De verhuizing

Maandag waren de verhuizers er al vroeg. Zelfs iets te vroeg, want de meisjes waren nog thuis. Ze moesten dus nog even wachten voordat ze naar binnen mochten. We vonden het beter voor de tere kinderzieltjes dat de meisje niet zouden zien hoe de verhuizers hun knuffels in dozen proppen, hun bed uit elkaar halen en hun boekjes in dozen stoppen.
Er kwam nog een kleine kink ik de kabel: Nine bleek koorts te hebben. Kikus mocht dus alleen naar de creche en Albert is met Nine naar het huis van Tante Chan en Oom Mau gegaan. Volgens zijn zeggen had hij de meest relaxte dag in 3,5 jaar: Nine lag bijna de hele dag te slapen en Albert hoefde alleen maar de krant te lezen, beetje in magazines bladeren, beetje internetten, beetje bakkie doen etc.
Mijn dag verliep soepel maar was met recht de meest saaie dag in de laatste 3,5 jaar. Ik liep natuurlijk alleen maar in de weg en kon eigenlijk niets doen. Gelukkig had ik buurvrouw Annie voor de gezellige bakkies. Ik heb me verder de hele dag mogen vermaken met "Chef", "Senior" en "Junior". Chef was een bijna contactgestoorde die de leiding had. Voordeel was dat hij erg goed was. Het nadeel was dat hij de benedenverdieping voor zijn rekening nam, ik ook voornamelijk beneden was, hij de radio niet aan wilde " nee, hoor, hoeft niet, is zo wel prettig" en vervolgens helemaal niets zei. Dan is een dag best lang zeg maar. Senior was een overbeleefde zeer gezellige Marokkaan (na elk drankje/broodje "mevrouw – echt waar, hij zei mevrouw tegen me – bedankt voor de verzorging", hij maakte nog net geen buiging. Hij mocht de eerste verdieping inpakken. Junior was " chef zolder" en was net als Chef ietwat contactgestoord en overduidelijk de kluns van het stel. Erg eigenaardig om zulke korte antwoorden te krijgen: " Was het druk op de weg" à " nee" , "Hoe ziet vandaag eruit, hoe pakken jullie het aan?" à " we kijken even en dan pakken we in", tsja, dat is natuurlijk wat ze doen. "Heb je eten bij je, of zal ik wat lunch halen?" à "maakt mij niet uit". " Oh, nou, ik haal wel wat, wat vind je lekker op bolletjes" "Maakt mij niet uit". "Lus je jus? " à " maakt mij niet uit" . Tsja, wat moet je er meer van zeggen. Het ging bijna vlekkeloos. Het enige smetje was een geweldig deuk in het laminaat op zolder. " Mevrouw [ja ja, ook hij zei mevrouw tegen mij!], kunt u even komen? Er zit geloof ik ineens een buts in het laminaat". Ik dacht nog: ach, een buts of een kras, lekker boeien, die zitten er wel meer in, erg kan het niet zijn. Maar Junior leek heel sterk, maar kon toch de fitnesshalter van Albert niet houden: een gat in het laminaat was het gevolg, het was een cirkel die exact het voormaat had van de doorsnede van de halter: 5cm en de cirkel lag 3cm lager dan de rest van het laminaat, beetje jammer. Gelukkig is de verhuizer verzekerd en regelen zij het met de kopers. Maandag om 16.00 uur was alles ingepakt. Geen enkel meubelstuk of kopje was nog te herkennen. Alles zat in dozen of was verpakt in bruin karton.
Dinsdag kwamen ze de boel inladen. Albert had wederom een dagje " Krantje/magazine/internet/slapende Nine" en ik liep een beetje te figureren in ons huis. Ze hadden nu nog twee Polen van hun vestiging aldaar meegebracht. Wat hadden die dikke nekken zeg, ongelofelijk gespierde lui die van aanpakken wisten. Om 10.00 uur was alles gepakt en reden ze de straat alweer uit. ‘sAvonds bleek ook Kikus ziek te zijn. Aangezien De Reis toch wel dichtbij kwam, zijn we toch maar even op woensdag naar de dokter gegaan. Mooie score: Nine een lichte oorontsteking en een keelontsteking, Kikus een dikke dubbele oorontsteking. De dokter merkte nog fijntjes: geef Kiki maar vaak neusdruppels, als het tegenzit gaat de ooronsteking ongelofelijk veel pijn doen en wordt het de gehele vlucht krijsen, nou, dat was een fijne voorbode! De plannen voor de overvolle woensdag moesten dus wat aangepast. Tante Chan was zoals altijd onze Rots in de Branding: zij heeft op beide meisjes gepast zodat wij onze super Kia Clarus terug konden brengen naar Schelluinen. Wat waren we blij dat de auto het nog had volgehouden tot deze dag! We zullen de auto niet missen zeg maar. We hadden voordat we deze Kia kregen nog nooit van de Kia Clarus gehoord, we vermoeden eigenlijk dat dit het enige exemplaar is dat bij de "Kia Clarus Terugroepactie" er tussendoor is geglipt). We hadden woensdag nog het rondje door het huis met de makelaars en de kopers, ging soepel. De mooie bolling van het laminaat op de overloop bleek verdwenen door het droge weer (ik hoefde dus niet zoals we van tevoren bedacht hadden continu op de bolling te gaan staan tijdens het rondje door het huis zodat niemand het door zou hebben). Met droge ogen hebben we de sleutels overhandigd en dat was de Wout van Heusden.