtend bleek een grote verbindingsweg afgesloten, meerdere auto's stonden vast in het water.... Inmiddels is het 7:30 uur, is het windstil en hebben we een stralend zonnetje, alsof er niets gebeurd is!

Zomer

Na voldoende regenval - we bleven positief: "Is goed voor het gras".... - hebben we nu echt zomer. Oftewel: het is niet te harden buiten.... ook al zijn de meningen daarover verdeeld. Ik beken, ik ben de enige met die mening. "De Rest" vindt het lekker warm! Nu zijn we in de winter wel gewend om de "gevoelstemperatuur" te checken, het is nieuw voor ons in de zomer!

Soccer

Tsja, gisteren alle oranjeversieringen maar weer in de "oranjedoos" gedaan en opgeruimd... zonde zeg! Hoogste tijd voor wat goed nieuws op voetbalgebied: de Marshmallows hebben inmiddels hun eerste "echte" punt behaald. Nine kwam vorige week met een geweldig eindresultaat thuis: 1-1. Ze hadden een paar dagen daarvoor ook een punt bij hun naam staan, maar dat kwam slechts omdat de inhaalwedstrijd die nodig was wegens heftige regenval, niet ingehaald kon worden: dat leverde op papier een gelijkspel op...

Marshmallows & Blue Jays

Het voetbalseizoen is inmiddels alweer bijna een maand aan de gang. De meisjes vinden het nog steeds geweldig. Kikus' team heeft tot nu toe bijna alles gewonnen en ze hebben als team ongelofelijk veel lol. Nine's team, uh.... die heeft in ieder geval ongelofelijk veel lol zeg maar. De scores van de Marshmallows zijn tot nu toe niet om over naar huis te schrijven (of op de blog),  maar ik moet zeggen: er zit een stijgende lijn in. De eerste wedstrijd werd met 10-0 verloren, de laatste met 'slechts' 5-4.

De verschillen tussen de twee teams zijn duidelijk te zien. Bij de Blue Jays maakt het niet uit welke rol een ieder op het veld heeft: ze rennen gezellig overal met z'n allen naar toe. Kiki trapt graag een bal naar haar vriendinnetje Georgia. Tsja, toen Georgia op doel stond en Kikus de bal richting Georgia knalde, scheelde het niet veel of Kikus' eerste goal van haar carrière was een eigen doelpunt. Toen ik haar later vroeg welke kant ze de bal op moest trappen en aan welke kant ze moest scoren, was het " Oja...... nu snap ik het".  Laten we het erop houden dat ze het voetbalinzicht van haar moeder heeft...

Kiki had tot nu toe niet echt door wat ze als verdediger moest doen. Ze rende vrolijk mee met de tegenstander die de bal had, maar deed geen poging om de bal af te pakken. De training beperkt zich vooral tot wat heen en weer trappen, dus Coach Albert heeft een "achtertuinsessie" met De Kiek gedaan. Resultaat: de laatste wedstrijd had ze 11x de bal van de tegenstander afgepakt! Albert had een smile van oor tot oor en sprak al in termen als "zeer talentvol" en meer van dat. Drijfveer voor Kikus was een ijsje van Dairy Queen (die zijn heeeeeel lekker) als ze 5x de bal had afgepakt. In de rust had ze die 5 al bereikt en na enig onderhandelen met Albert leverde alles boven de 10 een dollar op. Ze kwam super trots thuis....

Ze was een beetje bang voor de keepersrol. Ze hebben geen vaste keeper, er wordt per helft gerouleerd. Kikus mocht vorige week voor het eerst een helft keepen. Ze werd onverwachts fanatiek (oké, die hadden we gezien haar karakter moeten zien aankomen), ze had geen bal doorgelaten en ze had een aantal geweldige reddingen (volgens de objectieve blik van Albert).

Bij de Marshmallows beginnen de trainingen duidelijk vruchten af te werpen. Het seizoen gaat de volgende fase in en de poules zijn opnieuw ingedeeld. Voor Nine's team kan dat alleen maar fijner worden: tot nu toe zaten ze in een poule met voornamelijk ervaren teams met meiden die ook allemaal een jaar ouder waren. Na de wedstrijd geeft iedereen elkaar een hand en zeggen ze "good game", Nine was nogal verbolgen de eerste wedstrijd (die ze met 10-0 verloren...) waarom iedereen steeds maar zei "good game": "We hebben helemaal niet goed gespeeld toch?".

Cute: gesprek van een 6-jarige

Wat informatie vooraf:
- Georgia en Kiki zijn sinds Kindergarten elkaars "BFF" (Best Friend Forever) zoals ze dat zelf noemen
- Shea zit bij Kiki in de klas

Shea's mom:

Shea, do you know why Kiki moved to Canada?

Shea:

I think Georgia went to The Netherlands on a holiday, she met Kiki, they decided to be best friends, so Kiki moved to Canada.

Coach Albert

Nine en Kiki beginnen volgende week officieel met hun eerste soccer season. Ik had niet verwacht dat de meisjes op voetbal wilden. Albert wilde zijn meisjes erg graag op voetbal, maar ook hij had niet verwacht dat ze uit zichzelf zo enthousiast zouden zijn. Kiki's team bestaat bijna volledig uit meiden uit haar klas. Zij heeft inmiddels haar eerste training gehad en ze hebben zelf hun team naam bedacht: Blue Jays.

Voetbal is hier ongelofelijk populair bij jongens, maar vooral ook bij meisjes. Toen ik een maand geleden naar een wijkgebouw in de buurt ging om de meisjes op te geven, was het een chaos aan auto's, foutparkeerders, filevorming etc. In het wijkgebouw stonden de ouders rijen dik en waren er minimaal 30 vrijwilligers aan het werk om alle kinderen te registreren (en dat is alleen voor de competitie bij ons in de buurt!). Morris is nog te jong, hij mag volgend jaar op voetbal. Volgens Albert heeft hij nu al veel talent...

Albert wordt Head Coach van Nine's team. Coach Albert is er helemaal klaar voor. Hij is inmiddels de trotse eigenaar van een mega sporttas (ik wist serieus niet dat zulke grote sporttassen gemaakt werden..) gevuld met een shirts, keepers handschoenen, hesjes, ballen, balpomp, fluitje, aanvoerdersband, wedstrijdformulieren, mini white board, mobiel doel, een grote first aid kit etc. Daarnaast heeft hij, of eigenlijk had hij, de beschikking over assistent coach "Al". Leuk duo dacht ik nog: "Albert & Al", maar Albert heeft hem - nog voor de start van het seizoen al ingeruild. Al is namelijk ook Coach Curling en direct was al duidelijk dat zijn prioriteiten bij curling liggen. Albert beschikt verder ook nog over een manager, zodat Albert al zijn aandacht op het coachen kan richten... Deze week heeft hij zijn eerste team meeting en zullen de shirts worden uitgedeeld en moeten de meiden een team naam verzinnen. Als dochter van de coach heeft Nine first pick met het kiezen van het shirt en "Nine koos nine".

Morris is 3!

Onze kleine grote man (door hem zelf aangeduid als "big boy") is 3 jaar geworden! Een verjaardag is voor ons altijd een mooi moment om met een glas wijn erbij terug te vallen in alle clichés: "Wat gaat de tijd ook snel", "Ik weet nog zo goed hoe klein hij was", "Ik kan me niet meer voorstellen dat we hem niet hadden" en meer van dat. Ons gezin is zo mooi compleet met onze 3 geweldige kids (zeggen we in alle objectiviteit...). Het is hard, maar het is de realiteit: in Nederland hadden we Morris waarschijnlijk niet gekregen... In Rotterdam was ons gezin voor de situatie toen compleet. We droomden weleens van een 3e, maar ik weet zeker dat dat bij dromen was gebleven. En niet onbelangrijk: een derde lag toen financieel ook niet in de planning. In combinatie met 4 dagen werken konden we 2 kinderen precies handelen. Als we ons stoere mannetje nu rond zien rennen, zijn we extra blij met onze overstap naar Canada, we kunnen ons een leven zonder Ons Morris niet meer voorstellen.

Mooi

Deze foto is van Tante Chan en Oom Mau, van hun vakantie in Miami vorig jaar. We vinden het zo'n geweldige foto, het is inmiddels de desktop van de laptop en achtergrond foto op de iPhone...

Feestje Nine

Het feestje van Nine was een groot succes. Het was natuurlijk extra feestelijk omdat Tante Chan erbij was. Morris was er vrij goed vanaf gekomen (volgens Albert dan) hij eindigde alleen met lip gloss....

Foto's van Nine's b-day party. Haar beste vriendin Kasidy kwam speciaal voor het feestje uit Calgary en bleef bij ons voor een sleepover. En voor degene die ze herkent: ja, ja, de kleine vlaggetjes zijn van de Hema! (eigenlijk komen alle versierselen van mijn favoriete winkel!)

Foto's

Hier wat foto's van de (tot nu toe) laatste sneeuwbui die over ons heen kwam. Verder op de foto's: Morris in een oud overhemd van Albert: hij wilde een schilderij maken. Op de close up staat Moos. Hij hangt graag over de rand van de stoel of over de rand van zijn mand, we denken dat hij in een vorig leven kroegtijger was... Hij is trouwens ongelofelijk scheel, maakt hem erg "cute" vinden wij.

Onifant en meer

We wachten hier nog steeds tot de Echte Winter begint en die gaat waarschijnlijk niet meer komen. Deze winter is extreem zacht. We hadden nooit gedacht dit te zeggen, maar: we missen zo'n echte winter. Afgelopen week is er eindelijk weer een goed pak sneeuw gevallen. Edmonton is zo schitterend als alles wit is en het ijskoude weer hoort er hier eigenlijk gewoon bij. Door de zachte temperaturen (vandaag +13,5C, record temperatuur voor deze dag) is de sneeuw nu lekker plakkerig. De kids hebben inmiddels al 3 geweldige sneeuwpoppen gemaakt die nog steeds trots staan.

Een aantal weken geleden stond Albert naast ons huis op de bus te wachten en zag hij een Coyote met een mega snelheid in zijn richting rennen. Vlak voor de bushalte nam hij een bocht precies voor ons huis langs, waarschijnlijk om netjes via het fietspad terug te gaan waar hij hoort: in de river valley, niet ver van ons huis vandaan. Best indrukwekkend! Coyotes zijn in principe niet gevaarlijk voor mensen, ook al kunnen ze wel interesse hebben in hele kleine kinderen. Ze jagen op hazen, muizen en meer van dat, maar ook een kat of een kleine hond vinden ze geen probleem. We hebben de kids verteld wat ze moeten doen als ze een coyote zien (bij elkaar blijven, veel herrie maken, je groot maken, armen zwaaien en voorwerpen naar de coyote gooien en NOOIT wegrennen). In de krant stond nog een mooie tip, throw things at the coyote to scare him off, but make sure you do not throw food....

Vorige week had de Coyote zijn vriend meegenomen. Om 03:00 in de nacht schrokken we wakker van het schelle harde howling van coyotes. Toen we naar buiten keken, zagen we twee coyotes precies voor ons huis staan te janken met hun neus de lucht in. Dit duurde best even, waarna ze met ongelofelijke snelheid wegdraafden...

We zitten nu voor het dilemma of we Sam en Moos buiten moeten laten als de sneeuw weg is...

Het is hier overigens erg gebruikelijk om katten binnen te houden. Onze eerste dierenarts keek ons aan alsof we een stel bruten waren toen we aangaven dat we ze buiten wilden laten in het voorjaar. Het wordt buurtbewoners erg makkelijk gemaakt om te klagen over andermans katten. De buurtbewoners hoeven niet te accepteren dat andermans katten in hun tuin komen. Ze kunnen zelfs speciale kattenvallen krijgen via de gemeente om een kat in hun tuin te vangen. Een gevangen kat wordt vervolgens door de gemeente opgehaald en naar een opvanggebeuren gebracht. De buurtbewoner moet de katteneigenaar wel eerst waarschuwen dat ze moeten voorkomen dat de kat in hun tuin komt. De eerste keer dat een kat gevangen wordt, krijgt hij nog een free ride, maar bij een tweede keer wordt het vrij prijzig als je de kat terug wilt hebben....

Wij zouden het eigenlijk ongelofelijk zielig vinden voor Sam en Moos als ze binnen zouden moeten blijven. Praktisch gezien is het vrees ik ook onmogelijk om te voorkomen dat ze niet naar buiten glippen als Morris de tuin in en uit loopt met mooi weer... Het is nu al bijna niet te doen. Als de kids in de tuin spelen, verblijven de kittens even tijdelijk in de "knutselkamer" om te voorkomen dat ze naar buiten glippen.

We houden ons er voorlopig maar aan vast dat we de coyotes overdag nog nooit gezien hebben in de wijk en dat ze in het voorjaar genoeg te jagen hebben in de River Valley waardoor ze hopelijk minder in de woonwijken zullen komen....

Ons Mannetje is alweer bijna 3 jaar! Hij praat en praat en praat.... en vraagt en elke zin eindigt met "wom?" (=waarom). Niet te geloven dat hij alweer bijna 3 jaar is. Hij heeft zijn verjaardagstaart inmiddels uitgekozen: een taart met daarop zijn held Elmo (+ koekiemonster, maar dat vond hij minder belangrijk). Hij snapt niet dat hij nog niet jarig is. Ik probeerde hem vandaag uit te leggen dat hij nog twee nachtjes moet slapen. Zijn reactie was "waarom moet ik nu slapen?". Hij wilde zelf al wat cadeaus regelen. Hij vindt Playmobil geweldig en liep al met een grote doos van een Playmobil politiebus door de winkel te sjouwen "voor mijn verjaardag".

Hij heeft zijn eigen taal en dat is vaak een mix van Nederlands en Engels. Hij maakt ook zijn eigen woorden. Zo noemt hij een lift (elavator) een aligator, een olifant is een onifant en een telefoon is een tonefoon. Foto's van Morris en zijn b-day cake volgen!

Winter enzo

Jeetje, ineens is het januari.....!

Voor iedereen die we gemist hebben met de "Merry Christmas-mail": excuses! Is niet persoonlijk en ook al is het veel te laat, het is net zo gemeend: de beste wensen voor 2012!

De winter is sinds vorige week pas echt begonnen! Sinds we hier wonen hebben we het nog niet zo'n zachte herfst meegemaakt. In de herfst was het even heel koud en viel er een pak sneeuw (tijdens de eerste skiles van Nine en Kiki in de herfst was het -28C), maar daarna was het ongelofelijk zacht weer. Natuurlijk is er altijd wat te zeuren: het was belachelijk glad! Onze achtertuin was nog wit en zag er uitnodigend uit, maar er was geen stap op te zetten. Door de temperaturen overdag in de plus en de nachtvorst die daar elke dag op volgde, was de tuin volledig onbegaanbaar geworden. Ook stoepen en de wat rustigere straten waren ongelofelijk glad. Edmonton zag er overigens ook niet op z'n voordeligst uit: bijna geheel bruin..... het is dat de tuin nog wit was, anders hadden we onze eerste bruine kerst hier gehad!

Afgelopen week begon ineens de winter. Santa had dit jaar wederom voor mij de nog steeds broodnodige skilessen geregeld en uiteraard had ik het genoegen om met -22C mijn eerste skiles van deze winter te beleven.... Deze week was het erg extreem: overdag -30C of kouder, maar met windchill zelfs -42C.... De windchill maakte het gevaarlijk: binnen 5 tot 10 minuten kan frostbite van de onbedekte huid optreden. De meisjes vonden het geweldig: elke recess mochten ze binnen blijven en dat is voor de afwisseling ook erg leuk.

Verder nieuws van hier: Nanine is inmiddels 8 jaar geworden, zij heeft binnenkort haar verjaardagsfeestje met vriendinnen. De magician heeft hier inmiddels 3 verjaardagsfeestjes verzorgd, dus het was tijd voor wat anders. Ik opperde een "reptielen feestje", het leek Nine geweldig: een vrouw zou met allerlei hagedissen, slangen en kikkers langskomen. Helaas: Albert vond het niet zo'n goed idee "Gatver!" was zijn eerste reactie en daarna "Die pythons eten de kittens op", dus ik ging op zoek naar een plan B. Het idee was om een les te regelen bij een indoor climbing wall, maar dat bleek praktisch wat lastig voor elkaar te krijgen. Dus door naar plan C. Uiteindelijk doen we een "Get Gorgeous Spa Party" waarbij de meisjes een manicure krijgen en make up... en ja, ik weet dat dat nogal extremen zijn qua feestjes-ideeen! Albert vond het ok, zolang we Morris maar overslaan met nagellak en lippenstift (weet niet of dat lukt....).

We hebben overigens een special guest op het feestje: vorige week belde "Tante Chan" uit Rotterdam met de vraag of ze misschien op Nine's feestje mocht komen!

Ander nieuws is groot nieuws voor Kikus: haar eerste tand is eruit. Ja ja, voor haar nogal een mijlpaal "Ik heb mijn eerste tand er eerder uit dan Georgia, maar ik denk dat we nog steeds Best Friends zijn". Ze was super stoer bij de check up bij de tandarts: op eigen verzoek werd de tand door de tandarts getrokken, mevrouw had geen geduld meer om te wachten tot die tand eindelijk los genoeg zat om eruit te gaan...

Tot zover! Binnenkort updates met foto's!