Na bijna twee weken lekker lazy lui als passagier meegereden te hebben in onze bolide kreeg ik toch wel wat last van een schuldgevoel. Als je zo onderuit hangend over de weg zoeft en overal op de paden afgetrainde trimsters ziet, dan krijg je toch en beetje een vadsig gevoel zeg maar. Ik moest er maar aan geloven: ik heb toegegeven aan De Canadese Hobby: jogging.
Wat zijn de benodigdheden:
1. goede schoenen: check (in het verleden al eens van Albert “cadeau” gekregen… apart dat ik dat toen niet als hint heb opgevat…..)
2. een fleurig “echt” trimshirt: check
3. een professionele trimbroek: check
4. een personal trainer: check.
Ik heb natuurlijk de beste personal trainer die er is: marathonloper A.F Pol. “Ik weet wel een leuke route” zei hij. Toen ik zei dat ik wel een vlak stukje wilde om even in te komen zei hij: “De route is overwegend vlak”. Toen ik het bordje “Mill Creek Ravine Park” zag had ik natuurlijk al beter moeten weten… poeh he, het leken voor mij de Rocky Mountains wel. Toch iets anders dan mijn rondje Nesselande zeg maar….
Maar een echte personal trainer weet hoe hij dat aan moet pakken: met veel peptalk: “het ziet er heel soepel uit”(toch prettig om te horen als je als een zak bintjes naar boven trimt) en “het is inderdaad een beetje steil maar al ga je in één keer steil omhoog, dan ben je wel gelijk boven!” En een leuke: “Je mag kiezen: links af, beetje lang maar vlak of rechtsaf met heuvels maar wel veel korter” dat is sowieso geen makkelijke keuze als je amper kan praten van het gehijg en de pijn in de zij. Toen hoorde ik tot mijn schrik “even zien of we goed gaan, ik weet niet zeker welke kan we op moeten” gelukkig wist mijn trainer de weg!
Maar stiekem toegegeven: het was een geweldige route, leek eerlijk waar op de Rockies, maar dat geeft – nu ik lekker lui zit en een verdiende pint ijswater heb gekregen – wel een erg voldaan gevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten