Wie Albert's eerste snor wil aanschouwen, moet vooral even op de volgende website kijken:
http://ca.movember.com/mospace/1776854/
Eigenlijk is het zowieso aan te bevelen om op die website te kijken: het is november en derhalve movember, waarschijnlijk bij een ieder bekend. Voor degene die nog niet van movember gehoord heeft: dit is de maand waarin aandacht wordt gevraagd voor de gezondheid van de man in zijn algemeenheid en voor prostaatkanker in het bijzonder. In diverse landen laat de man zijn snor een maand staan om geld op te halen voor dit goede doel.
Albert heeft samen met een aantal mannelijke collega's (ok, ik geef toe "mannelijke" is in dit geval een nogal overbodige uitleg) besloten om zich in te zetten voor dit goede doel. Dit wordt zijn eerste snor ever! Ja ja, hij bevindt zich in goed gezelschap: Ruud Gullit en Marc Marie Huijbregts doen ook mee voor het goede doel.
Albert heeft me plechtig beloofd dat zijn "mo" er 1 december weer af gaat, tenzij ik de snor bij hem zo geweldig vind staan dat-ie moet blijven (maar die kans lijkt mij niet zo groot....)
Wie geld aan dit geweldige goede doel wil geven: via de link kan geld gestort worden (met credit card).
Alvast dank aan iedereen die de site bekijkt (en doneert!)
vrijdag 4 november 2011
zaterdag 8 oktober 2011
Ons Kikus is 6
Jawel, ons kleine droppie is alweer 6! Ons Kikus was vorige week jarig. Lekker cliche, maar ongelofelijk hoe snel dat gaat.
We hadden haar feestje dit jaar wederom thuis (dat is hier niet heel gebruikelijk, de meeste feestjes zijn op locatie zoals spelen bij een indoor speeltuin, knuffelberen maken bij build-a-bear, naar een museum, krullen zetten + manicure bij een kapsalon etc. het is hier nogal "over done" zeg maar). Kiki wilde heel graag dat dit jaar "Jeffrey the Wizard of Magic" weer zou komen.
Het lijstje genodigden liep een beetje uit de hand. Eerst begon ze met haar vaste vriendinnenclubje van haar vorige klas, maar toen bleken de nieuwe meisjes in haar grade 1 klas ook heeeeeeeel leuk..... we eindigden met 23 kids (inclusief onze kids), ik hoopte op een aantal afzeggingen, dat werden er slechts 2.
De magician is een pro, hij kreeg de groep nog getemd ook (It must be magic!). Zo lief hoe die kinderen opgaan in zo'n show. Ze werden helemaal wild toen zijn boek en zijn portemonnee vlam vatte. Een moeder vertelde me later dat aar dochter over-enthousiast thuis kwam "He lit everything he wanted on fire, but he didn't lit the house on fire, isn't that amazing?"!
Het is niet te geloven hoeveel cadeaus ze heeft gekregen. Een gemiddeld cadeautje kost hier zo'n $25,- dus dan kan je je iets voorstellen bij de opbrengst. Kiki was ook overweldigd door de hoeveelheid cadeaus en we hadden haar gevraagd of ze iets wilde geven aan haar oude preschool (een preschool is particulier en is volledig afhankelijk van de fee die de ouders betalen, verder doen ze aan fundraising om aan geld te komen voor het kopen van materiaal en speelgoed, het is zeg maar geen vetpot). We waren zo trots op Kikus dat ze een een paar dagen later een volle tas met cadeaus aan haar oude preschool juf gaf. Kleine meisjes worden groot...
We hadden haar feestje dit jaar wederom thuis (dat is hier niet heel gebruikelijk, de meeste feestjes zijn op locatie zoals spelen bij een indoor speeltuin, knuffelberen maken bij build-a-bear, naar een museum, krullen zetten + manicure bij een kapsalon etc. het is hier nogal "over done" zeg maar). Kiki wilde heel graag dat dit jaar "Jeffrey the Wizard of Magic" weer zou komen.
Het lijstje genodigden liep een beetje uit de hand. Eerst begon ze met haar vaste vriendinnenclubje van haar vorige klas, maar toen bleken de nieuwe meisjes in haar grade 1 klas ook heeeeeeeel leuk..... we eindigden met 23 kids (inclusief onze kids), ik hoopte op een aantal afzeggingen, dat werden er slechts 2.
De magician is een pro, hij kreeg de groep nog getemd ook (It must be magic!). Zo lief hoe die kinderen opgaan in zo'n show. Ze werden helemaal wild toen zijn boek en zijn portemonnee vlam vatte. Een moeder vertelde me later dat aar dochter over-enthousiast thuis kwam "He lit everything he wanted on fire, but he didn't lit the house on fire, isn't that amazing?"!
Het is niet te geloven hoeveel cadeaus ze heeft gekregen. Een gemiddeld cadeautje kost hier zo'n $25,- dus dan kan je je iets voorstellen bij de opbrengst. Kiki was ook overweldigd door de hoeveelheid cadeaus en we hadden haar gevraagd of ze iets wilde geven aan haar oude preschool (een preschool is particulier en is volledig afhankelijk van de fee die de ouders betalen, verder doen ze aan fundraising om aan geld te komen voor het kopen van materiaal en speelgoed, het is zeg maar geen vetpot). We waren zo trots op Kikus dat ze een een paar dagen later een volle tas met cadeaus aan haar oude preschool juf gaf. Kleine meisjes worden groot...
Weer naar school
De meisjes hadden lang zomervakantie: vanaf eind juni. Ze zijn op 1 september weer begonnen. Kiki zit nu in grade 1, wat betekent dat ze voor het eerst hele dagen naar school gaat. Een vrije woensdagmiddag kennen ze hier niet. De schooldag is van 8:38 (nee, dat is geen typefout) tot 15:30. Op donderdag hebben ze “early dismissal”, dan zijn ze om 14.35 vrij, maar ja, dat ene uurtje eerder vrij is ook amper de moeite natuurlijk.
Nanine was direct gewend aan haar nieuwe klas en nieuwe juf Miss Chan. Haar vorige juf, Mrs. Kaluzniak (ze mochten haar Mrs. K noemen) vond ze wonder boven wonder aardig. Daar dachten Albert en ik namelijk anders over. Wat was zij streng zeg. Ze konden "stripes" verdienen bij goed gedrag en bij het minste of geringste pakte ze die weer af.... ze was nogal extreem. Nu is Nine nogal braaf in de klas, dus zij had daar niet zo heel veel last van. Ze was slechts eenmaal een streep kwijtgeraakt en volgens Nine was dat ook nog eens volledig onterecht. De juf had gezegd dat ze hun "folder" nog niet mochten openen, toen Nine haar folder netjes dicht liet, maar wel haar boek opende, was ze direct een streep kwijt. Ze was hier nogal verbolgen over en vond dat "not fair".
Kiki moet nogal wennen aan de hele dagen, ze is aan het eind van de dag zo uitgeput dat ze al bijna begint te brullen als we haar alleen maar aankijken... Het zullen nog pittige weken worden, Nine had tot de kerst nodig om te wennen in grade 1. Een herfstvakantie kennen ze hier niet, dus ze moeten doorbikkelen tot eind december. Kiki vind haar klas en haar juf (Ms. Chomiak, Nine's had haar ook in grade 1) gelukkig geweldig.
Het is wel even wennen om beide meisjes de hele dag niet te zien. Voor Morris is het ook wennen: als we om 10:00 uur boodschappen gaan doen, dan vraagt hij al of we Nine en Kiki gaan halen... Om zijn dagen wat interessanter te maken, zit hij nu op zwemles. Het is een “parent-toddler"-zwemles en Morris vindt het geweldig. Morris mag vanaf september 2012 naar preschool. Gelukkig duurt het nog even, hij moet nl. "potty trained" zijn voordat hij mag en laat ik het er maar op houden dat hij nogal lui blijkt te zijn...
Nanine was direct gewend aan haar nieuwe klas en nieuwe juf Miss Chan. Haar vorige juf, Mrs. Kaluzniak (ze mochten haar Mrs. K noemen) vond ze wonder boven wonder aardig. Daar dachten Albert en ik namelijk anders over. Wat was zij streng zeg. Ze konden "stripes" verdienen bij goed gedrag en bij het minste of geringste pakte ze die weer af.... ze was nogal extreem. Nu is Nine nogal braaf in de klas, dus zij had daar niet zo heel veel last van. Ze was slechts eenmaal een streep kwijtgeraakt en volgens Nine was dat ook nog eens volledig onterecht. De juf had gezegd dat ze hun "folder" nog niet mochten openen, toen Nine haar folder netjes dicht liet, maar wel haar boek opende, was ze direct een streep kwijt. Ze was hier nogal verbolgen over en vond dat "not fair".
Kiki moet nogal wennen aan de hele dagen, ze is aan het eind van de dag zo uitgeput dat ze al bijna begint te brullen als we haar alleen maar aankijken... Het zullen nog pittige weken worden, Nine had tot de kerst nodig om te wennen in grade 1. Een herfstvakantie kennen ze hier niet, dus ze moeten doorbikkelen tot eind december. Kiki vind haar klas en haar juf (Ms. Chomiak, Nine's had haar ook in grade 1) gelukkig geweldig.
Het is wel even wennen om beide meisjes de hele dag niet te zien. Voor Morris is het ook wennen: als we om 10:00 uur boodschappen gaan doen, dan vraagt hij al of we Nine en Kiki gaan halen... Om zijn dagen wat interessanter te maken, zit hij nu op zwemles. Het is een “parent-toddler"-zwemles en Morris vindt het geweldig. Morris mag vanaf september 2012 naar preschool. Gelukkig duurt het nog even, hij moet nl. "potty trained" zijn voordat hij mag en laat ik het er maar op houden dat hij nogal lui blijkt te zijn...
Gezinsuitbreiding
Nu Morris alweer 2,5 jaar oud is, begon het bij ons toch weer te kriebelen: hoogste tijd voor gezinsuitbreiding dus.
Sinds 1 september is ons gezin uitgebreid met Sam en Moos. Twee Siamese kittens. Lang geleden hadden we de meisjes twee kittens beloofd "Als we ooit verhuizen, nemen we twee poesjes", nou, dat waren ze natuurlijk niet vergeten. Toen we ze kregen waren ze 8 weken uit.
Het spreekt voor zich dat ze extreem schattig zijn. Zelfs de echte kattenhater zou spontaan verliefd op ze worden. Ze komen uit twee verschillende nestjes. Sam is female en Moos is male. Dit betekent dat ze zo snel mogelijk door de dierenarts geholpen moeten worden om een situatie zoals toentertijd bij Albert's ouders te voorkomen (voor degene die dat verhaal niet kent: Henkie kreeg 4 kittens die werden beloofd aan 4 gezinnen, toen het de dag van Het Afscheid aanbrak, waren Albert's ouders inmiddels zo gehecht aan Nonecky, Spitsje, Donkergrijsje en Lichtgrijsje, dat de gezinnen die al een paar weken smachtend uitkeken naar de komst van hun lieve poesje werden afgebeld...).
Het is bijzonder om te zien hoe gek ze van elkaar zijn. Ze slapen altijd samen en vaak liggen ze zo in de knoop dat het bijna onmogelijk is om te zien welke poot bij welk poesje hoort. Het is wel even wennen: hebben we 3 kids onder controle, springen Sam en Moos als apen in het rond, klimmen in de horren, lopen op de bar, proberen je pizza slice af te pakken etc. We hebben ze nog maar een paar weken, maar het zijn al echte Polletjes.
Vakantie
We zijn dit jaar naar Fairmont Hot Springs geweest, dat is een dorpje in de Kootenay Rockies in Britisch Columbia. We hadden een cabin gehuurd. Onderweg op Highway 93, net buiten Banff, zagen we een bord met een “grizzly bear warning”. Toevalligerwijs was dat precies op de plek waar we vorig jaar onze eerste zwarte beer zagen. Iets van 2 minuten later zagen we een paar auto’s in de berm staan. Albert zei nog “ach, dat is niets, rij maar door hoor”, maar ik besloot toch maar te stoppen. In de berm liep een grizzly! Wow! Nou, dat is wel echt gaaf hoor, zo stoer! Albert was handiger dan ik vorig jaar was (toen ik door over enthousiast gedrag en gegil de camera niet kon vinden….) en hij heeft een paar geweldige foto’s en een filmpje gemaakt. Zo mooi. Echt heel indrukwekkend. 3M (meisjes en Morris) waren ook zeer onder de indruk, ook al lag Kiki vooral in een deuk om een de kennelijk nogal maffe reactie van mij en Albert…. “hahahaha, papa en mama are so funny!” gierde ze uit.
We waren nogal verbaasd toen we ons "huisje" zagen. dit huisje was groter dan ons huis op Scott Lane. Het had 4 slaapkamers, een walk-out basement, een deck met firepit in de tuin, een bovendeck (soort balkon rondom) met gas-BBQ, twee badkamers, een volledig uitgeruste keuken, wasmachine & droger in de basement etc.. Beetje overdreven zeg maar…. We hadden de beschrijving van de cabin niet heel goed gelezen vooraf. We waren wel op zoek naar een huisje met een extra slaapkamer. Met 3 kids pas je simpelweg niet meer in een gewone hotelkamer en een huisje met twee slaapkamers wordt al een challenge met Morris en de meisjes op 1 slaapkamer. Er stonden ook niet bijster veel foto’s op de website, we hadden het gevonden via een website waar particulieren hun vakantiehuisje kunnen verhuren. We wisten dat het minimal 3 slaapkamers had, maar we hadden het voor de verhuizing door alle drukte tussen het inpakken door “even snel” geregeld.
De eerste dag gingen we gelijk naar de Fairmont hot springs. Toen we daar wegreden zagen we op het straatje bij de hot springs een zwarte beer! De kenners hier in het dorp dachten na mijn beschrijving dat het een “cub” was van een jaartje op 2, oftewel, de Morris onder de beren. Hij waggelde heel gezellig een beetje rond. ‘s Avonds verkenden we de buurt nog een beetje met de auto. Riep Nine ineens “BEER”, ik nog rustig doorrijden “echt Nine? Of is het een geintje?”. Maar nee: ik kon weer in z’n achteruit: een zwarte beer banjerde door een voortuin van een cabin. Hij liep een beetje rond te snuffelen en hij ging ook nog eens rechtop staan om rustig om zich heen te kijken! Alosf hij poseerde voor de foto. Het was toch wel een raar soort spanning: dit was wel erg dichtbij ons huisje….
Deze vakantie bleek wederom wat wij altijd al wisten: wij zijn niet stoer. Op een avond, toen we bij de firepit zaten, kwamen er een paar mensen voorbij die zeiden dat ze een beer aan het eind van ons straatje hadden gezien. Wij zijn direct op het bovendeck gaan zitten om daar ons wijntje te drinken. Ach, die firepit is ook mooi vanaf 1 hoog hoor. Ik heb nog even gegoogled op “what to do when you see a bear” en we hebben de meisjes de volgende dag een spoedcursus gegeven wat ze moeten doen als ze een beer zien. Het was geen overbodige luxe om hun duidelijk te maken dat de beren niet zo knuffelbaar zijn als ze eruit zien.
Op de terugweg reden we op een gegeven moment wederom op Highway 93 richting Banff. Roept Albert ineens "BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER" en ja hoor: wederom een Grizzly bear! We vonden 4 beren voor 1 vakantie toch best een aardige score!
De verdere score was: 10 herten, 5 squirels en een krekel (en die laatste was ontdekt door Kikus en daar was ze erg trots op!).
We waren nogal verbaasd toen we ons "huisje" zagen. dit huisje was groter dan ons huis op Scott Lane. Het had 4 slaapkamers, een walk-out basement, een deck met firepit in de tuin, een bovendeck (soort balkon rondom) met gas-BBQ, twee badkamers, een volledig uitgeruste keuken, wasmachine & droger in de basement etc.. Beetje overdreven zeg maar…. We hadden de beschrijving van de cabin niet heel goed gelezen vooraf. We waren wel op zoek naar een huisje met een extra slaapkamer. Met 3 kids pas je simpelweg niet meer in een gewone hotelkamer en een huisje met twee slaapkamers wordt al een challenge met Morris en de meisjes op 1 slaapkamer. Er stonden ook niet bijster veel foto’s op de website, we hadden het gevonden via een website waar particulieren hun vakantiehuisje kunnen verhuren. We wisten dat het minimal 3 slaapkamers had, maar we hadden het voor de verhuizing door alle drukte tussen het inpakken door “even snel” geregeld.
De eerste dag gingen we gelijk naar de Fairmont hot springs. Toen we daar wegreden zagen we op het straatje bij de hot springs een zwarte beer! De kenners hier in het dorp dachten na mijn beschrijving dat het een “cub” was van een jaartje op 2, oftewel, de Morris onder de beren. Hij waggelde heel gezellig een beetje rond. ‘s Avonds verkenden we de buurt nog een beetje met de auto. Riep Nine ineens “BEER”, ik nog rustig doorrijden “echt Nine? Of is het een geintje?”. Maar nee: ik kon weer in z’n achteruit: een zwarte beer banjerde door een voortuin van een cabin. Hij liep een beetje rond te snuffelen en hij ging ook nog eens rechtop staan om rustig om zich heen te kijken! Alosf hij poseerde voor de foto. Het was toch wel een raar soort spanning: dit was wel erg dichtbij ons huisje….
Deze vakantie bleek wederom wat wij altijd al wisten: wij zijn niet stoer. Op een avond, toen we bij de firepit zaten, kwamen er een paar mensen voorbij die zeiden dat ze een beer aan het eind van ons straatje hadden gezien. Wij zijn direct op het bovendeck gaan zitten om daar ons wijntje te drinken. Ach, die firepit is ook mooi vanaf 1 hoog hoor. Ik heb nog even gegoogled op “what to do when you see a bear” en we hebben de meisjes de volgende dag een spoedcursus gegeven wat ze moeten doen als ze een beer zien. Het was geen overbodige luxe om hun duidelijk te maken dat de beren niet zo knuffelbaar zijn als ze eruit zien.
Op de terugweg reden we op een gegeven moment wederom op Highway 93 richting Banff. Roept Albert ineens "BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER" en ja hoor: wederom een Grizzly bear! We vonden 4 beren voor 1 vakantie toch best een aardige score!
De verdere score was: 10 herten, 5 squirels en een krekel (en die laatste was ontdekt door Kikus en daar was ze erg trots op!).
donderdag 8 september 2011
"Eye Candy"
Een paar na het vertrek van Omi was de logeerkamer wederom in gebruik: Martijn kwam logeren. Hij verbleef een aantal dagen Albert's ouders en een aantal dagen bij ons. Het was inmiddels 4 jaar dat we Tijn voor het laatst hadden gezien. Bijzonder hoe het vanaf de eerste minuut voelde als vanouds.
Albert en Tijn waren samen nog een keer van Albert’s werk naar huis gelopen. Deden ze 4 uur over (ieder zijn hobby zeg maar….). Nadat Albert had zijn werk nog even aan Tijn hadden laten zien, maakten ze zich op voor een verhitte wandeling: het was die dag bijna tropisch warm. Na 4 uur zweten eindigden ze met zere voeten en met een koud biertje in het zwembadje van de meisjes. De dag erna kreeg Albert overigens vrij veel commentaar van zijn vrouwelijke collega’s op het bezoek van Tijn aan Intact Insurance: ze wilden weten wie Albert's friend. Een aantal vrouwelijke collega's was zelfs ietwat geirriteerd dat Albert Tijn niet aan hen had voorgesteld! De mooiste opmerking was overigens:
Albert en Tijn waren samen nog een keer van Albert’s werk naar huis gelopen. Deden ze 4 uur over (ieder zijn hobby zeg maar….). Nadat Albert had zijn werk nog even aan Tijn hadden laten zien, maakten ze zich op voor een verhitte wandeling: het was die dag bijna tropisch warm. Na 4 uur zweten eindigden ze met zere voeten en met een koud biertje in het zwembadje van de meisjes. De dag erna kreeg Albert overigens vrij veel commentaar van zijn vrouwelijke collega’s op het bezoek van Tijn aan Intact Insurance: ze wilden weten wie Albert's friend. Een aantal vrouwelijke collega's was zelfs ietwat geirriteerd dat Albert Tijn niet aan hen had voorgesteld! De mooiste opmerking was overigens:
"Who was that eye candy you brought in yesterday?"
Geweldig he! Ha ha, het spreekt voor zich dat Tijn dat niet heel vervelend vond om te horen!
Helaas kwam na een aantal dagen het moment van afscheid nemen. Na zoveel gezelligheid was
het lastig om het droog te houden…..
Viste I
Het weekend na de verhuizing werd de logeerkamer voor het eerst in gebruik genomen: mijn moeder (a.k.a. "Omi") kwam logeren. Dat was een mooi pressiemiddel voor ons om toch met enige haast de dozen uit te pakken. Uitpakken bleek toch een stuk leuker dan inpakken! Voor de meisjes was het uitpakken van de dozen met speelgoed net Sinterklaas.
Overigens voelde het met de komst van Omi wederom als Sinterklaas: het is inmiddels traditie dat Omi 2 koffers meeneemt: 1 met spullen voor haar zelf en 1 volledig gevuld met cadeaus. Het HEMA-aandeel is vast enorm gestegen in de periode voor Omi's vertrek naar Edmonton....!
Het was erg leuk om Omi 2 weken op bezoek te hebben. We hadden de mazzel dat Omi niet stil kan zitten, ze moest wel wat te doen hebben zei ze al voordat ze kwam. Ze wilde ook niet dat ze steeds moest vragen wat ze kon doen, dus kreeg ze met haar instemming twee portefeuilles: "Portefeuille Tuin" en "Portefeuille Was". Heerlijk om na een verhuizing continu schone, gevouwen en gestreken kleding te hebben zonder steeds tegen een wasberg aan te moeten kijken omdat je nu eenmaal niet alles tegelijk kan. De tuin werd ook heel mooi, mede doordat we na lang zoeken een geweldig tuincentrum hadden gevonden: het was bijna een kopie van Van der Dussen in Nieuwerkerk aan de IJssel: “ons” tuincentrum in Rotterdam.
Natuurlijk waren die 2 weken veel te snel voorbij. Afscheid nemen went nooit merkten we. Ze mocht pas vertrekken nadat ze beloofde dat ze volgend jaar minimal 3 weken zal komen. Deal!
Overigens voelde het met de komst van Omi wederom als Sinterklaas: het is inmiddels traditie dat Omi 2 koffers meeneemt: 1 met spullen voor haar zelf en 1 volledig gevuld met cadeaus. Het HEMA-aandeel is vast enorm gestegen in de periode voor Omi's vertrek naar Edmonton....!
Het was erg leuk om Omi 2 weken op bezoek te hebben. We hadden de mazzel dat Omi niet stil kan zitten, ze moest wel wat te doen hebben zei ze al voordat ze kwam. Ze wilde ook niet dat ze steeds moest vragen wat ze kon doen, dus kreeg ze met haar instemming twee portefeuilles: "Portefeuille Tuin" en "Portefeuille Was". Heerlijk om na een verhuizing continu schone, gevouwen en gestreken kleding te hebben zonder steeds tegen een wasberg aan te moeten kijken omdat je nu eenmaal niet alles tegelijk kan. De tuin werd ook heel mooi, mede doordat we na lang zoeken een geweldig tuincentrum hadden gevonden: het was bijna een kopie van Van der Dussen in Nieuwerkerk aan de IJssel: “ons” tuincentrum in Rotterdam.
Natuurlijk waren die 2 weken veel te snel voorbij. Afscheid nemen went nooit merkten we. Ze mocht pas vertrekken nadat ze beloofde dat ze volgend jaar minimal 3 weken zal komen. Deal!
zondag 4 september 2011
De Verhuisdag
In de categorie: “dit moest nog even op de blog” het volgende:
De verhuisdag zat strak in elkaar (al zeg ik het zelf…). Met militaire precisie was deze zaterdagse missie voorbereid. Al voordat ons huis te koop stond waren we kamer voor kamer en kast voor kast langsgegaan om ervoor te zorgen dat alleen de spullen die we echt wilden houden, verhuisd zouden worden. We hebben veel via Kijiji (net als Marktplaats. En grappig: is eigendom van Martkplaats!) verkocht en we zijn tig keer naar het plaatselijke Leger des Heils gereden. Elke week dat de verhuizing naderde werd een groter gedeelte van het huis ingepakt, een week voor D-Day viel er amper nog wat in te pakken en hadden we slechts een kampeeruitrusting in de keuken over. Dat was mooi: van kamperen zijn we nooit echt enthousiast geworden, dus deze ervaring was voor de komende jaren weer voldoende (nu moet ik bekennen dat we kamperen ook nooit echt een kans hebben gegeven, maar dat terzijde…..).
Maar terugkomend op het onderwerp: de verhuisdag: de familie Visscher had voor een groot gedeelte bijgedragen aan het succes van de verhuisdag: de Meisjes en Morris (bij ons voor het gemak ook 3M genoemd) werden vanaf het ochtendgloren de gehele dag vermaakt door Alida & dochters en Rien sjouwde zich met Nederlandse humor bijna een hernia. Gedurende de dag kwamen de Nederlandse mannen (Albert, Jan, Mr. Pol en Rien) erachter dat een goede dosis Nederlandse “zeik-humor” toch zeer bevorderlijk voor de sfeer werkte, ze hadden de grootste lol en wisten de Canadezen - nadat zij even waren gewend aan het cynisme - daar ook mee te vermaken.
De verhuisploeg was groot: 10 man (inclusief vrouw). Een paar sjouwers hadden onverwacht hun vrouwen meegenomen, die gingen gelijk fluitend aan de poets: wat een weelde. De zondag die we als "schoonmaakdag" voor het oude huis gereserveerd hadden, bleek in het geheel niet nodig, pure luxe dus.
Nu moet ik bekennen dat ik bij de voorbereiding 1 serieuze steek had laten vallen: de verhuiswagen… Tsja, geen kleinigheid, zeg maar. Al een paar weken voor de verhuizing hoorde je op Scott Lane continu het volgende “Oja, we moeten nog even een verhuiswagen regelen” – “Ja, moeten we wel even doen” en vervolgens gingen we weer inpakken. Zo’n week of 2 van tevoren kreeg ik toch een beetje de zenuwen en begon ik te bellen: Budget Rent, Uhaul, Discount en meer in dat genre belde ik op. De antwoorden waren hetzelfde: “We hebben geen truck meer voor dat weekend, u weet dat het het laatste weekend van de maand is? Dat is topdrukte. Kunt u niet een weekje later verhuizen?” Uiteindelijk had ik een verhuurbedrijf gevonden die nog “plenty of trucks” over had. Ik super blij…… in mijn blijheid ontschoot het mij even dat het best apart was dat dat bedrijf nog wel voldoende wagens had…. Het was een local business. Het huurbedrag was veel hoger dan de "prijsvechters", maar ach, we moesten een truck hebben en het is toch ook goed om de locale business te steunen niet waar?
Anyways, Albert ging met Alex op pad om de truck te halen. Bleek “een hele operatie” zeg maar. Volgens Albert was het zo’n klassieke oude Cubaanse vrachtwagen. Hij was handgeschakeld, maar de schakelbak zat “onderste boven” wat het best lastig maakt voor iemand die al 4 jaar geen schakelauto heeft gereden… Verder had de truck totaal geen power en kon derhalve amper een heuvel op (we moesten van Scott Lane slechts de wijk uit, een paar minuten Rabbit Hill Road over en dan onze nieuwe wijk weer in. Halverwege Rabbit Hill was een lichte heuvel). Albert had in no time 20 auto’s achter zich die on-Canadees bumperklevend achter hem aanreden met 40km per uur. Oja en last but not least: de remmen werkten amper…. Levensgevaarlijk dus.
Albert moest die vrachtwagen natuurlijk ook nog terugbrengen aan het eind van de dag. Hij reed de truck en Alex reed er met zijn auto achteraan. Het was iets van 45 minuten rijden. Toen hij bijna bij het verhuurbedrijf was begon de truck te roken, was de motor oververhit, sloeg vervolgens af en de remmen deden het niet meer. Albert kon niet anders dan de truck van de weg de berm inrijden, hij kwam op een weiland tot stilstand. Uiteindelijk kregen Albert en Alex de truck nog net aan de praat en lukte het om de truck stapvoets het terrein van het verhuurbedrijf op te rijden. Op de parkeerplaats stond een STOP-bord, die Albert logischerwijs negeerde. De verhuurde was zeer geirriteerd dat Albert het bord had genegeerd en keek bijna emotioneel naar zijn oude rokende truck. Weinig compassie voor de levensgevaarlijke rit van Albert dus.
Onze nieuwe buurt leek wel een Zonnatura-reclame: iedereen liep fluitend door de wijk, elkaar vriendelijk groetend. We vertrouwden het bijna niet. Op de verhuisdag zelf kwam de buurvrouw al een grote bos bloemen brengen. De overbuurvrouw, een 80-jarige die luistert naar de naam Pierrette, kwam zaterdagavond even informeren of we van wijn hielden. Ze zou langskomen met een flesje “when you are settled in”. Zondagavond om stipt 20:00 uur stond ze met de fles voor de deur…. Toen we haar vroegen of ze ook een glaasje lustte, zat ze binnen 1 tel aan de bar. Ze kende de vorige bewoners goed en we verdachten haar ervan dat ze haar eigen barkruk had. Na een uur was de fles leeg en vertrok ze weer naar de overkant. Op maandagmiddag kwam de buurvrouw van Pierrette een plant brengen en kwam een achterbuurvrouw koekjes voor de kids brengen. Een warm welkom dus!
Inmiddels zijn we overigens volledig settled in.
De verhuisdag zat strak in elkaar (al zeg ik het zelf…). Met militaire precisie was deze zaterdagse missie voorbereid. Al voordat ons huis te koop stond waren we kamer voor kamer en kast voor kast langsgegaan om ervoor te zorgen dat alleen de spullen die we echt wilden houden, verhuisd zouden worden. We hebben veel via Kijiji (net als Marktplaats. En grappig: is eigendom van Martkplaats!) verkocht en we zijn tig keer naar het plaatselijke Leger des Heils gereden. Elke week dat de verhuizing naderde werd een groter gedeelte van het huis ingepakt, een week voor D-Day viel er amper nog wat in te pakken en hadden we slechts een kampeeruitrusting in de keuken over. Dat was mooi: van kamperen zijn we nooit echt enthousiast geworden, dus deze ervaring was voor de komende jaren weer voldoende (nu moet ik bekennen dat we kamperen ook nooit echt een kans hebben gegeven, maar dat terzijde…..).
Maar terugkomend op het onderwerp: de verhuisdag: de familie Visscher had voor een groot gedeelte bijgedragen aan het succes van de verhuisdag: de Meisjes en Morris (bij ons voor het gemak ook 3M genoemd) werden vanaf het ochtendgloren de gehele dag vermaakt door Alida & dochters en Rien sjouwde zich met Nederlandse humor bijna een hernia. Gedurende de dag kwamen de Nederlandse mannen (Albert, Jan, Mr. Pol en Rien) erachter dat een goede dosis Nederlandse “zeik-humor” toch zeer bevorderlijk voor de sfeer werkte, ze hadden de grootste lol en wisten de Canadezen - nadat zij even waren gewend aan het cynisme - daar ook mee te vermaken.
De verhuisploeg was groot: 10 man (inclusief vrouw). Een paar sjouwers hadden onverwacht hun vrouwen meegenomen, die gingen gelijk fluitend aan de poets: wat een weelde. De zondag die we als "schoonmaakdag" voor het oude huis gereserveerd hadden, bleek in het geheel niet nodig, pure luxe dus.
Nu moet ik bekennen dat ik bij de voorbereiding 1 serieuze steek had laten vallen: de verhuiswagen… Tsja, geen kleinigheid, zeg maar. Al een paar weken voor de verhuizing hoorde je op Scott Lane continu het volgende “Oja, we moeten nog even een verhuiswagen regelen” – “Ja, moeten we wel even doen” en vervolgens gingen we weer inpakken. Zo’n week of 2 van tevoren kreeg ik toch een beetje de zenuwen en begon ik te bellen: Budget Rent, Uhaul, Discount en meer in dat genre belde ik op. De antwoorden waren hetzelfde: “We hebben geen truck meer voor dat weekend, u weet dat het het laatste weekend van de maand is? Dat is topdrukte. Kunt u niet een weekje later verhuizen?” Uiteindelijk had ik een verhuurbedrijf gevonden die nog “plenty of trucks” over had. Ik super blij…… in mijn blijheid ontschoot het mij even dat het best apart was dat dat bedrijf nog wel voldoende wagens had…. Het was een local business. Het huurbedrag was veel hoger dan de "prijsvechters", maar ach, we moesten een truck hebben en het is toch ook goed om de locale business te steunen niet waar?
Anyways, Albert ging met Alex op pad om de truck te halen. Bleek “een hele operatie” zeg maar. Volgens Albert was het zo’n klassieke oude Cubaanse vrachtwagen. Hij was handgeschakeld, maar de schakelbak zat “onderste boven” wat het best lastig maakt voor iemand die al 4 jaar geen schakelauto heeft gereden… Verder had de truck totaal geen power en kon derhalve amper een heuvel op (we moesten van Scott Lane slechts de wijk uit, een paar minuten Rabbit Hill Road over en dan onze nieuwe wijk weer in. Halverwege Rabbit Hill was een lichte heuvel). Albert had in no time 20 auto’s achter zich die on-Canadees bumperklevend achter hem aanreden met 40km per uur. Oja en last but not least: de remmen werkten amper…. Levensgevaarlijk dus.
Albert moest die vrachtwagen natuurlijk ook nog terugbrengen aan het eind van de dag. Hij reed de truck en Alex reed er met zijn auto achteraan. Het was iets van 45 minuten rijden. Toen hij bijna bij het verhuurbedrijf was begon de truck te roken, was de motor oververhit, sloeg vervolgens af en de remmen deden het niet meer. Albert kon niet anders dan de truck van de weg de berm inrijden, hij kwam op een weiland tot stilstand. Uiteindelijk kregen Albert en Alex de truck nog net aan de praat en lukte het om de truck stapvoets het terrein van het verhuurbedrijf op te rijden. Op de parkeerplaats stond een STOP-bord, die Albert logischerwijs negeerde. De verhuurde was zeer geirriteerd dat Albert het bord had genegeerd en keek bijna emotioneel naar zijn oude rokende truck. Weinig compassie voor de levensgevaarlijke rit van Albert dus.
Onze nieuwe buurt leek wel een Zonnatura-reclame: iedereen liep fluitend door de wijk, elkaar vriendelijk groetend. We vertrouwden het bijna niet. Op de verhuisdag zelf kwam de buurvrouw al een grote bos bloemen brengen. De overbuurvrouw, een 80-jarige die luistert naar de naam Pierrette, kwam zaterdagavond even informeren of we van wijn hielden. Ze zou langskomen met een flesje “when you are settled in”. Zondagavond om stipt 20:00 uur stond ze met de fles voor de deur…. Toen we haar vroegen of ze ook een glaasje lustte, zat ze binnen 1 tel aan de bar. Ze kende de vorige bewoners goed en we verdachten haar ervan dat ze haar eigen barkruk had. Na een uur was de fles leeg en vertrok ze weer naar de overkant. Op maandagmiddag kwam de buurvrouw van Pierrette een plant brengen en kwam een achterbuurvrouw koekjes voor de kids brengen. Een warm welkom dus!
Inmiddels zijn we overigens volledig settled in.
zondag 10 juli 2011
De Garage (III)
Inmiddels zijn we meer dan gesetteld in ons nieuwe onderkomen. Hoe het afliep met de garage:
Albert had dus op miraculeuze wijze de goedkeuring van de garage voor elkaar gekregen. Nu nog even twee weken in de zenuwen: buurtbewoners zouden een brief krijgen met daarin de mogelijkheid om binnen twee weken bezwaar te maken tegen ons bouwwerk.
Enkele dagen later kregen we een envelop van de City in de brievenbus. Toch enigszins nerveus maakte ik 'm open: een brief waarin stond dat de bewoners van 9229 Scott Lane voornemens waren een garage te bouwen (en voor degene die ons adres niet uit z'n hoofd kent: dat is ons eigen adres), mochten we bezwaar willen maken, dan konden we dat binnen twee weken toen tegen betaling van $30,-. We overwogen in een melige bui nog even om bij wijze van practical joke bezwaar tegen onze eigen garage te maken, maar dat leek ons toch verre van verstandig....
De sleuteloverdracht van ons oude huis zou plaatsvinden op maandag 30 juni. De termijn van twee weken liep echter tot en met dinsdag 1 juli. Dat was natuurlijk een probleem. De kopers van ons huis hadden inmiddels een nieuwe advocaat in de arm genomen. Volgens Pozniak was dat een net afgestuurde lawyer zonder enige kennis van zaken. Dit bleek volgens Pozniak overduidelijk uit de reactie van die advocaat op het garageverhaal: hij wilde maar liefst $30.000 (jawel DERTIGDUIZEND DOLLAR) achterhouden totdat al het papierwerk geregeld was. Nog voordat Albert zich verslikte in zijn koffie bij het horen van dat bedrag zei Pozniak "Maar het spreekt voor zich dat dat niet gaat gebeuren, die advocaat is helemaal gek geworden. Dat heb ik hem ook verteld en daarna heb ik de hoorn erop gegooid". Tsja, dat is ook een eigen manier van werken zeg maar.
Blijkbaar had die werkwijze van Pozniak wel resultaat: de advocaat had zich bedacht en had zijn clienten geadviseerd om de dag van de sleuteloverdracht op te schuiven tot alles administratief rond was. Het enige was dat we een extra periode bridge money nodig hadden van de hypotheekvestrekker want de sleuteloverdracht van ons nieuwe huis moest natuurlijk wel doorgaan. Volgens Stella was dat geen probleem, zou wel wat kosten, maar Stella stelde ons gerust met "It won't cost you millions".
De procedure bij City was geweldig (inderdaad: cynisch bedoeld), zo zou je bericht krijgen als iemand bezwaar had aangetekend, maar je zou niets horen als er geen bezwaar was gemaakt. Oftewel: geen nieuws is goed nieuws. Daar kon Pozniak natuurlijk niet mee aankomen bij die andere advocaat. Zoals we hadden gehoopt, bleek er aan het eind van de dag op dinsdag 1 juli dat niemand (tot dat moment) nog bezwaar had gemaakt. We hadden de City gevraagd of ze - na het verstrijken van de bezwaartermijn - op schrift konden zetten dat er geen bezwaar was gemaakt. Het antwoord was kort en krachtig "No". We wilden slechts een A4-tje met daarop dat er geen bezwaar was gemaakt tegen onze garage, voorzien van de datum en een stempel van de gemeente of iets dergelijks. Dat bleek niet mogelijk. We konden wel een officieel rapport opvragen, daar zou op staan dat de garage officieel was goedgekeurd, maar dat zou 2 weken duren en $150 kosten... Zoveel tijd hadden we niet. Later bleek ineens dat we wel een rush report konden aanvragen.
Dus op woensdag 2 juli was Albert om stipt 9.00 uur de eerste die zich meldde bij de City. Hij was inmiddels bekende bij de City: "Hi Mr Pol, how is it going with your garage?" En nee hoor, zo'n rush report is geen probleem Mr Pol, u kunt er gewoon op wachten.... en jawel 50 minuten later en $220 lichter liep Albert MET officiele goedkeuring (en stempel van de City: jippie!) naar buiten..... Stella en Pozniak stonden al in de startblokken en twee uur later was het geld voor 9229 Scott Lane gestort! YIHAAAAAAAAAAAAAAAAA!
Albert had dus op miraculeuze wijze de goedkeuring van de garage voor elkaar gekregen. Nu nog even twee weken in de zenuwen: buurtbewoners zouden een brief krijgen met daarin de mogelijkheid om binnen twee weken bezwaar te maken tegen ons bouwwerk.
Enkele dagen later kregen we een envelop van de City in de brievenbus. Toch enigszins nerveus maakte ik 'm open: een brief waarin stond dat de bewoners van 9229 Scott Lane voornemens waren een garage te bouwen (en voor degene die ons adres niet uit z'n hoofd kent: dat is ons eigen adres), mochten we bezwaar willen maken, dan konden we dat binnen twee weken toen tegen betaling van $30,-. We overwogen in een melige bui nog even om bij wijze van practical joke bezwaar tegen onze eigen garage te maken, maar dat leek ons toch verre van verstandig....
De sleuteloverdracht van ons oude huis zou plaatsvinden op maandag 30 juni. De termijn van twee weken liep echter tot en met dinsdag 1 juli. Dat was natuurlijk een probleem. De kopers van ons huis hadden inmiddels een nieuwe advocaat in de arm genomen. Volgens Pozniak was dat een net afgestuurde lawyer zonder enige kennis van zaken. Dit bleek volgens Pozniak overduidelijk uit de reactie van die advocaat op het garageverhaal: hij wilde maar liefst $30.000 (jawel DERTIGDUIZEND DOLLAR) achterhouden totdat al het papierwerk geregeld was. Nog voordat Albert zich verslikte in zijn koffie bij het horen van dat bedrag zei Pozniak "Maar het spreekt voor zich dat dat niet gaat gebeuren, die advocaat is helemaal gek geworden. Dat heb ik hem ook verteld en daarna heb ik de hoorn erop gegooid". Tsja, dat is ook een eigen manier van werken zeg maar.
Blijkbaar had die werkwijze van Pozniak wel resultaat: de advocaat had zich bedacht en had zijn clienten geadviseerd om de dag van de sleuteloverdracht op te schuiven tot alles administratief rond was. Het enige was dat we een extra periode bridge money nodig hadden van de hypotheekvestrekker want de sleuteloverdracht van ons nieuwe huis moest natuurlijk wel doorgaan. Volgens Stella was dat geen probleem, zou wel wat kosten, maar Stella stelde ons gerust met "It won't cost you millions".
De procedure bij City was geweldig (inderdaad: cynisch bedoeld), zo zou je bericht krijgen als iemand bezwaar had aangetekend, maar je zou niets horen als er geen bezwaar was gemaakt. Oftewel: geen nieuws is goed nieuws. Daar kon Pozniak natuurlijk niet mee aankomen bij die andere advocaat. Zoals we hadden gehoopt, bleek er aan het eind van de dag op dinsdag 1 juli dat niemand (tot dat moment) nog bezwaar had gemaakt. We hadden de City gevraagd of ze - na het verstrijken van de bezwaartermijn - op schrift konden zetten dat er geen bezwaar was gemaakt. Het antwoord was kort en krachtig "No". We wilden slechts een A4-tje met daarop dat er geen bezwaar was gemaakt tegen onze garage, voorzien van de datum en een stempel van de gemeente of iets dergelijks. Dat bleek niet mogelijk. We konden wel een officieel rapport opvragen, daar zou op staan dat de garage officieel was goedgekeurd, maar dat zou 2 weken duren en $150 kosten... Zoveel tijd hadden we niet. Later bleek ineens dat we wel een rush report konden aanvragen.
Dus op woensdag 2 juli was Albert om stipt 9.00 uur de eerste die zich meldde bij de City. Hij was inmiddels bekende bij de City: "Hi Mr Pol, how is it going with your garage?" En nee hoor, zo'n rush report is geen probleem Mr Pol, u kunt er gewoon op wachten.... en jawel 50 minuten later en $220 lichter liep Albert MET officiele goedkeuring (en stempel van de City: jippie!) naar buiten..... Stella en Pozniak stonden al in de startblokken en twee uur later was het geld voor 9229 Scott Lane gestort! YIHAAAAAAAAAAAAAAAAA!
maandag 23 mei 2011
Het Deck (II)
Vorige week werd er 's ochtends aangebeld. Ik moet bekennen dat ik eerst even door het kijkgaatje gluurde om te zien of het wederom de mensen van de kerk waren. Nu vind ik die dames van de kerk alleraardigst maar als atheist heb ik eerlijk gezegd niet heel veel zin in weer een voorlezing uit de bijbel. Het erge is ook dat ik totaal mijn gedachten niet bij hun verhaal kan houden, ik probeer het soms wel en dan kijk ik alsof ik hun verhaal registreer maar meestal zijn mijn gedachten "niet vergeten melk te kopen" of "oja, Morris heeft een vieze luier" of iets dergelijks. Nu heb ik dat al een paar keer duidelijk gemaakt aan deze dames, tenminste, dat dacht ik. Normaal heb ik er totaal geen moeite mee om aan te geven dat ik geen interesse heb, maar met deze dames lukt dat niet, kennelijk... Ze zijn ook gewoon iets te aardig. En als ze dan aanbellen en vragen "Hi Wendy! How nice to see you! How are you doing? And how are the girls and little Morris?", dan is dat toch lastig. Nu weet ik wel dat ze de details echt niet van elk huishouden onthouden hoor, ik zie ze heus wel fanatiek in hun memoboekjes schrijven als ze weer de auto instappen: memo -gaat verhuizen; memo - nieuw adres achterhalen; memo - echtgenoot is niet vriendelijk; memo - oudste dochter "Nina" heeft losse tand... en meer van dat.
Dit keer waren het niet de dames van de kerk, het bleken twee kerels te zijn: een kan ik het best omschrijven als een ex-drugsverslaafde Mexicaan, de ander als ruige Harley-rijder. Ik was ervan overtuigd dat deze mannen mij een beveiligingssysteem zouden proberen aan te smeren (dat zou dan ongeveer het 19e bedrijf zijn die een poging waagt in de afgelopen 3,5 jaar) dus ik deed al open met mijn "ik heb totaal geen interesse"-blik (die blik werkt bij de kerk niet, maar bij verkopers wel!). Maar nee, ze kwamen Het Deck controleren! Jawel! Die Mexicaan was kennelijk mee om te leren of iets dergelijks, hij was het type "ik stond erbij en keek er naar" en de Harley-man was kennelijk de man die de beslissingen nam. Hij zag Het Deck en zei "Die is te hoog he". Hij keek, krabte zijn baard, keek nog een keer, pakte zijn meetlint, murmelde "53cm", keek naar de berg prut die we gestort hadden, zei "I'm not sure that's allowed, it was 74cm, so you still need a permit and a railing". NEEEEEEEEH! Dus ik in mijn stelligste Engels geprobeerd om hem te overtuigen, na een paar minuten overtuigingskracht zei hij "I have to phone my boss, I will be right back".
Na een paar minuten geprobeerd te hebben een gesprek te voeren met die Mexicaan (niet gelukt), kwam de Harley man weer terug: met een zuur gezicht zei hij "It's ok". Hij schreef wat op zijn tekening, ik gluurde even mee en zag dat hij met rode pen "74cm" doorstreepte en er groot "53cm" naast schreef.
YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS weer een horde genomen!
Poeh, $220 armer, maar weer een stapje dichter bij het nieuwe huis. Nu nog "Garage (III)"...
Dit keer waren het niet de dames van de kerk, het bleken twee kerels te zijn: een kan ik het best omschrijven als een ex-drugsverslaafde Mexicaan, de ander als ruige Harley-rijder. Ik was ervan overtuigd dat deze mannen mij een beveiligingssysteem zouden proberen aan te smeren (dat zou dan ongeveer het 19e bedrijf zijn die een poging waagt in de afgelopen 3,5 jaar) dus ik deed al open met mijn "ik heb totaal geen interesse"-blik (die blik werkt bij de kerk niet, maar bij verkopers wel!). Maar nee, ze kwamen Het Deck controleren! Jawel! Die Mexicaan was kennelijk mee om te leren of iets dergelijks, hij was het type "ik stond erbij en keek er naar" en de Harley-man was kennelijk de man die de beslissingen nam. Hij zag Het Deck en zei "Die is te hoog he". Hij keek, krabte zijn baard, keek nog een keer, pakte zijn meetlint, murmelde "53cm", keek naar de berg prut die we gestort hadden, zei "I'm not sure that's allowed, it was 74cm, so you still need a permit and a railing". NEEEEEEEEH! Dus ik in mijn stelligste Engels geprobeerd om hem te overtuigen, na een paar minuten overtuigingskracht zei hij "I have to phone my boss, I will be right back".
Na een paar minuten geprobeerd te hebben een gesprek te voeren met die Mexicaan (niet gelukt), kwam de Harley man weer terug: met een zuur gezicht zei hij "It's ok". Hij schreef wat op zijn tekening, ik gluurde even mee en zag dat hij met rode pen "74cm" doorstreepte en er groot "53cm" naast schreef.
YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS weer een horde genomen!
Poeh, $220 armer, maar weer een stapje dichter bij het nieuwe huis. Nu nog "Garage (III)"...
zaterdag 14 mei 2011
Na de Haleluja...
Na alle Haleluja-verhalen over ons nieuwe huis, nu even wat anders. De laatste weken hadden we te maken met de nodige hordes, hobbels, obstakels, gemier, administratief geleuter, bureaucratie en de figuurlijke beren op de weg. Nu zijn we normaal gesproken zeer positief ingesteld, maar nu waren ook wij het een keer zat. Natuurlijk is er geen beter vermaak dan ........... dus voor de liefhebber: zie de volgende blogs.
vrijdag 13 mei 2011
De Gargage (I)
Toen we besloten hadden om ons huis te koop te zetten, herinnerde ik me vaag (en dan bedoel ik heel vaag) dat er iets was met een goedkeuring van de garage of iets dergelijks. De bouwer van de garage had toentertijd (ongeveer 2,5 jaar geleden) verteld dat na de bouw, een medewerker van de City of Edmonton langs zou komen voor een zogeheten “approval”. We zouden een groene sticker aan de binnenkant van de garage krijgen als de garage was goedgekeurd.
Elke zoveel maanden bedacht ik me dat ik de City eens moest bellen, maar ach: zo'n sticker had even geen prioriteit. Toen we het huis te koop wilden zetten en op zoek waren naar makelaar, kreeg ik toch ineens de zenuwen. Ik belde de City en ik vroeg hoe het kon dat we na al die tijd nog steeds geen sticker hadden:
“Did you say 9229 Scott Lane?”
“Uh, yes I did”,
“hmmm.... let me see...... hmmmm.... I'm sorry, but can you spell that?”
“ S C O T T L A N E “
“ So that is Scott Lane?”
“Yes it is"
“You are sure?”
“Uh, yes. Of course I’m sure”
“Oh, I’m sorry, but you don’t have a permit to build the garage....”
Tsja, daar sta je dan met de spreekwoordelijke mond vol tanden. Situatie: we hebben al 2,5 jaar een garage, willen ons huis te koop zetten en de garage blijkt zonder vergunning gebouwd.
En ja: wij waren zo dom om die garagebouwer op zijn blauwe ogen te geloven toen hij zei dat hij alles zou regelen. En nee, dat hebben we niet nog even gecheckt.... Dus wij moesten nog een permit aanvragen voor de garage. Voor ongeveer $200 zou dat in orde komen. Gelukkig bleek die procedure niet zo heel ingewikkeld en die vergunning was vrij snel geregeld. Nu moet ik bekennen dat het wellicht wat soepeler ging door het feit dat de City niet wist dat de garage er al stond... dat had ik natuurlijk best eerlijk willen doorgeven, mits die vraag gesteld werd in het aanvraagformulier. Maar ja, als ze er niet naar vragen....
Inmiddels stond ons huis te koop. De vergunning voor de garage was binnen, nu was het dus zaak om die groene sticker "even" te regelen. Ik belde wederom de City om een afspraak te maken: de volgende dag zou iemand langskomen. En nee: dat kost niets, dat viel weer mee. Maar de volgende dag: geen sticker. Elke keer als ik de garage inreed keek ik of er ergens een groene sticker was geplakt, maar nee. Ik tuurde alle wanden af want ik wist ook niet hoe groot die sticker zou zijn en wellicht zag ik de sticker over het hoofd. Aan het eind van de dag dacht ik nog hoopvol dat die inspecteur iets te laat was, maar daarna kreeg ik toch de zenuwen en vroeg ik me af wat er eigenlijk zou gebeuren als de garage niet in orde was: wellicht een rode sticker of een telefoontje van de inspecteur?
De volgende werd ik gebeld: de inspecteur van de City. Oeps.... Maar gelukkig viel het nieuws voor ons mee (voor hem niet): hij was aangereden door een sneeuwschuiver en hij bood meermalen zijn excuses aan dat hij niet was gekomen.
Na een dag of 5 reed ik op een ochtend de garage in en wonder boven wonder: we hadden een groene sticker met de tekst “Acceptable”, nu vond ik die kwalificatie niet bijster positief, maar een groene sticker is een groene sticker nietwaar? Weer een horde die genomen was.
Elke zoveel maanden bedacht ik me dat ik de City eens moest bellen, maar ach: zo'n sticker had even geen prioriteit. Toen we het huis te koop wilden zetten en op zoek waren naar makelaar, kreeg ik toch ineens de zenuwen. Ik belde de City en ik vroeg hoe het kon dat we na al die tijd nog steeds geen sticker hadden:
“Did you say 9229 Scott Lane?”
“Uh, yes I did”,
“hmmm.... let me see...... hmmmm.... I'm sorry, but can you spell that?”
“ S C O T T L A N E “
“ So that is Scott Lane?”
“Yes it is"
“You are sure?”
“Uh, yes. Of course I’m sure”
“Oh, I’m sorry, but you don’t have a permit to build the garage....”
Tsja, daar sta je dan met de spreekwoordelijke mond vol tanden. Situatie: we hebben al 2,5 jaar een garage, willen ons huis te koop zetten en de garage blijkt zonder vergunning gebouwd.
En ja: wij waren zo dom om die garagebouwer op zijn blauwe ogen te geloven toen hij zei dat hij alles zou regelen. En nee, dat hebben we niet nog even gecheckt.... Dus wij moesten nog een permit aanvragen voor de garage. Voor ongeveer $200 zou dat in orde komen. Gelukkig bleek die procedure niet zo heel ingewikkeld en die vergunning was vrij snel geregeld. Nu moet ik bekennen dat het wellicht wat soepeler ging door het feit dat de City niet wist dat de garage er al stond... dat had ik natuurlijk best eerlijk willen doorgeven, mits die vraag gesteld werd in het aanvraagformulier. Maar ja, als ze er niet naar vragen....
Inmiddels stond ons huis te koop. De vergunning voor de garage was binnen, nu was het dus zaak om die groene sticker "even" te regelen. Ik belde wederom de City om een afspraak te maken: de volgende dag zou iemand langskomen. En nee: dat kost niets, dat viel weer mee. Maar de volgende dag: geen sticker. Elke keer als ik de garage inreed keek ik of er ergens een groene sticker was geplakt, maar nee. Ik tuurde alle wanden af want ik wist ook niet hoe groot die sticker zou zijn en wellicht zag ik de sticker over het hoofd. Aan het eind van de dag dacht ik nog hoopvol dat die inspecteur iets te laat was, maar daarna kreeg ik toch de zenuwen en vroeg ik me af wat er eigenlijk zou gebeuren als de garage niet in orde was: wellicht een rode sticker of een telefoontje van de inspecteur?
De volgende werd ik gebeld: de inspecteur van de City. Oeps.... Maar gelukkig viel het nieuws voor ons mee (voor hem niet): hij was aangereden door een sneeuwschuiver en hij bood meermalen zijn excuses aan dat hij niet was gekomen.
Na een dag of 5 reed ik op een ochtend de garage in en wonder boven wonder: we hadden een groene sticker met de tekst “Acceptable”, nu vond ik die kwalificatie niet bijster positief, maar een groene sticker is een groene sticker nietwaar? Weer een horde die genomen was.
Het Deck (I)
Inmiddels waren er een paar weken voorbij en was ons huis verkocht. We gingen op zoek naar een lawyer. Stella, onze makelaar, had een lijstje met advocaten die we eventueel konden bellen. Haar #1 op het lijstje was een Pool, genaamd Pozniak. Volgens Stella was hij wellicht een beetje bot en hij had geen fancy office, maar hij was goed en substantieel goedkoper dan welke andere advocaat ook. En tsja, we blijven Hollanders natuurlijk. Onze advocaat werd dus Pozniak. Zijn voicemail was overigens afschrikwekkend: ik had bijna een andere advocaat gekozen...
Toen ik Pozniak uiteindelijk aan de telefoon kreeg bleek hij niet afschrikwekkend, maar gewoon bot. Hij vroeg direct of we gelijk $700 cash langs konden brengen, zonder cash kon hij niets voor ons doen... Volgens Albert (die met $700 op zak langsging) was hij live een stuk prettiger in de omgang. Dat viel dus nog een beetje mee. We kregen van Pozniak te horen dat we een nieuw Real Property Report van ons perceel moeten laten maken door (wederom) de City. Toen we dit huis kochten stond alleen het huis op de perceeltekening en sindsdien hebben we een deck, een schutting en een garage bijgebouwd. We hadden gehoopt dat ze een aanvulling op onze tekening konden maken, dit zou iets van $150 kosten, maar helaas, een geheel nieuwe tekening was nodig en dat zou ongeveer $550 kosten. Maar oke, niets aan te doen.
Er zou wederom een mannetje van de City langskomen. Nou die liet er geen gras over groeien: de volgende dag om 9.00 uur was hij al fanatiek aan het meten en tekenen in de tuin. Groot was mijn verbazing dat hij nog steeds bezig was toen ik 3,5 uur later weer thuis kwam... Alles, maar dan ook alles werd opgemeten. Hij heeft zelfs een gat in het asfalt in de alley staan bikken om een ijkpunt te vinden die onze erfgrens aangaf. Hji was zo fanatiek bezig en keek zo ongelofelijk serieus dat ik me afvroeg wat we allemaal nog konden verwachten ....
Een week later belde Pozniak, hij had als voorbode voor het rapport alvast de tekeningen van de City ontvangen: ons deck bleek te hoog. Ons deck was 74cm hoog en mocht 60cm hoog zijn. Als een deck hoger is dan 60cm, dan mag je die pas bouwen als je een permit hebt en uit veiligheidsoverwegingen moet je op zo'n deck een railing plaatsen. Dit verbaasde ons niet: de trouwe bloglezer weet nog wat voor minkukel (genaamd "Brett") ons deck had gebouwd (zie blog 30 juli 2008) dus dat daar iets mis was gegaan, hadden we eigenlijk kunnen verwachten. Nu hadden we overigens wel degelijk een railing op ons deck, maar Brett had zo lopen prutsen, dat hekje was zo gammel, dat het ons veiliger leek om die weg te halen. Volgens Brett was de hoogte van het deck overigens totaal geen probleem, hij zou nl. ook de final grade van onze tuin doen (zorgen voor een laag tuinaarde waabij rekening wordt gehouden met de juiste - door de City vastgestelde - hoogte van het perceel voor een goede afwatering) en hij zou zorgen dat de grond rondom het deck hoog genoeg zou worden: "So no worries!", zei hij nog....
We hadden kennelijk dus ook een permit voor dit deck moeten hebben. We hadden volgens Pozniak twee opties: een permit aanvragen en na ontvangst daarvan een railing plaatsen of we konden de grond rondom het deck ophogen zodat de hoogte van het deck tot de grond max. 60cm zou zijn. Toch handig, zo`n meedenkende advocaat. Dus wij gingen voor de makkelijkste en snelste optie: ik heb tig zakken prut bij het tuincentrum gehaald en Albert is de grond gaan ophogen. Voor de nieuwe bewoners niet heel prettig want de prut kwam bovenop het gras, maar ja, niets aan te doen. Gelukkig hebben ze het huis gekocht toen er nog een berg sneeuw lag, dus ze hebben geen flauw idee hoe onze tuin er uberhaupt uitziet. Volgens Pozniak zou er wederom een mannetje langskomen van de City voor een hercontrole. Pozniak: "Oh, and did I tell you that will cost you another $200."
Wordt vervolgd.... hou de blog maar in de gaten voor een "Het Deck (II)".
Toen ik Pozniak uiteindelijk aan de telefoon kreeg bleek hij niet afschrikwekkend, maar gewoon bot. Hij vroeg direct of we gelijk $700 cash langs konden brengen, zonder cash kon hij niets voor ons doen... Volgens Albert (die met $700 op zak langsging) was hij live een stuk prettiger in de omgang. Dat viel dus nog een beetje mee. We kregen van Pozniak te horen dat we een nieuw Real Property Report van ons perceel moeten laten maken door (wederom) de City. Toen we dit huis kochten stond alleen het huis op de perceeltekening en sindsdien hebben we een deck, een schutting en een garage bijgebouwd. We hadden gehoopt dat ze een aanvulling op onze tekening konden maken, dit zou iets van $150 kosten, maar helaas, een geheel nieuwe tekening was nodig en dat zou ongeveer $550 kosten. Maar oke, niets aan te doen.
Er zou wederom een mannetje van de City langskomen. Nou die liet er geen gras over groeien: de volgende dag om 9.00 uur was hij al fanatiek aan het meten en tekenen in de tuin. Groot was mijn verbazing dat hij nog steeds bezig was toen ik 3,5 uur later weer thuis kwam... Alles, maar dan ook alles werd opgemeten. Hij heeft zelfs een gat in het asfalt in de alley staan bikken om een ijkpunt te vinden die onze erfgrens aangaf. Hji was zo fanatiek bezig en keek zo ongelofelijk serieus dat ik me afvroeg wat we allemaal nog konden verwachten ....
Een week later belde Pozniak, hij had als voorbode voor het rapport alvast de tekeningen van de City ontvangen: ons deck bleek te hoog. Ons deck was 74cm hoog en mocht 60cm hoog zijn. Als een deck hoger is dan 60cm, dan mag je die pas bouwen als je een permit hebt en uit veiligheidsoverwegingen moet je op zo'n deck een railing plaatsen. Dit verbaasde ons niet: de trouwe bloglezer weet nog wat voor minkukel (genaamd "Brett") ons deck had gebouwd (zie blog 30 juli 2008) dus dat daar iets mis was gegaan, hadden we eigenlijk kunnen verwachten. Nu hadden we overigens wel degelijk een railing op ons deck, maar Brett had zo lopen prutsen, dat hekje was zo gammel, dat het ons veiliger leek om die weg te halen. Volgens Brett was de hoogte van het deck overigens totaal geen probleem, hij zou nl. ook de final grade van onze tuin doen (zorgen voor een laag tuinaarde waabij rekening wordt gehouden met de juiste - door de City vastgestelde - hoogte van het perceel voor een goede afwatering) en hij zou zorgen dat de grond rondom het deck hoog genoeg zou worden: "So no worries!", zei hij nog....
We hadden kennelijk dus ook een permit voor dit deck moeten hebben. We hadden volgens Pozniak twee opties: een permit aanvragen en na ontvangst daarvan een railing plaatsen of we konden de grond rondom het deck ophogen zodat de hoogte van het deck tot de grond max. 60cm zou zijn. Toch handig, zo`n meedenkende advocaat. Dus wij gingen voor de makkelijkste en snelste optie: ik heb tig zakken prut bij het tuincentrum gehaald en Albert is de grond gaan ophogen. Voor de nieuwe bewoners niet heel prettig want de prut kwam bovenop het gras, maar ja, niets aan te doen. Gelukkig hebben ze het huis gekocht toen er nog een berg sneeuw lag, dus ze hebben geen flauw idee hoe onze tuin er uberhaupt uitziet. Volgens Pozniak zou er wederom een mannetje langskomen van de City voor een hercontrole. Pozniak: "Oh, and did I tell you that will cost you another $200."
Wordt vervolgd.... hou de blog maar in de gaten voor een "Het Deck (II)".
De Garage (II)
Uiteindelijk konden we dus weer rustig adem halen: alle hordes die te nemen waren, waren tot zover genomen, terug naar de basis van alle verhuispret: het inpakken van de verhuisdozen.
We kregen deze week nog een uitnodiging van de verkopers van ons nieuwe huis. De verkopers zijn ontzettend leuke mensen: Marie Gabrielle and Philip. Ze zijn in de 60, hij komt uit Engeland, zij uit Frankrijk. Ze hebben in Belgie, Frankrijk en Canada gewoond. Ze verhuizen nu terug naar Zuid Frankrijk, ze vonden tijd voor warmer weer nu ze met pensioen zijn. We werden verwend met lekkere hapjes en wijn en we zaten aan onze toekomstige bar, de kids renden door de tuin die over 2 weken van hun zal zijn: het kon niet beter! Na thuiskomst zaten we `s avonds nog in de tuin na te genieten met een fles wijn "Wat is het allemaal ook mooi he!" zeiden we nog tevreden...
Toen de fles zo ongeveer leeg was, ging om 21.45 uur de telefoon, Albert nam op en hoorde de legendarische woorden:
"This is Pozniak, I have some disturbing news....".
Hoe één zin je volledige avond kan vergallen. Pozniak had het rapport van de City ontvangen: onze garage staat op de verkeerde plek. Tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij... De garage moet 2,75m van de erfafscheiding staan, die van ons staat 2,25m van de erfafscheiding. Ik zag het al voor me: de garage moest afgebroken en opnieuw gebouwd worden (detail: garage kostte $10.000), er moest een nieuw stuk beton worden bijgestort etc. Dit zou niet alleen heel kostbaar maar ook zeer tijdroven zijn en over 2 weken gaan we verhuizen....
Nu moet gezegd dat Pozniak niet alleen bot, maar ook onbegrijpelijk is aan de telefoon. Je stelt vraag A maar krijgt antwoord op vraag B zeg maar. Albert besloot het gesprek waar we geen touw aan vast konden knopen maar te beeindigen en zou de volgende dag bij Pozniak langsgaan.
Daar bleek het volgende: in 2007 was een minimale afstand tussen garage en de erfafscheiding van 2,25m toegestaan. In 2008 is echter de bylaw aangepast en moet de minimale afstand 2,75m zijn. Volgens Pozniak hebben veel huiseigenaren te maken met dit probleem. Nou, in ieder geval prettig dat we niet de enige zijn, maar ja, dat maakt het probleem niet minder. Een beetje cru dat we hier helemaal niets aan hadden kunnen doen om dit te voorkomen en dat wij door een wijziging van een bylaw nu met een groot probleem zaten.
Albert vroeg of er wat te regelen viel met de City, maar dat was volgens Pozniak ondenkbaar, het was nu zaak om zo spoedig mogelijk een ontheffingsprocedure te starten bij de City. Dit zou maanden kunnen duren en de kopers van ons huis kunnen geld achterhouden totdat alles geregeld is, wat zou betekenen dat wij niet voldoende financien hebben voor ons nieuwe huis. Weinig positief nieuws dus.
Albert ging direct met de benodigde formulieren naar de City. Hij besloot toch een poging te wagen bij een ambtenaar van de City onder het mom "niet geschoten, altijd mis". Hij hield een overtuigend betoog, speelde in op het gevoel van de ambtenaar, en wonder boven wonder: hij liep na 2 uur en "slechts" $150 lichter voor wat papierwerk, het pand uit met..... een goedkeuring voor onze garage! Geen idee hoe hij dat nu weer voor elkaar gekregen heeft. Pozniak stond nu een keer met de spreekwoordelijke mond vol tanden: dit had hij nog niet eerder meegemaakt. Volgens de City moet alleen de buurt geinformeerd worden dat wij voornemens zijn een garage te bouwen (?) en als niemand bezwaar heeft tegen een garage op ons perceel, dan is het geregeld. Die mevrouw van de city zei nog monter "En hoe kunnen ze bezwaar hebben, die garage staat er al, haha!" ...
Voorlopige eindstand: deck moet nog goedgekeurd en we moeten de formaliteiten voor de garage afwachten... We keep our fingers crossed en gaan voorlopig maar weer verder met inpakken....
We kregen deze week nog een uitnodiging van de verkopers van ons nieuwe huis. De verkopers zijn ontzettend leuke mensen: Marie Gabrielle and Philip. Ze zijn in de 60, hij komt uit Engeland, zij uit Frankrijk. Ze hebben in Belgie, Frankrijk en Canada gewoond. Ze verhuizen nu terug naar Zuid Frankrijk, ze vonden tijd voor warmer weer nu ze met pensioen zijn. We werden verwend met lekkere hapjes en wijn en we zaten aan onze toekomstige bar, de kids renden door de tuin die over 2 weken van hun zal zijn: het kon niet beter! Na thuiskomst zaten we `s avonds nog in de tuin na te genieten met een fles wijn "Wat is het allemaal ook mooi he!" zeiden we nog tevreden...
Toen de fles zo ongeveer leeg was, ging om 21.45 uur de telefoon, Albert nam op en hoorde de legendarische woorden:
"This is Pozniak, I have some disturbing news....".
Hoe één zin je volledige avond kan vergallen. Pozniak had het rapport van de City ontvangen: onze garage staat op de verkeerde plek. Tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij... De garage moet 2,75m van de erfafscheiding staan, die van ons staat 2,25m van de erfafscheiding. Ik zag het al voor me: de garage moest afgebroken en opnieuw gebouwd worden (detail: garage kostte $10.000), er moest een nieuw stuk beton worden bijgestort etc. Dit zou niet alleen heel kostbaar maar ook zeer tijdroven zijn en over 2 weken gaan we verhuizen....
Nu moet gezegd dat Pozniak niet alleen bot, maar ook onbegrijpelijk is aan de telefoon. Je stelt vraag A maar krijgt antwoord op vraag B zeg maar. Albert besloot het gesprek waar we geen touw aan vast konden knopen maar te beeindigen en zou de volgende dag bij Pozniak langsgaan.
Daar bleek het volgende: in 2007 was een minimale afstand tussen garage en de erfafscheiding van 2,25m toegestaan. In 2008 is echter de bylaw aangepast en moet de minimale afstand 2,75m zijn. Volgens Pozniak hebben veel huiseigenaren te maken met dit probleem. Nou, in ieder geval prettig dat we niet de enige zijn, maar ja, dat maakt het probleem niet minder. Een beetje cru dat we hier helemaal niets aan hadden kunnen doen om dit te voorkomen en dat wij door een wijziging van een bylaw nu met een groot probleem zaten.
Albert vroeg of er wat te regelen viel met de City, maar dat was volgens Pozniak ondenkbaar, het was nu zaak om zo spoedig mogelijk een ontheffingsprocedure te starten bij de City. Dit zou maanden kunnen duren en de kopers van ons huis kunnen geld achterhouden totdat alles geregeld is, wat zou betekenen dat wij niet voldoende financien hebben voor ons nieuwe huis. Weinig positief nieuws dus.
Albert ging direct met de benodigde formulieren naar de City. Hij besloot toch een poging te wagen bij een ambtenaar van de City onder het mom "niet geschoten, altijd mis". Hij hield een overtuigend betoog, speelde in op het gevoel van de ambtenaar, en wonder boven wonder: hij liep na 2 uur en "slechts" $150 lichter voor wat papierwerk, het pand uit met..... een goedkeuring voor onze garage! Geen idee hoe hij dat nu weer voor elkaar gekregen heeft. Pozniak stond nu een keer met de spreekwoordelijke mond vol tanden: dit had hij nog niet eerder meegemaakt. Volgens de City moet alleen de buurt geinformeerd worden dat wij voornemens zijn een garage te bouwen (?) en als niemand bezwaar heeft tegen een garage op ons perceel, dan is het geregeld. Die mevrouw van de city zei nog monter "En hoe kunnen ze bezwaar hebben, die garage staat er al, haha!" ...
Voorlopige eindstand: deck moet nog goedgekeurd en we moeten de formaliteiten voor de garage afwachten... We keep our fingers crossed en gaan voorlopig maar weer verder met inpakken....
donderdag 12 mei 2011
Groen en H
Allereerst even kort aandacht voor het volgende: vanaf heden is Edmonton weer groen! Dus niet wit of bruin, maar knalgroen. Waren de blaadjes vorige week nog in knop, vandaag zagen we ineens overal groene bomen. We hadden vier jaar geleden niet kunnen vermoeden dat we ooit zo blij konden worden van zoveel groen. Het gras was na de dooi bruiner dan bruin, maar nu doet het felle groen bijna zeer aan je ogen.
Even hulde voor Albert: iets van 6 weken geleden deed hij zijn 10e en laatste (tenminste, als hij het tentamen zou halen...) examen voor zijn verzekeringsopleiding. Met deze opleiding is hij begonnen toen hij hier voor - toen nog - ING Insurance kwam werken. Vandaag zag hij op internet dat de uitslag bekend was. Je krijgt hier een letter als beoordeling. Eerst was hij in shock; bij zijn naam stond de letter "H", hij baalde enorm en wist niet dat je zo'n slechte beoordeling kon krijgen .... Toen hij echter doorklikte zag hij dat de "H" stond voor "Honours", wat betekent dat hij in de hoogste categorie heeft gescoord, oftewel een A+ (in cijfers tussen een 9-10)!
Even hulde voor Albert: iets van 6 weken geleden deed hij zijn 10e en laatste (tenminste, als hij het tentamen zou halen...) examen voor zijn verzekeringsopleiding. Met deze opleiding is hij begonnen toen hij hier voor - toen nog - ING Insurance kwam werken. Vandaag zag hij op internet dat de uitslag bekend was. Je krijgt hier een letter als beoordeling. Eerst was hij in shock; bij zijn naam stond de letter "H", hij baalde enorm en wist niet dat je zo'n slechte beoordeling kon krijgen .... Toen hij echter doorklikte zag hij dat de "H" stond voor "Honours", wat betekent dat hij in de hoogste categorie heeft gescoord, oftewel een A+ (in cijfers tussen een 9-10)!
zondag 17 april 2011
woensdag 13 april 2011
Ons nieuwe huis!
Dit is 
ons nieuwe huis! Na de verkoop van ons huis begon volgens onze makelaar Stella het leuke gedeelte van ons verhuisplan: "Let's go shopping".
ons nieuwe huis! Na de verkoop van ons huis begon volgens onze makelaar Stella het leuke gedeelte van ons verhuisplan: "Let's go shopping". Stella is een geweldige realtor. Super vriendelijk wanneer ze vriendelijk moet zijn en keihard als dat nodig is. Bij elke open house die we hadden heeft ze elke kijker volledig ingepakt, bij het de onderhandelingen hield ze voet bij stuk en gaf ze - met resultaat - geen dollar toe. Perfect dus. Ze is een echte pro.
Haar man is ook makelaar en zo op het oog doen ze zeer goede zaken. Zo noem ik maar haar verjaardagscadeau die ze vorig jaar van haar man kreeg: een Lexus sportwagen, tsja.... maar ik krijg ook altijd hele mooie cadeaus van Albert hoor!
Dus wij mooi met Stella&Lexus op pad. Het was erg leuk om nu zelf huizen te kijken. Ik moet bekennen dat het een prettig gevoel gaf dat nu iemand anders zich het rambam zat te poetsen voor een showing. We hebben in totaal iets van 10 huizen bekeken. Eerste ronde leverde weinig op. Het Huis waarvan we dagelijks op internet smachtend de fotos van hadden bekeken, bleek in het echt toch niet het droomhuis dat we dachten. Beetje tegenvaller, want we dachten direct klaar te zijn en echt alternatieven zagen we op dat moment ook niet. Het bleek een luxeprobleem: het huis was veel te groot. En ja, we wilden iets groter, maar dan wel met de nadruk op "iets". De meidenkamers in dat huis waren groter dan onze woonkamer in Rotterdam, de woonkamer was ongeveer 4x zo groot etc. Daarbij hadden we de meisjes beloofd dat de playset ook in een volgende tuin zou passen en dat ging bij dit huis ook niet lukken... Die playset had Albert -letterlijk - bloed, zweet en tranen gekost en die moet mee.
Dus op naar de tweede ronde een paar dagen later. In middels stonden er weer een paar nieuwe huizen te koop: het eerste huis was geweldig, maar daar bleek al over onderhandeld te worden, dus daar hoefden we geen energie meer in te steken. Een ander huis was qua prijs en locatie eigenlijke te mooi om waar te zijn: bleek een mooi huis.... van de buitenkant. Was volledig uitgewoond door huurders, het was een trieste aanblik toen we binnenkwamen. Op diverse wanden waren een stel kinderen los gegaan, de wanden zaten vol met gaten en tekeningen. En verder: het hele huis had roze (jawel: ROZE) vloerbedekking. Gelukkig hadden we de meisjes niet meegenomen, die hadden het geweldig gevonden. Na het roze huis kwamen we in Het Huis: we waren direct klaar: dit ging 'm worden! Alles klopte. Het heeft een oppervlakte van 167m2 + basement en in totaal 5 slaapkamers. Morris zal dolgelukkig zijn: hij hoeft niet meer in de walk in closet te slapen als we visite krijgen... We denken kennelijk nog niet in de Canadese maten want Stella vroeg bezorgd of het echt niet te klein voor ons was...
De onderhandelingen gingen dankzij Stella meer dan voorspoedig ("... en ik heb ook nog even die barstoelen erbij onderhandeld, die vonden jullie toch zo mooi?"). Gelukkig leverde de huisinspectie van 3,5 uur (!) geen vervelende verrassingen op, dus nu gaat het inpakken beginnen! Het plan is dat we eind mei gaan verhuizen!
dinsdag 12 april 2011
Verkocht
Zo snel kan het gaan. Ons huis heeft ruim een maand te koop gestaan, we hebben ongeveer 35 showings gehad en toen was het verkocht. Af en toe een beetje showing-stress, het bleek soms nog best een uitdaging om 3 kids tijdig in de auto te krijgen in combinatie met een smetteloos huis. Na een paar showings hadden we een strak schema met genoeg handigheden om het huis er opgeruimd uit te laten zien: de droger zat stampvol schone was, de wasmachine vol met vieze was, we hadden een setje "show-handdoeken" die voor elke showing uit de kast gehaald werden, maar die niet gebruikt mochten worden etc. Ik heb in mijn leven niet zoveel gepoetst... Net voordat het schoonmaken echt begon te irriteren, was het huis gelukkig verkocht. Morris gooide nog een paar keer bijna roet in het eten. Ik zal niet in detail treden, maar een avond-showing betekende dat de kids in pyjama - dus gewassen en gestreken - de auto in moesten en tsja, als Morris dan 20 minuten voor een showing nog in bad poept waarna hij in bad keihard mee gaat krijzen met zijn hysterische zussen, dan werkt dat weinig bevorderlijk zeg maar.... Die dag deed ik de achterdeur op slot terwijl ik hoorde dat de makelaar de voordeur al opendeed. Het was dus "GO, GO, GO!!!". Maar alle inspanningen hebben tot goed resultaat geleverd, we hebben het huis boven verwachting snel verkocht.
maandag 11 april 2011
Finally: foto's!
foto's:
- Zo zien we Kiki een groot gedeelte van de dag. Ze vindt het geweldig om op haar kop te staan, ze kijkt ook zo tv... benieuwd hoe lang deze fase gaat duren... - De foto van Nine: lief he! - Een fanatieke sneeuwliefhebber bij ons in de buurt heeft deze geweldige sneeuwpop gemaakt! - Een foto van Morris' verjaardag moet natuurlijk op de blog. Hij was een beetje beduusd van zijn verjaardagstaart (heerlijke slagroomtaart van onze toko!)
zondag 13 maart 2011
Morris & more
En toen was ons mannetje ineens twee! Ons Morris opgesomd: hij is super grappig, atletisch gebouwd (en dat zeggen we in alle objectiviteit, dat spreekt voor zich), hij speelt "tikkie" met de meisjes, loopt graag hand in hand met ze, is verslaafd aan het eten van sneeuw, weegt 12,5 kilo (exact de helft van Nine), eet als een bootwerker, hij wil perse zelf eten, bijt soms als hij je heeeeel lief vindt en een knuffel net niet zijn liefdesverklaring ten volle kan overbrengen (....), noemt een lamp een "plamp", een lollie is een "loelie", een speen is een "peen" en een hond is natuurlijk "woef woef", hij doet graag geluiden na, bij voorkeur 28x achter elkaar (zo horen we geregeld een sirene en gaat Morris vervolgens de rest van de dag "wiew, wiew"), hij kijkt het liefst "Toto" (lees: Het Zandkasteel) en hij is idolaat van Elmo, zijn grote held!
En het verdere nieuws hier:
Vandaag was het +1C! Deze winter was echt afzien zeg maar. Zelfs de doorgewinterde (per ongeluk een woordspeling) Edmontonian vond het dit jaar bizar en veeeeeel te koud. Een aantal dagen -30C kunnen we handelen zeg maar, maar een paar weken achter extreem koud is niet te doen eigenlijk.
Ik vond dat ik mezelf als echte Canadian moest bewijzen, het begon toch een beetje aan me te knagen dat ik telkens de meiden met -20C naar skiles stuur onder het mom van "ga maar lekker skien, dan krijg je het van zelf warm hoor!" en dan haak ik zelf met -22C af.... Dus toen ik die keer niet ging want het was "te koud" had ik beter wel kunnen gaan. De week erna was het nl. -30C..... en ja, toen had ik kennelijk een klap met de molenwiek gehad want ik besloot toch maar te bikkelen.... De parkeerplaats bij Snowvalley was zo goed als leeg, de 3-zits chairlift was dicht, alleen de 4-zitter was open, de piste was volledig leeg en daar kwam ik op mijn skischoenen aangewaggeld. Ik had Ragan (mijn ski juf) nog niet eerder zo verslagen zien kijken toen ze me aan zag komen lopen. Ze had toch wel gehoopt dat ze naar huis kon en terecht. Er waren 3 skiers en 6 instructors en dat was het. Ieder zijn eigen priveles en 3 instructors die mazzel hadden en naar huis konden. Halverwege had ik het idee dat mijn neus eraf gevroren was. Ragan besloot dat we tussendoor even naar binnen moesten om op te warmen, haar collega had nl. de avond ervoor frostbite opgelopen en dat was volgens haar zeker geen pretje. Terug naar huis kon ik amper rijden: eerst kon ik mijn tenen niet bewegen en daarna deden ze zeer! Ik belde Albert dat ik onderweg was en kon alleen maar stamelen "Hete Koffie met VEEEL Baileys".
En dan Albert's sportieve praktijken: de hele winter heeft hij gewoon doorgetrimd, ongeacht de hoeveelheid sneeuw, de temperatuur etc. Een paar weken terug was het heel glad en zoals elke keer vroeg ik "zou je het wel doen?" waarop hij stoer zei "Nou, als ik val, dan hinkel ik wel terug". Nou, het ging net even anders. Het was 's avonds na het eten en hij zou even 30 minuten trimmen. Dat ging goed tot 29,5 minuut. Twee meter voor de garagedeur gleed hij uit in de alley: arm uit de kom, oftewel "dislocated shoulder". Zijn rechterarm hing ergens achterop zijn rug, hij kon amper praten van de pijn en toen ik zei dat ik iemand zou regelen die hem gelijk naar de dokter zou brengen sprak hij me niet tegen, dat is in de afgelopen 18 jaar nog niet eerder gebeurd.
Een vriend kon hem naar een Medicenter brengen. Albert stond daar kreunend van de pijn waarop de mevrouw achter de balie nog vroeg "Who's the patient?". Van het Medicenter werd hij gelijk doorgestuurd naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Hij kreeg een infuus, was 15 minuten out, toen hebben ze zijn arm teruggezet en daarna voelde hij zich dronken en had hij geen pijn meer. Hij kwam thuis met het hoogste woord. Het onhandige was dat het zijn rechterarm was, dat hij een sling moest dragen en dus niets kon. Maar ja, of je nu 3 kinderen hebt of 4, dat maakt in de praktijk niet uit merkte ik. Volgens de dokter moest hij die sling 2 weken omhouden, maar daar had Albert niet veel zin in. Zijn moeder kende een fysio, ene Gary. Een Chinees met een Engelse woordenschat die niet verder komt dan "feels nice?" op momenten dat Albert door de grond ging van de pijn van de massage. Maar Gary was zijn geld waard: sling moest af, Albert mocht langzaamaan zijn arm weer gebruiken en nu is Albert weer "zo goed als nieuw" zeg maar.
Dan nog ander nieuws: we hebben ons huis te koop gezet. Staat nu iets van 4 weken te koop, we hebben iets van 30 showings gehad en we wachten nu op een bod. Best spannend eigenlijk. We hebben een geweldig huis, maar het was perfecter voor een gezin met 2 dan met 3 kinderen hebben we ervaren. We hopen dus iets groter te gaan wonen op korte termijn.
Oja, gelukkig hebben we de foto's nog: die volgen!
En het verdere nieuws hier:
Vandaag was het +1C! Deze winter was echt afzien zeg maar. Zelfs de doorgewinterde (per ongeluk een woordspeling) Edmontonian vond het dit jaar bizar en veeeeeel te koud. Een aantal dagen -30C kunnen we handelen zeg maar, maar een paar weken achter extreem koud is niet te doen eigenlijk.
Ik vond dat ik mezelf als echte Canadian moest bewijzen, het begon toch een beetje aan me te knagen dat ik telkens de meiden met -20C naar skiles stuur onder het mom van "ga maar lekker skien, dan krijg je het van zelf warm hoor!" en dan haak ik zelf met -22C af.... Dus toen ik die keer niet ging want het was "te koud" had ik beter wel kunnen gaan. De week erna was het nl. -30C..... en ja, toen had ik kennelijk een klap met de molenwiek gehad want ik besloot toch maar te bikkelen.... De parkeerplaats bij Snowvalley was zo goed als leeg, de 3-zits chairlift was dicht, alleen de 4-zitter was open, de piste was volledig leeg en daar kwam ik op mijn skischoenen aangewaggeld. Ik had Ragan (mijn ski juf) nog niet eerder zo verslagen zien kijken toen ze me aan zag komen lopen. Ze had toch wel gehoopt dat ze naar huis kon en terecht. Er waren 3 skiers en 6 instructors en dat was het. Ieder zijn eigen priveles en 3 instructors die mazzel hadden en naar huis konden. Halverwege had ik het idee dat mijn neus eraf gevroren was. Ragan besloot dat we tussendoor even naar binnen moesten om op te warmen, haar collega had nl. de avond ervoor frostbite opgelopen en dat was volgens haar zeker geen pretje. Terug naar huis kon ik amper rijden: eerst kon ik mijn tenen niet bewegen en daarna deden ze zeer! Ik belde Albert dat ik onderweg was en kon alleen maar stamelen "Hete Koffie met VEEEL Baileys".
En dan Albert's sportieve praktijken: de hele winter heeft hij gewoon doorgetrimd, ongeacht de hoeveelheid sneeuw, de temperatuur etc. Een paar weken terug was het heel glad en zoals elke keer vroeg ik "zou je het wel doen?" waarop hij stoer zei "Nou, als ik val, dan hinkel ik wel terug". Nou, het ging net even anders. Het was 's avonds na het eten en hij zou even 30 minuten trimmen. Dat ging goed tot 29,5 minuut. Twee meter voor de garagedeur gleed hij uit in de alley: arm uit de kom, oftewel "dislocated shoulder". Zijn rechterarm hing ergens achterop zijn rug, hij kon amper praten van de pijn en toen ik zei dat ik iemand zou regelen die hem gelijk naar de dokter zou brengen sprak hij me niet tegen, dat is in de afgelopen 18 jaar nog niet eerder gebeurd.
Een vriend kon hem naar een Medicenter brengen. Albert stond daar kreunend van de pijn waarop de mevrouw achter de balie nog vroeg "Who's the patient?". Van het Medicenter werd hij gelijk doorgestuurd naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Hij kreeg een infuus, was 15 minuten out, toen hebben ze zijn arm teruggezet en daarna voelde hij zich dronken en had hij geen pijn meer. Hij kwam thuis met het hoogste woord. Het onhandige was dat het zijn rechterarm was, dat hij een sling moest dragen en dus niets kon. Maar ja, of je nu 3 kinderen hebt of 4, dat maakt in de praktijk niet uit merkte ik. Volgens de dokter moest hij die sling 2 weken omhouden, maar daar had Albert niet veel zin in. Zijn moeder kende een fysio, ene Gary. Een Chinees met een Engelse woordenschat die niet verder komt dan "feels nice?" op momenten dat Albert door de grond ging van de pijn van de massage. Maar Gary was zijn geld waard: sling moest af, Albert mocht langzaamaan zijn arm weer gebruiken en nu is Albert weer "zo goed als nieuw" zeg maar.
Dan nog ander nieuws: we hebben ons huis te koop gezet. Staat nu iets van 4 weken te koop, we hebben iets van 30 showings gehad en we wachten nu op een bod. Best spannend eigenlijk. We hebben een geweldig huis, maar het was perfecter voor een gezin met 2 dan met 3 kinderen hebben we ervaren. We hopen dus iets groter te gaan wonen op korte termijn.
Oja, gelukkig hebben we de foto's nog: die volgen!
donderdag 13 januari 2011
Echt winter
Nou, de winter is in alle heftigheid toegeslagen! Hadden wij de "Echte Edmontonians" de afgelopen drie winters nog uitgelachen omdat hun stelling "Januari is de koudste maand" volgens ons toch echt niet klopte, dit jaar houden we ons maar stil.... Vanochtend de deur uit met -26C, met windchill -31C en ja, dat is echt koud. En dat is al dagen zo. Gelukkig dat de temperatuur van -23C wordt overschreden: dan mogen de kids tenminste binnenblijven met recess. De school houdt zich nl. nogal streng aan deze grens van -23C. Zo was het vorige maand op de dag van Nine's kerstconcert -22,5C inclusief vrij valse sneeuwbui. Mijn insteek: die ronden we af naar boven, ja toch? Maar nee: iedereen moest naar buiten met recess. Dat kwam nogal bruut over: met een kerstconcert wordt het hier serieus aangepakt: veel jongens in pak, meisjes in gala, meisjes die 's avonds met krulspelden gaan slapen (!) en dat moest dus allemaal in een sneeuwpak gehezen worden, muts op die nieuwe krullen en daarna verlept naar het kerstconcert. Voor onze kids maakt dat niet zoveel uit: wij gaan iets nuchterder om met de dress code denk ik. Het verschil tussen onze meisjes was aanwezig. Op de vraag hoe recess was zei Nine "Het was veel te koud, ik heb alleen maar rondjes gelopen" (uh, dat heeft ze vrees ik van haar moeder....) en Kikus "Dat was gaaf, we hebben een snowfort gemaakt!" (de genen van haar vader natuurlijk....).
Gisteravond had ik skiles..... maar ja, het was wel koud he. Zondagochtend hadden de meisjes skiles was het "slechts" -17C, maar met windchill -24C. Albert houdt wel van wat kou, wat betekent: "niet zeuren, je gaat skien." Nu blijft hij goed in zijn rol: hij ging zelf ook skien toen de meisjes les hadden (dit in tegenstelling tot de andere ouders die lekker vanuit het chalet - met openhaard - de verrichtingen van hun kids bekijken). Die bikkels hadden het nog goed volgehouden ook! Maar ja, toen was het mijn beurt: met windchill -29C en ik wilde eigenlijk wel het goede voorbeeld geven in de categorie "even op je tanden bijten". Ik dacht nog even terug aan vorig jaar toen ik les had met -21C en ik na mijn skiles op de terugweg de auto langs de kant van de weg moest parkeren: mijn tenen waren zo kouden en deden zoveel pijn dat ik niet in staat was om auto te rijden. Toen Albert gisteren thuis kwam was ik dolblij met de deal die hij voorstelde: "Ik denk dat je niet moet gaan vanavond, het is echt te koud. Wat vindt je van de deal: jij blijft thuis en ik ga trimmen?". Nou, dat hoef je mij geen 2 keer te vragen! Hoe hij het in zijn hoofd haalt om dit weer te gaan trimmen snap ik nog steeds niet en ga ik ook nooit snappen vrees ik....
Afgelopen weekend was Nine's verjaardagsfeestje: inclusief onze kids hadden we hier 18 kinderen rondrennen. We hadden weertechnisch niet de handigste dag uitgekozen: sneeuw, sneeuw en vooral nog meer sneeuw. Vrijdagochtend begon het en het stopte maar niet. Zaterdagochtend ging ik met de meisjes naar dansles: achteraf was het een wonder dat ik de alley ben uitgekomen en dat we heelhuids bij dansen en daarna thuis zijn gekomen. Om 12.00 uur begonnen de telefoontjes van verontruste ouders.... ik begon toch een beetje zenuwachtig te worden, toch een beetje jammer voor de birthday girl als het gros afzegt.... Gelukkig hadden we uiteindelijk maar 2 afmeldingen. Beiden met hele goede redenen: Lars was nog in Nederland (goede reden!) en Nine's beste vriendin Kasidy uit Calgary kwam niet omdat haar moeder het te gevaarlijk vond om dat stuk te rijden (volledig terecht).
Het resultaat: Albert had verkeersdienst en stond in de sneeuwbui buiten een pad te graven van de weg naar ons huis. Dat was zeg maar dweilen met de kraan open. Hij zorgde ervoor dat geen auto voor ons huis zou parkeren (dan zaten ze gegarandeerd volledig stuck) en hij laadde de kids midden op de weg uit, loodste ze naar ons huis en ging dan vervolgens...... de auto's wegduwen! Het merendeel zat stuck voor ons huis. Het was een grappig tafereel om vanuit een warme woonkamer te bekijken. De enige auto's in de straat waren die van de kids van Nine's feestje, niemand anders haalde het in zijn hoofd om de weg op te gaan. De ene ouder hielp de andere ouder vervolgens weer met duwen en zo duurde het al met al een tijdje voordat ons huis helemaal gevuld was. Dit hele gebeuren deed zich vervolgens aan het eind van de middag nog een keer voor toen iedereen weer werd opgehaald. Net als bij Kiki's feestje hadden we een magician geregeld: wederom "Jeffrey the Wizard of Magic" (en ja, daar heb ik toch een beetje moeite mee: hem een email sturen en dan als aanhef "Hi Jeffry the Wizard of Magic", beetje het gevoel van "Ja, Jeffrey, leuk dat gegoochel van je, maar ik mag wel Jeff zeggen toch?, maar ja, als hij stug onder elke mail zo'n riedel zet, dan kan ik niet achterblijven...).
Dit jaar hadden we aan Nine gevraagd of ze ook een goed doel wilde steunen met haar feestje. De reden is dubbel: we vinden het zeer pedagogisch verantwoord dat ze denkt aan haar minder bedeelde medemens (en beter nog: er niet alleen aan denkt, maar er ook wat voor doet) en daarnaast.... er kan bijna geen speelgoed meer bij in ons huis, zeker niet na Sinterklaas, Santa en dan ook nog Nine's verjaardag. Ze geven hier erg grote cadeaus voor verjaardagsfeestjes: $25 per kind. Als je dan bedenkt dat het speelgoed hier normaal gesproken goedkoper is dan in Nederland, dan betekent het dat de meisjes dus makkelijk per kind zo'n mega grote doos van Barbie krijgt (zo'n doos met Barbie plus Baby-Barbie plus volledige Barbie-schoonheidssalon, of een Barbie-dierenartspraktijk of gouden Barbie-koets met natuurlijk paarden of meer van dat) en dat dus PER KIND! Met 17 genodigden zagen we dat qua vierkante meters aan cadeautjes toch niet zitten. Ons meisje vond Worldvision een mooi doel. Dat spreekt voor haar tot de verbeelding: je kan o.a. dieren kopen voor mensen in arme landen. Uiteindelijk heeft ze $180 opgehaald! Dit leverde op: 1 geit, 2 kippen, 1 haan en 1 set schoolsupplies voor het goede doel. En naast al dat geld was haar cadeaustapel evengoed nog gigantisch te noemen.
Het koude weer houdt voorlopig nog aan: wordt vervolgd!
Gisteravond had ik skiles..... maar ja, het was wel koud he. Zondagochtend hadden de meisjes skiles was het "slechts" -17C, maar met windchill -24C. Albert houdt wel van wat kou, wat betekent: "niet zeuren, je gaat skien." Nu blijft hij goed in zijn rol: hij ging zelf ook skien toen de meisjes les hadden (dit in tegenstelling tot de andere ouders die lekker vanuit het chalet - met openhaard - de verrichtingen van hun kids bekijken). Die bikkels hadden het nog goed volgehouden ook! Maar ja, toen was het mijn beurt: met windchill -29C en ik wilde eigenlijk wel het goede voorbeeld geven in de categorie "even op je tanden bijten". Ik dacht nog even terug aan vorig jaar toen ik les had met -21C en ik na mijn skiles op de terugweg de auto langs de kant van de weg moest parkeren: mijn tenen waren zo kouden en deden zoveel pijn dat ik niet in staat was om auto te rijden. Toen Albert gisteren thuis kwam was ik dolblij met de deal die hij voorstelde: "Ik denk dat je niet moet gaan vanavond, het is echt te koud. Wat vindt je van de deal: jij blijft thuis en ik ga trimmen?". Nou, dat hoef je mij geen 2 keer te vragen! Hoe hij het in zijn hoofd haalt om dit weer te gaan trimmen snap ik nog steeds niet en ga ik ook nooit snappen vrees ik....
Afgelopen weekend was Nine's verjaardagsfeestje: inclusief onze kids hadden we hier 18 kinderen rondrennen. We hadden weertechnisch niet de handigste dag uitgekozen: sneeuw, sneeuw en vooral nog meer sneeuw. Vrijdagochtend begon het en het stopte maar niet. Zaterdagochtend ging ik met de meisjes naar dansles: achteraf was het een wonder dat ik de alley ben uitgekomen en dat we heelhuids bij dansen en daarna thuis zijn gekomen. Om 12.00 uur begonnen de telefoontjes van verontruste ouders.... ik begon toch een beetje zenuwachtig te worden, toch een beetje jammer voor de birthday girl als het gros afzegt.... Gelukkig hadden we uiteindelijk maar 2 afmeldingen. Beiden met hele goede redenen: Lars was nog in Nederland (goede reden!) en Nine's beste vriendin Kasidy uit Calgary kwam niet omdat haar moeder het te gevaarlijk vond om dat stuk te rijden (volledig terecht).
Het resultaat: Albert had verkeersdienst en stond in de sneeuwbui buiten een pad te graven van de weg naar ons huis. Dat was zeg maar dweilen met de kraan open. Hij zorgde ervoor dat geen auto voor ons huis zou parkeren (dan zaten ze gegarandeerd volledig stuck) en hij laadde de kids midden op de weg uit, loodste ze naar ons huis en ging dan vervolgens...... de auto's wegduwen! Het merendeel zat stuck voor ons huis. Het was een grappig tafereel om vanuit een warme woonkamer te bekijken. De enige auto's in de straat waren die van de kids van Nine's feestje, niemand anders haalde het in zijn hoofd om de weg op te gaan. De ene ouder hielp de andere ouder vervolgens weer met duwen en zo duurde het al met al een tijdje voordat ons huis helemaal gevuld was. Dit hele gebeuren deed zich vervolgens aan het eind van de middag nog een keer voor toen iedereen weer werd opgehaald. Net als bij Kiki's feestje hadden we een magician geregeld: wederom "Jeffrey the Wizard of Magic" (en ja, daar heb ik toch een beetje moeite mee: hem een email sturen en dan als aanhef "Hi Jeffry the Wizard of Magic", beetje het gevoel van "Ja, Jeffrey, leuk dat gegoochel van je, maar ik mag wel Jeff zeggen toch?, maar ja, als hij stug onder elke mail zo'n riedel zet, dan kan ik niet achterblijven...).
Dit jaar hadden we aan Nine gevraagd of ze ook een goed doel wilde steunen met haar feestje. De reden is dubbel: we vinden het zeer pedagogisch verantwoord dat ze denkt aan haar minder bedeelde medemens (en beter nog: er niet alleen aan denkt, maar er ook wat voor doet) en daarnaast.... er kan bijna geen speelgoed meer bij in ons huis, zeker niet na Sinterklaas, Santa en dan ook nog Nine's verjaardag. Ze geven hier erg grote cadeaus voor verjaardagsfeestjes: $25 per kind. Als je dan bedenkt dat het speelgoed hier normaal gesproken goedkoper is dan in Nederland, dan betekent het dat de meisjes dus makkelijk per kind zo'n mega grote doos van Barbie krijgt (zo'n doos met Barbie plus Baby-Barbie plus volledige Barbie-schoonheidssalon, of een Barbie-dierenartspraktijk of gouden Barbie-koets met natuurlijk paarden of meer van dat) en dat dus PER KIND! Met 17 genodigden zagen we dat qua vierkante meters aan cadeautjes toch niet zitten. Ons meisje vond Worldvision een mooi doel. Dat spreekt voor haar tot de verbeelding: je kan o.a. dieren kopen voor mensen in arme landen. Uiteindelijk heeft ze $180 opgehaald! Dit leverde op: 1 geit, 2 kippen, 1 haan en 1 set schoolsupplies voor het goede doel. En naast al dat geld was haar cadeaustapel evengoed nog gigantisch te noemen.
Het koude weer houdt voorlopig nog aan: wordt vervolgd!
zaterdag 1 januari 2011
HAPPY NEW YEAR!
Bij deze wensen we iedereen alle goeds toe voor 2011! Dank voor het lezen van onze blog en dank voor alle reacties de afgelopen jaren!
Abonneren op:
Posts (Atom)