Ons Kikus is 6

Jawel, ons kleine droppie is alweer 6! Ons Kikus was vorige week jarig. Lekker cliche, maar ongelofelijk hoe snel dat gaat.

We hadden haar feestje dit jaar wederom thuis (dat is hier niet heel gebruikelijk, de meeste feestjes zijn op locatie zoals spelen bij een indoor speeltuin, knuffelberen maken bij build-a-bear, naar een museum, krullen zetten + manicure bij een kapsalon etc. het is hier nogal "over done" zeg maar). Kiki wilde heel graag dat dit jaar "Jeffrey the Wizard of Magic" weer zou komen.

Het lijstje genodigden liep een beetje uit de hand. Eerst begon ze met haar vaste vriendinnenclubje van haar vorige klas, maar toen bleken de nieuwe meisjes in haar grade 1 klas ook heeeeeeeel leuk..... we eindigden met 23 kids (inclusief onze kids), ik hoopte op een aantal afzeggingen, dat werden er slechts 2.

De magician is een pro, hij kreeg de groep nog getemd ook (It must be magic!). Zo lief hoe die kinderen opgaan in zo'n show. Ze werden helemaal wild toen zijn boek en zijn portemonnee vlam vatte. Een moeder vertelde me later dat aar dochter over-enthousiast thuis kwam "He lit everything he wanted on fire, but he didn't lit the house on fire, isn't that amazing?"!

Het is niet te geloven hoeveel cadeaus ze heeft gekregen. Een gemiddeld cadeautje kost hier zo'n $25,- dus dan kan je je iets voorstellen bij de opbrengst. Kiki was ook overweldigd door de hoeveelheid cadeaus en we hadden haar gevraagd of ze iets wilde geven aan haar oude preschool (een preschool is particulier en is volledig afhankelijk van de fee die de ouders betalen, verder doen ze aan fundraising om aan geld te komen voor het kopen van materiaal en speelgoed, het is zeg maar geen vetpot). We waren zo trots op Kikus dat ze een een paar dagen later een volle tas met cadeaus aan haar oude preschool juf gaf. Kleine meisjes worden groot...

Weer naar school

De meisjes hadden lang zomervakantie: vanaf eind juni. Ze zijn op 1 september weer begonnen. Kiki zit nu in grade 1, wat betekent dat ze voor het eerst hele dagen naar school gaat. Een vrije woensdagmiddag kennen ze hier niet. De schooldag is van 8:38 (nee, dat is geen typefout) tot 15:30. Op donderdag hebben ze “early dismissal”, dan zijn ze om 14.35 vrij, maar ja, dat ene uurtje eerder vrij is ook amper de moeite natuurlijk.

Nanine was direct gewend aan haar nieuwe klas en nieuwe juf Miss Chan. Haar vorige juf, Mrs. Kaluzniak (ze mochten haar Mrs. K noemen) vond ze wonder boven wonder aardig. Daar dachten Albert en ik namelijk anders over. Wat was zij streng zeg. Ze konden "stripes" verdienen bij goed gedrag en bij het minste of geringste pakte ze die weer af.... ze was nogal extreem. Nu is Nine nogal braaf in de klas, dus zij had daar niet zo heel veel last van. Ze was slechts eenmaal een streep kwijtgeraakt en volgens Nine was dat ook nog eens volledig onterecht. De juf had gezegd dat ze hun "folder" nog niet mochten openen, toen Nine haar folder netjes dicht liet, maar wel haar boek opende, was ze direct een streep kwijt. Ze was hier nogal verbolgen over en vond dat "not fair".

Kiki moet nogal wennen aan de hele dagen, ze is aan het eind van de dag zo uitgeput dat ze al bijna begint te brullen als we haar alleen maar aankijken... Het zullen nog pittige weken worden, Nine had tot de kerst nodig om te wennen in grade 1. Een herfstvakantie kennen ze hier niet, dus ze moeten doorbikkelen tot eind december. Kiki vind haar klas en haar juf (Ms. Chomiak, Nine's had haar ook in grade 1) gelukkig geweldig.

Het is wel even wennen om beide meisjes de hele dag niet te zien. Voor Morris is het ook wennen: als we om 10:00 uur boodschappen gaan doen, dan vraagt hij al of we Nine en Kiki gaan halen... Om zijn dagen wat interessanter te maken, zit hij nu op zwemles. Het is een “parent-toddler"-zwemles en Morris vindt het geweldig. Morris mag vanaf september 2012 naar preschool. Gelukkig duurt het nog even, hij moet nl. "potty trained" zijn voordat hij mag en laat ik het er maar op houden dat hij nogal lui blijkt te zijn...

Gezinsuitbreiding

Nu Morris alweer 2,5 jaar oud is, begon het bij ons toch weer te kriebelen: hoogste tijd voor gezinsuitbreiding dus.

Sinds 1 september is ons gezin uitgebreid met Sam en Moos. Twee Siamese kittens. Lang geleden hadden we de meisjes twee kittens beloofd "Als we ooit verhuizen, nemen we twee poesjes", nou, dat waren ze natuurlijk niet vergeten. Toen we ze kregen waren ze 8 weken uit.

Het spreekt voor zich dat ze extreem schattig zijn. Zelfs de echte kattenhater zou spontaan verliefd op ze worden. Ze komen uit twee verschillende nestjes. Sam is female en Moos is male. Dit betekent dat ze zo snel mogelijk door de dierenarts geholpen moeten worden om een situatie zoals toentertijd bij Albert's ouders te voorkomen (voor degene die dat verhaal niet kent: Henkie kreeg 4 kittens die werden beloofd aan 4 gezinnen, toen het de dag van Het Afscheid aanbrak, waren Albert's ouders inmiddels zo gehecht aan Nonecky, Spitsje, Donkergrijsje en Lichtgrijsje, dat de gezinnen die al een paar weken smachtend uitkeken naar de komst van hun lieve poesje werden afgebeld...).

Het is bijzonder om te zien hoe gek ze van elkaar zijn. Ze slapen altijd samen en vaak liggen ze zo in de knoop dat het bijna onmogelijk is om te zien welke poot bij welk poesje hoort. Het is wel even wennen: hebben we 3 kids onder controle, springen Sam en Moos als apen in het rond, klimmen in de horren, lopen op de bar, proberen je pizza slice af te pakken etc. We hebben ze nog maar een paar weken, maar het zijn al echte Polletjes.

Vakantie

We zijn dit jaar naar Fairmont Hot Springs geweest, dat is een dorpje in de Kootenay Rockies in Britisch Columbia. We hadden een cabin gehuurd. Onderweg op Highway 93, net buiten Banff, zagen we een bord met een “grizzly bear warning”. Toevalligerwijs was dat precies op de plek waar we vorig jaar onze eerste zwarte beer zagen. Iets van 2 minuten later zagen we een paar auto’s in de berm staan. Albert zei nog “ach, dat is niets, rij maar door hoor”, maar ik besloot toch maar te stoppen. In de berm liep een grizzly! Wow! Nou, dat is wel echt gaaf hoor, zo stoer! Albert was handiger dan ik vorig jaar was (toen ik door over enthousiast gedrag en gegil de camera niet kon vinden….) en hij heeft een paar geweldige foto’s en een filmpje gemaakt. Zo mooi. Echt heel indrukwekkend. 3M (meisjes en Morris) waren ook zeer onder de indruk, ook al lag Kiki vooral in een deuk om een de kennelijk nogal maffe reactie van mij en Albert…. “hahahaha, papa en mama are so funny!” gierde ze uit.

We waren nogal verbaasd toen we ons "huisje" zagen. dit huisje was groter dan ons huis op Scott Lane. Het had 4 slaapkamers, een walk-out basement, een deck met firepit in de tuin, een bovendeck (soort balkon rondom) met gas-BBQ, twee badkamers, een volledig uitgeruste keuken, wasmachine & droger in de basement etc.. Beetje overdreven zeg maar…. We hadden de beschrijving van de cabin niet heel goed gelezen vooraf. We waren wel op zoek naar een huisje met een extra slaapkamer. Met 3 kids pas je simpelweg niet meer in een gewone hotelkamer en een huisje met twee slaapkamers wordt al een challenge met Morris en de meisjes op 1 slaapkamer. Er stonden ook niet bijster veel foto’s op de website, we hadden het gevonden via een website waar particulieren hun vakantiehuisje kunnen verhuren. We wisten dat het minimal 3 slaapkamers had, maar we hadden het voor de verhuizing door alle drukte tussen het inpakken door “even snel” geregeld.

De eerste dag gingen we gelijk naar de Fairmont hot springs. Toen we daar wegreden zagen we op het straatje bij de hot springs een zwarte beer! De kenners hier in het dorp dachten na mijn beschrijving dat het een “cub” was van een jaartje op 2, oftewel, de Morris onder de beren. Hij waggelde heel gezellig een beetje rond. ‘s Avonds verkenden we de buurt nog een beetje met de auto. Riep Nine ineens “BEER”, ik nog rustig doorrijden “echt Nine? Of is het een geintje?”. Maar nee: ik kon weer in z’n achteruit: een zwarte beer banjerde door een voortuin van een cabin. Hij liep een beetje rond te snuffelen en hij ging ook nog eens rechtop staan om rustig om zich heen te kijken! Alosf hij poseerde voor de foto. Het was toch wel een raar soort spanning: dit was wel erg dichtbij ons huisje….

Deze vakantie bleek wederom wat wij altijd al wisten: wij zijn niet stoer. Op een avond, toen we bij de firepit zaten, kwamen er een paar mensen voorbij die zeiden dat ze een beer aan het eind van ons straatje hadden gezien. Wij zijn direct op het bovendeck gaan zitten om daar ons wijntje te drinken. Ach, die firepit is ook mooi vanaf 1 hoog hoor. Ik heb nog even gegoogled op “what to do when you see a bear” en we hebben de meisjes de volgende dag een spoedcursus gegeven wat ze moeten doen als ze een beer zien. Het was geen overbodige luxe om hun duidelijk te maken dat de beren niet zo knuffelbaar zijn als ze eruit zien.

Op de terugweg reden we op een gegeven moment wederom op Highway 93 richting Banff. Roept Albert ineens "BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER" en ja hoor: wederom een Grizzly bear! We vonden 4 beren voor 1 vakantie toch best een aardige score!

De verdere score was: 10 herten, 5 squirels en een krekel (en die laatste was ontdekt door Kikus en daar was ze erg trots op!).

"Eye Candy"

Een paar na het vertrek van Omi was de logeerkamer wederom in gebruik: Martijn kwam logeren. Hij verbleef een aantal dagen Albert's ouders en een aantal dagen bij ons. Het was inmiddels 4 jaar dat we Tijn voor het laatst hadden gezien. Bijzonder hoe het vanaf de eerste minuut voelde als vanouds.

Albert en Tijn waren samen nog een keer van Albert’s werk naar huis gelopen. Deden ze 4 uur over (ieder zijn hobby zeg maar….). Nadat Albert had zijn werk nog even aan Tijn hadden laten zien, maakten ze zich op voor een verhitte wandeling: het was die dag bijna tropisch warm. Na 4 uur zweten eindigden ze met zere voeten en met een koud biertje in het zwembadje van de meisjes. De dag erna kreeg Albert overigens vrij veel commentaar van zijn vrouwelijke collega’s op het bezoek van Tijn aan Intact Insurance: ze wilden weten wie Albert's friend. Een aantal vrouwelijke collega's was zelfs ietwat geirriteerd dat Albert Tijn niet aan hen had voorgesteld! De mooiste opmerking was overigens:

"Who was that eye candy you brought in yesterday?"

Geweldig he! Ha ha, het spreekt voor zich dat Tijn dat niet heel vervelend vond om te horen!

Helaas kwam na een aantal dagen het moment van afscheid nemen. Na zoveel gezelligheid was

het lastig om het droog te houden…..

Viste I

Het weekend na de verhuizing werd de logeerkamer voor het eerst in gebruik genomen: mijn moeder (a.k.a. "Omi") kwam logeren. Dat was een mooi pressiemiddel voor ons om toch met enige haast de dozen uit te pakken. Uitpakken bleek toch een stuk leuker dan inpakken! Voor de meisjes was het uitpakken van de dozen met speelgoed net Sinterklaas.

Overigens voelde het met de komst van Omi wederom als Sinterklaas: het is inmiddels traditie dat Omi 2 koffers meeneemt: 1 met spullen voor haar zelf en 1 volledig gevuld met cadeaus. Het HEMA-aandeel is vast enorm gestegen in de periode voor Omi's vertrek naar Edmonton....!

Het was erg leuk om Omi 2 weken op bezoek te hebben. We hadden de mazzel dat Omi niet stil kan zitten, ze moest wel wat te doen hebben zei ze al voordat ze kwam. Ze wilde ook niet dat ze steeds moest vragen wat ze kon doen, dus kreeg ze met haar instemming twee portefeuilles: "Portefeuille Tuin" en "Portefeuille Was". Heerlijk om na een verhuizing continu schone, gevouwen en gestreken kleding te hebben zonder steeds tegen een wasberg aan te moeten kijken omdat je nu eenmaal niet alles tegelijk kan. De tuin werd ook heel mooi, mede doordat we na lang zoeken een geweldig tuincentrum hadden gevonden: het was bijna een kopie van Van der Dussen in Nieuwerkerk aan de IJssel: “ons” tuincentrum in Rotterdam.

Natuurlijk waren die 2 weken veel te snel voorbij. Afscheid nemen went nooit merkten we. Ze mocht pas vertrekken nadat ze beloofde dat ze volgend jaar minimal 3 weken zal komen. Deal!

De Verhuisdag

In de categorie: “dit moest nog even op de blog” het volgende:

De verhuisdag zat strak in elkaar (al zeg ik het zelf…). Met militaire precisie was deze zaterdagse missie voorbereid. Al voordat ons huis te koop stond waren we kamer voor kamer en kast voor kast langsgegaan om ervoor te zorgen dat alleen de spullen die we echt wilden houden, verhuisd zouden worden. We hebben veel via Kijiji (net als Marktplaats. En grappig: is eigendom van Martkplaats!) verkocht en we zijn tig keer naar het plaatselijke Leger des Heils gereden. Elke week dat de verhuizing naderde werd een groter gedeelte van het huis ingepakt, een week voor D-Day viel er amper nog wat in te pakken en hadden we slechts een kampeeruitrusting in de keuken over. Dat was mooi: van kamperen zijn we nooit echt enthousiast geworden, dus deze ervaring was voor de komende jaren weer voldoende (nu moet ik bekennen dat we kamperen ook nooit echt een kans hebben gegeven, maar dat terzijde…..).

Maar terugkomend op het onderwerp: de verhuisdag: de familie Visscher had voor een groot gedeelte bijgedragen aan het succes van de verhuisdag: de Meisjes en Morris (bij ons voor het gemak ook 3M genoemd) werden vanaf het ochtendgloren de gehele dag vermaakt door Alida & dochters en Rien sjouwde zich met Nederlandse humor bijna een hernia. Gedurende de dag kwamen de Nederlandse mannen (Albert, Jan, Mr. Pol en Rien) erachter dat een goede dosis Nederlandse “zeik-humor” toch zeer bevorderlijk voor de sfeer werkte, ze hadden de grootste lol en wisten de Canadezen - nadat zij even waren gewend aan het cynisme - daar ook mee te vermaken.

De verhuisploeg was groot: 10 man (inclusief vrouw). Een paar sjouwers hadden onverwacht hun vrouwen meegenomen, die gingen gelijk fluitend aan de poets: wat een weelde. De zondag die we als "schoonmaakdag" voor het oude huis gereserveerd hadden, bleek in het geheel niet nodig, pure luxe dus.

Nu moet ik bekennen dat ik bij de voorbereiding 1 serieuze steek had laten vallen: de verhuiswagen… Tsja, geen kleinigheid, zeg maar. Al een paar weken voor de verhuizing hoorde je op Scott Lane continu het volgende “Oja, we moeten nog even een verhuiswagen regelen” – “Ja, moeten we wel even doen” en vervolgens gingen we weer inpakken. Zo’n week of 2 van tevoren kreeg ik toch een beetje de zenuwen en begon ik te bellen: Budget Rent, Uhaul, Discount en meer in dat genre belde ik op. De antwoorden waren hetzelfde: “We hebben geen truck meer voor dat weekend, u weet dat het het laatste weekend van de maand is? Dat is topdrukte. Kunt u niet een weekje later verhuizen?” Uiteindelijk had ik een verhuurbedrijf gevonden die nog “plenty of trucks” over had. Ik super blij…… in mijn blijheid ontschoot het mij even dat het best apart was dat dat bedrijf nog wel voldoende wagens had…. Het was een local business. Het huurbedrag was veel hoger dan de "prijsvechters", maar ach, we moesten een truck hebben en het is toch ook goed om de locale business te steunen niet waar?

Anyways, Albert ging met Alex op pad om de truck te halen. Bleek “een hele operatie” zeg maar. Volgens Albert was het zo’n klassieke oude Cubaanse vrachtwagen. Hij was handgeschakeld, maar de schakelbak zat “onderste boven” wat het best lastig maakt voor iemand die al 4 jaar geen schakelauto heeft gereden… Verder had de truck totaal geen power en kon derhalve amper een heuvel op (we moesten van Scott Lane slechts de wijk uit, een paar minuten Rabbit Hill Road over en dan onze nieuwe wijk weer in. Halverwege Rabbit Hill was een lichte heuvel). Albert had in no time 20 auto’s achter zich die on-Canadees bumperklevend achter hem aanreden met 40km per uur. Oja en last but not least: de remmen werkten amper…. Levensgevaarlijk dus.

Albert moest die vrachtwagen natuurlijk ook nog terugbrengen aan het eind van de dag. Hij reed de truck en Alex reed er met zijn auto achteraan. Het was iets van 45 minuten rijden. Toen hij bijna bij het verhuurbedrijf was begon de truck te roken, was de motor oververhit, sloeg vervolgens af en de remmen deden het niet meer. Albert kon niet anders dan de truck van de weg de berm inrijden, hij kwam op een weiland tot stilstand. Uiteindelijk kregen Albert en Alex de truck nog net aan de praat en lukte het om de truck stapvoets het terrein van het verhuurbedrijf op te rijden. Op de parkeerplaats stond een STOP-bord, die Albert logischerwijs negeerde. De verhuurde was zeer geirriteerd dat Albert het bord had genegeerd en keek bijna emotioneel naar zijn oude rokende truck. Weinig compassie voor de levensgevaarlijke rit van Albert dus.

Onze nieuwe buurt leek wel een Zonnatura-reclame: iedereen liep fluitend door de wijk, elkaar vriendelijk groetend. We vertrouwden het bijna niet. Op de verhuisdag zelf kwam de buurvrouw al een grote bos bloemen brengen. De overbuurvrouw, een 80-jarige die luistert naar de naam Pierrette, kwam zaterdagavond even informeren of we van wijn hielden. Ze zou langskomen met een flesje “when you are settled in”. Zondagavond om stipt 20:00 uur stond ze met de fles voor de deur…. Toen we haar vroegen of ze ook een glaasje lustte, zat ze binnen 1 tel aan de bar. Ze kende de vorige bewoners goed en we verdachten haar ervan dat ze haar eigen barkruk had. Na een uur was de fles leeg en vertrok ze weer naar de overkant. Op maandagmiddag kwam de buurvrouw van Pierrette een plant brengen en kwam een achterbuurvrouw koekjes voor de kids brengen. Een warm welkom dus!

Inmiddels zijn we overigens volledig settled in.