"Eye Candy"

Een paar na het vertrek van Omi was de logeerkamer wederom in gebruik: Martijn kwam logeren. Hij verbleef een aantal dagen Albert's ouders en een aantal dagen bij ons. Het was inmiddels 4 jaar dat we Tijn voor het laatst hadden gezien. Bijzonder hoe het vanaf de eerste minuut voelde als vanouds.

Albert en Tijn waren samen nog een keer van Albert’s werk naar huis gelopen. Deden ze 4 uur over (ieder zijn hobby zeg maar….). Nadat Albert had zijn werk nog even aan Tijn hadden laten zien, maakten ze zich op voor een verhitte wandeling: het was die dag bijna tropisch warm. Na 4 uur zweten eindigden ze met zere voeten en met een koud biertje in het zwembadje van de meisjes. De dag erna kreeg Albert overigens vrij veel commentaar van zijn vrouwelijke collega’s op het bezoek van Tijn aan Intact Insurance: ze wilden weten wie Albert's friend. Een aantal vrouwelijke collega's was zelfs ietwat geirriteerd dat Albert Tijn niet aan hen had voorgesteld! De mooiste opmerking was overigens:

"Who was that eye candy you brought in yesterday?"

Geweldig he! Ha ha, het spreekt voor zich dat Tijn dat niet heel vervelend vond om te horen!

Helaas kwam na een aantal dagen het moment van afscheid nemen. Na zoveel gezelligheid was

het lastig om het droog te houden…..

Viste I

Het weekend na de verhuizing werd de logeerkamer voor het eerst in gebruik genomen: mijn moeder (a.k.a. "Omi") kwam logeren. Dat was een mooi pressiemiddel voor ons om toch met enige haast de dozen uit te pakken. Uitpakken bleek toch een stuk leuker dan inpakken! Voor de meisjes was het uitpakken van de dozen met speelgoed net Sinterklaas.

Overigens voelde het met de komst van Omi wederom als Sinterklaas: het is inmiddels traditie dat Omi 2 koffers meeneemt: 1 met spullen voor haar zelf en 1 volledig gevuld met cadeaus. Het HEMA-aandeel is vast enorm gestegen in de periode voor Omi's vertrek naar Edmonton....!

Het was erg leuk om Omi 2 weken op bezoek te hebben. We hadden de mazzel dat Omi niet stil kan zitten, ze moest wel wat te doen hebben zei ze al voordat ze kwam. Ze wilde ook niet dat ze steeds moest vragen wat ze kon doen, dus kreeg ze met haar instemming twee portefeuilles: "Portefeuille Tuin" en "Portefeuille Was". Heerlijk om na een verhuizing continu schone, gevouwen en gestreken kleding te hebben zonder steeds tegen een wasberg aan te moeten kijken omdat je nu eenmaal niet alles tegelijk kan. De tuin werd ook heel mooi, mede doordat we na lang zoeken een geweldig tuincentrum hadden gevonden: het was bijna een kopie van Van der Dussen in Nieuwerkerk aan de IJssel: “ons” tuincentrum in Rotterdam.

Natuurlijk waren die 2 weken veel te snel voorbij. Afscheid nemen went nooit merkten we. Ze mocht pas vertrekken nadat ze beloofde dat ze volgend jaar minimal 3 weken zal komen. Deal!

De Verhuisdag

In de categorie: “dit moest nog even op de blog” het volgende:

De verhuisdag zat strak in elkaar (al zeg ik het zelf…). Met militaire precisie was deze zaterdagse missie voorbereid. Al voordat ons huis te koop stond waren we kamer voor kamer en kast voor kast langsgegaan om ervoor te zorgen dat alleen de spullen die we echt wilden houden, verhuisd zouden worden. We hebben veel via Kijiji (net als Marktplaats. En grappig: is eigendom van Martkplaats!) verkocht en we zijn tig keer naar het plaatselijke Leger des Heils gereden. Elke week dat de verhuizing naderde werd een groter gedeelte van het huis ingepakt, een week voor D-Day viel er amper nog wat in te pakken en hadden we slechts een kampeeruitrusting in de keuken over. Dat was mooi: van kamperen zijn we nooit echt enthousiast geworden, dus deze ervaring was voor de komende jaren weer voldoende (nu moet ik bekennen dat we kamperen ook nooit echt een kans hebben gegeven, maar dat terzijde…..).

Maar terugkomend op het onderwerp: de verhuisdag: de familie Visscher had voor een groot gedeelte bijgedragen aan het succes van de verhuisdag: de Meisjes en Morris (bij ons voor het gemak ook 3M genoemd) werden vanaf het ochtendgloren de gehele dag vermaakt door Alida & dochters en Rien sjouwde zich met Nederlandse humor bijna een hernia. Gedurende de dag kwamen de Nederlandse mannen (Albert, Jan, Mr. Pol en Rien) erachter dat een goede dosis Nederlandse “zeik-humor” toch zeer bevorderlijk voor de sfeer werkte, ze hadden de grootste lol en wisten de Canadezen - nadat zij even waren gewend aan het cynisme - daar ook mee te vermaken.

De verhuisploeg was groot: 10 man (inclusief vrouw). Een paar sjouwers hadden onverwacht hun vrouwen meegenomen, die gingen gelijk fluitend aan de poets: wat een weelde. De zondag die we als "schoonmaakdag" voor het oude huis gereserveerd hadden, bleek in het geheel niet nodig, pure luxe dus.

Nu moet ik bekennen dat ik bij de voorbereiding 1 serieuze steek had laten vallen: de verhuiswagen… Tsja, geen kleinigheid, zeg maar. Al een paar weken voor de verhuizing hoorde je op Scott Lane continu het volgende “Oja, we moeten nog even een verhuiswagen regelen” – “Ja, moeten we wel even doen” en vervolgens gingen we weer inpakken. Zo’n week of 2 van tevoren kreeg ik toch een beetje de zenuwen en begon ik te bellen: Budget Rent, Uhaul, Discount en meer in dat genre belde ik op. De antwoorden waren hetzelfde: “We hebben geen truck meer voor dat weekend, u weet dat het het laatste weekend van de maand is? Dat is topdrukte. Kunt u niet een weekje later verhuizen?” Uiteindelijk had ik een verhuurbedrijf gevonden die nog “plenty of trucks” over had. Ik super blij…… in mijn blijheid ontschoot het mij even dat het best apart was dat dat bedrijf nog wel voldoende wagens had…. Het was een local business. Het huurbedrag was veel hoger dan de "prijsvechters", maar ach, we moesten een truck hebben en het is toch ook goed om de locale business te steunen niet waar?

Anyways, Albert ging met Alex op pad om de truck te halen. Bleek “een hele operatie” zeg maar. Volgens Albert was het zo’n klassieke oude Cubaanse vrachtwagen. Hij was handgeschakeld, maar de schakelbak zat “onderste boven” wat het best lastig maakt voor iemand die al 4 jaar geen schakelauto heeft gereden… Verder had de truck totaal geen power en kon derhalve amper een heuvel op (we moesten van Scott Lane slechts de wijk uit, een paar minuten Rabbit Hill Road over en dan onze nieuwe wijk weer in. Halverwege Rabbit Hill was een lichte heuvel). Albert had in no time 20 auto’s achter zich die on-Canadees bumperklevend achter hem aanreden met 40km per uur. Oja en last but not least: de remmen werkten amper…. Levensgevaarlijk dus.

Albert moest die vrachtwagen natuurlijk ook nog terugbrengen aan het eind van de dag. Hij reed de truck en Alex reed er met zijn auto achteraan. Het was iets van 45 minuten rijden. Toen hij bijna bij het verhuurbedrijf was begon de truck te roken, was de motor oververhit, sloeg vervolgens af en de remmen deden het niet meer. Albert kon niet anders dan de truck van de weg de berm inrijden, hij kwam op een weiland tot stilstand. Uiteindelijk kregen Albert en Alex de truck nog net aan de praat en lukte het om de truck stapvoets het terrein van het verhuurbedrijf op te rijden. Op de parkeerplaats stond een STOP-bord, die Albert logischerwijs negeerde. De verhuurde was zeer geirriteerd dat Albert het bord had genegeerd en keek bijna emotioneel naar zijn oude rokende truck. Weinig compassie voor de levensgevaarlijke rit van Albert dus.

Onze nieuwe buurt leek wel een Zonnatura-reclame: iedereen liep fluitend door de wijk, elkaar vriendelijk groetend. We vertrouwden het bijna niet. Op de verhuisdag zelf kwam de buurvrouw al een grote bos bloemen brengen. De overbuurvrouw, een 80-jarige die luistert naar de naam Pierrette, kwam zaterdagavond even informeren of we van wijn hielden. Ze zou langskomen met een flesje “when you are settled in”. Zondagavond om stipt 20:00 uur stond ze met de fles voor de deur…. Toen we haar vroegen of ze ook een glaasje lustte, zat ze binnen 1 tel aan de bar. Ze kende de vorige bewoners goed en we verdachten haar ervan dat ze haar eigen barkruk had. Na een uur was de fles leeg en vertrok ze weer naar de overkant. Op maandagmiddag kwam de buurvrouw van Pierrette een plant brengen en kwam een achterbuurvrouw koekjes voor de kids brengen. Een warm welkom dus!

Inmiddels zijn we overigens volledig settled in.

De Garage (III)

Inmiddels zijn we meer dan gesetteld in ons nieuwe onderkomen. Hoe het afliep met de garage:

Albert had dus op miraculeuze wijze de goedkeuring van de garage voor elkaar gekregen. Nu nog even twee weken in de zenuwen: buurtbewoners zouden een brief krijgen met daarin de mogelijkheid om binnen twee weken bezwaar te maken tegen ons bouwwerk.

Enkele dagen later kregen we een envelop van de City in de brievenbus. Toch enigszins nerveus maakte ik 'm open: een brief waarin stond dat de bewoners van 9229 Scott Lane voornemens waren een garage te bouwen (en voor degene die ons adres niet uit z'n hoofd kent: dat is ons eigen adres), mochten we bezwaar willen maken, dan konden we dat binnen twee weken toen tegen betaling van $30,-. We overwogen in een melige bui nog even om bij wijze van practical joke bezwaar tegen onze eigen garage te maken, maar dat leek ons toch verre van verstandig....

De sleuteloverdracht van ons oude huis zou plaatsvinden op maandag 30 juni. De termijn van twee weken liep echter tot en met dinsdag 1 juli. Dat was natuurlijk een probleem. De kopers van ons huis hadden inmiddels een nieuwe advocaat in de arm genomen. Volgens Pozniak was dat een net afgestuurde lawyer zonder enige kennis van zaken. Dit bleek volgens Pozniak overduidelijk uit de reactie van die advocaat op het garageverhaal: hij wilde maar liefst $30.000 (jawel DERTIGDUIZEND DOLLAR) achterhouden totdat al het papierwerk geregeld was. Nog voordat Albert zich verslikte in zijn koffie bij het horen van dat bedrag zei Pozniak "Maar het spreekt voor zich dat dat niet gaat gebeuren, die advocaat is helemaal gek geworden. Dat heb ik hem ook verteld en daarna heb ik de hoorn erop gegooid". Tsja, dat is ook een eigen manier van werken zeg maar.

Blijkbaar had die werkwijze van Pozniak wel resultaat: de advocaat had zich bedacht en had zijn clienten geadviseerd om de dag van de sleuteloverdracht op te schuiven tot alles administratief rond was. Het enige was dat we een extra periode bridge money nodig hadden van de hypotheekvestrekker want de sleuteloverdracht van ons nieuwe huis moest natuurlijk wel doorgaan. Volgens Stella was dat geen probleem, zou wel wat kosten, maar Stella stelde ons gerust met "It won't cost you millions".

De procedure bij City was geweldig (inderdaad: cynisch bedoeld), zo zou je bericht krijgen als iemand bezwaar had aangetekend, maar je zou niets horen als er geen bezwaar was gemaakt. Oftewel: geen nieuws is goed nieuws. Daar kon Pozniak natuurlijk niet mee aankomen bij die andere advocaat. Zoals we hadden gehoopt, bleek er aan het eind van de dag op dinsdag 1 juli dat niemand (tot dat moment) nog bezwaar had gemaakt. We hadden de City gevraagd of ze - na het verstrijken van de bezwaartermijn - op schrift konden zetten dat er geen bezwaar was gemaakt. Het antwoord was kort en krachtig "No". We wilden slechts een A4-tje met daarop dat er geen bezwaar was gemaakt tegen onze garage, voorzien van de datum en een stempel van de gemeente of iets dergelijks. Dat bleek niet mogelijk. We konden wel een officieel rapport opvragen, daar zou op staan dat de garage officieel was goedgekeurd, maar dat zou 2 weken duren en $150 kosten... Zoveel tijd hadden we niet. Later bleek ineens dat we wel een rush report konden aanvragen.

Dus op woensdag 2 juli was Albert om stipt 9.00 uur de eerste die zich meldde bij de City. Hij was inmiddels bekende bij de City: "Hi Mr Pol, how is it going with your garage?" En nee hoor, zo'n rush report is geen probleem Mr Pol, u kunt er gewoon op wachten.... en jawel 50 minuten later en $220 lichter liep Albert MET officiele goedkeuring (en stempel van de City: jippie!) naar buiten..... Stella en Pozniak stonden al in de startblokken en twee uur later was het geld voor 9229 Scott Lane gestort! YIHAAAAAAAAAAAAAAAAA!

Het Deck (II)

Vorige week werd er 's ochtends aangebeld. Ik moet bekennen dat ik eerst even door het kijkgaatje gluurde om te zien of het wederom de mensen van de kerk waren. Nu vind ik die dames van de kerk alleraardigst maar als atheist heb ik eerlijk gezegd niet heel veel zin in weer een voorlezing uit de bijbel. Het erge is ook dat ik totaal mijn gedachten niet bij hun verhaal kan houden, ik probeer het soms wel en dan kijk ik alsof ik hun verhaal registreer maar meestal zijn mijn gedachten "niet vergeten melk te kopen" of "oja, Morris heeft een vieze luier" of iets dergelijks. Nu heb ik dat al een paar keer duidelijk gemaakt aan deze dames, tenminste, dat dacht ik. Normaal heb ik er totaal geen moeite mee om aan te geven dat ik geen interesse heb, maar met deze dames lukt dat niet, kennelijk... Ze zijn ook gewoon iets te aardig. En als ze dan aanbellen en vragen "Hi Wendy! How nice to see you! How are you doing? And how are the girls and little Morris?", dan is dat toch lastig. Nu weet ik wel dat ze de details echt niet van elk huishouden onthouden hoor, ik zie ze heus wel fanatiek in hun memoboekjes schrijven als ze weer de auto instappen: memo -gaat verhuizen; memo - nieuw adres achterhalen; memo - echtgenoot is niet vriendelijk; memo - oudste dochter "Nina" heeft losse tand... en meer van dat.

Dit keer waren het niet de dames van de kerk, het bleken twee kerels te zijn: een kan ik het best omschrijven als een ex-drugsverslaafde Mexicaan, de ander als ruige Harley-rijder. Ik was ervan overtuigd dat deze mannen mij een beveiligingssysteem zouden proberen aan te smeren (dat zou dan ongeveer het 19e bedrijf zijn die een poging waagt in de afgelopen 3,5 jaar) dus ik deed al open met mijn "ik heb totaal geen interesse"-blik (die blik werkt bij de kerk niet, maar bij verkopers wel!). Maar nee, ze kwamen Het Deck controleren! Jawel! Die Mexicaan was kennelijk mee om te leren of iets dergelijks, hij was het type "ik stond erbij en keek er naar" en de Harley-man was kennelijk de man die de beslissingen nam. Hij zag Het Deck en zei "Die is te hoog he". Hij keek, krabte zijn baard, keek nog een keer, pakte zijn meetlint, murmelde "53cm", keek naar de berg prut die we gestort hadden, zei "I'm not sure that's allowed, it was 74cm, so you still need a permit and a railing". NEEEEEEEEH! Dus ik in mijn stelligste Engels geprobeerd om hem te overtuigen, na een paar minuten overtuigingskracht zei hij "I have to phone my boss, I will be right back".

Na een paar minuten geprobeerd te hebben een gesprek te voeren met die Mexicaan (niet gelukt), kwam de Harley man weer terug: met een zuur gezicht zei hij "It's ok". Hij schreef wat op zijn tekening, ik gluurde even mee en zag dat hij met rode pen "74cm" doorstreepte en er groot "53cm" naast schreef.

YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS weer een horde genomen!
Poeh, $220 armer, maar weer een stapje dichter bij het nieuwe huis. Nu nog "Garage (III)"...

Na de Haleluja...

Na alle Haleluja-verhalen over ons nieuwe huis, nu even wat anders. De laatste weken hadden we te maken met de nodige hordes, hobbels, obstakels, gemier, administratief geleuter, bureaucratie en de figuurlijke beren op de weg. Nu zijn we normaal gesproken zeer positief ingesteld, maar nu waren ook wij het een keer zat. Natuurlijk is er geen beter vermaak dan ........... dus voor de liefhebber: zie de volgende blogs.

De Gargage (I)

Toen we besloten hadden om ons huis te koop te zetten, herinnerde ik me vaag (en dan bedoel ik heel vaag) dat er iets was met een goedkeuring van de garage of iets dergelijks. De bouwer van de garage had toentertijd (ongeveer 2,5 jaar geleden) verteld dat na de bouw, een medewerker van de City of Edmonton langs zou komen voor een zogeheten “approval”. We zouden een groene sticker aan de binnenkant van de garage krijgen als de garage was goedgekeurd.

Elke zoveel maanden bedacht ik me dat ik de City eens moest bellen, maar ach: zo'n sticker had even geen prioriteit. Toen we het huis te koop wilden zetten en op zoek waren naar makelaar, kreeg ik toch ineens de zenuwen. Ik belde de City en ik vroeg hoe het kon dat we na al die tijd nog steeds geen sticker hadden:

“Did you say 9229 Scott Lane?”
“Uh, yes I did”,
“hmmm.... let me see...... hmmmm.... I'm sorry, but can you spell that?”
“ S C O T T L A N E “
“ So that is Scott Lane?”
“Yes it is"
“You are sure?”
“Uh, yes. Of course I’m sure”
“Oh, I’m sorry, but you don’t have a permit to build the garage....”

Tsja, daar sta je dan met de spreekwoordelijke mond vol tanden. Situatie: we hebben al 2,5 jaar een garage, willen ons huis te koop zetten en de garage blijkt zonder vergunning gebouwd.

En ja: wij waren zo dom om die garagebouwer op zijn blauwe ogen te geloven toen hij zei dat hij alles zou regelen. En nee, dat hebben we niet nog even gecheckt.... Dus wij moesten nog een permit aanvragen voor de garage. Voor ongeveer $200 zou dat in orde komen. Gelukkig bleek die procedure niet zo heel ingewikkeld en die vergunning was vrij snel geregeld. Nu moet ik bekennen dat het wellicht wat soepeler ging door het feit dat de City niet wist dat de garage er al stond... dat had ik natuurlijk best eerlijk willen doorgeven, mits die vraag gesteld werd in het aanvraagformulier. Maar ja, als ze er niet naar vragen....

Inmiddels stond ons huis te koop. De vergunning voor de garage was binnen, nu was het dus zaak om die groene sticker "even" te regelen. Ik belde wederom de City om een afspraak te maken: de volgende dag zou iemand langskomen. En nee: dat kost niets, dat viel weer mee. Maar de volgende dag: geen sticker. Elke keer als ik de garage inreed keek ik of er ergens een groene sticker was geplakt, maar nee. Ik tuurde alle wanden af want ik wist ook niet hoe groot die sticker zou zijn en wellicht zag ik de sticker over het hoofd. Aan het eind van de dag dacht ik nog hoopvol dat die inspecteur iets te laat was, maar daarna kreeg ik toch de zenuwen en vroeg ik me af wat er eigenlijk zou gebeuren als de garage niet in orde was: wellicht een rode sticker of een telefoontje van de inspecteur?

De volgende werd ik gebeld: de inspecteur van de City. Oeps.... Maar gelukkig viel het nieuws voor ons mee (voor hem niet): hij was aangereden door een sneeuwschuiver en hij bood meermalen zijn excuses aan dat hij niet was gekomen.
Na een dag of 5 reed ik op een ochtend de garage in en wonder boven wonder: we hadden een groene sticker met de tekst “Acceptable”, nu vond ik die kwalificatie niet bijster positief, maar een groene sticker is een groene sticker nietwaar? Weer een horde die genomen was.