zondag 23 september 2007
Sleutel
Het is allemaal gelukt: vrijdagmiddag hebben we van Sam de sleutels gekregen. Vanaf zaterdag zijn we aan het klussen. Op wat ongemakken na (we hadden geen water, de verwarming ging niet aan en het was 5 graden binnen, de vloer die zaterdag gelegd zou worden was niet gearriveerd en dus niet gelegd etc.) gaat het allemaal voorspoedig! De foto's volgen snel!
donderdag 20 september 2007
Nieuw adres!
Vandaag hebben we het officiële gedeelte voor het huis geregeld: we hebben getekend. In totaal hebben we denk ik wel 20 handtekeningen per persoon gezet! Het hele gebeuren vindt hier plaats bij een advocaat i.p.v. een notaris. Het kantoor zag er best netjes uit, dit in tegenstelling tot de advocaat die er zeer casual bij liep: lekkere warme trui en een spijkerbroek! Schijnt hier gebruikelijk te zijn. Door de telefoon was "David" (zoals eerder geschreven: ze doen alleen aan voornamen) ook al erg casual "Hi Wendy, what's up?". Het dreigde allemaal nog een beetje penibel te worden toen David vroeg: "En waar is de bevestiging van jullie huisverzekering?" Oeps... zijn assistente had telefonisch wel medegedeeld dat die bevestiging "binnenkort" nodig was, maar "geen haast, dat hoeft niet voor donderdag geregeld te worden", nee, dat klopte wel, maar wel voor vrijdag! Geen verzekering, geen huis. De verzekeringsaanvraag ligt al een paar dagen bij ING Calgary in het bakje "Nog te behandelen, heeft geen haast" dus dat zou voor vrijdag niet lukken. Voor Albert gelukkig slechts een gevalletje "ING belt ING" en de fax lag vanmiddag bij David op zijn bureau. Poeh he!
Nu het belangrijkste: ons nieuwe adres!
9229 Scott Lane
Edmonton, AB, T6R 0E6
Canada
Dinsdag komt de container en wordt ook de telefoon aangesloten, ons telefoonnummer volgt dus nog!
Nu het belangrijkste: ons nieuwe adres!
9229 Scott Lane
Edmonton, AB, T6R 0E6
Canada
Dinsdag komt de container en wordt ook de telefoon aangesloten, ons telefoonnummer volgt dus nog!
donderdag 13 september 2007
Eerste werkweek Albert
Mijn eerste werkweek zit er op. Maandag ben ik begonnen bij de ING als Unit Claims Manager. Het organogram lag maandag al klaar, zag er een beetje knullig uit, ik ben nl. de enige manager zonder team... Maar hier komt verandering in: ik mag mijn eigen team aannemen. Deze week begon gelijk goed met bijna 20 sollicitatiegesprekken. Uiteindelijk moet mijn team uit 16 personen bestaan. Ik heb nog even de tijd: eind oktober moet mijn team klaarzitten voor een 8-weekse cursus waarna we echt gaan beginnen. Mijn team zal als callcenter fungeren voor alles wat te maken heeft met autoverzekeringen (voor degene die de foto's van oud&nieuw van onze Kia Rio Totalloss nog kan herinneren: hier heb ik zelf wat ervaring mee).
Even wat highlights van deze week:
- ik werk downtown wat toch echt wel geweldig is. Het is super mooi om in de lunchpauze door de bruisende stad te lopen. Mijn standaardroute na 1 week: rondje buiten en via de Starbucks weer terug. De eerste keer had ik zoveel zin in een bak echte koffie dat ik een "Large" bestelde, ik ben niet vaak zo misselijk geworden van koffie.
- iedereen in Canada die een kantoorbaan heeft, werkt in een "cubicle". Nu had ik dit weleens gezien bij Friends en bij The Office, maar ik dacht niet dat het echt bestond. De kantoortuin is hierdoor een doolhof, het enige positieve is dat de manager een grotere cubicle heeft dan zijn werknemers en op de mooiste plek mag zitten (in een hoek met aan twee kanten ramen met uitzicht op downtown).
- er zijn twee garderobes: 1 voor rokers en 1 voor niet rokers. De rokers moeten in eigen tijd buiten roken, hierdoor kunnen de rokers niet met lunchpauze. Ik ben een van de weinige managers die niet rookt, je kan je voorstellen hoe gezellig die lunchpauzes dus zullen zijn (zonder team en zonder directe collega's...)
- het heeft ook voordelen om nog geen team te hebben: het is de gewoonte bij de ING om elk nieuw teamlid op kosten van de zaak een lunch buiten de deur aan te bieden! Zit ik toch nog 16x gezellig!
- slechtste opmerking tijdens de jobinterviews tot nu toe (na de vraag waarom de kandidaat gesolliciteerd had op deze functie): "I really want a stressless job."
- het 4x9 werken is hier nog niet echt ingeburgerd. Er zou een pilot zijn in Edmonton, maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Mijn werkweek bestaat uit 36,25 (!) uur, verdeeld over 5 dagen.
- als je hier begint heb je maar 2 vakantieweken (let op: 10 dagen en geen 14), gelukkig gingen mijn onderhandelingen goed en heb ik er 20 dagen van weten te maken. Verder verzinnen ze hier elke maand wel een feestdag, dus minimaal 1x per maand hebben we een lang weekend. Wat ook leuk is: elke werknemer krijgt een "personal day" en mag zelf weten wanneer die eigen vrije dag wordt opgenomen.
- Even wennen: om de week is het hier payday. Elke twee weken wordt er dus uitbetaald. Dit heeft als voordeel dat we via een omweg toch nog een 13e maand binnenslepen, 2x per jaar is het 3x payday in de maand.
Even wat highlights van deze week:
- ik werk downtown wat toch echt wel geweldig is. Het is super mooi om in de lunchpauze door de bruisende stad te lopen. Mijn standaardroute na 1 week: rondje buiten en via de Starbucks weer terug. De eerste keer had ik zoveel zin in een bak echte koffie dat ik een "Large" bestelde, ik ben niet vaak zo misselijk geworden van koffie.
- iedereen in Canada die een kantoorbaan heeft, werkt in een "cubicle". Nu had ik dit weleens gezien bij Friends en bij The Office, maar ik dacht niet dat het echt bestond. De kantoortuin is hierdoor een doolhof, het enige positieve is dat de manager een grotere cubicle heeft dan zijn werknemers en op de mooiste plek mag zitten (in een hoek met aan twee kanten ramen met uitzicht op downtown).
- er zijn twee garderobes: 1 voor rokers en 1 voor niet rokers. De rokers moeten in eigen tijd buiten roken, hierdoor kunnen de rokers niet met lunchpauze. Ik ben een van de weinige managers die niet rookt, je kan je voorstellen hoe gezellig die lunchpauzes dus zullen zijn (zonder team en zonder directe collega's...)
- het heeft ook voordelen om nog geen team te hebben: het is de gewoonte bij de ING om elk nieuw teamlid op kosten van de zaak een lunch buiten de deur aan te bieden! Zit ik toch nog 16x gezellig!
- slechtste opmerking tijdens de jobinterviews tot nu toe (na de vraag waarom de kandidaat gesolliciteerd had op deze functie): "I really want a stressless job."
- het 4x9 werken is hier nog niet echt ingeburgerd. Er zou een pilot zijn in Edmonton, maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Mijn werkweek bestaat uit 36,25 (!) uur, verdeeld over 5 dagen.
- als je hier begint heb je maar 2 vakantieweken (let op: 10 dagen en geen 14), gelukkig gingen mijn onderhandelingen goed en heb ik er 20 dagen van weten te maken. Verder verzinnen ze hier elke maand wel een feestdag, dus minimaal 1x per maand hebben we een lang weekend. Wat ook leuk is: elke werknemer krijgt een "personal day" en mag zelf weten wanneer die eigen vrije dag wordt opgenomen.
- Even wennen: om de week is het hier payday. Elke twee weken wordt er dus uitbetaald. Dit heeft als voordeel dat we via een omweg toch nog een 13e maand binnenslepen, 2x per jaar is het 3x payday in de maand.
Van dit en van dat
- Stukje Canadese vriendelijkheid: we waren laatst met de meisjes bij de bakkersafdeling van de supermarkt. De meisjes mochten een koek uitzoeken. Een medewerker van de bakkerij gaf de meisjes twee hele grote choclate chip cookies en zei daarbij "For the girls, for free, with compliments of the shop."!
- De horecagelegenheden zijn hier geheel rookvrij. De rokers staan buiten de kroegen en de restaurants te roken. Nu valllen de temperaturen nog mee, maar met -30 lijkt het me geen pretje!
- Over temperatuur gesproken: de herfst heeft z'n intrede gedaan: vanaf woensdagnacht hebben we al nachtvorst! Die dag was het ook overdag heel koud. Gelukkig hadden Albert en z'n vader het grootste gedeelte van de bloemen afgedekt met lakens en is slechts een klein gedeelte bevroren. Overigens wel apart: dit weekend is het overdag erg warm. Vandaag was het zelfs in de schaduw 23 graden. De bomen zien er schitterend uit. De kleuren variëren van knalgeel tot knalrood. Als er even een windvlaag voorbij komt dan lijkt het net alsof het blaadjes sneeuwt.
- In de buurt lopen veel hazen rond. In de tuin van de achterburen hebben we al vaak een haas gespot. Kiki wil telkens over de schutting kijken om te zien of De Haas er weer is. Toen Haas er laatst niet was, zei ze "Even nieuwe kopen"!
- Mooi verhaal van Albert's moeder. Een oude man vroeg haar laatst of ze hem kon helpen pinnen, want hij kon het allemaal niet zo goed zien. Albert's moeder was natuurlijk de beroerdste niet. De man gaf zijn pas, gaf zijn pincode en Albert's moeder pinde voor hem het gevraagde bedrag. Daarna vroeg de man nog of ze ook zijn saldo even kon checken. Natuurlijk, geen probleem. "$ 150.000,-" bleek het saldo. De man zei "that's correct". Albert's moeder staat niet snel met haar mond vol tanden, maar nu kon ze alleen uitbrengen: "You wanna swop bankcards?".
- Helaas heeft Canada met Nederland geen afspraken over het accepteren van elkaars rijbewijzen... dit betekent dat Albert en ik allebei eerst ons theorie-examen moeten doen en daarna - als we 'm gehaald hebben - mogen afrijden.
In het theorieboek wordt alles zeer uitgebreid beschreven, er wordt niets aan eigen interpretatie overgelaten. De tips zijn uitermate geweldig. Zo vond ik o.a. in de categorie "Tip van de Dag" de volgende tips:
1. bij de paragraaf "turning": "Do not cut corners so as to drive over the curb on a right turn".
2. bij de paragraaf over uitvoegen stond o.a.: "if you miss your exit do not stop, do not back up on the highway."
3. bij de paragraaf "electrical signals": "if your signal lights are not working then you may use the appriotate hand signal." Dus toen Albert vandaag tijdens het autorijden het raam open had en zijn hand casual uit het raam had hangen gaf hij per ongeluk een "stop sign", gelukkig ontstond er geen gevaarlijke situatie.
4. bij de paragraaf "vehicle breakdown": "if your vehicle breaks down while you are driving, it can be dangerous for you, your passengers and other motorists."
5. en last but not least de gouden tip bij de paragraaf "Skids": "the best way to get out of a skid [slip] is never to get into one in the first place."
- De horecagelegenheden zijn hier geheel rookvrij. De rokers staan buiten de kroegen en de restaurants te roken. Nu valllen de temperaturen nog mee, maar met -30 lijkt het me geen pretje!
- Over temperatuur gesproken: de herfst heeft z'n intrede gedaan: vanaf woensdagnacht hebben we al nachtvorst! Die dag was het ook overdag heel koud. Gelukkig hadden Albert en z'n vader het grootste gedeelte van de bloemen afgedekt met lakens en is slechts een klein gedeelte bevroren. Overigens wel apart: dit weekend is het overdag erg warm. Vandaag was het zelfs in de schaduw 23 graden. De bomen zien er schitterend uit. De kleuren variëren van knalgeel tot knalrood. Als er even een windvlaag voorbij komt dan lijkt het net alsof het blaadjes sneeuwt.
- In de buurt lopen veel hazen rond. In de tuin van de achterburen hebben we al vaak een haas gespot. Kiki wil telkens over de schutting kijken om te zien of De Haas er weer is. Toen Haas er laatst niet was, zei ze "Even nieuwe kopen"!
- Mooi verhaal van Albert's moeder. Een oude man vroeg haar laatst of ze hem kon helpen pinnen, want hij kon het allemaal niet zo goed zien. Albert's moeder was natuurlijk de beroerdste niet. De man gaf zijn pas, gaf zijn pincode en Albert's moeder pinde voor hem het gevraagde bedrag. Daarna vroeg de man nog of ze ook zijn saldo even kon checken. Natuurlijk, geen probleem. "$ 150.000,-" bleek het saldo. De man zei "that's correct". Albert's moeder staat niet snel met haar mond vol tanden, maar nu kon ze alleen uitbrengen: "You wanna swop bankcards?".
- Helaas heeft Canada met Nederland geen afspraken over het accepteren van elkaars rijbewijzen... dit betekent dat Albert en ik allebei eerst ons theorie-examen moeten doen en daarna - als we 'm gehaald hebben - mogen afrijden.
In het theorieboek wordt alles zeer uitgebreid beschreven, er wordt niets aan eigen interpretatie overgelaten. De tips zijn uitermate geweldig. Zo vond ik o.a. in de categorie "Tip van de Dag" de volgende tips:
1. bij de paragraaf "turning": "Do not cut corners so as to drive over the curb on a right turn".
2. bij de paragraaf over uitvoegen stond o.a.: "if you miss your exit do not stop, do not back up on the highway."
3. bij de paragraaf "electrical signals": "if your signal lights are not working then you may use the appriotate hand signal." Dus toen Albert vandaag tijdens het autorijden het raam open had en zijn hand casual uit het raam had hangen gaf hij per ongeluk een "stop sign", gelukkig ontstond er geen gevaarlijke situatie.
4. bij de paragraaf "vehicle breakdown": "if your vehicle breaks down while you are driving, it can be dangerous for you, your passengers and other motorists."
5. en last but not least de gouden tip bij de paragraaf "Skids": "the best way to get out of a skid [slip] is never to get into one in the first place."
dinsdag 11 september 2007
- BREAKING NEWS HUIS -
We hebben een huis! 9229 Scott Lane is van ons!
De foto's zijn 's avonds genomen op de dag van de huizenjacht met Sam de Makelaar toen we besloten om een bod te doen.
Het was even ongelofelijk spannend, maar uiteindelijk is het gelukt! De onderhandelingen gingen vrij makkelijk, daarna werd het lastiger: we moesten de financiën in orde krijgen.
Onze financiële vrouw, oftewel mortgage broker, genaamd Roxanne bleek ook niet zo'n pro als we van tevoren dachten. Het introductiegesprek ging natuurlijk perfect: alles was "great", "no problem" etc.
Nadat we een bod op het huis hadden gedaan, hadden we een week om de financiën te regelen (tot afgelopen vrijdag). Roxanne maakte zich daar niet druk over: ze zou het zelfs woensdag al voor elkaar hebben. Dit bleek echter iets te zonnig voorspeld. Telkens als we haar spraken was het "we've got a problem" en had ze weer iets nieuws bedacht wat we nog op stel en sprong moesten regelen, zoals diverse verklaringen en bankafschriften. Uiteindelijk was het vrijdag tegen 21.00 uur en was het nog niet geregeld. Sam de Makelaar had het al aan zien komen en had de situatie perfect ingeschat, hij had die week veelvuldig contact gehad met ons en wist dat Roxanne het nooit op tijd zou redden. Sam had die vrijdagmiddag al contact gehad met de verkopende makelaar om een verlenging te regelen: deadline werd nu maandag 21.00 uur.
Maandag om 14.30 kreeg ik Roxanne eindelijk te pakken: we moesten wederom voor stukken zorgen. Dit keer ging het om stukken die we niet hadden en dus niet konden verstrekken. Vervolgens hoorde ik pas om 17.00 uur dat de bank haar had verteld dat het ook mogelijk was om andere stukken - waar we wel aan konden komen - te verstrekken. Dat had ik natuurlijk graag eerder geweten. Razendsnel moest dat nog geregeld worden en om 18.00 kwam ze die stukken ophalen. Pff, dat scheelde niet veel. Om 19.00 uur belde ze met het goede nieuws: "Alles in orde, alles is naar de bank gefaxt, we wachten alleen nog even op de bevestiging dat het in orde is." Gelukkig, geen probleem. Of wel? We vroegen hoe laat ze de bevestiging verwachtte aangezien de tijd begon te dringen. "Oh, that will be tomorrow morning" was het antwoord. Te laat dus.
Daar ging ons huis. We hebben direct Sam Onze Steun en Toeverlaat gebeld en die kwam gelijk langs. Hij heeft de verkopende makelaar gebeld en heeft om nog een verlenging gevraagd: tot dinsdag 12.00 uur. Wonder boven wonder werd dit geaccepteerd, wat in Canada zeker niet gebruikelijk is. Dinsdag kreeg ik om 11.40 de bevestigingsmail van Roxanne, waarna ik Sam belde. Hij sprong gelijk in de auto en kon onze check voor de downpayment om 11.58 uur afleveren.... pffff........
Als alles gaat zoals het hoort (na de afgelopen week zijn we pas zeker als we de sleutels daadwerkelijk in handen hebben) is het huis 21 september van ons!
zaterdag 8 september 2007
Een muis die Pony heet
Gisteren hadden we een muis op visite. We hadden de muis cadeau gekregen van Donkergrijsje. Hier in huis wonen 5 katten: moeder Henkie en haar kittens Noneck, Spitsje, Lichtgrijsje en Donkergrijsje (ze worden nog steeds aangeduid als kittens, maar zijn inmiddels al 10 jaar). Bijna dagelijks neemt één van hun een dergelijk cadeau voor ons mee. De meeste muizen worden door Opa in het houthok gelegd om te herstellen. Wanneer herstel niet mogelijk blijkt, dan mogen ze de bloemenpracht van Opa van onder bekijken. In de eerste week dat we hier waren haalde een muis het houthok niet, hij ontglipte uit Opa's handen, rende de basementtrap af en bivakeert sindsdien in de kleine computerkamer in de basement...
Dit muisje lag in shock naast een zeer trots Donkergrijsje. Laatstgenoemde kreeg van ons niet het schouderklopje waar hij op hoopte, sterker nog: hij werd direct door ons naar buiten gegooid. Het muisje kon amper vooruit komen en was daardoor makkelijk te vangen. In de schuur vonden we een grote houten bloempot, dit werd zijn huis. Nanine en Kiki maakten zijn onderkomen wat plezieriger met gras, kaas, crackers en stenen (dit laatste was duidelijk de inbreng van Kiki). De meisjes waren helemaal weg van het muisje en bewaakten hem op de bank. Volgens Nanine heette hij "Pony" en had hij wel 100 broertjes en zusjes. Na een paar uur ging het zo goed met hem, dat hij zelf uit zijn huisje kon klimmen. We konden hem nog net pakken voordat de katten weer met 'm konden spelen. Met de meisjes hebben we Pony vrijgelaten in de voortuin (de "katvrijezone" van het huis). Kiki was Pony vrijwel gelijk weer vergeten, maar Nanine was toch wel verdrietig dat het bezoek van muis zo abrupt beëindigd werd.
zondag 2 september 2007
Van huizenjacht tot bod
We lazen vorige week in de krant dat het nu een "buyers market" is i.p.v. een "sellers market". "Hebben wij even geluk" dachten we. Helaas bleek dat niet helemaal het geval aangezien de huizenprijzen in het laatste jaar of anderhalf jaar met meer dan $ 100.000,- zijn gestegen! Iedereen wil natuurlijk een graantje mee wil pikken van de stijgende prijzen en daarom worden de huizen massaal te koop gezet. Het aantal huizen dat te koop staat is in vergelijking tot vorig jaar zomer verdubbeld. Gelukkig had dit weer tot gevolg dat de prijzen de laatste 3 maanden met $ 20.000,- zijn gezakt.
In Canada kies je een makelaar uit en die makelaar kan alle huizen laten zien die te koop staan. Je gaat hele dagen met de makelaar op pad, hij rijdt je overal naar toe en is volledig tot je beschikking. Als hij een huis uit eigen portefeuille verkoopt, dan is alle winst voor hem, als hij een huis van een andere makelaar verkoopt, dan delen ze de winst. Elk huis dat te koop staat heeft een apparaatje aan de voordeur hangen waarin de huissleutel zit. Met een computertje en een code kan de makelaar dat kastje openen.
Wij kozen voor een man met een niet uit te spreken Indische naam, gemakshalve noemde hij zichzelf "Sam". Wij gingen volledig voor deze Sam aangezien hij een kennis was van een erg goede vriend van een zeer aardige les (etc.) van Albert's moeder. We hadden al e-mailcontact met hem gehad vanuit Nederland. Sam zou volledig tot onze beschikking staan als we hem nodig zouden hebben, nou, wat wilden we nog meer!
Op zijn website en op zijn visitekaartje zagen we een stralende jonge Sam met mooi bruin haar en een gezonde zongebruinde gelaatskleur. Toen we kennis maakten, bleek dat het een ietwat oude foto betrof, onze Sam was grijzer dan grijs en had eenzelfde gelaatskleur. Sam zat volgens eigen zegge al "meer dan 30 jaar" in het vak, mijn schatting dat hij al iets van 50 jaar in het vak zit, zou dus best kunnen. Het was snel duidelijk dat hij ongelofelijk veel verstand van huizen en de huizenmarkt had (nu zijn wij toch wel leken op dit gebied, dus veel moeite om ons te overtuigen kostte het hem niet). Hij zei dat er minimaal 40 huizen te koop stonden die aan onze wensen voldeden in de wijk die wij wilden.
Albert's ouders hadden alle volgende dagen als oppasdagen gereserveerd zodat wij op huizenjacht konden. Na een introductiegesprek op woensdag waarin wij aangaven wat voor huis we wilden en hij vertelde hoe de markt in elkaar stak, maakten we de afspraak om vrijdagochtend en vrijdagavond met hem op pad te gaan, we wilden de gehele dag, maar Sam bleek toch iets minder tijd voor ons te hebben dan beloofd. Hij liet ons in 2 uur 5 huizen zien. Toen we een haas in de tuin zagen zei hij "this house is gorgeous, you even have wildlife in your garden!". Na die twee uur wilden we weten wat voor huizen hij in gedachten had voor de avond. Tsja, eigenlijk kon de avond niet doorgaan, hij kon even geen huizen vinden die voor ons geschikt waren terwijl wij dachten "laat de volgende 35 huizen maar komen!". We dramden een beetje door toen bleek dat hij zaterdag, zondag en een groot gedeelte van de maandag in Winnipeg zou zitten, dat hij dinsdag niet kon, woensdag niet veel tijd had etc . Oke dan, we konden 's avonds van 18.30 uur tot 20.30 uur nog 5 huizen bekijken. Op ons verzoek werden dat nieuwbouw huizen.
's Avonds kregen we het gevoel dat Sam eigenlijk niet weg mocht van zijn vrouw aangezien hij zo ongelofelijk veel haast had, dat we eigenlijk alleen zijn hielen zagen en verder Sam niet meer konden vinden. Als we hem bij toeval tegen kwamen in het huis, dan zagen we hem alleen hoofdschuddend naar zijn horloge kijken. Toen we bij het eerste huis de auto uitstapten, was hij al binnen. Toen we binnenkwamen hoorden we hem nog net mompelen "this is the livingroom"en zagen we zijn hielen al bovenaan de trap. Albert en ik kregen de slappe lach en moesten telkens zoeken waar Onze Sam toch was. Toen we buiten kwamen stond de motor al aan. Gelukkig had hij nog wel de beleefdheid om te wachten met rijden totdat we instapten. Bij het 4e huis gebeurde wat hij - i.v.m. zijn tijdsplanning - al vreesde: wij hadden een blik van "DIT IS 'M!". We zagen dat Sam zuchtend neerschreed in een stoel, "Dit gaat lang duren" dacht hij. Na alle kamers keer naar keer bewonderd te hebben wilden we het 5e huis ook nog wel zien. En daarna.... wéér terug naar huis 4! Ja hoor, we gaan een bod uitbrengen. Hij moest dus met ons terug naar kantoor (inmiddels 21.30 uur). Daar moesten alle papieren in orde gemaakt worden (8 A-4tjes moesten ingevuld worden met de hand), die door ons gelezen moesten worden (dat duurde wel even), daarna moest de verkopende makelaar gebeld worden. Sam zijn grijze gelaat werd rood van boosheid toen de makelaar 10 minuten nadat hij was opgepiept nog niet had teruggebeld "those young guys, I answer my phone 24/7, I was already a realtor when they had their diapers on". Maar uiteindelijk: de makelaar belde terug en het bod was gedaan!
In Canada kies je een makelaar uit en die makelaar kan alle huizen laten zien die te koop staan. Je gaat hele dagen met de makelaar op pad, hij rijdt je overal naar toe en is volledig tot je beschikking. Als hij een huis uit eigen portefeuille verkoopt, dan is alle winst voor hem, als hij een huis van een andere makelaar verkoopt, dan delen ze de winst. Elk huis dat te koop staat heeft een apparaatje aan de voordeur hangen waarin de huissleutel zit. Met een computertje en een code kan de makelaar dat kastje openen.
Wij kozen voor een man met een niet uit te spreken Indische naam, gemakshalve noemde hij zichzelf "Sam". Wij gingen volledig voor deze Sam aangezien hij een kennis was van een erg goede vriend van een zeer aardige les (etc.) van Albert's moeder. We hadden al e-mailcontact met hem gehad vanuit Nederland. Sam zou volledig tot onze beschikking staan als we hem nodig zouden hebben, nou, wat wilden we nog meer!
Op zijn website en op zijn visitekaartje zagen we een stralende jonge Sam met mooi bruin haar en een gezonde zongebruinde gelaatskleur. Toen we kennis maakten, bleek dat het een ietwat oude foto betrof, onze Sam was grijzer dan grijs en had eenzelfde gelaatskleur. Sam zat volgens eigen zegge al "meer dan 30 jaar" in het vak, mijn schatting dat hij al iets van 50 jaar in het vak zit, zou dus best kunnen. Het was snel duidelijk dat hij ongelofelijk veel verstand van huizen en de huizenmarkt had (nu zijn wij toch wel leken op dit gebied, dus veel moeite om ons te overtuigen kostte het hem niet). Hij zei dat er minimaal 40 huizen te koop stonden die aan onze wensen voldeden in de wijk die wij wilden.
Albert's ouders hadden alle volgende dagen als oppasdagen gereserveerd zodat wij op huizenjacht konden. Na een introductiegesprek op woensdag waarin wij aangaven wat voor huis we wilden en hij vertelde hoe de markt in elkaar stak, maakten we de afspraak om vrijdagochtend en vrijdagavond met hem op pad te gaan, we wilden de gehele dag, maar Sam bleek toch iets minder tijd voor ons te hebben dan beloofd. Hij liet ons in 2 uur 5 huizen zien. Toen we een haas in de tuin zagen zei hij "this house is gorgeous, you even have wildlife in your garden!". Na die twee uur wilden we weten wat voor huizen hij in gedachten had voor de avond. Tsja, eigenlijk kon de avond niet doorgaan, hij kon even geen huizen vinden die voor ons geschikt waren terwijl wij dachten "laat de volgende 35 huizen maar komen!". We dramden een beetje door toen bleek dat hij zaterdag, zondag en een groot gedeelte van de maandag in Winnipeg zou zitten, dat hij dinsdag niet kon, woensdag niet veel tijd had etc . Oke dan, we konden 's avonds van 18.30 uur tot 20.30 uur nog 5 huizen bekijken. Op ons verzoek werden dat nieuwbouw huizen.
's Avonds kregen we het gevoel dat Sam eigenlijk niet weg mocht van zijn vrouw aangezien hij zo ongelofelijk veel haast had, dat we eigenlijk alleen zijn hielen zagen en verder Sam niet meer konden vinden. Als we hem bij toeval tegen kwamen in het huis, dan zagen we hem alleen hoofdschuddend naar zijn horloge kijken. Toen we bij het eerste huis de auto uitstapten, was hij al binnen. Toen we binnenkwamen hoorden we hem nog net mompelen "this is the livingroom"en zagen we zijn hielen al bovenaan de trap. Albert en ik kregen de slappe lach en moesten telkens zoeken waar Onze Sam toch was. Toen we buiten kwamen stond de motor al aan. Gelukkig had hij nog wel de beleefdheid om te wachten met rijden totdat we instapten. Bij het 4e huis gebeurde wat hij - i.v.m. zijn tijdsplanning - al vreesde: wij hadden een blik van "DIT IS 'M!". We zagen dat Sam zuchtend neerschreed in een stoel, "Dit gaat lang duren" dacht hij. Na alle kamers keer naar keer bewonderd te hebben wilden we het 5e huis ook nog wel zien. En daarna.... wéér terug naar huis 4! Ja hoor, we gaan een bod uitbrengen. Hij moest dus met ons terug naar kantoor (inmiddels 21.30 uur). Daar moesten alle papieren in orde gemaakt worden (8 A-4tjes moesten ingevuld worden met de hand), die door ons gelezen moesten worden (dat duurde wel even), daarna moest de verkopende makelaar gebeld worden. Sam zijn grijze gelaat werd rood van boosheid toen de makelaar 10 minuten nadat hij was opgepiept nog niet had teruggebeld "those young guys, I answer my phone 24/7, I was already a realtor when they had their diapers on". Maar uiteindelijk: de makelaar belde terug en het bod was gedaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)